Η Α2 είναι αυτή που μέχρι τώρα έχει κερδίσει τις εντυπώσεις, με κάθε αγώνα να έχει τα δικά τους ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, ενώ κάθε Σάββατο όλο και κάποια… βόμβα θα πέσει στα παρκέ της που θα αλλάξει άρδην τις ισορροπίες και θα διαφοροποιήσει τον προσανατολισμό των ομάδων που συμμετέχουν.

Δεν είναι και λίγα τα παραδείγματα. Αν εξαιρέσουμε τα «τρένα» των Φάρου Κερατσινίου και Κύμης, οι υπόλοιποι δεν νιώθουν την ίδια αυτοπεποίθηση για το αποτέλεσμα. Ο Προμηθέας που ξεκίνησε θεωρητικά μαζί με τις δύο προαναφερθείσες ομάδες ως φαβορί για την άνοδο και την κατάκτηση του τίτλου, έχει υποστεί δύο ήττες-«σφαλιάρες» σε Καλλιθέα και Λευκάδα, από τις φιλόδοξες ομάδες του Εθνικού και της Δόξας. Κι αν οι Πειραιώτες έδειξαν εξαρχής να έχουν τη δική τους δυναμική, για τους Επτανησιώτες δεν ισχύει το ίδιο, καθώς στις τελευταίες αγωνιστικές σημειώνουν ανοδική πορεία και με την παρουσία του Φώτη Τακιανού στον πάγκο τους. Το Παγκράτι του ρεκόρ 1-6, με δύο απανωτές νίκες κόντρα σε Περιστέρι και Ψυχικό δείχνει έτοιμο για άλλη μια φορά να κάνει την έκπληξη στη δεύτερη τη τάξει κατηγορία και να εξασφαλίσει άλλη μία σωτηρία, κάτι που θα αποτελεί σπουδαία επιτυχία αν σκεφτούμε ότι το σύνολο φτιάχτηκε λίγες μέρες πριν την έναρξη του πρωταθλήματος, με τη «σφραγίδα» του Ντίνου Καλαμπάκου. Το Ψυχικό και ο Δούκας που ξεκίνησαν με σημαντικές επιδιώξεις, αντιθέτως, δείχνουν να δυσκολεύονται και να έχουν πέσει «θύματα» συνεχών «σοκ», ενώ η εικόνα ομάδας έτοιμης να υποβιβαστεί που είχε η Λιβαδειά στην αρχή, άλλαξε με την έλευση του Βαγγέλη Μάγειρα, σε μία επανάληψη της περσινής της αντεπίθεσης, ενώ και ο Ηρακλής φανερώνει άλλο πρόσωπο με τον πολύπειρο Βαγγέλη Αλεξανδρή. Για να μην ξεχάσουμε τον εξαιρετικό Πανερυθραϊκό που βρέθηκε στην Α2 λόγω των ανακατατάξεων, όπως έγινε και με το Περιστέρι ή το Πευκοχώρι, με τις δύο τελευταίες ομάδες να απογοητεύουν μέχρι τώρα. Είναι άλλη κατηγορία η Α2 από τη Β’ Εθνική και αντί να αρχίσουν να «χτίζουν» τη δική τους «ταυτότητα» από την τρίτη τη τάξει κατηγορία, αποφάσισαν να δεχτούν την πρόκληση και να προβιβαστούν χωρίς τον παραπάνω κόπο των 8-9 μηνών που θα χρειαζόταν αν δε δέχονταν. Και αυτό πληρώνουν σκληρά μέχρι τώρα. Συγκινητική είναι και η προσπάθεια του Φιλίππου Βέροιας που περίμενε ένα ολόκληρο καλοκαίρι για να δικαιωθεί στην έφεση για το ματς κόντρα στον Ηρακλή στο «Ιβανώφειο» (είχε προσφύγει για την παρουσία φιλάθλων του, ενώ ήταν ματς «κεκλεισμένων των θυρών»), μη γνωρίζοντας τι του επεφύλασσε η επόμενη μέρα.

Αυτό που κάνει ακόμη πιο ελκυστική την φετινή Α2, είναι η παρουσία ουκ ολίγων ομάδων που έχουν αφήσει το «στίγμα» τους στο ελληνικό μπάσκετ (Παγκράτι, Περιστέρι, Ηρακλής), μαζί με φιλόδοξα σύνολα που απαρτίζονται από κορυφαίους παίκτες με σπουδαία ιστορία τόσο στα παρκέ της κατηγορίας, όσο σε εκείνα της Α1 και της Γηραιάς Ηπείρου. Μιχάλης Κακιούζης, Μανώλης Παπαμακάριος, Φάνης Κουμπούρας, Άγγελος Τσάμης, Βάιντας Καρινιάουσκας, Φώτης Βασιλόπουλος και Σάκης Καρύδας, είναι απλώς… μερικά από τα μεγάλα ονόματα.

Αυτό είναι κάτι που είχε φέρει αντιδράσεις από μία μερίδα ανθρώπων, οι οποίοι θεώρησαν πως η Α2 γίνεται ένα «νεκροταφείο ελεφάντων», καθώς έτσι δε δίνεται η ευκαιρία σε νεότερους παίκτες να πάρουν τις σημαντικές παραστάσεις που απαιτούνται σε κατηγορίες σαν αυτή, πριν κάνουν το «βήμα παραπάνω» στην καριέρα τους. Το επιχείρημα αυτό είναι σωστό και απόλυτα λογικό, κατηγορίες όπως η Α2 θα έπρεπε να προορίζονται για τους «πιτσιρικάδες» ως προπομπός για τους μεγαλύτερους συλλόγους της κορυφαίας κατηγορίας, αλλά εδώ μιλάμε για μία χώρα με την αθλητική παιδεία της Ελλάδας. Σε αυτή την χώρα, δεν είναι λίγα τα παραδείγματα αθλητών που βρίσκονται σε μεγάλους συλλόγους και δεν καταδέχονται να βάλουν… τα πόδια τους στην «φωτιά» των μικρότερων κατηγοριών, αναζητώντας άμεση καταξίωση. Δείτε και την πρωταθλήτρια Ευρώπης Εθνική Εφήβων. Από το ρόστερ της, τρεις παίκτες της είχαν «γεμάτες» σεζόν στις ομάδες τους και μάλιστα σε δύσκολα παρκέ. Πρόκειται για τους Διονύση Σκουλίδα (Περιστέρι - Β’ Εθνική), Ιάκωβο Μιλεντίγεβιτς (Αιγάλεω - Γ’ Εθνική) και Νίκο Δίπλαρο (Έσπερος Πατρών - Γ’ Εθνική). Αρκετοί εξ αυτών, όπως οι Χαραλαμπόπουλος, Λούντζης, Παπαγιάννης και Μουράτος, ακόμη περιμένουν την ευκαιρία τους στους «αιωνίους», μην μπαίνοντας καν στη διαδικασία να σκεφτούν το ενδεχόμενο να σκεφτούν κάποια ομάδα χαμηλότερης κατηγορίας και την ώρα που ο Μιλεντίγεβιτς, επί παραδείγματι, κάνει σταθερά «βήματα», ευρισκόμενος στην Α2 και τον Δούκα.

Αν υπολογίσουμε και το ότι το κοινό της Α2 ήταν μέχρι φέτος περιορισμένο για… καθαρά μπασκετικούς ανθρώπους, η παρουσία έμπειρων παικτών με σπουδαίο όνομα αυξάνει την φήμη της. Η αύξηση της φήμης της, είναι λογικό να την καθιστά μία ακόμη καλή επιλογή για ελπιδοφόρους παίκτες, οι οποίοι θα κατανοήσουν ότι η ανέλιξή τους θα γίνει βήμα-βήμα και όχι με… μία «εκτόξευση» μεταξύ των κορυφαίων. Και κάπως έτσι, θα γίνεται πιο εμφατική η παρουσία τους στα χαμηλά πατώματα, και γιατί όχι με ηγετικούς ρόλους. Για να μην αναφέρουμε και τα κίνητρα που δίνονται, έτσι, σε επενδυτές για ένα άθλημα όπου η ανοδική πορεία γίνεται με μικρότερο κόπο απ’ ότι σε αθλήματα, όπως το ποδόσφαιρο. Οπότε μάλλον δε μιλάμε για ένα «νεκροταφείο», αλλά για μία «ευλογία», μία «ανάσταση» του μπάσκετ των μικρότερων κατηγοριών, το οποίο με μία χρονιά «χλιδής», μπορεί να αποκτήσει μακροπρόθεσμα κέρδη για τις γενιές ταλαντούχων παικτών που έπονται, τις γενιές φιλάθλων που θα κληθούν να υποστηρίξουν τις ομάδες τους γνωρίζοντάς τις μέσα από εγνωσμένης αξίας αθλητές, καθώς και τους φιλόδοξους επενδυτές που είτε θα επαναφέρουν στον «αφρό» ιστορικά σωματεία ή θα αναδεικνύουν νέα στον μπασκετικό χάρτη.

Ραφαήλ Αλαγάς