Οι τελευταίες δύο εβδομάδες, άλλωστε, ήταν «εφιαλτικές» για τα ελληνικά χρώματα. Δε συμβαίνει πολύ συχνά να μετράμε σε τέσσερα ματς, ισάριθμες ήττες με «εμφράγματα» που και οι δύο θα είχαν αποφύγει, μάλλον, στο παρελθόν.

Ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε, δυστυχώς, να διαφοροποιήσει το βασικότερο στοιχείο που τον έκανε να προβληματίζει εξαρχής. Απέναντι και κόντρα στη Λοκομοτίβ Κουμπάν, είχε μεγάλη απόκλιση στην απόδοσή του μέσα στο ίδιο ματς, και μάλιστα τρεις φορές. Ξεκίνησε από το 12-0 των Ρώσων στο ξεκίνημα, αντέδρασε και προηγήθηκε ο ίδιος με διαφορά δώδεκα πόντων (24-36), παίζοντας και το καλύτερό του μπάσκετ φέτος στην Ευρωλίγκα, για να καταλήξει στο να την χάσει στο «άψε-σβήσε». Το τελευταίο αυτό κομμάτι, μαζί με την έλλειψη ενός παίκτη που θα «καθάριζε» το ματς και δε θα άφηνε ποτέ έναν απλώς φιλότιμο παίκτη σαν τον Ντρέιπερ να του πάρει τη δόξα, έκανε «γκελ» σε όσους είχαν συνηθίσει σε έναν Παναθηναϊκό, για τον οποίο ένιωθαν σιγουριά όταν η μπάλα «έκαιγε». Τώρα πια, το στοιχείο αυτό έχει αλλάξει, αφού μόνο στο ματς με τη Μάλαγα κατάφεραν ουσιαστικά οι «πράσινοι» να κάνουν μία σπουδαία ανατροπή που είχε αντίκρυσμα. Σκεφτείτε να μην την είχαν κάνει και να βρίσκονταν στο 0-4… Όπως είχαμε αναφέρει και την προηγούμενη εβδομάδα από εδώ, ο Τζόρτζεβιτς όφειλε πλέον να ξεκαθαρίσει ποια νοοτροπία θα ακολουθούσε στα ματς, στα οποία δεν υπάρχει γυρισμός. Το έκανε σε ένα σημαντικό βαθμό στο Κράσνονταρ, καθώς αποφάσισε να μην «πεθάνει» από τον Ντιλέινι ή τον Μπρόκχοφ αμυντικά, ενώ επιθετικά θέλησε να δηλώσει ψήφο εμπιστοσύνης στον Ραντούλιτσα. Κι αν δεν αποχωρούσε από το παρκέ ο Σέρβος σέντερ στα δύο λεπτά πριν την εκπνοή, ίσως να συζητούσαμε τώρα υπό διαφορετικά δεδομένα. Η ουσία, όμως, είναι άλλη μια ήττα με πανομοιότυπο τρόπο και πως γινόμαστε μάρτυρες μιας διαρκούς προσπάθειας να διατηρήσει η ομάδα «με νύχια και με δόντια» το δικό της «μέταλλο», εκείνο που την έκανε «Εξάστερη». Το να παλεύει, ωστόσο, να μην το αφήσει να «ξεθωριάσει», δεν φτάνει από μόνο του. Ίσως και να είναι αυτή η μεγάλη «παγίδα», ότι δηλαδή ο Παναθηναϊκός επιχειρεί να δείξει ότι παραμένει η ομάδα με την «αίγλη» που είχε μέχρι την αποχώρηση του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Το να δημιουργήσει μία νέα, ξεχωριστή ταυτότητα, μάλλον θα ήταν μια διαδικασία με περισσότερα κέρδη.

Μιας και είπαμε ταυτότητα, ο Μίλαν Τόμιτς αποτύπωσε πολύ σωστά το πρόβλημα του Ολυμπιακού. Η ομάδα βρίσκεται σε κρίση, δεν υπάρχει αμφιβολία. Δεν είναι τόσο οι ήττες με Μπάμπεργκ και Ζαλγκίρις, όσο ο τρόπος που την κάνουν πλέον να μη μοιάζει με την «ατσάλινη» ομάδα που υπέταξε την Μπαρτσελόνα και έκανε την καλύτερη εμφάνιση φιλοξενούμενης ομάδας στη Βιτόρια. Όπως συνέβη και στην περίπτωση του Παναθηναϊκού, οι επόμενοι αντίπαλοι διάβασαν πολύ πιο σωστά τις αδυναμίες των «ερυθρολεύκων» και «χτύπησαν» με κυνικότητα. Το πρόβλημα στο σουτ, λόγω της έλλειψης αρκετών προσωπικοτήτων για να βγάλουν την ομάδα από τη δύσκολη θέση όταν δεν μπορούν οι ηγέτες της, το γεγονός ότι οι ίδιοι οι ηγέτες της δεν είναι σε καλό «φεγγάρι» και η απόφαση του κόουτς να «πεθάνει» και να «ζήσει» μέσα από την άμυνα που έχει επίσης «αχίλλειο πτέρνα» τη ρακέτα, ήταν οι παράγοντες μελετήθηκαν σωστά από τους «Βαυαρούς» και τους Λιθουανούς. Κι έτσι έγινε η «ζημιά», με αποτέλεσμα να σκέφτονται πολύ σοβαρά οι άνθρωποι του τεχνικού επιτελείου, αν πρέπει μερικές αρχές να αναθεωρηθούν. Οι παίκτες τους, όχι απλά «αποχαρακτηρίστηκαν» από «άτρωτους» σε «θνητούς», αλλά φάνηκε, ότι τα μειονεκτήματα του συνόλου είναι «χτυπητά».

Τώρα, αμφότεροι οι «αιώνιοι» καλούνται να κοιταχτούν μπροστά στον καθρέφτη και να λάβουν γρήγορα τις αποφάσεις τους, για το τι τους αντιπροσωπεύει από εδώ και στο εξής, με τις όποιες προσθήκες ή αφαιρέσεις παικτών που φαίνεται, ότι επίκεινται. Ο καθρέφτης αυτός, είναι το μεταξύ τους ντέρμπι. Όπως είπαμε και στην αρχή, ψάχνουν μία «σανίδα σωτηρίας», καθώς αυτός ο αγώνας είναι μία ευκαιρία για  να ξεκινήσουν μία «εκστρατεία» αντεπίθεσης, μέσω της απόκτησης του πλεονεκτήματος της έδρας. Η ψυχολογική ώθηση που θα πάρει ο κερδισμένος (ο Παναθηναϊκός είναι κερδισμένος ακόμη κι αν χάσει για τρεις πόντους), είναι εκείνη που μπορεί να τον «εκτοξεύσει», μπροστά σε μία δύσκολη συνέχεια, ενώ ο χαμένος θα αποκτήσει δεδομένα, επιπλέον «σκοτούρες» στο μυαλό του. Κι έτσι όπως έχει έρθει η κατάσταση, το πρόγραμμα είναι το ίδιο «βαρύ» και για τους δύο. Κι αυτό, γιατί αποδείχθηκε μπροστά τους - σε βαθμό να τους πονέσει πολύ - ότι τίποτα πια δε θεωρείται δεδομένο στην Ευρωλίγκα, ούτε αποκτάται με… λίγη προσπάθεια.

Να υπενθυμίσουμε, βέβαια, τώρα που βρίσκονται στη «δίνη» της μίας αρνητικής κριτικής μετά την άλλη, ότι ακόμη και τώρα είναι πολύ νωρίς για να εκτιμήσουμε τι σημαίνουν ακριβώς τα επόμενα παιχνίδια τους και πού θα καταλήξουν στο τέλος. Γιατί το Top-16 δεν τελειώνει στους 4, αλλά στους 14 αγώνες…

Ραφαήλ Αλαγάς