Μια περιοχή, που έχει «γεννήσει» έναν Χατζή, έναν Παπανικολόπουλο, έναν Νοέα. Έμεινε, όμως, σε αυτές τις εξαιρέσεις και δεν έδωσε σημασία, στο ποιος είναι ο κανόνας. Και ο κανόνας, είναι πως κάθε άλλο παρά τα σωστά «βήματα» ακολουθούνται, προκειμένου να υπάρχει ένα «σημείο αναφοράς», μετά τη διάλυση του Ποσειδώνα. Και η ευκαιρία για να υπάρξει αυτό το σημείο, ήρθε…
Η άνοδος της Καλαμάτας στη Γ’ εθνική, με το 2-1 στη σειρά των τελικών της ΕΚΑΣΚΕΝΟΠ, κόντρα στους Δρομείς Τρίπολης, είναι ένα από τα πιο ευχάριστα γεγονότα, που έχει ακούσει το μεσσηνιακό μπάσκετ τα τελευταία χρόνια. Η «Μαύρη Θύελλα», έναν χρόνο μετά την ίδρυσή της, πραγματοποίησε μια σπουδαία πορεία στο πρωτάθλημα της πρώτης τοπικής κατηγορίας και, παρότι δυσκολεύτηκε στο τέλος από τους αξιόμαχους Αρκάδες, πέτυχε το στόχο, για τον οποίο ήταν εξαρχής προορισμένη. Οτιδήποτε άλλο, θα συνιστούσε μάλλον αποτυχία και δεν νομίζω, ότι υπάρχει κάποιος άνθρωπος της ίδιας της ομάδας, που θα διέψευδε αυτό τον ισχυρισμό.
Αυτή τη στιγμή, είναι δεδομένο να πανηγυρίζουν άπαντες, μιας και οι κόποι μιας ολόκληρης αγωνιστικής περιόδου, επιβραβεύτηκαν και με το παραπάνω. Από κάποια στιγμή και ύστερα, ωστόσο, πρέπει να επικρατήσει ο ρεαλισμός. Και η ωμή πραγματικότητα, λέει ότι ναι μεν μιλάμε για ένα μεγάλο σύλλογο, που κάνει τα πρώτα του «βήματα» στο μπάσκετ, αλλά χρειάζεται ένα εντελώς καινούργιο πλάνο για να στεριώσει αρχικά ανάμεσα στις κορυφαίες 120 ομάδες της χώρας, όσες περίπου δηλαδή απαρτίζουν τις εθνικές κατηγορίες, μιας και ο αριθμός αυτός είναι μεταβαλλόμενος, λόγω των σχετικών ετησίων ανακατατάξεων. Γιατί η Γ’ εθνική, μπορεί να είναι το «μεταίχμιο» του επαγγελματισμού και του ερασιτεχνισμού, αλλά πρόκειται για μία εντελώς διαφορετική ιστορία και αυτό είναι κάτι, που πρέπει να καταλάβουν άπαντες στη διοίκηση της ομάδας.
Και αυτή είναι η επιλογή που έχει να κάνει η Καλαμάτα. Θα κάνει απλώς ένα πέρασμα, όπως έκαναν όλες οι προηγούμενες ομάδες μετά την πτώση του Ποσειδώνα, ή θα κάνει μια προσπάθεια που θα ρέπει προς τον επαγγελματισμό; Οι συνθήκες για να πετύχει το δεύτερο, είναι ιδανικές. Αρχικά, έχει αυτό που λέμε «brand name». Ποια ομάδα είναι πιο δημοφιλής όχι μόνο τοπικά, αλλά και πανελλαδικά από την Καλαμάτα», όταν αναφερόμαστε στο μεσσηνιακό αθλητισμό; Ποια ομάδα έχει τόσους ακολούθους, όσους διαθέτει η Καλαμάτα, με δυνατότητα να προσελκύσει και απλούς φιλάθλους να την παρακολουθούν με το ίδιο πάθος; Προφανώς και στις δύο ερωτήσεις, η απάντηση είναι «καμία».
Την ίδια ώρα, η ποδοσφαιρική Καλαμάτα βιώνει την ίσως χειρότερη στιγμή της ιστορίας της. Κατακρεουργημένη, βασανισμένη από τους χειρισμούς της τελευταίας 15ετίας, έφτασε στο ίδιο διάστημα να υποβιβάζεται σιγά-σιγά, από την Α’ εθνική, στο Α’ τοπικό. Αυτή είναι και η ευκαιρία του μπασκετικού τμήματος, όσο «κακόβουλο» κι αν ακουστεί. Την ώρα που το ποδοσφαιρικό τμήμα ψάχνει μια «σανίδα σωτηρίας», το μπασκετικό είναι εκείνο που δίνει μια ελπίδα στον ντόπιο πληθυσμό, ότι η ομάδα αυτή μπορεί να κερδίσει ξανά την χαμένη της αίγλη, έστω και από άλλο άθλημα. Είναι αποκλειστικά δική του ευθύνη, ταυτόχρονα, να αποδείξει πως αυτή η ελπίδα είναι απτή και να φέρει επιτέλους τον κόσμο προς το μεσσηνιακό μπάσκετ, κάτι στο οποίο οι τοπικοί παράγοντες αποτυγχάνουν συστηματικά, εδώ και αρκετά χρόνια, χωρίς να είναι ώρα να εξηγούμε τους λόγους.
Δεν εννοούμε, ασφαλώς, πως η Καλαμάτα είναι αυτή που πρέπει να κάνει τα πάντα, για να αναδειχθεί η Μεσσηνία στο άθλημα με την «πορτοκαλί μπάλα». Μπορεί, όμως, να γίνει το βασικό «άρμα» για την επίτευξη αυτού του στόχου, με πολλαπλά οφέλη για όλες τις πλευρές. Τόσο ευνοϊκή συνθήκη, άλλωστε, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην ιστορία του μεσσηνιακού μπάσκετ και φυσικά είναι το ίδιο ευνοϊκή για το σύλλογο, για τους λόγους που αναφέραμε.
Αν δεν το κάνει η «Μαύρη Θύελλα», ποιος θα το κάνει;
Ραφαήλ Αλαγάς
