Με λίγα λόγια, τραγική! Είχαμε πει πως τα δύσκολα ήταν χθες με αντίπαλο τους Ιταλούς, οι οποίοι μετά από χρόνια δείχνουν να έχουν ένα καλό σύνολο, το οποίο έχει επιτέλους τις προϋποθέσεις για μία διάκριση στο τρέχον Ευρωμπάσκετ. Μία διάκριση που δεν έχουν καταφέρει εδώ και 10 χρόνια. Με κάκιστες πορείες σε κάποια Ευρωμπάσκετ τη δεκαετία αυτήν, ενώ σε άλλα δε συμμετείχαν καν! Και όλα αυτά, παρά την απουσία των σπουδαίων Μπαρνιάνι και Γκαλινάρι!
Γι’ αυτό και χθες επρόκειτο για ένα σπουδαίο ματς, ειδικά για τους γείτονές μας. Όφειλαν να δώσουν τα διαπιστευτήρια για τα παραπάνω γραφόμενα απέναντι σε έναν πραγματικά δυνατό αντίπαλο, όπως εμείς. Έτσι, έγινε εξαρχής κατανοητό πως, λόγω της κρισιμότητας του ματς, θα γινόταν μάχη μέχρις εσχάτων για το ποιος θα νικούσε εν τέλει. Όποιος έκανε τα λιγότερα λάθη, εκμεταλλευόταν όσο περισσότερο μπορούσε τα προτερήματά του και αντίστοιχα περιόριζε τα ατού του αντιπάλου του κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, και προς το τέλος (στα 2 λεπτά) δημιουργούσε μία καλή διαφορά, έστω και μικρή των 5-6 πόντων, με τη διάθεση των μεγάλων προσωπικοτήτων, θα κέρδιζε. Κι έτσι έγινε. Η απουσία του Σπανούλη, η έλλειψη κάποιας μεγάλης προσωπικότητας να στηρίξει τον Ζήση, κάποια λάθη του Τρινκιέρι, όπως το να πάει η μπάλα στον τραγικό όσο και καθοριστικό χθες Σλούκα στο τέλος, οι 27 πόντοι των Ιταλών στο κρισιμότατο τρίτο δεκάλεπτο και τα κατά πολύ περισσότερα λάθη της Εθνικής στο παιχνίδι διαμόρφωσαν το τελικό 72-81.
Η προσέγγιση του παιχνιδιού και από τους δύο προπονητές ήταν σωστή στην αρχή του ματς. Καθένας προσπάθησε να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τις πιο φανερές αρετές του στην επίθεση, «χτυπώντας» έτσι αντίστοιχα τον αντίπαλο στα σημεία αυτά. Αναμφισβήτητα, είχαμε χθες τις δύο καλύτερες επιθετικά ομάδες του τουρνουά. Ο Τρινκιέρι ξεκίνησε με το υψηλό σχήμα των Περπέρογλου και Παπανικολάου στις θέσεις «2» και «3» αντίστοιχα, καθώς και των Καϊμακόγλου και Μπουρούση ως τους δύο ψηλούς μας, για να κερδίσει σε ύψος και δύναμη, με καλό pick ‘n’ roll με τον Ζήση και την ικανότητά μας στο post game, τον Πιανιτζιάνι, ο οποίος προσέγγισε εντελώς διαφορετικά το ματς, με την χρησιμοποίηση εξαρχής τριών γκαρντ (Μπελινέλι, Αραντόρι, Τσιντσαρίνι), ώστε να έχει πλεονέκτημα όσον αφορά τα γρήγορα πόδια, προς εύρεση αρκετών διεισδύσεων, καταστάσεων ένας εναντίον ενός (όπως ακριβώς εμείς με τους Τούρκους) και ελεύθερων σουτ, τομείς στους οποίους η ομάδα του συγκαταλέγεται μεταξύ των κορυφαίων του τουρνουά. Αμφότεροι πέτυχαν σε μεγάλο βαθμό το σκοπό τους, με την ελληνική ομάδα να αλλάζει το σχήμα της σε πιο κοντό και ευέλικτο, με την χρησιμοποίηση των Μαυροκεφαλίδη, Μπράμου στα τελευταίο λεπτό. Αυτό ίσως μπορούσε να το κάνει και νωρίτερα, βλέποντας τις τεράστιες αδυναμίες στα pick των Ιταλών και τα λάθη στις συνεργασίες στο δεύτερο πεντάλεπτο των γκαρντ με τους ψηλούς. Γενικώς, βέβαια, υπήρξε μία ισορροπία, χάρη στην οποία το δεκάλεπτο έληξε 16-16.
Στο δεύτερο δεκάλεπτο δεν άλλαξαν πολλά πράγματα. Οι δύο κόουτς βάδισαν περίπου στην ίδια λογική και το παιχνίδι παρέμεινε ισορροπημένο μέχρι το τέλος του ημιχρόνου. Η αλλαγή του Τζεντίλε προσέδωσε σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό το μακρινό σουτ και την καλή διείσδυση, που αποτέλεσε το κύριο στοιχείο των Ιταλών, άρα και μεγαλύτερη ώθηση και θάρρος προς συνέχισιν του ίδιου στυλ παιχνιδιού. Αναλόγως, σημαντική υπήρξε αμυντικά και επιθετικά η είσοδος των Πρίντεζη και Μπράμου, όταν οι υπόλοιποι είχαν αδυναμίες τότε να «σηκώσουν» το βάρος στους δύο τομείς. Κέρδισαν κάποιες προσωπικές μονομαχίες, δίνοντας μία διαφορά 6-7 πόντων στην Εθνική. Λίγα δευτερόλεπτα μετά ήρθε το καλύτερό μας διάστημα, με τον Μπουρούση να εισέρχεται, και μαζί με τους Σλούκα και Ζήση να πραγματοποιούν μία εξαιρετική συνεργασία, με την μπάλα να πηγαίνει συνεχώς από τους δύο τελευταίους στη ρακέτα για τον πρώτο, ο οποίος ήταν τότε ασταμάτητος! Αν έπαιζε και ο Σπανούλης, θα μπορούσαμε να έχουμε επίσης ένα σχήμα τριών γκαρντ, το οποίο θα έδινε πολλές λύσεις στο σκοράρισμα, ιδιαίτερα από διεισδύσεις (τα σουτ ήταν ξανά εύστοχα). Ο Περπέρογλου, όμως, κάλυψε εκείνη την ώρα, στον τομέα αυτόν με το άπαιχτο post game του, επάξια το κενό του φυσικού μας αρχηγού, ενώ ο Φώτσης βοήθησε πολύ τον σέντερ της Ρεάλ εκείνη τη στιγμή, δημιουργώντας ένα εξαιρετικό δίδυμο στη ρακέτα. Όλα έβαιναν πολύ καλώς, μέχρι που ανέλαβε δράση ο Μπελινέλι. Μπαίνει στο γήπεδο στο 17’, και από τότε κυριαρχεί ως η μεγαλύτερη προσωπικότητα του γηπέδου, απόντος του κορυφαίου Ευρωπαίου γκαρντ. Λίγη νευρικότητα στο τέλος και οι μεγάλες εμπνεύσεις του σταρ των Μπουλς φέρνουν τους Ιταλούς σε απόσταση αναπνοής στο τέλος του ημιχρόνου (38-36)! Εξαιρετικά σημαντικό, ασφαλώς, για την ψυχολογία του αγώνα.
Στο δεύτερο ημίχρονο ξεκινάμε με τον ίδιο ρυθμό και το ίδιο παιχνίδι. Η μπάλα στη ρακέτα και τον Μπουρούση, ο οποίος συνεχίζει να νικά οποιονδήποτε Ιταλό βρίσκει απέναντί του. Λίγο μετά, όμως, ο Πιανιτζιάνι χαμηλώνει το σχήμα και ο Καρδιτσιώτης σέντερ οδεύει προς τον πάγκο αναγκαστικά. Ταυτόχρονα, ο Τρινκιέρι έχει την «έμπνευση» να δώσει εντολή για «ζώνη» από τους παίκτες του. Και η πανωλεθρία αρχίζει! Με κινητήριο μοχλό τον τεράστιο Μπελινέλι, με το ρίσκο του Τσιντσαρίνι των τριών φάουλ τότε να επιτυγχάνει, την Εθνική να εμφανίζει για πρώτη φορά προβλήματα επιθετικά (μόνο το post game απέδωσε για λίγο) και τον Μαυροκεφαλίδη να είναι περισσότερο εμπόδιο παρά βοήθεια στο γήπεδο, οι Ιταλοί «βομβάρδισαν» την άμυνά μας πιο πολύ και από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο! Με 7/15 τρίποντα, πολλά pick ‘n’roll εξαιτίας των αργοποριών του Λουκά, και εκμεταλλευόμενοι την υποτονικότητα της ελληνικής άμυνας (3 ομαδικά στο 3ο δεκάλεπτο) κατάφεραν να σκοράρουν 27 πόντους στο τρίτο δεκάλεπτο και να βρεθούν μπροστά με διαφορά 7 πόντων (56-63)! Αν δεν έμπαινε και ο ηρωικός χθες Ζήσης αντί του μετριότατου Σλούκα προς το τέλος της περιόδου, για να δώσει κάποιες «ανάσες» επιθετικά, η διαφορά θα ήταν μεγαλύτερη.
Η Ελλάδα, ωστόσο, πάντοτε παλεύει μέχρι τελευταίας ρανίδος στα παιχνίδια της. Ποτέ δεν παραιτείται και για κανέναν λόγο! Έτσι, αποφάσισε να κάνει την άμυνά της πιο σκληρή, να μην επιτρέψει στους Ιταλούς την εύκολη πρόσβαση στο καλάθι που είχαν μέχρι τότε, και να διεκδικήσει την ανατροπή. Εκεί επήλθε ένας εκνευρισμός για τους Ιταλούς, που φάνηκε από το αντιαθλητικό του Ντατόμε. Οι Ιταλοί σκοράρουν σε 7 λεπτά 9 πόντους, το σκορ φτάνει στο 70-72, όμως «κατορθώνουμε» να χάσουμε 6 ευκαιρίες να ισοφαρίσουμε ή να προσπεράσουμε. Στις δύο από αυτές ασφαλώς, δε δίνεται φάουλ στο τρίποντο του Ζήση και τον λέι-απ του Πρίντεζη. Η μάχη που δίνει ο Νίκος Ζήσης, με 10 συνεχείς πόντους είναι ηρωική, αλλά ο Σλούκας, με ένα μεγάλο λάθος του και ένα χαμένο εύκολο ελεύθερο σουτ, καταδικάζει την ομάδα. Δεν αργεί η ώρα και πάλι του Μπελινέλι, ο οποίος με ένα τελευταία μεγάλο «κρεσέντο» δίνει την νίκη στην ομάδα του, με συνολικά 23 πόντους, 5 ριμπάουντ και 3 κλεψίματα! Ασφαλώς μία τεράστια προσωπικότητα, που την κρίσιμη στιγμή δήλωσε «παρών» και συνέβαλε όσο κανείς άλλος στη μεγάλη αυτήν νίκη. Από κοντά του οι Ντατόμε, Τζεντίλε, Αραντόρι και αρκετοί Ιταλοί με πολύ καλή παρουσία. Ο Ζήσης, μόνος του στο τέλος, δεν είχε κάποιον συμπαραστάτη, για να μπορέσει η Εθνική να ολοκληρώσει την ανατροπή. Η απουσία ενός έμπειρου παίκτη και μίας μεγάλης προσωπικότητας επιπλέον, όπως ο εμβληματικός Σπανούλης, ήταν αυτό που έλειπε στο τέλος. Τέλος τα συνολικά 13 λάθη της ελληνικής ομάδας έναντι στα 5 της ιταλικής θα ήταν κάτι απαγορευτικό για να νικήσουμε. Έτσι καταλήξαμε στο τελικό σκορ 72-81.
Η δουλειά που χρειάζεται η ομάδα αυτή είναι πολλή και μεγάλη μέχρι να φτάσει στο επίπεδο που όλοι γνωρίζουμε. Προς το παρόν, ας νικήσει σήμερα τους Φινλανδούς για να μην μπλέξει σε χειρότερες περιπέτειες στη διοργάνωση. Και οι περιπέτειες αυτές έχουν ονόματα, όπως Σλοβενία, Ισπανία κ.α. Η προσπάθεια συνεχίζεται, και αυτή η ήττα μάλλον είναι αυτή που αφυπνίζει τους πάντες. Ίδωμεν…

Ραφαήλ Αλαγάς