Δε διστάζω να χρησιμοποιήσω άλλη μία φορά (και κάθε φορά, λόγω της χρησιμότητάς της) την φράση του Τρινκιέρι «παιχνίδι με παιχνίδι, βήμα με βήμα». Κι έτσι αποδεικνύεται. Η «Επίσημη Αγαπημένη» καθημερινά βελτιώνεται και αποκτά όλο και περισσότερο το κύριο στοιχείο που χρειάζεται κάθε ομάδα για τη διάκριση σε μία διοργάνωση, όπως το Ευρωμπάσκετ. Και αυτό δεν είναι άλλο από τη διάρκεια! Η Σουηδία ήταν πολύ αδύναμη για να κρίνουμε κάτι τέτοιο, με τη Ρωσία ήταν 15 λεπτά (αν και ούτε αυτή δε θεωρείται τώρα δυνατός αντίπαλος), με την Τουρκία ένα ημίχρονο και ίσως παραπάνω. Σε αυτό το διάστημα, η Εθνική απέδωσε εξαιρετικό μπάσκετ, κυρίως βέβαια στην επίθεση, όπου επιδόθηκε σε ένα πραγματικό ρεσιτάλ! Βεβαίως να υπενθυμίσουμε ότι έπαιζε με μία Τουρκία τραγική, με μία άμυνα ανύπαρκτη! Σαφώς πρόκειται για μεγάλη εμφάνιση, και μία τέτοια νίκη εναντίον του συγκεκριμένου γείτονα είναι απολαυστική, δεν χρειάζονται όμως πολλές θριαμβολογίες και έπαινοι. Οι Ιταλοί είναι πολύ πιο δυνατοί, παρά τις προσδοκίες, και ίσως μας δυσκολέψουν αύριο. Στο αγωνιστικό κομμάτι, η Ελληνική ομάδα δεν χρειάστηκε πολύν χρόνο για να αποκτήσει ένα ασφαλές προβάδισμα, ώστε να μην αφήσει ποτέ την Τουρκία να σκεφτεί την ανατροπή. Ξεκίνησε με κάποια λάθη στην επίθεση, κι αυτό λόγω του αρχικού άγχους της αντικατάστασης του Σπανούλη. Γι’ αυτό και είδαμε την μπάλα να την κατεβάζουν όχι μόνο ο Ζήσης, αλλά και παίκτες όπως ο Παπανικολάου, ο Περπέρογλου και ο Πρίντεζης. Ο δεύτερος, βέβαια, όσο χρειάστηκε να εκτελέσει αυτήν την αποστολή, το κατάφερε περίφημα, όπως και όλα τα υπόλοιπα, πραγματοποιώντας μία σπουδαία εμφάνιση. Είναι απορίας άξιο, βέβαια, πώς οι Τούρκοι δεν πίεσαν σε αυτό το σημείο, ούτε στην επαναφορά, αλλά ούτε και στο κατέβασμα της μπάλας! Σπατάλησαν έτσι μία μεγάλη ευκαιρία να αναλωθούν σε αρκετά κλεψίματα και να τρέξουν στο ανοιχτό γήπεδο. Βέβαια, υπήρξε εκ μέρους τους για λίγα λεπτά μία καλή πίεση στην περιφέρεια, στην οποία όμως γρήγορα ανταποκριθήκαμε και έτσι δεν εφαρμόστηκε ξανά. Έτσι, και αφού προσαρμόστηκε σε αυτό το νέο δεδομένο (συμβολή κι άλλων στην οργάνωση των επιθέσεων), η Εθνική έκανε αυτό που βασικά όφειλε απέναντι σε αυτήν την τουρκική «αεράμυνα», και σε όλη τη διάρκεια του αγώνα, χωρίς ποτέ να αναχαιτιστεί εκεί από τον αντίπαλό της: το παιχνίδι ένας εναντίον ενός, πιο πολύ στην ταχύτητα, και ειδικά απέναντι στον πολύ αργό, όσο και μεγάλο σε ηλικία πια (34 ετών), Τούρκογλου. Εκεί δημιούργησε πολλές καταστάσεις, με τους Τούρκους να υποπίπτουν εύκολα σε φάουλ ή να προσπαθούν να δίνουν βοήθειες σε τέτοια miss match, χωρίς όμως να υπάρχουν οι προϋποθέσεις για την κάλυψη οποιουδήποτε κενού δημιουργείτο, όταν έπαιζαν 2-3 παίκτες πάνω σε κάποιον δικό μας. Έτσι εξηγούνται οι αμέτρητοι ανοιχτοί διάδρομοι, τα πολλά ελεύθερα μακρινά σουτ, και τα εύκολα καλάθια για τους ψηλούς, μετά τη διείσδυση των γκαρντ και τη συγκέντρωση άνω του ενός παίκτη πάνω τους. Και αυτό το εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο η Εθνική μας ομάδα, με τα σουτ εντός παιδιάς να φτάνουν μέχρι το τέλος του παιχνιδιού άνω του 60%! Ευστοχία τρομερή, απέναντι σε μία άμυνα που, βέβαια, της έδωσε αυτές τις ευκαιρίες. Έτσι, μπόρεσε να πάει προηγούμενη με μία διαφορά 5 πόντων στο δεύτερο δεκάλεπτο. Πριν από αυτό, θα ήθελα να τονίσω την εξαιρετική δράση των παικτών μας σε πολύ μικρό χρόνο (3.5 δευτερόλεπτα) με το καλάθι του Σλούκα σε αυτό το χρονικό διάστημα.
Στο δεύτερο δεκάλεπτο η κατάσταση δεν άλλαξε πολύ στην άμυνα των Τούρκων. Ουσιαστικά, μετά τα σκριν των Ελλήνων, ερχόταν το «χάος» για μία άμυνα που είχε όσο τίποτε άλλο ανάγκη έναν παίκτη του μεγέθους του Ονάν. Η είσοδος των Αρσλάν και Ιλιασόβα βελτίωσε το παιχνίδι της ομάδας, με τον πρώτο να είναι ο μόνος παίκτης που μπορούσε να οργανώσει αποτελεσματικά και να δημιουργήσει ευνοϊκές καταστάσεις για τους συμπαίκτες του, και τον δεύτερο να δίνει «ανάσες» με τα σουτ του από μακρινή απόσταση. Μαζί με τους Γκιουλέρ, Γκονλούμ και Πρέλτζιτς, οι μόνοι διακριθέντες, έως έναν βαθμό βέβαια, της τραγικής αυτής ομάδας! Εκεί, ο Τάνιεβιτς, προσπάθησε να «χτυπήσει» στο ύψος και τη δύναμη, βάζοντας στις θέσεις «3», «4» και «5» τους ψηλούς Ιλιασόβα, Τούρκογλου και Ασίκ αντίστοιχα. Κι εκεί κέρδισε κάποιες μονομαχίες και μείωσε στο σκορ η Τουρκία, δείχνοντας πως έτσι μπορεί να μας κοντράρει.  Η απάντηση της Εθνικής, όμως, ήταν άμεση. Η είσοδος των Καϊμακόγλου, Φώτση και του συγκλονιστικού Μπουρούση, σε συνδυασμό με το τρίτο φάουλ του Αρσλάν, «κατέστρεψαν» και πάλι τα όποια σχέδια του Σέρβου κόουτς, με τον Ερντέν να είναι στον πάγκο με δύο φάουλ. Τότε επιστρατεύτηκε η γνωστή «ζώνη» του Τάνιεβιτς, που έχει χαρίσει διακρίσεις στην ομάδα του. «Διαλύθηκε» κι αυτή όμως, από ένα φοβερό 5/7 ποσοστό τριπόντων στο ημίχρονο! Έτσι, η Εθνική ισορρόπησε ξανά σε όλους τους τομείς και προοδευτικά υπερτέρησε, ακόμη και σε αυτόν των ριμπάουντ, όπου στην αρχή είχε κάποια προβλήματα.
Το δεύτερο ημίχρονο ήταν απλά παράσταση για έναν ρόλο. Η Εθνική συνέχισε στον φοβερό ρυθμό που είχε επιβάλει, σκόραρε ακατάπαυστα με την ίδια ευκολία (και παραπάνω), ενώ στην άμυνα δεν αντιμετώπισε κάποια ιδιαίτερα προβλήματα, καθώς από μόνοι τους οι Τούρκοι είχαν αρκετές εμπνεύσεις-«δώρα» για τους παίκτες του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος. Ειδικά ο τραγικός Τούρκογλου, με τους μόλις 2 πόντους του, και αυτούς από βολές! Ο Μπουρούσης αποτέλεσε τον παίκτη που έδωσε τη μεγάλη ώθηση στο σημείο αυτό, υπερνικώντας τον πυρετό και όλους τους αντιπάλους. Ακόμη και τον εξαιρετικό φέτος με τους Ρόκετς Ασίκ τον «εξαφάνισε» από τον χάρτη του Ευρωμπάσκετ! Πανάξιος συμπαραστάτης του ο Ζήσης, ο οποίος μαζί με τον Σλούκα υπερκάλυψε το μεγάλο κενό του Σπανούλη, και στο σκοράρισμα αλλά και στη δημιουργία (11 ασίστ ο πρώτος, 14 πόντους ο δεύτερος)! Μάταια ο Τάνιεβιτς έψαχνε λύσεις, ξαναβάζοντας το πολύ ψηλό του σχήμα (το μόνο που είχε πετύχει, έστω και για λίγο), συν τον Τσετίν, μήπως και βρει λύσεις στο μακρινό σουτ. Το «φόρτωμα» με τρία φάουλ και των Ιλιασόβα, Ερντέν μείωσε τις επιλογές του. Ειδικά για τον πρώτο, μεγάλο το πλήγμα. Στη ζώνη που χρησιμοποίησε και πάλι, η Εθνική έκανε ένα μεγάλο επιθετικό κρεσέντο, έχοντας τότε 7/9 τρίποντα και 64% εντός παιδιάς! Έτσι, ήταν λογικό το +15 στο τέλος του δεκαλέπτου (49-64).
Οι Τούρκοι έπαιζαν ένα ματς «ζωής και θανάτου» χθες, κι όμως στο τέταρτο δεκάλεπτο γρήγορα κατάλαβαν ότι η ανατροπή δεν επρόκειτο να έρθει σε καμία περίπτωση. Έτσι, παραδόθηκαν στις ορέξεις των παικτών μας, οι οποίοι έκαναν ένα μεγάλο «πάρτι», τόσο αμυντικά, όσο και επιθετικά, το οποίο έληξε με το τελικό σκορ 61-84, τις πάνω από 20 ασίστ και το 10/15 στα τρίποντα! Έτσι, με μεγάλη άνεση, ήρθε αυτή η εμφατική νίκη για την Εθνική μας ομάδα, η οποία προκρίνεται στην επόμενη φάση, την ώρα που μία μεγάλη γενιά Τούρκων τελειώνει άδοξα! Πρόκειται για μία «φουρνιά» παικτών, εκ των οποίων πολλοί δοκίμασαν την τύχη τους στο ΝΒΑ. Με την κατάκτηση της γνώσης του αθλήματος, βοήθησαν η ομάδα να φτιάξει ένα σύνολο δυνατό για πολλά χρόνια και να διακριθεί, με αποκορύφωμα τη δεύτερη θέση στο Μουντομπάσκετ του 2010. Ωστόσο, έχει ήδη δημιουργηθεί η υποδομή και το τουρκικό μπάσκετ, με την έλευση και ανθρώπων όπως του Ομπράντοβιτς, θα ανεβαίνει συνεχώς επίπεδο, μέχρι τη δημιουργία μίας υπολογίσιμης δύναμης στο παγκόσμιο μπάσκετ, σε εθνικό και συλλογικό επίπεδο. Αν μη τι άλλο, οφείλουμε σεβασμό στους μεγάλους, ιστορικούς αυτούς παίκτες. Όσο για την Εθνική μας ομάδα, αυτή συνεχίζει, με μεγάλες φιλοδοξίες, για την κατάκτηση του μεταλλίου. Στο δρόμο μας η Ιταλία, ένας αντίπαλος πιο δύσκολος. Εδώ χρειάζεται και ο Σπανούλης, αν μπορεί να είναι διαθέσιμος. Μία νίκη είναι, για να κλειδώσει η πρωτιά. Και τα καλύτερα θα έρθουν!

Ραφαήλ Αλαγάς