Και ας πούμε πως με τον Ίκαρο Νέας Σμύρνης ήταν αρκετά δύσκολο το έργο της, έστω κι αν στο τέλος, το γεγονός ότι δεν ήταν αρκετά καλά δουλεμένη η ομάδα για ειδικές καταστάσεις, της κόστισε μία νίκη που θα την απογείωνε. Με την Ερμιονίδα, όμως, πρόκειται για «αυτοκτονία». Το να βρίσκεσαι στο +19 στις αρχές του τρίτου δεκαλέπτου (42-23) και τελικά να παθαίνεις ολικό «μπλακ άουτ» και δέχεσαι ήττα με διαφορά έξι πόντων (65-71), είναι τελικά ένα πολύ μεγαλύτερο πισωγύρισμα από αυτό που θα μπορούσες να φανταστείς κιόλας.

Δεν αμφισβητούμε σε καμία περίπτωση την παλικαρίσια ανατροπή των παικτών του Άκη Καλαϊτζάκη, χρησιμοποιώντας μία εξαιρετική «ζώνη» και βλέποντας την κλάση του μεγάλου Γιώργου Διαμαντόπουλου να μην έχει «ξεθωριάσει» ούτε στα 36 του. Η αντεπίθεση αυτή, όμως, έχει βρει «πάτημα» στο δικαίωμα που έχει δοθεί από την Καλαμάτα, η οποία στο +19 μάλλον άρχισε να σκέφτεται… την Ακράτα και όχι το πώς θα σκοτώσει τους Αργολιδαίους, οι οποίοι έπαιζαν τη ζωή τους, με μόλις μία νίκη σε επτά παιχνίδια πριν την έναρξη του αγώνα της Τέντας. Και κάπως έτσι, η Ερμιονίδα είχε κάθε δικαίωμα να πανηγυρίσει. Μάλλον δεν έπρεπε να αναφέρουμε την προηγούμενη εβδομάδα το τι είχε συμβεί στο αντίστοιχο παιχνίδι του ποδοσφαίρου πριν λίγα μόλις χρόνια, καθώς επρόκειτο για επανάληψη σκηνικού.

Ήταν λογική η απογοήτευση των παικτών στο τέλος της αναμέτρησης. Δεν είναι λίγο να «γκρεμίζεις» ένα σημαντικό μέρος του οικοδομήματος που είχες δημιουργήσει. Και λέμε σημαντικό, γιατί δεν χάθηκε ο κόσμος. Το πρωτάθλημα έχει ακόμη 19 αγωνιστικές και πρέπει να γίνει κατανοητό πως μιλάμε για «μαραθώνιο». Έναν «μαραθώνιο», στον οποίο έχουμε δει παλιότερα ομάδες που «πέταγαν» στο ξεκίνημα, να γνωρίζουν οδυνηρές καταστάσεις στο τέλος, καθώς και άλλες να επιστρέφουν από ένα δρόμο που θεωρητικά δεν είχε γυρισμό. Ας ελπίσουμε πως η Καλαμάτα δε θα αποτελέσει ομάδα της πρώτης κατηγορίας, διότι το 4-3 ήταν μία μικρή υπέρβαση.

Μέσα σε δύο εβδομάδες, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, παίζονται πολλά. Στην Ακράτα, απέναντι σε μία ομάδα με μεγάλες μπασκετικές «σημαίες» των εθνικών κατηγοριών, όπως ο Βεσκούκης ή ο Σαρικάς, ζητούμενο θα είναι αρχικά η αξιοπρεπής και ανταγωνιστική εμφάνιση. Κάτι ανάλογο με τον Ίκαρο Νέας Σμύρνης, να φανεί δηλαδή πως οι παίκτες ξεπερνούν το «σοκ» της περασμένης Δευτέρας. Με τον Γλαύκο, όμως, δε θα ισχύει το ίδιο. Αν η ομάδα πάει στις γιορτές με πέντε νίκες αντί τεσσάρων και με ένα ρεπό να ακολουθεί προ του ματς με την πρωτοπόρο Δάφνη Δαφνίου στο Χαλάνδρι, θα έχει καταφέρει να διασώσει μέρος του πύργου από τα τραπουλόχαρτα που δημιούργησε. 

Δε θα είναι το 5-6 ένα ρεκόρ αντάξιο της έως τώρα προσπάθειας της - και σε αυτό ευθύνεται η ίδια και κανείς άλλος - ούτε θα της εξασφαλίσει κάτι για την παραμονή, αλλά θα της παρέχει κάποια άνεση για ένα επίπονο 2017.

Ραφαήλ Αλαγάς