Από τον αγώνα του Αιγίου, άρχιζε η πίεση, αλλά το ματς με τη μεγαλύτερη κρισιμότητα, είναι το σημερινό με τον Πορφύρα.

Δεν είναι μυστικό να αναφέρουμε, ότι το ματς με τους Πειραιώτες σημαίνει μάλλον και μία ολόκληρη κατηγορία. Ναι, είναι ένα «κλισέ» αυτό στις περισσότερες περιπτώσεις, μιας και υπάρχει πολύς δρόμος ακόμη, αλλά αυτή την φορά ισχύει, αν λάβει κανείς υπόψη του όλες τις παραμέτρους που δίνουν αυτόν τον χαρακτήρα στο συγκεκριμένο παιχνίδι.

Αρχικά, η Καλαμάτα είναι μία ομάδα που τον τελευταίο καιρό έχει ξεκινήσει να ανεβαίνει αγωνιστικά, ενώ ο Πορφύρας ακόμη και με την αλλαγή προπονητή, βάζοντας στη θέση του Γιάννη Παύλου τον Βασίλη Πιτσικάλη, δεν κατάφερε να αντιστρέψει το «κλίμα», με το «διπλό» του Γλαύκου στο «Π. Σαλπέας» να είναι ένα εξαιρετικό νέο για τους «μελανόλευκους». Δε βρίσκονται, βέβαια, στα επίπεδα προ Ερμιονίδας, αλλά μάλλον οι δύο πλευρές «συναντώνται» αυτή τη στιγμή αγωνιστικά και βρίσκονται περίπου στα ίσια. Η πρώτη προσέγγιση αυτό δείχνει, καθώς το καλό «φεγγάρι» του Πορφύρα έχει περάσει. 

Για το λόγο αυτόν, ακριβώς, είναι κρίσιμο το γεγονός, ότι η ομάδα της Φρεαττύδας έχασε δύο σερί εντός έδρας ματς, με αποτέλεσμα να είναι πάνω από την Καλαμάτα κατά μόλις μία νίκη. Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι παίκτες του Θοδωρή Γιαννακόπουλου έχουν μία «χρυσή» ευκαιρία να τη βάλουν από κάτω, αν συνυπολογίσουμε το ότι στο πρώτο μεταξύ τους παιχνίδι, είχαν ηττηθεί με μόλις έναν πόντο. Ήταν ένα από τα πολλά παιχνίδια που είχαν στα χέρια τους και το έχασαν για λόγους που έχουμε αναλύσει πολλές φορές, αλλά αυτή την φορά δεν είναι της παρούσης.

Επίσης, με πιθανή ένατη συνεχόμενη ήττα, τη στιγμή που η Καλαμάτα είναι σε τετραπλή ισοβαθμία, μαζί με Ίκαρο Καλλιθέας, Ερμιονίδα και Άρη Πετρούπολης, με την Πεύκη να «κυνηγά» στη μία νίκη, πώς θα βρει τα ψυχικά αποθέματα στη συνέχεια, ώστε να επιτελέσει την ανατροπή που θα θέλει, με τον Πορφύρα να ξεφεύγει σε απόσταση δύο νικών; Είναι, επομένως, και το κατάλληλο χρονικό σημείο, για να «φτιαχτούν» ψυχολογικά οι παίκτες, την περίοδο που χωρίς Γιαννουκάκη-Τριανταφυλλόπουλο, επιχειρείται να βγει «από τη μύγα ξύγκι». Γιατί ακόμη και με ήττα θεωρητικά υπάρχουν περιθώρια ανατροπής, αλλά στην πράξη η πραγματικότητα άλλα λέει.

Όλοι οι προαναφερθέντες παράγοντες, λοιπόν, συνθέτουν το σκηνικό ενός τελικού, ενός πραγματικού αγώνα «ζωής και θανάτου» για την παραμονή της «Μαύρης Θύελλας», για να μην πούμε πως έχει τον χαρακτήρα «συνεχίζεις ή πας σπίτι σου». Σε τέτοιες περιπτώσεις, σπουδαία είναι πάντα η συμβολή του κόσμου κι αν καταφέρει η Καλαμάτα να τον βάλει στην «εξίσωση», θα έχει άλλον ένα μεγάλο «σύμμαχο» για να πάρει μία τεράστια «ανάσα», που μπορεί να αλλάξει εκ νέου τον «χάρτη» της σωτηρίας.

Ραφαήλ Αλαγάς