Όλα μοιάζουν απλά για τον Πειραιώτικο σύλλογο, αρκεί αύριο να φανεί σοβαρός, καθώς οι Πολωνοί δεν είναι μία ομάδα που θα παραδοθεί εύκολα, και ασφαλώς το παιχνίδι πλέον χαρακτηρίζεται πολύ πιο ύπουλο απ’ ότι εκείνο στην Φλωρεντία, όταν και κέρδισε χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία τη Σιένα, έχοντας το «χειρόφρενο» μόνιμα στην «1ηταχύτητα».
 
Και αυτό συνέβη, καθώς οι «Ερυθρόλευκοι» φρόντισαν να δείξουν εξαρχής ποιος θα ήταν στο τέλος ο νικητής, χωρίς να αφήνουν κανένα δικαίωμα στους φιλότιμους πλην πολύ κατώτερους σε σχέση με το παρελθόν Ιταλούς, που αποτελούν πια, παρά τις ευχές και την αισιοδοξία των ρομαντικών του αθλήματος, «σκιά» εκείνης της σπουδαίας και σκληροτράχηλης ομάδας που είχε κατορθώσει να φτάσει στο Final-4 του 2011 στη Βαρκελώνη, με ενθουσιασμό και φιλοδοξίες για τελικό μάλιστα, απέναντι σε έναν Παναθηναϊκό που δύο μέρες αργότερα θα στεφόταν για έκτη φορά στην ιστορία του Πρωταθλητής Ευρώπης. Μόνο στα τελευταία πέντε λεπτά, με την αφύπνιση και του Χάκετ, μπόρεσαν να φανούν κάπως ανταγωνιστικοί, μειώνοντας από τη σταθερή διψήφια διαφορά στο -5 (και παραλίγο στο -2), χωρίς ωστόσο να πείσουν ότι μπορούσαν να ανατρέψουν το παιχνίδι.
 
Και αυτό ήταν πια το ουσιαστικό ζητούμενο του τεχνικού τιμ της ομάδας, όπως όλοι τόνισαν μετά τη λήξη του αγώνα, μαζί με την προσπάθεια αποφυγής του σουτ του Ρες. Ο περιορισμός του πιστού, όσο και ταλαντούχου, Αμερικανού. Και, εν τέλει, για 35 λεπτά, κατάφεραν την «εξαφάνισή» του, με μία άμυνα από αυτές που έχουμε συνηθίσει από τον κορυφαίο Ευρωπαίο αμυντικό γκαρντ. Ο Βαγγέλης Μάντζαρης ανταποκρίθηκε στον απόλυτο βαθμό στην αποστολή που του ανέθεσε ο προπονητής του, κι έτσι ο «κινητήριος μοχλός» της Σιένα ήταν ανενεργός. Έτσι, οι Ιταλοί δε θα μπορούσαν να έχουν καμία ελπίδα μήπως αποφύγουν την τέταρτη συνεχή ήττα τους, κάτι που δυστυχώς τους φέρνει πολύ κοντά στον αποκλεισμό από τη διοργάνωση.
 
Κι εφόσον ο Χάκετ δεν απέδωσε τα (πολλά) αναμενόμενα, αλλά ούτε και ο Ρες βοήθησε ουσιαστικά στο σκοράρισμα, οι Ιταλοί θα περίμεναν λύσεις κυρίως από κάποιες προσωπικές ενέργειες των γκαρντ τους ή περιορισμένες συνεργασίες με τον αλτικό Χάντερ, καθώς και να εκμεταλλεύονταν λάθη του αντιπάλου τους. Και, όντως, πήραν αρκετούς πόντους από προσωπικές ενέργειες των Ρότσεστι και Ίνγκλις, τους οποίους σκόπιμα άφηνε ελεύθερους σε πολλές περιπτώσεις η άμυνα του Ολυμπιακού, προκειμένου να μην παίρνει πολλές φορές την μπάλα ο Χάκετ. Επίσης, οι παίκτες της ελληνικής ομάδας ενίοτε αφέθηκαν σε έναν γρήγορο ρυθμό με αρκετά λάθη εκατέρωθεν, που μάλλον περισσότερο τους παίκτες του Κρέσπι εξυπηρέτησε, παρά τους ιδίους. Βέβαια, η ανάληψη κάποιων σουτ από τον Λοτζέσκι και τον Σπανούλη, μαζί με τον συνεχή «βομβαρδισμό» των Ιταλών από τη ρακέτα, είτε με τον Μπέγκιτς, είτε με τον Ντάνστον, σε υποδειγματικές pick ‘n’ roll συνεργασίες με τους γκαρντ της ομάδας (στην αρχή και με τον Πρίντεζη), καθώς και με το αδύνατο να αναχαιτιστεί post game του Περπέρογλου, επανέφεραν τις ισορροπίες στο παιχνίδι υπέρ του Ολυμπιακού, διατηρώντας τη διαφορά σε διψήφιο νούμερο, ειδικά από τη στιγμή που ο Ιταλός κόουτς επέλεξε την απόσυρση της «ζώνης» που του έδωσε κάποιες καλές άμυνες και μία, έστω μικρή, μείωση της διαφοράς.
 
Ασφαλώς, οι δύο σέντερ του Ολυμπιακού είναι αυτοί που διακρίθηκαν περισσότερο από όλους, καθώς κυριάρχησαν ολοκληρωτικά στο «ζωγραφιστό» καθ’ όλη τη διάρκεια του ματς, σε άμυνα και επίθεση, επιβεβαιώνοντας την άποψή μας για χρησιμοποίηση και όχι αδρανοποίηση του θηριώδους σέντερ από τη Σλοβενία. Τα μπλοκ και των δύο μαζί έφτασαν τα 6 (4 ο Σλοβένος, 2 ο Αμερικανός), και οι πόντοι που πέτυχαν αμφότεροι τους 18 (9 έκαστος). Τα ριμπάουντ τους τα 11, με τα επιθετικά να είναι 4! Ο Μπαρτζώκας, πλέον, δεν έχει λόγο να σκέφτεται τη θερινή αποχώρηση του Χάινς προς την ΤΣΣΚΑ Μόσχας! Ειδικά μετά από όσα είδε στο πρώτο δεκάλεπτο, όταν με την κυριαρχία αυτή ο Ολυμπιακός είχε προηγηθεί μέχρι και με 0-11! Εκεί, ασφαλώς, μετά τα στοιχεία που παραθέσαμε, εντοπίζεται το μεγαλύτερο μερίδιο της επιτυχίας του Ολυμπιακού, εκεί όπου μας προσφέρθηκε και θέαμα με τα δύο εντυπωσιακά ΝΒΑ καρφώματα του Πέτγουεϊ, ο οποίος έκανε επίσης σπουδαία δουλειά, ιδίως αμυντικά. Αντικαταστάτης του άτυχου Σίμμονς δεν χρειάζεται. Αν προσθέσουμε και τον Αγραβάνη, δεδομένης και της προσφοράς των υπόλοιπων ψηλών, τότε αυτοί είναι υπεραρκετοί.
 
Εύκολη και άνετη επικράτηση, λοιπόν, για τον Ολυμπιακό, που του δίνει δικαίωμα, μαζί με την πιθανή του νίκη επί των Πολωνών, να δουλέψει ακόμη πιο ήρεμα, ώστε να βελτιωθεί ακόμη περισσότερο και να παρουσιάσει αργότερα ένα ακόμη καλύτερο, και παράλληλα ουσιώδες, εμπερικλείον ασφαλώς και την ουσία.
 
Για τον Παναθηναϊκό, όμως, δεν είναι τόσο ήρεμα τα πράγματα. Με την ήττα του στο Ηράκλειο από τη Λοκομοτίβ περιέπλεξε περαιτέρω τη θέση του στον όμιλό του, και τώρα πάει αγχωμένος και υποχρεωμένος να νικήσει στο «Γιάντ Ελιάου», την μακράν πιο καυτή έδρα της Ευρωλίγκα!
 
Και αυτό γίνεται σε μία στιγμή που ασφαλώς δεν είναι ακόμη έτοιμη αγωνιστικά η ομάδα, καθώς ακόμη συντίθεται. Για τους «Πράσινους», όπως έχουμε ξαναπεί από εδώ, πρέπει να περάσει περισσότερος καιρός μέχρι να αποκτηθεί η απαραίτητη «χημεία» της ομάδας, απ’ ότι για ομάδες σαν τον Ολυμπιακό ή τη Ρεάλ, έχοντας εξηγήσει και τους λόγους. Επομένως, το γεγονός ότι η ομάδα ακόμη δουλεύει, και πολύ πιο έντονα, πάνω στην αγωνιστική της «ταυτότητα», δυσκολεύει κι άλλο την ούτως ή άλλως δύσκολη αποστολή της.
 
Βέβαια, η Μακάμπι Τελ Αβίβ δεν είναι η ομάδα-«φόβητρο», αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά το υπάρχον σύνολό της. Όμως, γνωρίζουμε όλοι τι δύναμη της δίνει αυτή η σπουδαία μπασκετική έδρα, καθώς και τι δυναμική της προσφέρει η ύπαρξη ενός σπουδαίου προπονητή όπως ο Ντέιβιντ Μπλατ. Ασφαλώς διαθέτει και αρκετές ποιοτικές λύσεις, όμως δεν είναι ανώτερες αυτών του Παναθηναϊκού. Δε συγκρίνεται ο Ράις με τον Ούκιτς, ούτε ο Σχορτσιανίτης με τον Μπατίστ, ούτε ο Ίνγκλς με τα φόργουορντ του Παναθηναϊκού.
 
Τι χρειάζεται, όμως, ο Παναθηναϊκός, για να το αποδείξει; Πάνω απ’ όλα, έχει ανάγκη όσο τίποτε άλλο από τα στοιχεία που απαιτεί το σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Αρχικά, την ενέργεια και την ταχύτητα στην περιφέρεια, και ύστερα τις αθλητικές ικανότητες κάποιων παικτών του στη ρακέτα. Κι αυτό, γιατί το μεγάλο ατού των Ισραηλινών εντοπίζεται, όπως πάντα, στο περιφερειακό σουτ. Το παιχνίδι με την Νέα Κηφισιά έδωσε την ευκαιρία για κάποιες «ανάσες» σε παίκτες που τις είχαν ανάγκη, όπως ο Διαμαντίδης, ώστε να είναι «φρέσκοι» για το μεγάλο αυτό ματς. Κι αν δεν εμφανιστεί ο Παναθηναϊκός στο παρκέ με τη δέουσα ενέργεια και ταχύτητα, ώστε να ολοκληρώνει τις περιστροφές μετά από τα σκριν ή τη βοήθεια στον αντίπαλο ψηλό (κατά βάση τον Σχορτσιανίτη), τότε η βραδιά δεν αναμένεται καλή. Επίσης, αν δεν μπορέσει ο ταλαιπωρημένος από τραυματισμούς και μέχρι τώρα ανέτοιμος Λάσμε, με τη βοήθεια του Γκιστ, να «ματσάρουν» τον Τζέιμς, παίκτη-κλειδί της Μακάμπι σε προσόντα που διακρίνουν και τους τρεις, και ιδίως τα αθλητικά, τότε το πρόβλημα θα υπάρχει και στη ρακέτα. Για την αντιμετώπιση του «Σόφο», προσωπικά εμπιστεύομαι τη δύναμη και την εμπειρία σε αυτές τις μάχες του Μπατίστ. Και ξέρουμε ότι δε θέλει πολύ για να πάρει θάρρος η ομάδα του Μπλατ και να ανοίξει το ρυθμό του παιχνιδιού, μετά από κάποια εύστοχα σουτ ή φάσεις στη ρακέτα που θα της δώσουν ψυχολογική τόνωση για τη συνέχεια, ώστε να φτάνουν μέχρι και σε ενέργειες εκτός λογικής, με την πιθανότητα όμως να είναι εύστοχες. Τα είδαμε πολύ καλά αυτά πέρυσι με τον Ολυμπιακό στο Σ.Ε.Φ. και η ομάδα του Τελ Αβίβ δεν έχει μεταβληθεί καθόλου ως προς αυτό.
 
Για να είμαστε πιο σύντομοι, αυτά είναι πρωτίστως τα στοιχεία που του κόστισαν το ματς της Πέμπτης με τους Ρώσους και τον έβαλαν σε περιπέτειες. Αν προσθέσουμε και την αστοχία στα σουτ εντός παιδιάς, ειδικά στο τραγικό επιθετικά πρώτο ημίχρονο, καταλαβαίνουμε πολύ καλά γιατί έχασε ο Παναθηναϊκός. Κι αν δε το διαθέτει ούτε απόψε το περιφερειακό σουτ, τότε ας σκεφτεί να μην πατήσει καν στο παρκέ!
 
Βέβαια, με την Κουμπάν, το θετικό στοιχείο είναι το γεγονός ότι η απόδοση του Παππά στο Βελιγράδι πριν δύο εβδομάδες δεν ήταν ένα «πυροτέχνημα», αλλά θα συνεχίζεται κάθε φορά και καλύτερα, ενώ βλέπουμε ξεκάθαρα ποιος είναι ο επόμενος ηγέτης της ομάδας, εφόσον ο ίδιος προσέξει και προσεχθεί αναλόγως.
 
Βάσει όλων των δεδομένων, θα πρότεινα (αν και δεν είμαι προπονητής) την χρησιμοποίηση του πιο γρήγορου Μπράμος από την αρχή του ματς αντί του πιο έμπειρου και ικανού σε πολλές διαφορετικές αποστολές μεν, πιο αργού δε Μασιούλις. Μαζί με τους Ούκιτς, Διαμαντίδη, Γκιστ και Λάσμε ή Μπατίστ (ανάλογα με τον αντίπαλο ψηλό), θα προσπαθήσουν από την αρχή να κλείσουν τα αυτιά τους στην ατμόσφαιρα που θα έχει δημιουργηθεί και να δείξουν το δρόμο προς την νίκη.
 
Γιατί αν δεν έρθει αυτή, μετά έρχεται στο Ο.Α.Κ.Α. η πάντοτε επικίνδυνη Λιέτουβος, κι έπειτα το ταξίδι στη Βιτόρια με αντίπαλο την Λαμποράλ των λιγότερων απουσιών και όχι της ανεκδιήγητης εκείνης «ζώνης» (Σκαριόλο είναι αυτός, βέβαια!). Επομένως, τα πράγματα, όπως είπαμε, έγιναν περίπλοκα και η νίκη επιτακτική. Και αυτό το γνωρίζουν μάλλον όλοι πολύ καλά στον Παναθηναϊκό. Και οφείλουν να το πράξουν, απέναντι και σε όλους τους επικριτές τους, δείχνοντάς τους ποιος είναι ο εξάκις πρωταθλητής Ευρώπης!

Ραφαήλ Αλαγάς