Και αυτό αποδείχθηκε περίτρανα σε δύο συνεχόμενες αγωνιστικές. Και κόντρα στον Παναθηναϊκό στο Ο.Α.Κ.Α., αλλά και κόντρα στην Φενέρμπαχτσε του Ομπράντοβιτς στην Πόλη, σε δύο ματς όπου και για τους δύο του αντιπάλους ήταν παιχνίδια «do or die» (το πρώτο για να μείνουν ζωντανοί οι «Πράσινοι» στη διεκδίκηση της δεύτερης θέσης, το δεύτερο για να διατηρήσουν οι Τούρκοι τις ελπίδες του για πρόκριση στους «8»), έφτασε πολύ κοντά στο να τα κερδίσει, δίχως τη συμβολή του Βασίλη Σπανούλη (στο ματς με την Φενέρ δεν έπαιξε καθόλου λόγω τραυματισμού). Φυσικά ο καλύτερος Ευρωπαίος γκαρντ, αυτήν τη στιγμή, είναι ο πιο σημαντικός τους παίκτης και ο άνθρωπος, χωρίς τη «σφραγίδα» του οποίου δε θα έφταναν σε δύο συνεχόμενες κατακτήσεις της Ευρωλίγκα, όμως οι «Ερυθρόλευκοι» στάθηκαν όρθιοι και κόντεψαν να κατακτήσουν δύο φορές ένα πολύ μεγάλο, για τη συνέχεια, «διπλό».
Υπάρχει περίπτωση να έφτανε τόσο κοντά στην νίκη σε τέτοια ματς ο Παναθηναϊκός αν είχε σε κάκιστη βραδιά ή τραυματία τον Διαμαντίδη; Η απάντηση είναι σαφώς και διαρκώς αρνητική, ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια, στην εποχή του Πεδουλάκη, με τους αριθμούς να είναι αμείλικτοι!
Και την ομάδα την οδήγησαν άλλη μία φορά, εκτός από τον Περπέρογλου που επιβαλλόταν πια να προσφέρει πολύ περισσότερα στο ματς με την ομάδα του Ομπράντοβιτς, οι «μικροί» που μάλλον έχουν ωριμάσει αρκετά για τα μεγάλα αυτά ματς. Οι ίδιοι παίκτες που ανέτρεψαν, στο πρώτο διάστημα της τελευταίας περιόδου του τελικού του 2012 με την ΤΣΣΚΑ, μεγάλο μέρος της διαφοράς δίχως τον «Kill Bill», οι ίδιοι παίκτες που ανέτρεψαν με το ίδιο δεδομένο τη διαφορά των 17 πόντων της πρώτης περιόδου με αντίπαλο τη Ρεάλ στο Λονδίνο, οι ίδιοι παίκτες που φώναξαν «παρόντες» σε αρκετές στιγμές όπου ο αρχηγός τους δεν ήταν στο παρκέ, κατάφεραν να ανατρέψουν άλλη μία αρνητική κατάσταση στην «Ulker Sports Arena» (κάποια στιγμή η διαφορά έφτασε στα επίπεδα του πρώτου αγώνα για την Φενέρ) και να διεκδικήσουν την νίκη που θα τους έδινε ένα πλεονέκτημα παραπάνω στο «κυνήγι» της δεύτερης θέσης (κάθε «διπλό» έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από την νίκη εντός έδρας, όπως είπαμε την περασμένη εβδομάδα). Δεν τα κατάφεραν, όμως. Σίγουρα η απουσία του Σπανούλη ήταν σημαντική και ίσως είναι μία από τις βασικές αιτίες της ήττας με 78-74, όμως αυτοί οι ήδη σπουδαίοι μπασκετμπολίστες κέρδισαν ξανά τα εύσημα και την αυτοπεποίθηση που χρειάζονταν, σε ένα δρόμο πολύ μακρύ ακόμη και που μας επιφυλάσσει ουκ ολίγες εκπλήξεις.
Σε αυτούς τους 6 αγώνες-«τελικούς», όπως έσπευσαν να δηλώσουν οι παίκτες και το τεχνικό τιμ του Ολυμπιακού, ξεκινά με την ομάδα που τον υποχρέωσε στην χειρότερή του εμφάνιση τα τελευταία δύο χρόνια. Κόντρα στην πολύ ισχυρή και μόνη δεύτερη Αρμάνι, οφείλει να «ξορκίσει» τα πνεύματα εκείνου του -30 στο «Mediolanum Forum» και να φτάσει τους Ιταλούς στη δεύτερη θέση, με πιθανότητα να αποκτήσει κι άλλη παρέα εκεί, αν ταυτόχρονα κερδίσουν Παναθηναϊκός (με Λαμποράλ εντός), Μάλαγα (με Εφές εντός) και Φενέρμπαχτσε (με Μπαρτσελόνα εκτός). Στην περίπτωση αυτήν, έχουμε την απόλυτη χαρά του ουδέτερου θεατή, και την ίδια ώρα τη μεγαλύτερη «ανακατωσούρα» που έχουμε δει ποτέ σε όμιλο, με την αγωνία να αυξάνεται κατακόρυφα μέχρι την τελευταία αγωνιστική. Βέβαια, ενδεχόμενη νίκη της Φενέρ στο «Παλάου Μπλαουγκράνα» θα της δώσει ένα μεγάλο «bonus» εν όψει της συνέχειας. Αυτό φυσικά ισχύει για όποιον καταφέρει να φύγει από τη Βαρκελώνη νικητής.
Τι πρέπει να κάνει ο Ολυμπιακός στο Σ.Ε.Φ., σε ένα γήπεδο πιθανότατα κατάμεστο; Αρχικά, πρέπει να εκμεταλλευτεί τη βελτίωσή του στο «σετ παιχνίδι». Κόντρα στον Παναθηναϊκό έδειξε πολύ καλύτερος από κάθε άλλη φορά σε αυτό το στυλ παιχνιδιού και αυτό μπορεί να τον βοηθήσει σημαντικά απέναντι σε μία ομάδα που γνωρίζει μόνο να παίζει και να νικά σε εξωφρενικό ρυθμό, με τα πολλά μακρινά σουτ να της δίνουν τον ρυθμό αυτόν. Οφείλει, δηλαδή, όπως έκανε κι ο Παναθηναϊκός στο δεύτερο ημίχρονο την περασμένη Πέμπτη στο Μιλάνο, να την αναγκάσει να «σκεφτεί». Οδηγός του θα μπορούσε κάλλιστα να είναι τα 30 «μαγικά» λεπτά του περσινού τελικού με τη Ρεάλ (όπου βέβαια την είχε νικήσει και στο ρυθμό της), καθώς η Αρμάνι θυμίζει πολύ την περσινή «βασίλισσα», στην οποία φέτος ο Λάσο έχει προσθέσει αρκετά την τακτική και ένα πιο μεθοδευμένο παιχνίδι.
Έπειτα, γνωρίζει πολύ καλά πως στο κομμάτι της φυσικής κατάστασης πρέπει να δώσει ιδιαίτερη προσοχή. Η Αρμάνι δεν είναι πλέον αυτό το επί Σκαριόλο εξαιρετικά «soft» σύνολο, αλλά έχει γίνει μία ομάδα που βασίζεται στο physical game, θυμίζοντας τη Σιένα στις δόξες της, καθώς έχει φέρει στις τάξεις της αρκετούς παίκτες εκείνης της σπουδαίας ομάδας, μαζί και τον τελευταίο προπονητή της. Εδώ να δώσουμε και τα εύσημα στον κύριο Μπάνκι, ο οποίος έχει ήδη πραγματοποιήσει σπουδαίο έργο, μέσα σε 6 μήνες, έχοντας συνθέσει ένα πολύ καλό και οργανωμένο σύνολο, με ξεκάθαρη ταυτότητα και συγκεκριμένους ρόλους για καθέναν, κάτι όχι και τόσο εύκολο με τους παίκτες που διαθέτει. Αν σε αυτούς προσθέσει 1-2 ακόμη παίκτες «ομάδας» και άλλους τόσους ψηλούς μεγάλης αξίας, τότε από την επόμενη σεζόν το Final-4 μπορεί να αποτελεί έναν εφικτό σκοπό, όπως είχαμε πει πριν την αρχή του Top-16.
Κι εκεί πρέπει επίσης να «πατήσει» η ομάδα του Μπαρτζώκα, μαζί και με το καλό του pick ‘n’ roll, κυρίως με τους Σπανούλη-Ντάνστον, ώστε να δημιουργήσει τις κατάλληλες ανισορροπίες στην άμυνα της Αρμάνι, για να βρει τα ελεύθερα σουτ που θα χρειαστεί. Έχοντας μία ενισχυμένη φρόντ-λάιν, σε σχέση με αυτήν της Αρμάνι, αλλά και τον ειδικό του post-up Περπέρογλου στο «3», μπορεί να πάρει αρκετούς πόντους από εκεί, έχοντας μία περιφέρεια ενδεχομένως όχι και τόσο δυνατή, καθώς δεν ξέρουμε πώς θα αποδώσει ο Σπανούλης. Ο αρχηγός σε αυτό το ματς θα χρειαστεί, με το γνωστό του τρόπο (μοίρασμα σωστό της μπάλας και ταχύτατα, σκοράρισμα, μεγάλες αποφάσεις αν χρειαστεί), καθώς είναι αρκετά κρίσιμο.
Διότι, αν πάρει το «διπλό» η Αρμάνι, τότε δυσκολεύει, όχι μόνο για τον Ολυμπιακό, αλλά και για όλους τους υπόλοιπους υποψηφίους δεύτερους η προσπάθεια για την απόκτηση του πολύ σημαντικού πλεονεκτήματος έδρας, το οποίο πιστεύω θα παίξει πολύ σπουδαίο ρόλο, όταν έρθει η ώρα των play-offs.
Επομένως, σε ένα ματς όπου το διακύβευμα είναι μεγάλο (όπως θα είναι κάθε εβδομάδα για όλους όσοι αναζητούν ακόμη την πρόκριση και τη δεύτερη θέση), ο Ολυμπιακός οφείλει, κατά την ταπεινή μου άποψη, να ακολουθήσει αυτά κυρίως τα βήματα, για να καταφέρει μία νίκη που ίσως «μετρήσει» (όπως και κάθε άλλο αποτέλεσμα από εδώ και πέρα) στην τελική κατάταξη. Μαζί με τη στήριξη του κόσμου του, μπορεί να σταματήσει αυτό που ο ίδιος δημιούργησε, με την απόδοσή του, στο Μιλάνο!
Ραφαήλ Αλαγάς
