Ένα μήνα αργότερα, και ξανά μία εβδομάδα μετά τη μέτρια εμφάνιση στη Βιτόρια και την ήττα από τη Λαμποράλ Κούτσα, αναφέραμε και πάλι: «Αυτή η φράση ακριβώς- περί Mr Hyde και Dr Jekyll- επιβεβαιώνεται σε όλα σχεδόν τα ματς του μετά από αυτό. Και στο Τελ Αβίβ, και στο Ο.Α.Κ.Α. με τους Λιθουανούς, αλλά και την περασμένη Παρασκευή, ο Παναθηναϊκός παρουσίασε δύο εντελώς διαφορετικό πρόσωπο, με τις συνέπειες στο παιχνίδι του, αλλά και στα αποτελέσματα των ματς του να είναι εμφανέστατες. Ήττα σε Ισραήλ και Χώρα των Βάσκων, νίκη διόλου εύκολη στην Αθήνα- με Λιέτουβος Ρίτας-, μαζί με όσα στοιχεία έχουμε αναφέρει στην απόδοσή του, θετικά ή αρνητικά».
 
Αυτό το πρόβλημα της «διπροσωπίας» στο παιχνίδι της, παραμένει και το μεγαλύτερο όλων των προβλημάτων της ομάδας του Πεδουλάκη. Κι αυτό γιατί και μετά την πρώτη φάση, ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να είναι, ως επί το πλείστον, ομάδα «ενός ημιχρόνου». Το είδαμε στο Ο.Α.Κ.Α. με αντιπάλους τις Εφές (έστω κι αν την κέρδισε εύκολα στο τέλος), Μπαρτσελόνα, στην Πόλη με την Φενέρμπαχτσε, στην Ανδαλουσία με τη Μάλαγα, καθώς και στο τελευταίο ματς του Μιλάνου με την Αρμάνι.
 
Ουσιαστικά, εκτός του πρώτου άνετα κερδισμένου παιχνιδιού με τους Ιταλούς, όταν και άλλαζαν τα πράγματα στο σύνολό τους με την πρόσθεση του Χάκετ, της όχι και τόσο δύσκολης, όπως τελικά αποδεικνύεται αποστολής, στη Βιτόρια απέναντι σε μία Λαμποράλ που έχει καταντήσει «σάκος του μποξ» στον όμιλο (καμία νίκη εντός έδρας έως τώρα), καθώς και του νικηφόρου ματς με τον Ολυμπιακό στο Κλειστό των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων (μοναδικό ματς στο οποίο η σχετική σταθερότητα που διέθετε στην απόδοσή του για σχεδόν 40 λεπτά είχε κάτι παραπάνω από απλώς βαθμολογικό αντίκρισμα), σε όλα τα υπόλοιπα παρουσιάζεται για 20 λεπτά μέτριος και πιο κάτω, ενώ στα άλλα 20 πολύ καλός και άνω. Η «κακή πλευρά» του εμφανίζεται, δυστυχώς γι’ αυτόν, συνήθως στο πρώτο ημίχρονο των αγώνων του, με αποτέλεσμα στο δεύτερο να είναι αναγκασμένος να κυνηγά ανατροπές, που για τα δεδομένα της φάσης αυτής, όπως έχουμε εξηγήσει και παλαιότερα, να είναι πολύ πιο δύσκολα απ’ ότι πριν, με το αγωνιστικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει να είναι άλλοτε στο επιθετικό (κυρίως εκεί) και άλλοτε στο αμυντικό κομμάτι.
 
Ενδεικτικά, στο ματς του Ο.Α.Κ.Α. με μία Εφές που μόλις είχε αλλάξει «σκυτάλη» στον πάγκο της και τον Αργύρη Αγγέλου να οφείλει να «συγυρίσει την ακαταστασία» που υπήρχε στις τάξεις της ομάδας, όντας σε μία παραγωγική βραδιά, δέχθηκε στο πρώτο ημίχρονο 36 πόντους! Ήταν μπροστά μόλις με έναν, δίνοντας το δικαίωμα στους Τούρκους να ελπίζουν. Στο δεύτερο ημίχρονο δέχθηκε 28, αναγκάζοντάς την να τελειώσει τον αγώνα στα επίπεδα που αυτός θέλει, δηλαδή των 65 περίπου πόντων.
 
Στην Πόλη, με μία Φενέρ που έπαιζε, σε κακή κατάσταση έως τότε, ένα από τα τελευταία της χαρτιά (ίσως το τελευταίο) για να μείνει στο κόλπο της πρόκρισης, έμεινε στους 28 πόντους επιθετικά στο πρώτο μέρος! Στο δεύτερο πραγματοποίησε «ρεσιτάλ» στον τομέα αυτόν, σκοράροντας 44 πόντους, αριθμός εξαιρετικός για τα δεδομένα του. Αυτό, όμως, εξαιτίας της κακής συγκομιδής των πρώτων 20 λεπτών, δεν αρκούσε για την ανατροπή, κι έτσι έχασε την ευκαιρία να στείλει έναν επικίνδυνο αντίπαλο πολύ νωρίς στο «καναβάτσο»!
 
Την αμέσως επόμενη αγωνιστική κράτησε μία πιο πλήρη από ποτέ Μπαρτσελόνα στους 63 πόντους, και τον Ναβάρο μόλις στον 1! Λιγότερο η απόδοση του Χουέρτας (17 πόντοι με 7/8 εντός παιδιάς), που αφέθηκε αρκετά ελεύθερος από την άμυνα για ευνόητους λόγους, και πολύ περισσότερο οι 56 πόντοι του στην επίθεση, δε θα μπορούσαν ποτέ να του επιτρέψουν να κερδίσει ένα τέτοιο ματς, και δη στην έδρα του!
 
Στη Μάλαγα τα πράγματα πήγαν μεν αντίθετα, με μεστή εμφάνιση στο πρώτο μέρος και κάκιστη στο δεύτερο (44-42 ημίχρονο, 87-71 τελικό), αλλά φυσικά το αποτέλεσμα ήταν ίδιο, από τη στιγμή που μέσα στην Ανδαλουσία πήγε αδικαιολόγητα να κερδίσει στο ρυθμό της αντιπάλου του.
 
Και φτάνουμε τελικά στην ήττα του Μιλάνου, που δίνει μεν στην Αρμάνι μία νίκη προβάδισμα έναντι στις δύο ελληνικές ομάδες, αλλά τουλάχιστον από τους «Πρασίνους» άμεσα ανατρέψιμη με ήττα της πρώτης και νίκη των δεύτερων αυτήν την αγωνιστική, πράγμα διόλου απίθανο (η Αρμάνι πάει στο Σ.Ε.Φ. και ο Παναθηναϊκός υποδέχεται τη Λαμποράλ), χάρη και στη μεγάλη διαφορά του πρώτου μεταξύ τους αγώνα (73-57).
 
Όμως, εδώ δεν είναι το θέμα μας αν βαθμολογικά καλύπτεται η διαφορά. Σημασία έχει ότι ο Παναθηναϊκός παρουσίασε άλλη μία φορά αυτό το αγωνιστικό πρόσωπο. Στην άμυνα δεν ήταν μάλλον τόσο δυναμικός και αποφασιστικός όσο τον έχουμε συνηθίσει, ώστε να σταματήσει το ρυθμό της Αρμάνι και να πάει το ματς σε (πολύ) χαμηλό τέμπο και σκορ, με επιθέσεις που θα εκδηλώνονταν στα τελευταία 10 δευτερόλεπτα. Το κατάφερε εν μέρει στο πρώτο πεντάλεπτο, όμως το 1-9 (!) στα λάθη (μόνη επιθετική «όαση» οι διεισδύσεις του Ράιτ) και η «βροχή» τριπόντων εκ της ιταλικής πλευράς (μαζί με την ανάλογη τραγική βραδιά στον ίδιο τομέα γι’ αυτόν), που έδωσε στην ομάδα του Μπάνκι το ρυθμό που ήθελε, ώστε να βρει εύκολες και γρήγορες λύσεις, με προσπάθεια να βγει και στο ανοιχτό γήπεδο (κάτι που βρήκε σε ορισμένες περιπτώσεις), έφερε ένα αναμενόμενο σκορ ημιχρόνου (41-26) και, επακόλουθα, μία εξαιρετικά δύσκολη αποστολή στα επόμενα 20 λεπτά.
 
Τελικά κόντεψε να την εκτελέσει, όμως με τα δύο εξής δεδομένα μάλλον καταφέρνεις «άθλο» αν τελικά ανατρέψεις την εις βάρος σου κατάσταση: οι προαναφερθέντες 26 πόντοι του πρώτου ημιχρόνου επιθετικά και το πενιχρό 21.7% στα τρίποντα! Και μόνο με αυτά, η προσπάθεια του δευτέρου ημιχρόνου και η παρ’ ολίγον ανατροπή θεωρούνται άξιες συγχαρητηρίων! Σαφώς, η ομάδα απέκτησε την υπομονή που της έλειπε στο πρώτο ημίχρονο. Δεν πανικοβλήθηκε, παρότι έβλεπε ότι οι προσπάθειές της αρχικά δεν απέδιδαν, καθώς η διαφορά δεν «έπεφτε» σε μονοψήφιο αριθμό. Έτσι συνέχισε, με τη μέθοδο που όφειλε να έχει από πριν στο παιχνίδι της, και με τον καιρό δημιουργούσε την εντύπωση πως θα το «γύριζε» το ματς.
 
 Έτσι κι έγινε, με έναν Γκιστ να παίζει για τον ίδιο και τον επιεικώς μέτριο Λάσμε, έναν Φώτση να δηλώνει «παρών» την κρίσιμη στιγμή, όπως και ο Διαμαντίδης με τους 6 πόντους του στα τελευταία 2:30 περίπου λεπτά (με 4 συνεχόμενες εύστοχες βολές), τον Ράιτ να δείχνει από το πρώτο του κιόλας ματς ότι θα βοηθήσει σημαντικά στην πορεία του Top-16, αλλά και αργότερα, την ομάδα, και την άμυνα να επανέρχεται πλήρως στα στάνταρ που γνωρίζουμε, μην αφήνοντας πλέον δικαιώματα στους Ιταλούς και βάζοντάς τους σε «σκέψη» και βιαστικές κινήσεις, που διακινδύνευσαν γι’ αυτούς το παιχνίδι (συνολικά 31-40 τα λάθη). Όμως, τα συνεχόμενα τρία επιθετικά ριμπάουντ τους, περίπου από το 1:00 μέχρι το 0:40, από τη στιγμή που είχαν μόλις 1 σε όλο το ματς (με τον Παναθηναϊκό να υπερέχει με 13-6), έκριναν και το ματς. Αν κάποιο από αυτό κατέληγε υπέρ των παικτών του Πεδουλάκη, ίσως να μιλούσαμε τώρα για μία ακόμη μεγάλη τους ανατροπή. Έτσι καταλαβαίνουμε πως η προσπάθειά τους ήταν τελικά ηρωική, κι ας μην επιτεύχθηκε, μήνυμα άκρως θετικό για το ματς με τη Λαμποράλ, απέναντι στην οποία, στο σημείο όπου έχει φτάσει η ομάδα του «προπονητή» Σκαριόλο, έχει απόλυτη υποχρέωση να κάνει το 5-4, κάνοντας άλλο ένα «βήμα» (ίσως το πιο εύκολο) προς την πρόκριση, και κατά προτίμηση από τη δεύτερη θέση, στους «8».
 
Όμως, παρά τα θετικά ή αρνητικά που αναφέραμε, το ερώτημα παραμένει. Θα βρει τρόπο ο Πεδουλάκης να διορθώσει αυτό το μεγάλο της «διπροσωπίας» πρόβλημα; Ή μήπως θα φτάσει η ομάδα προ δυσάρεστων εκπλήξεων, είτε εδώ, είτε στα play-offs, εφόσον προκριθεί;

Ραφαήλ Αλαγάς