Ήδη έχουν ξεκινήσει, ασφαλώς, τα play-offs και στις άλλες χώρες με πολύ όμορφα ματς κι εκεί, όμως εδώ το ενδιαφέρον επικεντρώνεται άλλη μία φορά σε 3 ή 5 μεγάλα ντέρμπι «αιωνίων», ένα ακόμη αγωνιώδες και απρόβλεπτο «γαϊτανάκι» που αρχίζει να σέρνεται στις 22:00 στο Κλειστό των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων.

Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός, λοιπόν. Δύο ομάδες που ίσως ξέρουμε καλύτερα από οποιεσδήποτε άλλες, με το ίδιο να ισχύει και για τους δύο μεταξύ τους. Για άλλη μία φορά, οι δύο καλύτεροι Ευρωπαίοι εκπρόσωποί μας στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού θα διασταυρώσουν τα «ξίφη» τους, με διαφορετικά δεδομένα από τα περσινά. Πρώτα απ’ όλα, όπως γίνεται κατανοητό από τη σειρά με την οποία έχουν τοποθετηθεί παραπάνω οι ομάδες, οι «Πράσινοι» είναι αυτοί που έχουν το προβάδισμα που τους δίνει το πλεονέκτημα έδρας με 3 ματς στο «σπίτι» τους, την ώρα που πέρυσι, προκειμένου να κατακτήσουν το πρωτάθλημα, ήταν υποχρεωμένοι να κερδίσουν τουλάχιστον ένα στο 
«Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας». Άσχετα αν κατάφεραν να κερδίσουν όχι ένα, αλλά δύο παιχνίδια στο Φάληρο(το τρίτο κατά σειρά με οριστική διακοπή του αγώνα και 0-20 υπέρ του), το έργο τους ήταν σαφώς πιο δύσκολο, αν υπολογίσουμε τη δυναμική των εδρών στην χώρα μας.

Έπειτα, η ομάδα του Φραγκίσκου Αλβέρτη είναι αυτή που θεωρείται το φαβορί για την κατάκτηση του 34ου πρωταθλήματος στην ιστορία της, σε αντίθεση με αυτήν του Γιώργου Μπαρτζώκα, που σε αυτήν τη σειρά των τελικών θα επιδιώξει το αντίστοιχο 11ο της. Δεν είναι τόσο πολύ το πλεονέκτημα έδρας που διαθέτει, ούτε και ότι διαθέτει καλύτερο σύνολο, καθώς αμφότερες οι ομάδες είναι ισάξιες, αλλά το ψυχολογικό «αβαντάζ» που την χαρακτηρίζει έναντι των «Ερυθρολεύκων». Διότι, αν αρχικά αριθμήσουμε τις νίκες που έχουν πετύχει στα πιο κρίσιμα μεταξύ τους παιχνίδια οι δύο «αιώνιοι» τα τελευταία δύο χρόνια και μετά την αποχώρηση των δύο Μεγάλων Σέρβων, Ομπράντοβιτς και Ίβκοβιτς(τελικοί πρωταθλήματος 2013, τελικός Κυπέλλου 2013 και ημιτελικός Κυπέλλου 2014, Top-16 Ευρωλίγκα 2014), ο Παναθηναϊκός μετρά 6 νίκες έναντι μίας του Ολυμπιακού, με αυτήν του Σ.Ε.Φ. και του νικητήριου σουτ του Σπανούλη, μάλιστα, να είναι περισσότερο θέμα γοήτρου. Επιπλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, όχι μόνο σε αυτά τα δύο χρόνια, αλλά και αν «ταξιδέψουμε» πιο μακριά στο χρονικό των ντέρμπι, ο Ολυμπιακός δεν έχει καταφέρει να κερδίσει κάποιο πραγματικά «do or die» παιχνίδι στο Ο.Α.Κ.Α. Αντιθέτως, ο Παναθηναϊκός πέρυσι το έκανε αυτό δύο φορές στο Σ.Ε.Φ., αλλά και στο κοντινό παρελθόν, έχοντας «σπάσει» ξανά την έδρα του «αιωνίου» του αντιπάλου και κατακτώντας τελικά τον τίτλο.

Και αυτό είναι, μάλλον, το μέγα στοίχημα των τελικών για τους Πειραιώτες, οι οποίοι δεν έχουν σηκώσει ποτέ το τρόπαιο αυτό έχοντας κάνει «μπρέικ» στην Καλογρέζα. Το γεγονός αυτό χαρακτηρίζεται περισσότερο από ψυχολογικά αίτια, τα οποία φαίνονται ιδιαίτερα, όταν το ματς κρίνεται στις έσχατες λεπτομέρειες και ο Ολυμπιακός δεν καταφέρνει να το κερδίσει. Η συγκέντρωση, η δυναμική, η σωστή εκτέλεση των εντολών του κόουτς και το πάθος είναι στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους παίκτες για 39 λεπτά, όπως στο τελευταίο ματς του Ο.Α.Κ.Α για την Ευρωλίγκα, όμως ξαφνικά, όταν έρχεται ο αγώνας στο τελευταίο του λεπτό και προς το τέλος του, ο διακόπτης «πέφτει» και η ήττα είναι το μοιραίο αποτέλεσμα. Αυτό οφείλεται περισσότερο στη σκέψη των παικτών και του τεχνικού τιμ σε θέματα που αφορούν την «γκρι» τριάδα που, επακόλουθα, τους οδηγεί σε απώλεια της αυτοσυγκέντρωσής του στο σημείο όπου κρίνονται τα πάντα. Ουσιαστικά, πολλές φορές δημιουργείται η εντύπωση πως οι άνθρωποι του Ολυμπιακού έρχονται στο Ο.Α.Κ.Α. περισσότερο για να διαμαρτυρηθούν, παρά για να αγωνιστούν, δημιουργώντας οι ίδιοι από μόνοι τους αρκετές φορές (καθώς υπάρχουν περιπτώσεις που όντως έχουν δεχθεί εχθρική αντιμετώπιση από τους διαιτητές και έχουν στερηθεί ενδεχόμενες νίκες που θα άλλαζαν τα δεδομένα), τις «αυτοκτονικές τάσεις» τους, ώστε να στερούν από τον εαυτό τους την ευκαιρία ενός σπουδαίου «διπλού», όπως στον περασμένο ημιτελικό Κυπέλλου. Και άλλοι παράγοντες παίζουν ρόλο στη λογική με την οποία αντιμετωπίζει αυτά τα ματς ο Ολυμπιακός, όμως ο βασικότερος είναι αυτός.

Αυτό το «σύνδρομο του Ο.Α.Κ.Α.» φάνηκε να αρχίζει να το ξεπερνά στο ματς της Ευρωλίγκα. Πλέον, έχει μπροστά του μία μεγάλη ευκαιρία να το ξεπεράσει ολοκληρωτικά. Η συγκυρία είναι εξαιρετική. Παίζει με μειονέκτημα έδρας, ενώ αν χάσει και αυτούς τους τελικούς, θα παραμείνει δίχως τίτλο μετά από το 2010, κάτι που φυσικά προσθέτει επιπλέον κίνητρο στους παίκτες του Μπαρτζώκα, και ιδιαίτερα στον αρχηγό, Βασίλη Σπανούλη, ο οποίος έδειξε με την αντίδρασή του στο τρίποντο εκείνο στο Σ.Ε.Φ. πόσο θέλει, αν και έχω την αίσθηση ότι δεν χρειάζεται για έναν τόσο μεγάλο αθλητή, να αποδείξει μερικά πράγματα απέναντι στην πρώην ομάδα του, έχοντας κάνει εναντίον της κάποια από τα πιο άσχημα ματς της καριέρας του.

Βέβαια, το ίδιο κίνητρο ισχύει και για τους παίκτες του Αλβέρτη, καθώς ο τίτλος του Κυπέλλου Ελλάδος δεν αρκεί από μόνος του για να ικανοποιήσει τις προσδοκίες του σχεδιασμού που γίνεται κάθε καλοκαίρι. Συνυπολογίζοντας και τον αποκλεισμό τους από το Final-4, είναι αρκετά πιθανό να υπάρξουν αλλαγές σαρωτικές στον ηττημένο. Επομένως, για μερικούς εκ των πρωταγωνιστών των δύο συλλόγων ίσως αποτελεί την τελευταία ευκαιρία να παραμείνουν στο, ομολογουμένως, υψηλό επίπεδο που βρίσκονται τώρα. Αυτό είναι που προσδίδει, πέραν του αναμφισβήτητα φοβερού θεάματος που θα απολαύσουμε, μία ξεχωριστή «χροιά» στους φετινούς τελικούς, προϊδεάζοντάς μας για μία «τιτανομαχία» που θα αποτελέσει μία από τις σπουδαιότερες των τελευταίων ετών. Τώρα, το ποιος θα «χρυσώσει το χάπι» της ευρωπαϊκής αποτυχίας με το σημαντικότερο εγχώριο τίτλο και ποιος θα οδηγηθεί στην πλήρη αποτυχία, είναι ένα άλλο ζήτημα.
Ιδιαίτερα για τους ανθρώπους του Ολυμπιακού, που δεν έχουν άλλα περιθώρια και υποχρεώνονται να κερδίσουν επιτέλους και μετά από αρκετό, για έναν τόσο μεγάλο σύλλογο, καιρό σε κρίσιμα ματς τον Παναθηναϊκό. Μήπως ήρθε η κατάλληλη ώρα να αποδείξουν ότι μπορούν να κερδίσουν στο Ο.Α.Κ.Α., δείχνοντας παράλληλα ότι το προαναφερθέν 6-1 δεν αντικατοπτρίζει τη μεταξύ τους διαφορά; Η απάντηση εντός ολίγων ωρών…

Ραφαήλ Αλαγάς