Πιο τρανό παράδειγμα είναι αυτό της ξαφνικής αντικατάστασης του Αργύρη Πεδουλάκη από τον Φραγκίσκο Αλβέρτη στον πάγκο των «Πρασίνων», σε μία κίνηση που πέτυχε τον κύριο στόχο της. Αυτός δεν ήταν άλλος από το να προκαλέσει το απαραίτητο «ηλεκτροσόκ» στα αποδυτήρια, διαβλέποντας μία χαλαρότητα εντός αυτών και, ως εκ τούτου, μία σημαντική πιθανότητα αποκλεισμού από τα play-offs της Ευρωλίγκα, καθώς και απώλειας των κεκτημένων εκτός συνόρων. Και η μεγάλη «σημαία», με την ουσιώδη βοήθεια των Δημήτρη Πρίφτη, Σωτήρη Μανωλόπουλου, εκτέλεσε την αποστολή της, με την ομάδα να φτάνει την ΤΣΣΚΑ Μόσχας στα όριά της και να διατηρεί τα «σκήπτρα» με τρόπο πολύ ευχάριστο για την ίδια απέναντι στον «αιώνιο» αντίπαλό της.
Όμως, μπορούμε να πούμε πως, μετά από όσα συνέβησαν σε μία πολύ επίπονη σεζόν, η πορεία του Παναθηναϊκού είναι επιτυχημένη; Κατά την ταπεινή μου άποψη, όχι. Τι κι αν παρέμεινε στον ελληνικό «θρόνο» του; Τι κι αν αυτό το έκανε με «μπρέικ», στο τέταρτο ματς του Σ.Ε.Φ., πάνω σε αυτό που του είχε κάνει ο Ολυμπιακός στον τρίτο αγώνα στο Ο.Α.Κ.Α.; Η φετινή κατάληξη δεν είναι η πλέον ευχάριστη για τους ανθρώπους της ομάδας.
Κι αυτό ισχύει, διότι ο πρώτος και κυριότερος της στόχος είναι άλλος, όπως και για τον έτερο υπερήφανο εκπρόσωπό μας. Είναι η ετήσια παρουσία στο κορυφαίο ευρωπαϊκό μπασκετικό γεγονός. Η μη συμμετοχή σε Final-4 για δεύτερη σερί φορά είναι ένα σοβαρό «πλήγμα» στον «εγωισμό» και την φανέλα με τα 6 αστέρια που κατέχει πλέον ο Παναθηναϊκός. Καλώς ή κακώς, οι απαιτήσεις αυτές είναι και τις είχε ξεκαθαρίσει εξαρχής ο κύριος Γιαννακόπουλος. Και γι’ αυτό στη Συνέντευξη Τύπου της Τετάρτης απολογήθηκε που «έβαλα τόσο ψηλά τον πήχη». Η επιτυχία της πρώτης μεταβατικής σεζόν με κόουτς τον Πεδουλάκη, βέβαια, ήταν λογικό να δημιουργήσει αυτόν τον ενθουσιασμό και τις επακόλουθες προσδοκίες.
Γι’ αυτό και η φετινή σεζόν δεν είναι και η πλέον ικανοποιητική στον τελικό απολογισμό της. Κι αυτό φαίνεται και από τις τελευταίες κινήσεις του ισχυρού ανδρός του «Τριφυλλιού», η οποία εκφράζεται από τη διακαή του επιθυμία να προχωρήσει άμεσα το πλάνο, για το οποίο έχει μιλήσει ουκ ολίγες φορές, και να γίνει ο σύλλογος «ελληνικός» στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του. Επιπροσθέτως, θεωρεί πως στο πρόσωπο του Ντούσκο Ιβάνοβιτς βρίσκει τον άνθρωπο που θα «χτίσει» αυτό το σύνολο και θα το φέρει ξανά στη δόξα των προηγούμενων ετών. Όχι άδικα, μάλλον, αν κρίνουμε από τις επιτυχίες του ιδιάζοντος Μαυροβουνίου.
Ήδη, έχουν ακουστεί τα ονόματα που θα δημιουργήσουν τον «Παναθηναϊκό της επόμενης δεκαετίας», όπως είπε ο ίδιος. Και δε θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά από αυτά των κορυφαίων εν Ελλάδι ταλέντων (είτε αποτελούν μεταγραφικούς στόχους, όπως οι Μποχωρίδης, Βεζένκοφ, είτε ανήκουν ήδη στο σύλλογο, όπως οι Χαραλαμπόπουλος, Διαμαντάκος), μαζί με όποιους ποιοτικούς διεθνείς του εξωτερικού θα ήταν διαθέσιμοι να επιστρέψουν στην πατρίδα τους (Καλάθης, Βουγιούκας, ή Παπαγιάννης από νεαρά ταλέντα), αρκεί να λάβουν και τα ανάλογα συμβόλαια. Η επιθυμία απόκτησης του Μάντζαρη είναι γνωστή εδώ και καιρό, όμως πρόκειται για μία ξεχωριστή περίπτωση. Ναι μεν οι κύριοι Αγγελόπουλοι αρνούνται να τον παραχωρήσουν, όμως ο κύριος Γιαννακόπουλος μάλλον δύσκολα θα υποχωρήσει για έναν παίκτη που θα συμπλήρωνε ιδανικά τους Καλάθη, Διαμαντίδη.
Για τη δημιουργία αυτού του αμιγώς «ελληνικού» κορμού, όπως προκύπτει από τα τελευταία ρεπορτάζ, δικαιολογείται και η αποπομπή όλων των ξένων καλαθοσφαιριστών, μέχρι και αυτών που αποτέλεσαν και τους φετινούς πρωταγωνιστές δίπλα στον Διαμαντίδη (Μασιούλις, Λάσμε, Γκιστ). Ή μήπως δεν είναι ο μοναδικός λόγος; Βλέπετε, οι παίκτες που έδιωξε λίγες ώρες μετά τη Συνέντευξη Τύπου (Μασιούλις, Λάσμε, Μπράμος, Κάρι), κοστίζουν μαζί ετησίως σε συμβόλαια γύρω στα 3 εκατομμύρια ευρώ, την ώρα που μόνο για να φέρει πίσω στην ομάδα τον Καλάθη, ο κύριος Γιαννακόπουλος φέρεται να του προσφέρει συμβόλαιο γύρω στα 2 εκατομμύρια ευρώ! Επομένως, γεννάται η απορία: Μήπως οι λύσεις των συμβολαίων αυτών των παικτών (με τον Γκιστ πρέπει να γίνει διαπραγμάτευση, διότι έχει κλειστό συμβόλαιο) δε γίνεται μόνο για λόγους «ελληνοποίησης», αλλά και για οικονομικούς λόγους ταυτόχρονα; Μήπως ο κύριος Γιαννακόπουλος θέλει να ακολουθήσει ένα παράδειγμα ανάλογο της φετινής Μακάμπι Τελ Αβίβ, που με συνολικό μπάτζετ κάτω των 5 εκατομμυρίων ευρώ κατάφερε να σηκώσει το «βαρύτιμο» ευρωπαϊκό τρόπαιο, προς έκπληξη όλων μας; Γιατί με τις κινήσεις που πραγματοποιούνται προς το παρόν, το μπάτζετ μειώνεται, αν και όχι στα επίπεδα της «ομάδας του λαού».
Ουσιαστικά, όλο αυτό ίσως βγάζει νόημα. Δηλαδή, να αποχωρούν όλοι αυτοί οι παίκτες που «βαραίνουν» τον προϋπολογισμό, και να αποκτούνται στα χρήματα αυτά (και με… ρέστα) Έλληνες παίκτες. Από τη μία πλευρά ανερχόμενοι «αστέρες», από την άλλη έμπειροι που θα πλαισιώσουν ιδανικά αυτούς και τους ήδη υπάρχοντες στο σύλλογο που, κατά τα φαινόμενα, θα προωθηθούν περαιτέρω (Παππάς, Γιάνκοβιτς, Χαραλαμπόπουλος, Διαμαντάκος), έτσι ώστε να δημιουργηθεί ο επόμενος Παναθηναϊκός. Η απόκτηση ξένων παικτών κρίνεται «αναγκαίο κακό», με έναν να προορίζεται για τα γκαρντ, προκειμένου να ολοκληρωθεί αυτή η γραμμή (γνωρίζουμε ήδη για Κούπερ, Χίκμαν), και ίσως έναν για ανάλογο σκοπό στην φρόντ-λάιν (μέχρι στιγμής δε γνωρίζουμε για κάποιο συγκεκριμένο παίκτη, καθώς η περιφέρεια τίθεται σε προτεραιότητα). Και τελικά, το μπάτζετ, με όλες αυτές τις σαρωτικές αλλαγές, όχι απλά μένει στα ίδια επίπεδα, αλλά μπορεί και να κινείται σε κατώτερα. Και αυτό το λέμε, διότι αν κρατούσε στην ομάδα τους ξένους που προσέφεραν μεγάλες υπηρεσίες φέτος, και πραγματοποιούσε συνδυαστικά τις κινήσεις που επιθυμούσε, το μπάτζετ θα αυξανόταν διόλου ανεπαίσθητα, κάτι όχι ιδιαίτερα επιθυμητό τη συγκεκριμένη εποχή για την οικογένεια Γιαννακόπουλων.
 Άρα, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε πως και το οικονομικό σκέλος έχει παίξει το δικό του ρόλο στην πλήρη θερινή μετάλλαξη του Παναθηναϊκού, κάτι για το οποίο ασφαλώς δεν μπορεί να κατηγορηθεί ο κύριος Γιαννακόπουλος. Αντιθέτως, είναι λογικό σε μία τέτοια εποχή να προτιμάς να κάνεις περικοπές στο «χόμπι» σου, παρά στα πιο σημαντικά ζητήματά σου. Κι εκεί έχει πετύχει προς τον παρόν, μην έχοντας προβεί, όχι μόνο σε ούτε μία απόλυση, αλλά ούτε καν μείωση μισθού στη ΒΙΑΝΕΞ. Στον Παναθηναϊκό, ωστόσο, θα πετύχει το νέο τολμηρό εγχείρημα, το οποίο αν μη τι άλλο θέλει (υπο)στήριξη, υπομονή και πίστωση χρόνου (όπως είχε γίνει και το 2012-2013, με ευεργετικά αποτελέσματα), ή πάλι θα συζητάμε για το αν τελικά είναι αποτυχημένη η ομάδα και θα έχουμε εξελίξεις, ανάλογες με αυτές του περασμένου Μαρτίου; Πάντως, μέχρι τώρα επιβεβαιώνεται για τον ιδιοκτήτη της «Πράσινης» Κ.Α.Ε. το αρχαίο ρητό «Τοις τολμώσιν η τύχη»!
Υ.Γ. Θα ήθελα να σταθώ στη συμφωνία που έχει ο Παναθηναϊκός με τον κύριο Ιβάνοβιτς. Αυτή η συμφωνία είναι διετούς διάρκειας και ισχύει, δηλαδή, μέχρι το 2016. Όμως, τον περασμένο Μάρτιο, όταν ερχόταν η Φενέρμπαχτσε στην Αθήνα, ο κύριος Γιαννακόπουλος είχε δηλώσει τη μεγάλη επιθυμία του να επιστρέψει στο σύλλογο ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, του οποίου το συμβόλαιο, όμως, με τον τουρκικό σύλλογο λήγει το 2015. Μήπως η ανάληψη των καθηκόντων από τον πρώην τεχνικό των Μπαρτσελόνα, Μπασκόνια, ακυρώνει όποια σενάρια για επάνοδο του ανθρώπου που συνέδεσε άρρηκτα το όνομά του με αυτό του συλλόγου; Μήπως πρέπει να μπει ένα «τέλος», πλέον, σε αυτήν την ιστορία, και η ομάδα να συνεχίσει την πορεία της, διατηρώντας σε μία ξεχωριστή θέση της ιστορίας της τα χρόνια του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών»;

Ραφαήλ Αλαγάς