Η εξήγηση είναι απλούστατη. Για πρώτη φορά μετά από 4 χρόνια η ομάδα μένει χωρίς τίτλο σε αγωνιστική περίοδο. Ο προβληματισμός είναι, ως εκ τούτου, εντονότατος. Και ο προβληματισμός αυτός δεν αφορά τόσο πολύ την απώλεια και των τριών στόχων, αλλά κυρίως τον τρόπο με τον οποίο αυτοί χάθηκαν.
Ξεκινώντας από το μεγαλύτερο, αυτόν της Ευρωλίγκα δηλαδή, οι «Ερυθρόλευκοι», μετά από έναν εξαιρετικό πρώτο γύρο και ένα σερί 10-0 στον όμιλό τους, απέναντι όμως σε ομάδες με τις οποίες υπήρχε σημαντική διαφορά δυναμικότητας, έδειξε, όπως και πολλοί άλλοι σύλλογοι (ο Παναθηναϊκός αποτελεί επίσης χαρακτηριστικό παράδειγμα), ανέτοιμος για το Top-16 και τις συνθήκες που επιτάσσει η νέα του μορφή. Οι στιγμές κάμψης της ομάδας και η αδυναμία κάλυψης των μεγάλων «αστέρων» της με αξιόπιστες εναλλακτικές λύσεις, είτε σε περιόδους κακής απόδοσης είτε σε τραυματισμούς (Σπανούλης, Πρίντεζης, Περπέρογλου, Λο κατά βάση), στοίχισε κατά πολύ σε μία προσπάθεια κατά την οποία είχε ουκ ολίγες φορές την ευκαιρία να ανατρέψει τα εναντίον του δεδομένα και να φτάσει στα play-offs από πλεονεκτική θέση. Κάπως έτσι, έμελλε να βρει απέναντί του την πολύ ισχυρή και «διψασμένη» για εκδίκηση Ρεάλ Μαδρίτης.
 Η αλήθεια είναι, βέβαια, πως πάλεψε ιδιαίτερα και με αρκετά αρνητικά δεδομένα αυτήν τη σειρά, όμως στο τέλος τον εγκατέλειψαν οι δυνάμεις του, ακριβώς εξαιτίας της έλλειψης πολλών παικτών να αναλάβουν την ευθύνη και να σηκώσουν στις πλάτες τους συμπαίκτες τους, με αποτέλεσμα όλα να αναμένονται από τον Σπανούλη. Η «Βασίλισσα» ήταν πιο πλήρης και πιο συγκεντρωμένη στο στόχο και στον τρόπο με τον οποίο όφειλε να τον πετύχει και γι’ αυτό πέρασε. Οι Πειραιώτες «σπατάλησαν» δύο παιχνίδια στη Μαδρίτη, κατά τα οποία οι αντίπαλοί τους δεν φόβιζαν, έχοντας λανθασμένη προσέγγιση (προσπάθησαν να επικρατήσουν στο ρυθμό της Ρεάλ και στο παιχνίδι μία σου και μία μου όπου οι Μαδριλένοι είναι οι καλύτεροι) και χάνοντας ίσως σε εκείνο το σημείο την ευκαιρία να κάνουν το «μπρέικ» που θα τους οδηγούσε στο Final-4.
Αλλά ας πούμε, έστω, πως στην Ευρωλίγκα, η μαχητικότητα που επέδειξε στο τέλος άφησε μία καλή ανάμνηση και μία υπόσχεση για το μέλλον της ομάδας στο ευρωπαϊκό στερέωμα. Η συζήτηση για τους εντός συνόρων, που έρχεται αμέσως μετά, όμως, είναι πολύ λυπητερή.
Κι αυτό ισχύει γιατί για άλλη μία φορά οι παίκτες του Μπαρτζώκα «κατόρθωσαν» να χάσουν αυτούς τους δύο τίτλους, και δη αυτόν του πρωταθλήματος. Κερδίζοντας τελικό στο Ο.Α.Κ.Α. μετά από 21 χρόνια, είχαν την κούπα στα χέρια τους, όμως φάνηκαν ανέτοιμοι και γι’ αυτήν.
 Στο τέταρτο παιχνίδι, προς έκπληξη όλων μας, έδειξε μία τρομερή ανωριμότητα στο να διαχειριστεί την κατάσταση που η ίδια είχε δημιουργήσει. Έπαιζε σαν να μη γνώριζε ότι ο Παναθηναϊκός θα ερχόταν στο Σ.Ε.Φ. παθιασμένος να αγωνιστεί μην έχοντας να χάσει τίποτα. Και οι ευνοϊκές συνθήκες που οι ίδιοι οι παίκτες δημιούργησαν για τον εαυτό τους αποτέλεσαν τελικά την «παγίδα» τους, και η προσέγγιση του Ολυμπιακού στον τέταρτο τελικό δε θύμιζε ομάδα του μεγέθους του. Μετά από αυτόν τον παιδαριώδη τρόπο με τον οποίο χάθηκε το ματς αυτό, μάλλον δε θα έπρεπε να περιμένει ότι θα μπορούσε να κερδίσει δεύτερο συνεχή τελικό στο Κλειστό των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων, στον οποίο επίσης μπήκε με την ίδια προσέγγιση του προηγούμενου αγώνα. Κι όταν στο δεύτερο ημίχρονο θυμήθηκε πως παίζει για τον τίτλο ήταν αργά. Ο τίτλος είχε ήδη βαφεί «πράσινος» και μετά και την αποτυχημένη προσπάθεια πρόκρισης στον τελικό Κυπέλλου στο Ηράκλειο μέσω… Αμαρουσίου, η χρονιά έληξε με αυτόν τον άσχημο τρόπο.
Είναι λογικό, μετά, οι αδελφοί Αγγελόπουλοι, να σκέφτονται έντονα το μέλλον του συλλόγου και να προσέχουν την κάθε τους κίνηση. Ήδη η παραμονή του Μπαρτζώκα ξεκαθαρίστηκε, κάτι που αποτελεί ανακούφιση για την επικείμενη εφαρμογή του μεταγραφικού σχεδιασμού. Μπορεί ο κόουτς να έχει τη δική του ευθύνη για την εφετινή αποτυχία, ωστόσο του αναγνωρίζεται ο πρώτος τίτλος Έλληνα προπονητή στην Ευρωλίγκα και το έργο που έχει καταφέρει μέχρι τώρα, διαδεχόμενος ιδανικά τον Ντούσαν Ίβκοβιτς κι ερχόμενος από τον Πανιώνιο. Σε αυτό το κομμάτι ο Μπαρτζώκας πέτυχε και μάλλον γι’ αυτόν το λόγο αποφασίστηκε να του δοθεί άλλη μία ευκαιρία.
Από εκεί και πέρα, και με την παραμονή του μεγαλύτερου μέρους του κορμού στο ρόστερ (ιδίως του ελληνικού), ο Ολυμπιακός θα χρειαστεί λύσεις σημαντικές, τόσο στην περιφέρειά του, όσο και στην φρόντ-λάιν του, και όχι ημίμετρα επιπέδου Κόλινς (όσο κι αν βελτιώθηκε δε θα γίνει ποτέ Λο) και Σίμμονς. Ούτε και πρέπει να «τραβήξει» πολλά «λαχεία», όπως έκανε το περασμένο καλοκαίρι. Χρειάζονται, με την καθοδήγηση των Ελλήνων και με ηγέτη ξανά τον Σπανούλη, καλαθοσφαιριστές εγνωσμένης αξίας.
Περιπτώσεις σαν του Ντιλέινι ενδείκνυνται ως οι πρέπουσες για τη συγκεκριμένη περιγραφή. Ο ίδιος ο Αμερικανός, βέβαια, επιθυμεί την επιστροφή στις Η.Π.Α., ωστόσο αν δεν ενδιαφερθεί σοβαρά ομάδα του ΝΒΑ για την απόκτησή του, το σενάριο να βρεθεί στο Μεγάλο Λιμάνι δεν είναι απίθανό. Για τους ψηλούς δεν έχει ακουστεί κάτι ιδιαίτερο, καθώς η περιφέρεια προέχει, μαζί και με τη θέση «3», από την οποία μετράμε την απώλεια του Περπέρογλου. Εκεί, έχω την εντύπωση πως χρειάζεται ιδιαίτερη ενίσχυση (έχουν ακουστεί Μπράμος και Μασιούλις), καθώς ήδη υπάρχουν οι Παπαπέτρου, Λοτζέσκι. Στις θέσεις «4» και «5», βέβαια, θα χρειαστούν παίκτες, με τους Πέτγουεϊ-Σίμμονς να μην υπολογίζονται. Οι σκέψεις για Λάσμε και Χάινς μάλλον εξανεμίζονται, με τον πρώτο να φαίνεται να καταλήγει στην Εφές ή τον Παναθηναϊκό, και τον δεύτερο να παραμένει στην ΤΣΣΚΑ του Ιτούδη. Επομένως, αλλάζει και ο προσανατολισμός των διοικούντων την Κ.Α.Ε. Πάντα, όμως, με σκοπό να βρεθούν παίκτες των οποίων η αξία είναι γνωστή και αναμφισβήτητη και να μην υπάρχει αβεβαιότητα για το αν μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις ενός μεγάλου κλαμπ, όπως ο Ολυμπιακός.
Καταλήγοντας, λοιπόν, η σκέψη των ανθρώπων του Ολυμπιακού οφείλει να αλλάξει. Τόσο σε θέμα αγωνιστικό, όσο και ψυχολογικό, ειδικά όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με τον «αιώνιο» τους αντίπαλο. Διαφορετικά, η κατάληξη της επόμενης αγωνιστικής περιόδου δε θα είναι ιδιαίτερα διαφορετική, και σε αυτό δε θα φταίνε ούτε ο Βασιλακόπουλος, ούτε ο Ζαβλανό, ούτε ο Γιαννακόπουλος. Θα φταίνε οι ίδιοι, όπως και φέτος, και αν δεν τον κατανοήσουν άμεσα, η ομάδα δε θα καταφέρει πολλά διαφορετικά από την χρονιά που μόλις πέρασε.

Ραφαήλ Αλαγάς