Οι «ερυθρόλευκοι», δε, έφτασαν σε τελικό για τρίτη φορά τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Σπουδαίο επίτευγμα. Βρήκε τον ίδιο αντίπαλο, με δύο χρόνια νωρίτερα, αλλά τα δεδομένα ήταν διαφορετικά από εκείνα του Λονδίνου.

Έπαιζε, πλέον, στη Μαδρίτη απέναντι σε μία ομάδα αποφασισμένη περισσότερο από ποτέ να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία του γεγονότος ότι το Final-4 διεξαγόταν στην έδρα της. Ήταν μάλλον και πιο προετοιμασμένη από ποτέ να κατακτήσει αυτό το τρόπαιο. Όπως αναφέραμε και νωρίτερα, ας μην είμαστε αχάριστοι. Τι να πουν και οι άνθρωποι της Ρεάλ, έχοντας πετάξει εκατομμύρια ευρώ… στην κάλαθο των αχρήστων για είκοσι χρόνια; Ήταν, λοιπόν, η σειρά της και φάνηκε ξεκάθαρα στο παρκέ. Όσο και δε μας αρέσει, η νίκη των παικτών του βελτιωμένου κατ’ ομολογίαν όλων Πάμπλο Λάσο, είναι απόλυτα δίκαιη. Ο Ισπανός κόουτς συμπεριφερόταν στο τριήμερο του Final-4, σαν να είχε προετοιμάσει από το καλοκαίρι αυτό το ματς. Σαν να… ζούσε μόνο γι’ αυτήν τη στιγμή, μετά το «κάζο» του Μιλάνο από τη Μακάμπι.

Ειδικά στην τέταρτη περίοδο, οι παίκτες του Γιάννη Σφαιρόπουλου δεν μπορούσαν να ανταγωνιστούν τους αντιπάλους τους. Πρόκειται αρχικά για θέμα ενέργειας, αφού είχε προηγηθεί η υπερπροσπάθεια για την υπέρβαση στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, η οποία φέρνει σύσσωμο το ρωσικό σύλλογο… στον ψυχολόγο, σύμφωνα με παραδοχή του ίδιου του προέδρου, Αντρέι Βατούτιν. Αφού έκανε μεγάλο κόπο για να στείλει στο «τρελοκομείο» διοίκηση, Ιτούδη και παίκτες, έπρεπε να διεκδικήσει άλλο ένα «θαύμα». Κι αυτό, γιατί βρισκόταν μόνιμα πίσω στο σκορ, κόντρα σε μία ομάδα που προερχόταν από άνετη επικράτηση επί της Φενέρμπαχτσε. Αν το ματς αυτό γινόταν σε μία ουδέτερη έδρα, ίσως να είχε και παραπάνω ελπίδες. Και πάλι, όμως, κάποια στιγμή θα ερχόταν και η δικαίωση της «Βασίλισσας». Κακά τα ψέμματα, κανένα τρόπαιο σε τρεις προσπάθειες, θα αποτελούσε αδικία.

Προσωπική δικαίωση, επίσης, μπορεί να θεωρεί για το συγκεκριμένο παιχνίδι, ο άνθρωπος που άλλαξε όλη τη «μοίρα» του τελικού. Με τον Ολυμπιακό να έχει ανατρέψει το 29-40 του ημιχρόνου και να προηγείται με 41-40, οι ουσιαστικά φιλοξενούμενοι έχουν σπείρει την αμφιβολία στους αντιπάλους τους. Τους έχουν κάνει να αρχίσουν να βλέπουν μπροστά τους τα «φαντάσματα» του Λονδίνου και του Μιλάνο. Και τότε παίρνει ολόκληρη την ευθύνη πάνω του ο Κάρολ. Οι έντεκα συνεχόμενοι πόντοι του δεν καθορίζουν απόλυτα το παιχνίδι, αλλά αλλάζουν ξανά το μομέντουμ υπέρ της Ρεάλ, η οποία πιστεύει ξανά ότι το τρόπαιο είναι δικό της. Και η πεποίθηση αυτή των παικτών του Λάσο δεν έφυγε ποτέ ξανά, ενώ στην αντίπερα όχθη, υφίσταται η αντίθετη κατάσταση. 12/26 βολές και τέσσερα χαμένα ελεύθερα σου τριών πόντων, στην τελευταία ευκαιρία του Ολυμπιακού για νέα ολική επαναφορά με τη διαφορά στους 7 πόντους. Η αυτοπεποίθηση έχει γεμίσει τα πνευμόνια τους, και φτάνουν μέχρι το τελικό +19, έστω κι αν το τελευταίο σουτ του Σέρχιο Ροντρίγκες είναι προκλητικό, με τους παίκτες των δύο ομάδων να είναι έτοιμοι να αρχίσουν τις χειραψίες. Και όλα αυτά οφείλονται στον κύριο Κάρολ. Ο Νοσιόνι είναι δίκαια ο MVP του Final-4, ως «ρούκι» στα 36 του χρόνια, ο Ματσιούλις έχει κάνει τρομερή δουλειά και αποτελεί τον «παράγοντα Χ», αλλά ο Αμερικανός έχει αλλάξει όλη την ψυχολογία του αγώνα… μία για πάντα. Είναι αυτός που βοηθάει τη Ρεάλ να «ξορκίσει» τα «φαντάσματα» είκοσι ετών. Αυτός που μέχρι πριν λίγο καιρό, παραγκωνιζόταν από το Λάσο, παρότι πρόκειται για τον πιο «σεσημασμένο» σουτέρ της διοργάνωσης, μετά την απόσυρση του Τρέιτζαν Λάνγκντον από την ενεργό δράση. Μία προσωπική δικαίωση, για έναν παίκτη που τον ενδιέφερε πάνω απ’ όλα το συμφέρον της ομάδας και ποτέ δεν «γκρίνιαξε» για τη μικρή συμμετοχή του στο rotation. Όφειλε, όμως, μερικές αποδείξεις για την αξία του στον κόουτς του. Πήρε την ευκαιρία, τα «τραβηγμένα» σουτ και βγήκε κερδισμένος.

Η «Βασίλισσα», λοιπόν, κάθεται στο θρόνο της μετά από είκοσι ολόκληρα χρόνια. Και αυτό το οφείλει σε… έναν φονιά. Είναι αλήθεια, πως σε αυτές τις περιπτώσεις κανείς δε θυμάται τον δεύτερο, αλλά αυτό δεν πρέπει να στενοχωρεί τους ανθρώπους του Ολυμπιακού. Άλλη μία φορά, με το γνωστό μειωμένο μπάτζετ ,την τεχνογνωσία και τη μαχητικότητά της, έφτασε σε δύο υπερβάσεις, μία στη σειρά με την Μπαρτσελόνα και μία αποκλείοντας με επική ανατροπή την ΤΣΣΚΑ. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο, από το να σκέφτονται και την φετινή ευρωπαϊκή πορεία, ως «φάρο» για τη συνέχεια. Αρκεί να συμβιβαστεί, με το γεγονός ότι ο αρχηγός του πλέον θα μετρά αντίστροφα και πως πρέπει να τραβά λιγότερα «λαχεία» στη μεταγραφική περίοδο, κυρίως αναφορικά με τους Αμερικανούς. Κάπως έτσι, ο Ολυμπιακός θα είναι διαρκώς παρών στα μεγάλα ραντεβού, με έναν κόουτς που απέδειξε τι αξίζει, αναλαμβάνοντας τα ηνία της τεχνικής ηγεσίας εν καιρώ κρίσης και φτάνοντας μέχρι εδώ.

Ραφαήλ Αλαγάς