Ο Πλάγος είχε φορέσει τη φανέλα του Μιλτιάδη και ο Κατρής εξιστορεί με γλαφυρό τρόπο στιγμές και περιστατικά, τονίζοντας το μεγαλείο του εκλιπόντος.
Αναλυτικά η ανακοίνωση:
"Με το άγγελμα του θανάτου του Χρήστου Πλάγου θεωρώ υποχρέωση μου να αναφερθώ στις εμπειρίες που έζησα κοντά του, ως φόρο τιμής στην μνήμη του εκλιπόντα, αλλά και προς γνώση των νεότερων.
Μικρό παιδί όταν ήμουνα την δεκαετία του ’60, και εκτελούσα χρέη ball boy στο γήπεδο του Πύργου, τον θαύμαζα ως ανερχόμενο νεαρό ποδοσφαιριστή με τα χρώματα της ομάδας μου.
Λίγα χρόνια παρέμεινε δικός μας. Θυμάμαι ακόμα πως σαν κεραυνός, τότε, χτύπησε το 13χρονο φανατισμένο μυαλό μου η είδηση ότι το τμήμα scouting το Πανιωνίου τον ανακάλυψε και -μαζί με τον άλλο παιχταρά μας, τον Μασουρίδη- τους ενέταξε στην επαγγελματική του ομάδα.
Δεν ήταν ικανές ούτε οι δύο εμφανίσεις, μήτε οι τριάντα ολοκαίνουργιες μπάλες που πήρε το Σωματείο μου για τις μετεγγραφές αυτές, να απαλύνουν την θλίψη μου για την απώλεια των δύο αστεριών μας (ευτυχώς έλεγα τότε που χάλασε -στο παρά πέντε- η μεταγραφή και του μακαρίτη Ν. Καραμπότσου).
Καθόλου δεν υπολόγιζα τότε ότι ο Χρήστος ακολούθησε τον δρόμο που δεκάδες χιλιάδες ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές ονειρεύονται αλλά μόνο ο Χρήστος –και ελάχιστοι άλλοι- είχε την στόφα και την τύχη να το κάνει πράξη. Ούτε χωρούσε στο παιδικό μυαλό μου η σκέψη ότι πορείες τέτοιες σαν του Χρήστου ψηλώνουν το Μεσσηνιακό ποδόσφαιρο -επομένως και το Σωματείο μου- και πως έπρεπε να χαίρομαι, παρά να λυπάμαι.
Περάσανε από τότε 16 χρόνια για να αντιστραφούν, τηρουμένων των αναλογιών, οι ρόλοι μας. Στο πρώτο επίσημο παιχνίδι με την επανασύσταση της ομάδας μας το 1986 -εγώ πρωτοεμφανιζόμενος ποδοσφαιριστής στο Γ' τοπικό- και αυτός εκεί, νάτος, από το πουθενά, κολλημένος έξω από το σύρμα να παροτρύνει –ποιόν; εμένα- και να σπρώχνει με τις φωνές του την ομάδα μας προς την νίκη. Τέτοιες μικρές στιγμές φανερώνουν το μεγαλείο του ποδοσφαιρανθρώπου αυτού και επιβεβαιώνουν πως το ποδόσφαιρο μπορεί να άρχισε κάποτε, αλλά δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ.
Λίγα χρόνια μετά, το 1990, με το που ξαναψήλωσε η ομάδα μας, πρώτος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της διοίκησης να πλαισιώσει για δεύτερη φορά την ομάδα μας και να' σου κι εγώ, συμπαίκτης πλέον με το παιδικό ίνδαλμα μου, να τον χαίρομαι από κοντά να μας καθοδηγεί όλους στην αξιόλογη πορεία της ομάδας μας στη Δ' Εθνική.
Αλλά και μετά που σταμάτησε και μέχρι πρόσφατα πάντα στήριζε την ομάδα μας στις εξόδους μας στην Καλαμάτα. Ποτέ δεν έπαψε να πασχίζει για το ποδόσφαιρο μέχρι που έγινε διπλωματούχος προπονητής και ασχολήθηκε -μέχρι πρόσφατα- με την ανάδειξη ποδοσφαιριστών μικρής ηλικίας. Δεν κρύβω πως αυτόν είχα στο μυαλό μου, όταν το 2014 παράγγειλα, ως Πρόεδρος του ΔΣ, σε μοδίστρα, εμφάνιση πανομοιότυπη με εκείνη που φορούσε αυτός με την μεγάλη ομάδα μας της δεκαετίας του 1960 για να την φοράνε τα τωρινά παιδιά μας, σε ειδικές περιστάσεις, και να αναρωτιούνται και να μαθαίνουν: Ποιος ήταν αυτός; Ποιος ήταν ο Μιλτιάδης της δεκαετίας 1960;
Τι απομένει όταν έχουμε ακούσει το σφύριγμα της λήξης;
Ο Χρήστος έφυγε απροσδόκητα και πρόωρα, έφυγε όμως πλήρης ποδοσφαιρικών ημερών και γι' αυτό θα αποτελεί φωτεινό παράδειγμα σε όλους τους νεότερους.
Για τον σκοπό αυτό αποφασίσαμε: Να παραστεί αντιπροσωπεία του Σωματείου στην νεκρώσιμη ακολουθία. Αντί στεφάνου να παραδοθούν τρόφιμα για τα παιδιά των Σύρων προσφύγων. Να παραταχθούν οι ομάδες ανδρών, προπαίδων και junior στο αμέσως επόμενο παιχνίδι τους με περιβραχιόνια πένθους. Να επονομασθεί τμήμα των εγκαταστάσεων του γηπέδου Πύργου σε «αίθουσα Χρήστος Πλάγος».
