Δύο χρόνια και τέσσερις ημέρες, μετά το ραντεβού τους στην Λισαβόνα, Ρεάλ Μαδρίτης και Ατλέτικο Μαδρίτης, που συνέθεσαν το πρώτο ιστορικό ζευγάρι φιναλίστ του Τσάμπιονς Λιγκ από την ίδια πόλη, βρίσκονται και πάλι μπροστά στην ίδια πρόκληση: την κατάκτηση του τίτλου της ποδοσφαιρικής βασίλισσας της Ευρώπης.

Από εκείνο το απίστευτο (σε εξέλιξη και πάθος) παιχνίδι, έχουν αλλάξει αρκετά και στις δύο ομάδες, οι οποίες ωστόσο παραμένουν οι μοναδικές συμπολίτισσες που έχουν διεκδικήσει το Τσάμπιονς Λιγκ (και δύσκολα τα επόμενα χρόνια θα υπάρξει κάτι ανάλογο, εκτός κι αν το κάνουν ξανά).

Αυτή είναι η 6η φορά που έχουμε «εμφύλιο» στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά είναι ο 14ος τελικός της Ρεάλ που μετρά 10 κατακτήσεις, σε αντίθεση με την Ατλέτικο που έχει δύο τελικούς έχοντας χάσει και τους δύο. Με τον ίδιο μάλιστα τρόπο… 

Οι εφιάλτες της Λισαβόνας και των Βρυξελλών

Λισαβόνα, 24 Μαΐου 2014. Στο Estadio Do Sport της Πορτογαλικής πρωτεύουσας φιλοξενείται ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ κι οι ‘ροχιμπλάνκος’ που βρίσκονται στις κερκίδες αλλά και όλη η κόκκινη πλευρά της Μαδρίτης είναι έτοιμη να πανηγυρίσει την κατάκτηση του τίτλου, του πρώτου στην ιστορία του συλλόγου.

Στο 36ο λεπτό ο Ουρουγουανός κεντρικός αμυντικός Γκοδίν με κοντινή κεφαλιά είχε ανοίξει το σκορ και η ομάδα του Τσόλο Σιμεόνε κρατούσε το προβάδισμα και την κούπα στα χέρια της, ενώ απέμεναν λίγα δευτερόλεπτα για να συμπληρωθεί το τρίτο και τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων.

Μόνο που ξαφνικά το όνειρο έγινε εφιάλτης, τον οποίο οι γηραιότεροι οπαδοί της Ατλέτικο ζούσαν για δεύτερη φορά… 

Στον πρώτο τους τελικό στο πάλαι ποτέ Κύπελλο Πρωταθλητριών που είδε διεξαχθεί στο «Χέιζελ» των Βρυξελλών, η ομάδα τους είχε αντιμετωπίσει την Μπάγερν Μονάχου για να προηγηθεί στο 114’ της παράτασης με γκολ του Λουίς Αραγονιές κι ενώ όλα έδειχναν ότι θα κατακτήσει τον τίτλο ο κεντρικός αμυντικός της Μπάγερν Σβάρτσενμπέργκ με σουτ από τα 40 μέτρα ισοφάρισε σε 1-1. Τότε δεν υπήρχε παράταση και στον επαναληπτικό οι Βαυαροί επικράτησαν εύκολα με 3-0.

Σαράντα χρόνια αργότερα ένας άλλος κεντρικός αμυντικός, ο Σέρχιο Ράμος με κεφαλιά από εκτέλεση κόρνερ στα τελευταία δευτερόλεπτα των καθυστερήσεων «σκότωσε» το όνειρο της Ατλέτικο ισοφαρίζοντας σε 1-1 και στέλνοντας το ματς στην παράταση εκεί που η Ρεάλ έκανε περίπατο επικρατώντας με 4-1.

Κι εκείνο το βράδυ είχαμε το απόλυτο κοντράστ: Το δράμα των «ροχιμπλάνκος» και το έπος των «μερένχες» οι οποίοι πανηγύριζαν τον 10ο τίτλο τους (7 Κύπελλα πρωταθλητριών και 3 Τσάμπιονς Λιγκ).

Η μετάβαση στο σήμερα

Η απώλεια του Κυπέλλου και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο ήρθε έκαναν πολλούς να πιστέψουν ότι η σπουδαία ομάδα που είχε φτιάξει ο Σιμεόνε θα κατέρρεε σαν χάρτινος πύργος, ενώ για την Ρεάλ το ερώτημα ήταν πότε θα έρθει το 11ο.

Ούτε το πρώτο έγινε (η Ατλέτικο συνεχίζει να εντυπωσιάζει), ούτε το δεύτερο (πέρσι η Ρεάλ αποκλείστηκε στους ημιτελικούς, έχοντας αποκλείσει στους προημιτελικούς την Ατλέτικο), αλλά οι μνήμες από εκείνη την εκπληκτική βραδιά στην Λισαβόνα έρχονται σιγά, σιγά ξανά στο προσκήνιο εν όψει του σημερινού τελικού (21:45, OTE Sport, ΕΡΤ1).

Ο Σιμεόνε θα ζήσει κι αυτό τον τελικό, έχοντας όμως πιο ποιοτική ομάδα (Γκριεζμάν, Τόρες, Σαούλ), ενώ ο Ζιντάν, ο οποίος πήρε τη θέση του Μπενίτεθ στα μισά της περιόδου θα απολαύσει τον πρώτο τελικό της προπονητικής του καριέρας.

Ο ‘Τσόλο’ θέλει να πανηγυρίσει το δικό του πρώτο Τσάμπιονς Λιγκ μαζί με το πρώτο της Ατλέτικο ο «Ζιζού» θέλει να βάλει το όνομα του στο εκλεκτό κλαμπ τω ανθρώπων που έχουν κατακτήσει το βαρύτιμο τρόπαιο ως παίκτες και κατόπιν ως προπονητές. Ποιοι το απαρτίζουν; Μιγκέλ Μουνιόθ (Ρεάλ Μαδρίτης 1956, 1957 ως παίκτης, 1960, 1966 ως προπονητής), Τζιοβάνι Τραπατόνι (Μίλαν 1963, 1969 ως παίκτης, Γιουβέντους 1985 ως προπονητής), Γιόχαν Κρόιφ (Άγιαξ 1971, 1972, Μπαρτσελόνα 1992), Αντσελότι (Μίλαν, 1989, 1990, Μίλαν 2003, Ρεάλ 2014), Ράικαρντ (Μίλαν 1989, 1990, Άγιαξ 1995 ως παίκτης, Μπαρτσελόνα, 2006), Γκουαρδιόλα (Μπαρτσελόνα 1992, Μπαρτσελόνα 2009).

Η Ατλέτικο δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα με όλους τους παίκτες να είναι στη διάθεση του Σιμεόνε (σε αντίθεση με το 2014 όταν δεν είχε τον Ντιέγκο και μόλις στο 9’ έχασε τον Ντιέγκο Κόστα) ενώ η Ρεάλ έχει μόνο την απώλεια του Βαράν καθώς όπως όλα δείχνουν ο Κριστιάνο Ρονάλντο θα παίξει κανονικά παρόλο που δεν έχει ξεπεράσει πλήρως τον τραυματισμό που τον ταλαιπωρεί εδώ και 20 μέρες.

Κι ο Πορτογάλος έχει τεράστιο κίνητρο καθώς έχει ήδη 16 γκολ στη διοργάνωση, ένα λιγότερο από το ρεκόρ των 17 που είναι δικό του, ενώ αν σκοράρει θα γίνει κι ο πρώτος παίκτης που θα έχει πετύχει γκολ σε τρεις τελικούς (σε δύο έχουν σκοράρει Ετό και Μέσι).

Βέβαια εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι η Ρεάλ μετά τον κερδισμένο τελικό της Λισαβόνας έχει αγωνιστεί δέκα φορές εναντίον της Ατλέτικο και μετρά μόλις 1 νίκη, ενώ 4 ματς έληξαν ισόπαλα και έχει και 5 ήττες!

Η μοναδική της νίκη είναι το περσινό ματς στους ‘8’ του Τσάμπιονς Λιγκ όταν με γκολ του Μεξικανού Ερνάντεζ στο 88’ επικράτησε 1-0. Για τις εγχώριες διοργανώσεις, η Ρεάλ αγνοεί τη νίκη επί της Ατλέτικο τη διετία 2015-2016…

Οι πιθανές ενδεκάδες:

Ρεάλ: Νάβας, Καρβαχάλ, Πέπε, Ράμος, Μαρσέλο, Κασεμίρο, Κρόος, Μόντριτς, Μπέιλ, Μπενζεμά, Ρονάλντο.

Ατλέτικο: Όμπλακ, Χουανφράν,  Γοδίν, Χιμένες, Φελίπε Λουίς, Κόκε, Γκάμπι, Φερνάντες, Σαούλ. Γκριεζμάν, Τόρες.

Ο Άγγλος του τελικού που όλοι εύχονται να μην είναι… ασθενής

Από τον τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας (πριν από μια εβδομάδα στο Γουέμπλει) στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Μαρκ Κλάτενμπουργκ στην τελική ευθεία της διαιτητικής του καριέρας ζει μια χρονιά όνειρο και ελπίζουμε να μην τα κάνει… μαντάρα.

Είναι δηλωμένος οπαδός της Νιουκάστλ και εξ ου δεν σφυρίζει αγώνες της ομάδας, το όνομα του έχει εμπλακεί σε διάφορες περίεργες εξωαγωνιστικές υποθέσεις, αλλά έχει εξελιχθεί σε έναν από τους κορυφαίους Ευρωπαίους ρέφερι. 

Φέτος διηύθυνε τους αγώνα Ρεάλ Μαδρίτης-Παρί Σεν Ζερμέν 1-0, Ατλέτικο Μαδρίτης-Αϊντχόφεν 0-0, αλλά και τον πρώτο ημιτελικό Ατλέτικο-Μπάγερν 1-0, ενώ το 2014 είχε σφυρίξει στο Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, όταν η Ρεάλ νίκησε με 2-0 την Σεβίλλη.

Καρέ τελικών στο «Σαν Σίρο»

Η έδρα της Ίντερ και της Μίλαν θα φιλοξενήσει για τέταρτη φορά τον τελικό αγώνα για την ανάδειξη της πρωταθλήτριας Ευρώπης με τον πρώτο να διεξάγεται εκεί το μακρινό 1965!

Αντίπαλοι η… Ίντερ και η Μπενφίκα με τους «νερατζούρι’ να κατακτούν το τρόπαιο επικρατώντας με 1-0 χάρις στο γκολ του Βραζιλιάνου Ζαίρ και στην απόλυτα πετυχημένη εφαρμογή του κατενάτσιο.

Πέντε χρόνια αργότερα (1970) το Μιλάνο υποδέχθηκε Φέγενορντ και Σέλτικ που διεκδικούσαν το στέμμα της βασίλισσας της Ευρώπης. Τελικά οι Ολλανδοί υπό την καθοδήγηση του μεγάλου Αυστριακού τεχνικού Έρνστ Χάπελ, αν και βρέθηκαν πίσω στο σκορ, ισοφάρισαν με τον Ρίνους Ίσραελ (προπονητής κατόπιν του ΠΑΟΚ) και πήραν τον τίτλο με γκολ του Σουηδού Κίντβαλ στην παράταση.

Η τελευταία παράσταση (όσον αφορά τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ ή Κυπέλλου πρωταθλητριών) έκρυβε ένα δράμα που κορυφώθηκε στα πέναλτι… Η Μπάγερν αναζητούσε τον πρώτο της τίτλο μετά από 25 χρόνια, η Βαλένθια το πρώτο της γενικά κι η τύχη χαμογέλασε στους Βαυαρούς που νίκησαν με 5-4 στα πέναλτι.

Το δε φινάλε της διαδικασίας χάρισε μία από τις κορυφαίες στιγμές στην ιστορία του θεσμού, με τον σκληρό Όλι Καν να αγκαλιάζει τον βουρκωμένο Σάντι Κανιθάρες (ο γκολκίπερ της Βαλένθια).

Εισιτήριο δεν υπάρχει ούτε για δείγμα, καθώς μέσω ίντερνετ έφτασαν να πωλούνται μέχρι και 12.000 ευρώ (15.000 πάντως είχε πουληθεί πέρσι εισιτήριο στο Βερολίνο για τον τελικό Μπαρτσελόν-Γιουβέντους) και κάτι περισσότερο από 80.000 φίλαθλοι θα βρίσκονται στις κερκίδες. 

Τηλεοπτικά ο αγώνας θα μεταδοθεί σε 180 χώρες και αναμένεται να τον παρακολουθήσουν περισσότεροι από 180 εκατομμύρια θεατές, ενώ στην τελετή έναρξης θα έχουμε…. Αμερικανιές καθώς θα τραγουδήσει η  Αλίσια Κις, ενώ από τον Αντρέα Μποτσέλι θα ακουστεί στα πέρατα της γης ο ύμνος του Champions League.

Πηγή: protothema.gr