Ποδοσφαιριστές, προπονητές, παράγοντες, ακόμα και διαιτητές σε αρκετές περιπτώσεις, άγονται και φέρονται μεταξύ γηπέδων και αποδυτηρίων με στόχο να φουσκώσουν ακόμα περισσότερο τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς.

Ο φίλαθλος, όμως, ή οπαδός αν προτιμάτε, είναι ο μόνος που όσα χρόνια κι αν περάσουν, παραμένει πιστός σε μία ομάδα, σε μία φανέλα και σε οτιδήποτε τέλος πάντων μπορεί να συμβολίζουν τα παραπάνω για τον ίδιο, την πόλη του, ή ακόμα και την οικογενειακή του παράδοση.

Ο ποδοσφαιρικός fun μπορεί να κόψει το γήπεδο αν διαπιστώσει ότι η ομάδα που υποστηρίζει έχει σταματήσει πια να τον εκφράζει, κάτι που συνέβη και μάλιστα σε υπερθετικό βαθμό στην Καλαμάτα, ποτέ όμως δεν θα αλλάξει ομάδα. Πολλοί φίλοι και συμπατριώτες μας έχει τύχει να πάνε στην Τρίπολη τα τελευταία χρόνια, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αγάπησαν ξαφνικά τον Αστέρα και ταυτίστηκαν ποδοσφαιρικά μαζί του.

Εκτός από τον κόσμο που κατά βάση παραμένει πιστός στα οπαδικά του ιδανικά, η μοναδική ομάδα παγκοσμίως που εξακολουθεί να αρνείται πεισματικά να ενταχθεί σε αυτήν την ποδοσφαιρική νέα τάξη πραγμάτων, είναι η Athletic Bilbao.

Είναι γεγονός πως οι Βάσκοι αποτελούν από μόνοι τους κάτι που είναι αδύνατο να συναντήσει κανείς σε άλλη προηγμένη ευρωπαϊκή χώρα. Ενας λαός με έντονες εθνικιστικές τάσεις που συχνά όχι μόνο φθάνουν αλλά ξεπερνούν κιόλας το μίσος προς τη... μαμά Ισπανία! Παρά τον πενταετή αφοπλισμό της ΕΤΑ, μίας από τις πιο φημισμένης τρομοκρατικής οργάνωσης παγκοσμίως που αιματοκύλησε ουκ ολίγες φορές την Ισπανία και τη Γαλλία τα τελευταία 50 χρόνια, η διαμάχη των Βάσκων με την Ισπανία και τη Γαλλία παραμένει ζωντανή μέχρι και σήμερα, καθώς περνά από γενιά σε γενιά.

Οι Βάσκοι που ζητούν εδώ και μισό αιώνα τη δημιουργία δικού τους αυτόνομου κράτους, έχουν κάθε λόγο να καμαρώνουν ποδοσφαιρικά για την Αθλέτικ Μπιλμπάο, το μοναδικό ποδοσφαιρικό κλαμπ σε ολόκληρο τον πλανήτη που παραμένει πιστό στα ιδανικά και τα πιστεύω των κατοίκων της περιοχής. Την ερυθρόλευκη φανέλα της δεν έχει φορέσει ποτέ μετά το 1912 κανείς μη Βάσκος ποδοσφαιριστής. Ακόμα και οι Ισπανοί που δεν έχουν βασκικές ρίζες θεωρούνται ξένοι!     

Παρά τον αναχρονιστικό για τα δεδομένα του σημερινού ποδοσφαίρου τρόπο λειτουργίας της, η Cantera (αλάνα στα ισπανικά) δεν έχει υποβιβαστεί ποτέ από τη μεγάλη κατηγορία του ισπανικού ποδοσφαίρου, κάτι για το οποίο μπορούν να υπερηφανεύονται μόνο η Ρεάλ Μαδρίτης και η Μπαρτσελόνα. Από την τελευταία φορά που κέρδισε κάποιον τίτλο μπορεί να έχουν περάσει 32 χρόνια (το 1984 κατέκτησε πρωτάθλημα και Κύπελλο μαζί), όμως ο κόσμος παραμένει δίπλα της ακριβώς γι’ αυτό που συμβολίζει.

Εμείς εδώ στη Μεσσηνία μπορεί να μη διαθέτουμε τις ίδιες αυτοσχιστικές τάσεις και να μη θεωρούμε την Ελλάδα και τους μη Μεσσήνιους Ελληνες εχθρούς, όπως οι Βάσκοι τους Ισπανούς, είμαστε όμως αρκετά τοπικιστές ακόμα και στον αθλητισμό.

Οι πολυδάπανες μεταγραφές του Σταύρου Παπαδόπουλου τη δεκαετία του ’90 μπορεί να ξεσήκωναν το φίλαθλο κόσμο, αλλά οι ντόπιοι ποδοσφαιριστές ήταν διαχρονικά εκείνοι που ταυτίστηκαν με την ασπρόμαυρη φανέλα.

«Ο Καλαματιανός παίκτης θα τα δώσει όλα για τη φανέλα έχοντας στην εξέδρα τον πατέρα του και τη μάνα του, ενώ εκείνος που δεν είναι από εδώ ακόμα και να χάσει δεν θα στενοχωρηθεί καθόλου» μας έλεγε τις προάλλες ο Σταύρος Παπαδόπουλος κι αυτές ακριβώς οι κουβέντες του δείχνουν την εμμονή του στο ντόπιο ποδοσφαιρικό στοιχείο. Η εκ νέου ανάληψη της προεδρίας από τον ίδιο οδηγεί, συνεπώς, εκ των πραγμάτων στη δημιουργία μίας ομάδας που θα στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά σε Μεσσήνιους παίκτες.   

«Γάμος» αλλά... μπασκετικά με προξενιό από Καμπουγέρη!

Ενα από τα γεγονότα της πρόσφατης Γενικής Συνέλευσης της «Μαύρης Θύελλας» που δεν πήραν την έκταση που τους άρμοζε ήταν το... προξενιό ή μάλλον η τοποθέτηση του Σωτήρη Καμπουγέρη υπέρ της συνένωσης της «Μαύρης Θύελλας» με την μπασκετική Καλαμάτα.

Ο πρώην πρόεδρος του «Π.Σ. Η Καλαμάτα» στη διάρκεια της σεζόν που πέρασε είχε εκφράσει δημόσια και μάλιστα με έντονο τρόπο τη δυσαρέσκειά του για την προσπάθεια της διοίκησης του Kalamata Basketball Club να πάρει ένα κομμάτι από την ποδοσφαιρική Καλαμάτα χωρίς τις απαραίτητες διαδικασίες.

Επειδή, λοιπόν, κατηγορήθηκε από ορισμένους ως «εχθρός» της νέας μπασκετικής προσπάθειας που ξεκίνησε πριν από ένα χρόνο, ο ίδιος ξεκαθάρισε πως δεν έχει κανένα πρόβλημα να αποκτήσει η «Μαύρη Θύελλα» και μπασκετικό τμήμα, αρκεί αυτό να γίνει... κανονικά και με το νόμο και όχι με τη μέθοδο της υφαρπαγής χρωμάτων, ονομασίας και συμβόλων.

«Να γίνουν όλα όπως πρέπει για να πάω κι εγώ για πρώτη φορά στη ζωή μου σε αγώνα μπάσκετ» ανέφερε επί λέξει ο Καμπουγέρης.  

Η σωστή ανάγνωση ενός χειροκροτήματος

Ενα από τα πιο παράδοξα γεγονότα της Γενικής Συνέλευσης που έλαβε χώρα την προηγούμενη Τετάρτη ήταν το θερμό χειροκρότημα των παρευρισκόμενων μόλις ο Γιώργος Ράλλης ολοκλήρωση την ομιλία του.

Ο απερχόμενος πρόεδρος ανέλαβε προσωπικά την ευθύνη για τον υποβιβασμό και την πλήρη απαξίωση της «Μαύρης Θύελλας» στη διάρκεια των τελευταίων ετών και αποχώρησε από τη διοίκηση.

Το χειροκρότημα των μελών δεν ήταν φυσικά η επιβράβευση των πεπραγμένων του, αλλά αποτελούσε ένδειξη ανακούφισης και ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο. Ο Ράλλης στάθηκε τυχερός με την επιστροφή του Σταύρου Παπαδόπουλου φέτος το καλοκαίρι. Αν η κατάσταση εξελισσόταν διαφορετικά και η ασπρόμαυρη ομάδα βρισκόταν μπροστά σε διοικητικό αδιέξοδο είναι δεδομένο πως ο κόσμος θα αντιδρούσε σε ενδεχόμενη παραμονή του στην προεδρία.

Ο ίδιος, ωστόσο, δεν πρόκειται να απομακρυνθεί από τη «Μαύρη Θύελλα». Θα περιμένει στη... γωνία κι αν στο μέλλον υπάρξει διοικητικό κενό, θα επιδιώξει να επιστρέψει στον προεδρικό θώκο. Από τη στιγμή, άλλωστε, που ασκεί τόσο μεγάλη επιρροή στα μέλη που έχουν δικαίωμα ψήφου, δεν θα είναι και τόσο δύσκολο να τα καταφέρει. Εκτός κι αν ο «Π.Σ. Η Καλαμάτα» ξαναγίνει ΠΑΕ, οπότε το κουμάντο θα περάσει για πολλά χρόνια στα χέρια του μεγαλομέτοχου και η πόρτα επιστροφής του Ράλλη θα κλείσει.  

Οι «αλλεργίες» του Μπιστικέα

Ο Γιώργος Μπιστικέας ήταν ένα από εκείνους που... έλαμψαν δια της απουσίας τους από τη Γενική Συνέλευση της «Μαύρης Θύελλας», κάτι που δεν συνέβη πρώτη φορά.

Ο παλαίμαχος άσος είχε απουσιάσει και από τις δύο προηγούμενες, παρά τις εκφρασμένες δημόσια διαφωνίες του με τη διοίκηση Ράλλη.

Προφανώς είναι... αλλεργικός στη ζέστη και τις υψηλές θερμοκρασίες, κάτι που μας έχει αποκαλύψει κατά το παρελθόν ο επίτιμος πρόεδρος Λυκούργος Γαϊτανάρος. «Του Μπιστικέα που λέει ότι δεν τον εξασφάλισα επαγγελματικά όπως έκαναν με τους τότε συμπαίκτες του, του είχα βρει δουλειά στην Πυροσβεστική αλλά δεν πήγε ποτέ. Ισως φοβάται τη φωτιά» μας είχε πει ο «αρχιθύελλας» που επιβεβαιώθηκε γι’ άλλη μία φορά...