Στην πορεία της μέσα στο χρόνο που συμπληρώνει φέτος 50 χρόνια η ασπρόμαυρη ομάδα έχει κατακτήσει πολύ λίγα τρόπαια σε σχέση με τα κατορθώματά της και μόνο κακό δεν θα είναι να προσθέσει άλλο ένα Κύπελλο στη βιτρίνα της.

Η Καλαμάτα έχει πανηγυρίσει δεκάδες ανόδους σε μισό αιώνα ιστορίας, οι περισσότερες από αυτές όμως ήταν άνευ… κούπας, καθώς συνήθως ο προβιβασμός ερχόταν με δεύτερη και σε κάποιες περιπτώσεις τρίτη θέση στη βαθμολογία. Αυτό σαφώς και δεν μειώνει την αξία τους, όπως και να το κάνουμε, όμως, ένα τρόπαιο αποτελεί… κερασάκι στην τούρτα και ομορφαίνει την τροπαιοθήκη κάθε συλλόγου.

Φέτος και σύμφωνα με την εξέλιξη της σεζόν η «Μαύρη Θύελλα» έχει μπροστά της την ευκαιρία να κατακτήσει όχι μία αλλά δύο κούπες κι αυτή του Κυπέλλου που θα διεκδικήσει σε μερικές ημέρες αποτελεί το… ορεκτικό για εκείνη του πρωταθλητή στην Α’ Τοπική που θα ακολουθήσει τους προσεχείς μήνες.

Η κατάκτηση του Κυπέλλου Μεσσηνίας θα βάλει έμπρακτα την ασπρόμαυρη ομάδα σε άλλη… τροχιά, καθώς σε μία τέτοια περίπτωση θα της δοθεί η ευκαιρία να αγωνιστεί από φέτος εκτός του νομού και να μην περιμένει την επόμενη ποδοσφαιρική περίοδο. Ως γνωστόν οι Κυπελλούχοι των Ενώσεων ρίχνονται αμέσως μετά στη μάχη του Κυπέλλου Ερασιτεχνών και είναι ακόμα σχετικά νωπές οι μνήμες από το προπέρσινο κατόρθωμα του Τσικλητήρα Πύλου που προχώρησε μέχρι τα ημιτελικά.

Η «Μαύρη Θύελλα» μόνο και μόνο με τη βαριά φανέλα της, αλλά και το ασύγκριτα μεγαλύτερο μέγεθός της θα μπορούσε να διανύσει ανάλογη πορεία, ίσως ακόμα μεγαλύτερη, με δεδομένη τη στήριξη που θα έχει ακόμα και εκτός έδρας.

Μπορεί πρακτικά μία σπουδαία πορεία στο Κύπελλο ερασιτεχνών να μην αποτελεί αυτή τη στιγμή προτεραιότητα, όμως η όρεξη έρχεται… τρώγοντας κι αν μέχρι τότε έχει εξασφαλίσει τον τίτλο στο Τοπικό, δεν αποκλείεται να κυνηγήσει μία ακόμα κούπα για φέτος. 

Η Αναγέννηση Παραλίας, ωστόσο, δεν θα είναι και ο πιο εύκολος αντίπαλος. Η ομάδα του Αντώνη Μαυρέα είναι και η μοναδική που θεωρητικά μπορεί να απειλήσει την Καλαμάτα στο πρωτάθλημα της Α’ Τοπικής. Η εξίσου εντυπωσιακή πορεία της και στο Κύπελλο Μεσσηνίας αποδεικνύει ότι βρίσκεται τουλάχιστον ένα επίπεδο πάνω από τη συντριπτική πλειοψηφία των ποδοσφαιρικών σωματείων στο νομό και μένει να δούμε κατά πόσο είναι ικανή να κοντράρει γερά στον τελικό.  

Το Λεωνίδιο επιστρέφει μαζί με τον Γρηγόρη Σαράντη…

Τελικά το 2016 δεν ήταν χρονιά επιστροφής μόνο για τον Σταύρο Παπαδόπουλο, αλλά και για τον Γρηγόρη Σαράντη που ποδοσφαιρικά έχει συνδέσει το όνομά του με το Λεωνίδιο.

Οι «ερυθρόλευκοι» από την ανατολική Αρκαδία είχαν καταφέρει το 1999 όχι μόνο να φτάσουν μέχρι τη Γ’ Εθνική, αλλά και να διεκδικήσουν την άνοδο στη Β’ στηριζόμενοι σε αρκετούς Μεσσήνιους ανθρώπους του ποδοσφαίρου. Ο Γιώργος Μπένος βρέθηκε στον πάγκο τους το μεγαλύτερο διάστημα εκείνης της σεζόν, ενώ ο Τάκης Σακελλαρόπουλος ήταν μακράν ο κορυφαίος αμυντικός τους.  

Ο Γρηγόρης Σαράντης ενώ είχε επενδύσει αρκετά χρήματα στην ομάδα της ιδιαίτερης πατρίδας του, στοχεύοντας πολύ ψηλά (μέχρι την Α’ Εθνική), το 2000 ανακοίνωσε την αποχώρησή του από το χώρο του ποδοσφαίρου κάνοντας ευθέως λόγο για… παράγκες που επηρεάζουν τους διαιτητές και τα αποτελέσματα.

Να, όμως, που 17 χρόνια αργότερα επιστρέφει και με τη… φτώχεια που υπάρχει στο ελληνικό ποδόσφαιρο μπορεί να κάνει το παλιό του όνειρο πραγματικότητα.

Το Λεωνίδιο είναι πολύ μεγάλο φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου στην Αρκαδία και την άνοδο στη Γ’ Εθνική, κάτι που σημαίνει ότι αν τελικά τα καταφέρει, του χρόνου θα αποτελεί έναν ισχυρό αντίπαλο για τη «Μαύρη Θύελλα».

Εκλεισε τα 42 ο Κουτσουρές

Τα 42 του χρόνου έκλεισε μέσα στην εβδομάδα ο πρώην αμυντικός μέσος της «Μαύρης Θύελλας» και της Εράνης Βαγγέλης Κουτσουρές, που ακολουθεί πλέον προπονητική σταδιοδρομία.

Ο παλαίμαχος άσος είναι υπεύθυνος της ακαδημίας του ΠΑΟΚ «Ελπίδες Ζωγράφου» στη Θεσσαλονίκη, αλλά δεν ξεχνά την ποδοσφαιρική του καριέρα και την τετραετή θητεία του στην Καλαμάτα από το 1996, μέχρι και το 2000, οπότε πήρε μεταγραφή στον Παναθηναϊκό.

Λίγο πριν αποφασίσει να κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια ο γεννημένος και μεγαλωμένος στην Έδεσσα τεχνικός έπαιξε για μία χρονιά και στην Εράνη Φιλιατρών.