Η σημερινή σχέση της Φιλίτσας Μαλαπέτσα με τον αθλητισμό είναι το αγαπημένο της ποδήλατο, το οποίο χρησιμοποιεί συχνά και για τις μετακινήσεις της μέσα στην πόλη. Ξεκινώντας από την κολύμβηση και το μπάσκετ στο Ναυτικό Ομιλο Καλαμάτας δεν ήταν ποτέ φανατική του βόλεϊ, μέχρι που στα 17 της κατάλαβε ότι διέθετε το κάτι διαφορετικό σε σχέση με τις υπόλοιπες κοπέλες που ασχολούνταν με το συγκεκριμένο άθλημα τη δεκαετία του ΄80 στη Μεσσηνία. Ηταν πανύψηλη (1,90) και αριστερόχειρας, άρα εντελώς απρόβλεπτη για το αντίπαλο μπλοκ.
«Πρόλαβα και τις εντελώς ρομαντικές εποχές, όταν είχαμε πάει με το ΝΟΚ να παίξουμε στη Σπάρτη κι εκείνη την ώρα έφτιαχναν με τριχιά πιασμένη σε δύο δέντρα το... φιλέ έξω από μία εκκλησία!
Η Μαίρη Τσιριμπή με είχε καλέσει αρχικά στα κλιμάκια και όταν κλήθηκα στην Εθνική Νεανίδων από τον Τάκη Φλώρο φαινόταν ότι είχα τις προδιαγραφές για να αγωνιστώ ψηλότερα» θυμάται και κάπως έτσι έρχεται στα 19 της η μεταγραφή στον Παναθηναϊκό το 1987: «Η αλήθεια είναι ότι επειδή είχα κάνει αρκετά ταξίδια με τις Εθνικές ομάδες δεν ήταν και η πρώτη φορά που έφευγα από το σπίτι μου και την πόλη μου. Σίγουρα ήταν διαφορετικά στην αρχή αλλά για μένα δεν υπήρχε τίποτα άλλο να σκεφτώ από το πως θα βελτιώνομαι συνεχώς γιατί πήγα σε μία ομάδα που πρωταγωνιστούσε στο γυναικείο βόλεϊ. Κι επειδή ερχόμουν από ένα ερασιτεχνικό σωματείο έπρεπε μέσα από τη δουλειά να καλύψω την απόσταση που με χώριζε από τις αθλήτριες που βρήκα εκεί».
Στον περίφημο... Τάφο του Ινδού, στο κλειστό της Λεωφόρου, η Φιλίτσα Μαλαπέτσα γράφει ιστορία κατακτώντας πέντε φορές το πρωτάθλημα Ελλάδος. Με τον Παναθηναϊκό παίζει και στην Ευρώπη, ενώ σε σχετικά σύντομο διάστημα έρχεται και η προώθησή της στην Εθνική Γυναικών, έχοντας περάσει από όλα τα προηγούμενα εθνικά συγκροτήματα.
«Ήμασταν ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης και κοπέλες συνειδητοποιημένες. Γνωρίζαμε ότι το να παίζεις στον Παναθηναϊκό απαιτεί ορισμένες θυσίες. Εζησα φανταστικές στιγμές, έκανα φίλες με τις οποίες επικοινωνώ τακτικά μέχρι και σήμερα και γενικά όλα ήταν υπέροχα, μέχρι τη στιγμή που άρχισα να αισθάνομαι ότι η προσφορά μου δεν είχε την ανάλογη επιβράβευση από τη διοίκηση. Και δεν αναφέρομαι στο οικονομικό γιατί έτσι κι αλλιώς εκείνη την εποχή οι αμοιβές δεν ήταν και τίποτα το φοβερό. Η σχέση μου με τον Παναθηναϊκό ράγισε όταν ήρθε για μένα μία πρόταση από Ιταλία και η τότε διοίκηση του ερασιτέχνη δεν με άφησε να πάω» λέει η Φιλίτσα Μαλαπέτσα και χωρίς να το πολυσκεφτεί μετά από 7 χρόνια παρουσίας στο τριφύλι παίρνει την απόφαση να φύγει για την Αυστραλία: «Εχοντας γεννηθεί εκεί είχα την υπηκοότητα και σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να πάω να παίξω βόλεϊ σε μία άλλη χώρα, ώστε να εκπληρώσω και αυτό το όνειρό μου. Στην Αυστραλία, όμως, το βόλεϊ δεν ήταν τόσο ανεπτυγμένο σαν άθλημα και στην πορεία προέκυψαν για μένα άλλα ενδιαφέροντα. Με κέρδισε το STYLING και εργάστηκα στη διακόσμηση εσωτερικών χώρων, αλλά πάντα είχα στο μυαλό μου να γυρίσω πίσω στην πατρίδα μου».
Επιστρέφοντας στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα θα παίξει για μερικούς μήνες με το Μεσσηνιακό αλλά το STYLING θα αποδειχθεί πιο ισχυρό. «Επένδυσα περισσότερο πάνω σ’ αυτό γιατί πλέον ήταν αργά για να αξιοποιήσω τα όποια οφέλη μπορούσε να μου προσφέρει ο αθλητισμός νωρίτερα, όπως κάποια μόρια για μία θέση στο Δημόσιο. Αυτή τη στιγμή είναι δημόσιοι υπάλληλοι πρώην αθλητές που δεν πέτυχαν ούτε τα μισά από όσα καταφέραμε εμείς τότε στον Παναθηναϊκό και είναι ζήτημα αν 2-3 από τις πρώην συμπαίκτριές μου, μιλάμε για σαράντα, πενήντα κοπέλες, έχουν μόνιμη δουλειά» υποστηρίζει.
Σε κάθε περίπτωση η εμπειρία της και μόνο όλα αυτά τα χρόνια μέσα στο παρκέ θα μπορούσε να της αποφέρει ένα πόστο κοντά στο βόλεϊ, όμως η ίδια δεν μπαίνει καν στη διαδικασία να το συζητήσει. «Διαφωνώ με αυτό που γίνεται σήμερα στο ερασιτεχνικό βόλεϊ και εννοώ τη μηνιαία συνδρομή που είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν οι γονείς σαν ένα επιπλέον χαράτσι. Είναι κάτι που με βρίσκει εντελώς αντίθεση κι έρχεται σε πλήρη σύγκρουση με τη δική μου κοσμοθεωρία σχετικά με τον αθλητισμό. Υπό αυτό το καθεστώς δεν θα μπορούσα ποτέ να ασχοληθώ από οποιοδήποτε πόστο» τονίζει η Φιλίτσα Μαλαπέτσα.
Η ίδια ωστόσο φροντίζει να ενημερώνεται, ειδικά σε τοπικό επίπεδο, διατηρώντας επαφή με αθλήτριες τόσο του Μεσσηνιακού όσο και του Ακρίτα: «Εχω ενημέρωση και μάλιστα αρκετά καλή και ειλικρινά χαίρομαι που υπάρχουν ακόμα κοπέλες από τη Μεσσηνία που παίζουν σε υψηλό επίπεδο. Για να υπάρξει συνέχεια, όμως, για το άθλημα θα πρέπει να βοηθήσει και η Πολιτεία με κάποια προγράμματα, ειδικά τη σημερινή εποχή που η κατάσταση όσο πάει και δυσκολεύει περισσότερο».