Αρχισε να ασχολείται με τα διοικητικά την περίοδο 1975-1976, σε ηλικία 26 ετών και από τότε έως και σήμερα με κάποια διαλείμματα, ήταν ενεργό μέλος των διοικήσεων του Εθνικού. Ο λόγος για τον Γιώργο Δαβίλλα που μπορεί τη φετινή χρονιά να μην είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου, όμως παραμένει κοντά στην ομάδα, ενώ έχει αφήσει διάδοχο του στα διοικητικά έναν από τους γιούς του, τον Κώστα Δαβίλλα.
Ο έμπειρος παράγοντας, συνταξιούχος σήμερα αυτοκινητιστής στη συνέντευξη που μας παραχώρησε, μιλάει για το πως ξεκίνησε η ενασχόληση του με τα κοινά του Εθνικού.
Να σημειωθεί ότι έχει γεννηθεί το 1949 την ίδια χρονιά που ιδρύθηκε και ο Εθνικός και όπως μας είπε, ίσως αυτό να ήταν και ένα σημάδι της μοίρας που θα τον έφερνε κάποια χρόνια αργότερα να γίνει ενεργό μέλος της διοίκησης.
Μιλάει λοιπόν για τη δεύτερη “οικογένειά του, τις καλές και τις άσχημες στιγμές που έζησε. Για τις διαφορές του τότε με το σήμερα, τους παίκτες που ανέδειξε ο Εθνικός, το όνειρό του που έγινε πραγματικότητα και για αρκετά ακόμα ενδιαφέροντα.

- Τι ήταν αυτό που σε έκανε να ασχοληθείς με τον Εθνικό Μελιγαλά;

“Το σλόγκαν μου ήταν τότε “καλύτερο το γήπεδο από το καφενείο” και αυτό συνεχίζω να το διατηρώ μέχρι τώρα. Βέβαια από μια συγκυρία προέκυψε η ενασχόληση μου με τον ποδόσφαιρο και τον Εθνικό. Τη δεκαετία του ‘70 ο Εθνικός, η Καλαμάτα και ο Παναθηναϊκός πήγαιναν για άνοδο η κάθε ομάδα στην κατηγορία της. Ετσι ο Εθνικός που τελικά πήρε το πρωτάθλημα με την παρουσία του προσέλκυε κόσμο, έγινε τότε πολύ γνωστός και ήταν ο λόγος που αγαπήθηκε το ποδόσφαιρο στην περιοχή. Ως πρωταθλητής των νομών Μεσσηνίας, Λακωνίας, Αρκαδίας κλήθηκε να αντιμετωπίσει αντίστοιχες ομάδες της Πρέβεζας, της Νεμέας και της Αμαλιάδας. Σε ένα από αυτά τα παιχνίδια στο γήπεδο του Μελιγαλά, ο κόσμος που βρέθηκε στη κερκίδα, η οποία χωρούσε 3.000 άτομα, είχε γεμίσει. Το γήπεδο ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Είχε γίνει το αδιαχώρητο με πολύ κόσμο να στέκεται όρθιος δίπλα στην κερκίδα. Και αυτό το περιστατικό ήταν που με έφερε ακόμη πιο κοντά στον Εθνικό”.

- Αποτελεί για εσένα τη δεύτερη οικογένεια σου;

Εχω χρηματίσει πρόεδρος σε σχολικές επιτροπές, αντιδήμαρχος και γενικά ασχολούμουν με τα κοινά, αλλά με κέρδισε περισσότερο ο Εθνικός. Ο Εθνικός είναι η δεύτερη οικογένεια μου. Χαρακτηριστικό αυτού, είναι πως είχα έναν καημό να μπει χλοοτάπητας στο γήπεδο του Μελιγαλά και έγινε πραγματικότητα. Ηταν από τα τελευταία δημοτικά γήπεδα της Μεσσηνίας, στο οποίο μπήκε χορτάρι. Αυτό συνέβη την περίοδο που ήταν δήμαρχος Οιχαλίας ο Φίλιππος Μπάμπης. Ηταν το 2012 και με τη δική μου πίεση ως αντιδήμαρχος, αλλά μαζί με κάποια άλλα άτομα, που και αυτά βοήθησαν να γίνει. Εδώ θα ήθελα να πω ότι πρέπει να γίνει άμεσα η κατασκευή του βοηθητικού, που υπάρχει δίπλα από το τωρινό γήπεδο. Φυσικά αναφέρομαι στο παλιό γήπεδο του Μελιγαλά. Είναι κάτι που πρέπει να γίνει άμεσα, ίσως να έπρεπε να έχει προχωρήσει η κατασκευή του για να μπορέσει να χρησιμοποιηθεί ως χώρος πολλαπλών χρήσεων. Ηδη κάποιες ενέργειες έχουν προχωρήσει, έχουν βγει τα χρήματα και μένει να ανατεθεί σε εταιρία για να το φτιάξει.

- Ποια ήταν μεγαλύτερη χαρά και ποια η μεγαλύτερη λύπη στα διοικητικά του Εθνικού;

“Θα αναφερθώ σε δύο γεγονότα, όταν η ομάδα διεκδικούσε άνοδο στη Β’ εθνική με την πρωταθλήτρια Αρκαδίας, το Λεωνίδιο. Αρχικά να πως ότι ενώ η ομάδα πήγε να αποσυρθεί στο ξενοδοχείο, εμείς πήγαμε να προσευχηθούμε για να κερδίσει τον αγώνα. Οσον αφορά τα δύο γεγονότα, το πρώτο ήταν η καλή εντύπωση που μας έκανε η συμπεριφορά των ανθρώπων του Λεωνιδίου. Κερδίσαμε το παιχνίδι και παρά την στενοχώρια που είχαν για την ήττα μας πήγαν στην πλατεία του χωριού και μας κέρασαν. Αυτή η ενέργεια τους ήταν για εκείνη την εποχή κάτι πρωτόγνωρο, να αναδεικνύεις το φίλαθλο πνεύμα, πέρα από το αποτέλεσμα. Η άλλη στιγμή που θυμάμαι ήταν όταν κερδίσαμε στο Δώριο και ουσιαστικά εξασφαλίσαμε και μαθηματικά το πρωτάθλημα. Οταν φτάσαμε στο Μελιγαλά τότε χωρίς να έχει οργανωθεί κάτι, αλλά αυθόρμητα έγινε γλέντι στην πλατεία. Μου θύμισε την πρώτη φορά που πήραμε το πρωτάθλημα την παλιά εποχή. Ο Εθνικός ήταν μια ομάδα, μέσα στις 5 καλύτερες του νομού”.

- Πως ήταν το ποδόσφαιρο την εποχή που ασχολήθηκες για πρώτη φορά με την ομάδα;

“Από τότε έως και τη σημερινή εποχή έχω αλλάξει γνώμη. Να σταθώ σε μία περίπτωση που αφορά τη διαιτησία. Τότε εάν νόμιζα ότι μπορούσε ο διαιτητής να αδικήσει την ομάδα θα μπορούσα να μπω στο γήπεδο και να διαμαρτυρηθώ. Τώρα όμως δεν ασχολούμαι με αυτό. Σίγουρα δεν πρέπει να γίνονται τέτοια πράγματα. Πράγματι το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει, οι παίκτες έχουν αλλάξει, το μορφωτικό τους επίπεδο δεν είναι το ίδιο. Τη σημερινή εποχή είναι πιο μορφωμένοι και αντιμετωπίζουν τα πράγματα διαφορετικά. Το ίδιο συμβαίνει και με τους παράγοντες. Αγωνιστικά τότε όταν χάλαγε μια μπάλα είχαμε θέμα και γενικά κάναμε αγώνα για να έχουμε μια μπάλα, οι παίκτες να είναι καλά, γιατί τότε τραυματιζόταν πιο εύκολα. Τώρα υπάρχει η εκγύμναση και η αποκατάσταση ενός τραυματία παίκτη έρχεται πιο γρήγορα. Πλέον υπάρχουν όργανα για δουλέψει ο παίκτης και να έχει καλή φυσική κατάσταση. Γενικά υπάρχουν πράγματα που βοηθούν στην ανάπτυξη του ποδοσφαίρου”.

- Με ποιους ανθρώπους “δέθηκες” περισσότερο στα χρόνια της ενασχόλησής σου με τα διοικητικά;

“Πρώτα απ’ όλα μιας και λέμε για παράγοντες, αυτό που θέλω να πω είναι πως τους παράγοντες από εκείνη την εποχή έως και σήμερα τους χαρακτηρίζω ήρωες γιατί έχαναν πολύτιμο χρόνο και χρήμα από την οικογένεια τους για να βρίσκονται στην ομάδα τους. Από εκεί και πέρα με όλους τους παράγοντες που συνεργάστηκα είχα και έχω καλές σχέσεις. Για να μην αδικήσω όμως κανέναν θα αναφερθώ δύο παράγοντες με τους οποίους επίσης είχα καλή συνεργασία στην κοινή μας πορεία στην ΕΠΣ Μεσσηνίας. Δυστυχώς και οι δύο δεν βρίσκονται πλέον στην ζωή και αναφέρομαι στον Γιάννη Τριανταφυλλόπουλο και στον Γιώργο Κοντόπουλο. Δύο άνθρωποι που έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν προς όφελος του ποδοσφαίρου στο νομό μας.

- Ο Εθνικός θα πρέπει να στηρίζεται σε δικά του παιδιά;;

“Σίγουρα ναι γιατί είναι μια ομάδα που όλα τα χρόνια της λειτουργίας της δίνει βάρος σε αυτό, πέρα από τους στόχους που είχε κάθε σεζόν. Ευχή μου είναι όσο περισσότερα παιδιά γίνεται από την ακαδημία να προωθηθούν στην πρώτη ομάδα. Αυτό θα το στηρίξει η διοίκηση και θα επιδιώξει να το κάνει ακόμη καλύτερο. Ηδη παιδιά έχουν προωθηθεί στην πρώτη ομάδα και συμμετέχουν κανονικά στο πρόγραμμα της προετοιμασίας. Αλλωστε στο πέρασμα των χρόνων έχει αναδείξει και πολλούς παίκτες, οι οποίοι μάλιστα έχουν συμβάλει στην ανάδειξη της ομάδας αλλά και της πόλης του Μελιγαλά”.

- Αναφέρατε παραπάνω ότι ο Εθνικός έχει αναδείξει πολλούς παίκτες στη διάρκειας της λειτουργίας του μέχρι σήμερα.
Ο πρώτος και σίγουρα αρκετά γνωστός είναι ο Δημήτρης Μαυρίκης που μετά τον Εθνικό έκανε σπουδαία καριέρα στον Πανιώνιο Νέας Σμύρνης.Ποιοι άλλοι παίκτες έχουν αναδειχθεί στον Εθνικό και έχουν κάνει καριέρα και εντός αλλά και εκτός Μεσσηνίας;

“Ο Δημήτρης Μαυρίκης είναι ο πρώτος ποδοσφαιριστής ο οποίος με την επαγγελματική του πορεία έκανε γνωστή την ομάδα μας στο ευρύ κοινό, λόγω της πορείας του στον Πανιώνιο και συνδύασε το όνομα του με αυτές τις δύο ομάδες τον Εθνικό και τον Πανιώνιο. Εμείς τον φωνάζαμε Μίμη, στον Πανιώνιο τον φώναζαν Μήτσο δύο παρατσούκλια που έχουν μείνει. Από εκεί και πέρα ήταν τα αδέρφια Κώστας και Γιώργος Δέδες, οι οποίοι τα πιο παλιά χρόνια είχαν φύγει από τον Εθνικό και έπαιξαν με την Καλαμάτα στην Α’ εθνική. Μετέπειτα ο Κώστας διετέλεσε και διεθνής διαιτητής. Ηταν θείοι του Σάκη και του Αλέκου Δέδε, δύο παιδιά, τα οποία φεύγοντας από τον Εθνικό έκαναν σπουδαία καριέρα σε επαγγελματικό επίπεδο και ήταν διεθνείς με την εθνική ελπίδων. Μετά αρκετοί παίκτες με μεγάλο ταλέντο, γέννημα θρέμμα του Εθνικού αγωνίστηκαν σε πολλές σπουδαίες ομάδες της Μεσσηνίας σε ημιεπαγγελματικό επίπεδο. Στην πιο σύγχρονη ιστορία υπήρξαν και άλλοι παίκτες που αγωνίστηκαν μετά τον Εθνικό σε ημιεπαγγελματικό επίπεδο και μπορεί να χαρακτηριστεί ως ποδοσφαιρομάνα της Ανω Μεσσηνίας.

- Θα καταφέρει να κάνει πράγματα ο νέος πρόεδρος του Εθνικού Ηλίας Μουρούσιας;

“Είμαι συγκινημένος γιατί στη νέα διοίκηση έχει γίνει μια καλή χημεία μεταξύ παλιών και νέων προσώπων, μάλιστα υπάρχουν παιδιά που οι γονείς τους είχαν διατελέσει παράγοντες.
Τα πρώτα δείγματα που δείχνει η διοίκηση είναι θετικά, προσπαθούν να βάλουν πάνω σε σωστές βάσεις και να τη λειτουργήσουν έχοντας ως πρότυπο ομάδες μεγαλύτερων κατηγοριών. Βέβαια αυτό μόνο εύκολο δεν είναι και χρειάζεται στήριξη της κοινωνίας για να μπορέσει να λειτουργήσει”.