Η κυβέρνηση Σαμαρά πλέον, και γενικότερα οι 300 βουλευτές, αποδεικνύονται άξιοι διάδοχοι των αδελφών Γκριμ και του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, ενώ ο ελληνικός λαός αρχίζει να ζει «καταστάσεις Γουατεμάλας», με την εξαθλίωσή του να προβάλλεται ως η σωτηρία του. Και αυτό, ασφαλώς, δεν έρχεται μόνο από τους κυβερνώντες, αλλά και από σύσσωμους τους αντιπολιτευομένους.
Η απορία που προκύπτει από όλο αυτό που ζούμε είναι αν υπάρχει τίποτε το αισιόδοξο. Κάτι να χαρούμε, κάτι για το οποίο μπορούμε να αισθανόμαστε υπερήφανοι. Η απάντηση, σε πείσμα των πολλών, κάθε άλλο παρά αρνητική είναι.
Η κρίση που αναφέρθηκε νωρίτερα, δεν αφορά μόνο τον οικονομικό τομέα. Πρόκειται για μία κρίση αξιών, όπως έχει ξαναειπωθεί, κι όχι μόνο σε αυτήν την εφημερίδα από πολλούς. Μία κρίση πολιτιστική, κοινωνική, πολιτική. Κι όχι μόνο.
Την κρίση αυτήν τη βιώνει ακόμη πιο βαθιά και «βαριά» ο ελληνικός αθλητισμός. Το ποδόσφαιρό μας, με το παρηκμασμένο πρωτάθλημα και τις γιγαντιαίες περικοπές σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο. Το μπάσκετ, με μία ανάλογη λίγκα, με τη, σχεδόν, εξαφάνιση των επιδοτήσεων και με το εν λόγω σπορ να γίνεται θέμα ακόμη και στη Βουλή των Ελλήνων (ερώτηση Τέρενς Κουίκ για τη wild card που αποκτήσαμε προ ολίγων μηνών). Όλα τα υπόλοιπα αθλήματα, στα οποία οι ομάδες δεν διαθέτουν τον χαρακτηρισμό των Ανωνύμων Εταιρειών και τα χρήματα πλέον, από ελάχιστα που ήταν, να είναι πλέον ανύπαρκτα! Και τέλος, με τους πολιτικούς μας να προωθούν τη διαρκή υποτίμησή του, καθώς και την (απο)στροφή του κοινού από αυτόν σε άλλα προβλήματα. Προβλήματα που τελικά ίσως να μην έχουν μεγαλύτερη σημασία από το συγκεκριμένο. Μάλιστα, μπορεί και να συνδέονται μαζί του.
Αυτός ο ελληνικός αθλητισμός, ακόμη κι αν βρίσκεται σε αυτό το –ας μου επιτραπεί η έκφραση- χάλι, είναι ένας από τους μοναδικούς λόγους για να χαιρόμαστε. Όχι τόσο για τα ίδια αθλήματα (αναφέρθηκε άνωθεν η κατάντια τους), όσο για τους χιλιάδες αθλητές-ήρωες που αγωνίζονται σε αυτά!
Ποια σημαντικά γεγονότα να πρωτοθυμηθούμε από το 2010 και μετά; Την πρώτη νίκη της «Γαλανόλευκης» σε Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου (2-1 επί της Νιγηρίας στο Μπλουμφοντέιν της Νοτίου Αφρικής) και την παρ’ ολίγον πρόκρισή της στην επόμενη φάση (ήττα 2-0 στο τελευταίο τέταρτο του αγώνα με την Αργεντινή); Την πρόκριση στα προημιτελικά του Euro 2012 και τον αποκλεισμό με ψηλά το κεφάλι από τους Γερμανούς; Τα τρία συνεχόμενα ευρωπαϊκά τρόπαια στο θεσμό της  Ευρωλίγκα από Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό (2011 στη Βαρκελώνη οι «Πράσινοι», 2012 και 2013 σε Πόλη και Λονδίνο οι «Ερυθρόλευκοι»); Οι επιτυχίες στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Υγρού Στίβου του 2012 στο Ρότερνταμ, με το χρυσό μετάλλιο του Άρη Γρηγοριάδη στην κολύμβηση και τα άλλα πέντε χάλκινα; Η φετινή πρωτιά του Κώστα Φιλιππίδη στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του Σόποτ της Πολωνίας, με παράλληλο πανελλήνιο ρεκόρ στο άλμα επί κοντώ; Το αντίστοιχο επίτευγμα, δύο χρόνια νωρίτερα, του Χονδροκούκη στο άλμα εις ύψος στην Κωνσταντινούπολη; Το Κύπελλο Κυπελλούχων των κοριτσιών της υδατοσφαίρισης του Ολυμπιακού το τρέχον έτος; Οι μεγάλοι αγώνες, εντός κι εκτός ανοικτής θαλάσσης, του Σπύρου Γιαννιώτη, που αποτελεί ένα μεγάλο παράδειγμα ζωής για όλους μας;
Ή μήπως ξεχνάμε την πρόκριση των παικτών του Φερνάντο Σάντος για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας μας στις κορυφαίες 16 ομάδες του Μουντιάλ; Μία πρόκριση αρκετά «σουρεαλιστική», αν κρίνει κανείς από όσα προηγήθηκαν. Με μία «φθηνή», όσο και μεγάλη ήττα, στο πρώτο ματς με τους Κολομβιανούς και με όσες αναποδιές έτυχαν στα επόμενα δύο παιχνίδια. Λίγο ήταν οι 10 παίκτες στο ματς με την Ιαπωνία, ο τραυματισμός του Μήτρογλου και, ως εκ τούτου, οι δύο αναγκαστικές αλλαγές στο συγκεκριμένο ματς; Ή μήπως δεν ήταν δύσκολο για τους ποδοσφαιριστές και τον ομοσπονδιακό μας προπονητή το ίδιο ακριβώς έργο, με την πρόωρη αντικατάσταση δύο παικτών πριν τη συμπλήρωση 25 λεπτών στον υπέρ πάντων αγώνα με τους Ιβοριανούς;
Όλα αυτά τα δεδομένα θα μπορούσαν να φέρουν οποιαδήποτε άλλη ομάδα στην καταστροφή και την άμεση επιστροφή στην πατρίδα της. Όχι όμως και αυτήν της Ελλάδας! Όλοι όσοι αγωνίστηκαν, ειδικά στο τελευταίο ματς, το έκαναν με περίσσιο πάθος, ορμή, αυταπάρνηση και, ταυτόχρονα, απόλυτη συγκέντρωση στην εκτέλεση της αποστολής που είχαν. Κάπως έτσι, και με το πέναλτι του Γιώργου Σαμαρά, ένα ολόκληρο έθνος σηκώθηκε στον αέρα, πήγε στις πλατείες, πανηγύρισε. Ήταν οι 500 στη Βραζιλία, ήταν όμως και 11 εκατομμύρια εντός συνόρων, μαζί με άλλους τόσους διασκορπισμένους σε όλα τα σημεία της Γης, που δε θα μπορούσαν να μη συγκινηθούν όταν είδαν την μπάλα στα δίχτυα του Μπαρί, ενώ είπαν το δικό τους «Ευχαριστώ» για τη μεγάλη αυτήν στιγμή. Μπορεί ο αποκλεισμός από την Κόστα Ρίκα να αποτελεί μία πρωτοφανή «αυτοκτονία» εκ μέρους των διεθνών μας, οι οποίοι δεν εκμεταλλεύτηκαν όσες συγκυρίες τους ευνόησαν κατά τη διάρκεια του αγώνα, αλλά η υπερηφάνεια παραμένει ίδια.
Αλήθεια, πόσο καιρό χρειάστηκε για να ξαναδούμε αυτήν την εικόνα, να νιώσουμε επιτέλους κάποιο θετικό εθνικό συναίσθημα; Η απάντηση μάλλον είναι «Πολύς». Και αυτό το συναίσθημα που «εξερράγη» μετά από πολύ καιρό, το προκάλεσε ξανά ο αθλητισμός μας. Την εικόνα εκατομμυρίων υπερήφανων Ελλήνων μας την ξανάφερε ο αθλητισμός μας. Ήρθαν και πάλι στον νου μας τα προηγούμενα «δοξασμένα χρόνια», με τις επιτυχίες τότε να διαδέχονται η μία την άλλη, και την Ελλάδα να βρίσκεται σε, έστω και ψεύτικη, ευημερία και στο κομμάτι των σπορ. Και η αλήθεια είναι ότι, ανέκαθεν ο αθλητισμός ήταν αυτό που ψάχναμε για να αισθανθούμε καλύτερα. Ειδικά τα τελευταία χρόνια. Απογοητευμένοι από όλους όσοι μας οδήγησαν, με τις δικές μας ευλογίες σαφώς, σε αυτήν την απελπιστική κατάσταση, αυτή ήταν και είναι η παρηγοριά μας. Είναι, όπως αναφέρεται και στον τίτλο, η προσωρινή επούλωση των πληγών που έχουν προκληθεί τα τελευταία 4 χρόνια από την εξαθλίωση της χώρας μας.
Γι’ αυτό το λόγο και οφείλεται, πλέον, να δοθεί στον αθλητισμό η πραγματική του διάσταση. Να του δοθεί η σημασία που πρέπει, ως άλλο ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας στην οποία ζούμε, και όχι ως κάτι παρείσακτο, απέναντι στην καταστροφή του οποίου στεκόμαστε αδιάφοροι και απαθείς. Γιατί, τελικά, αυτός είναι που μας δείχνει το δρόμο. Με τις επιτυχίες αυτές, και καταφέρνοντάς τις υπό τις πλέον αντίξοες συνθήκες (πιο χαρακτηριστική είναι η προπόνηση των κολυμβητών σε παγωμένες πισίνες πριν πάνε στα ευρωπαϊκά ή παγκόσμια πρωταθλήματα) σε πολλές περιπτώσεις, αυτός αποτελεί το παράδειγμα προς μίμηση. Ας τον ακολουθήσουμε λοιπόν!

Ραφαήλ Αλαγάς