Την επιστροφή της στη δεύτερη κατηγορία του ελληνικού ποδοσφαίρου πανηγύρισε με… δόξα και τιμή το περασμένο Σάββατο η “Μαύρη Θύελλα” ξυπνώντας μνήμες από το ένδοξο παρελθόν της.
Μία ολόκληρη δεκαετία, όσο και το μυθικό ταξίδι του πολυμήχανου Οδυσσέα προς την Ιθάκη, πάλευε η Καλαμάτα για να ξαναμπεί στο χάρτη του ελληνικού ποδοσφαίρου μετά τον καταστροφικό διπλό υποβιβασμό από τη Β’ στη Δ’ Εθνική το 2010 και τελικά τα κατάφερε σε μία πολύ περίεργη ποδοσφαιρική σεζόν που ξεκίνησε… τέλος Μάρτη και ολοκληρώθηκε σε χρόνο ρεκόρ μόλις 3 μηνών.
Η ασπρόμαυρη ομάδα δεν μετείχε φέτος σε μία συνηθισμένη ποδοσφαιρική διοργάνωση… μαραθώνιο, αλλά σε μία κούρσα ταχύτητας μόλις 18 αγωνιστικών, όπου τα περιθώρια για λάθη και βαθμολογικές απώλειες ήταν ασφυκτικά. Σε αντίθεση με ό,τι συνέβη πέρυσι, φέτος τα χρήματα που ξόδεψε ο μεγαλομέτοχος και διοικητικός ηγέτης Γιώργος Πρασσάς έπιασαν τόπο. Η άλλοτε μεγάλη δόξα του Ολυμπιακού και της Εθνικής Ελλάδος Νίκος Αναστόπουλος κατάφερε να δημιουργήσει ένα σύνολο που έπαιζε για το αποτέλεσμα και η αλήθεια είναι πως το θέαμα θυσιάστηκε στο βωμό του πρωταθλητισμού. Η “Μαύρη Θύελλα” μπορεί να μην έβγαλε... μάτια με την μπάλα που έπαιξε, εντούτοις ο στόχος που είχε τεθεί από την αρχή και δεν ήταν άλλος από την άνοδο, κατέληξε στα χέρια της σαν ώριμο φρούτο στο φινάλε του πρωταθλήματος της Football League.
Παρά την απουσία του κόσμου που διαχρονικά της δίνει ώθηση, η Καλαμάτα διέθετε φέτος έδρα… φρούριο με απολογισμό 8 νίκες και μία μόλις ισοπαλία σε 9 αγώνες στην Παραλία, στηριζόμενη εν πολλοίς στην εκπληκτική αμυντική της παρουσία. Και στα 9 αυτά παιχνίδια δεν δέχθηκε ούτε… μισό γκολ, κάτι πρωτοφανές στα ελληνικά ποδοσφαιρικά χρονικά.
Εκτός Μεσσηνίας η ασπρόμαυρη ομάδα γνώρισε και τις 3 φετινές ήττες της, οι οποίες δεν στάθηκαν ικανές να της στερήσουν την πρωτιά και φυσικά την άνοδο στη δεύτερη κατηγορία, όπου θα παίξει την επόμενη ποδοσφαιρική σεζόν.
Επειδή στο ποδόσφαιρο η επιτυχία έχει πολλούς… πατεράδες, σε αντίθεση με την αποτυχία που μένει πάντα… ορφανή, τα εύσημα για τη φετινή επιτυχημένη σεζόν ανήκουν σε όλους. Στη διοίκηση, προεξέχοντος φυσικά του ανθρώπου που βάζει εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, στον προπονητή αλλά και στους ποδοσφαιριστές. Όλοι τους έβαλαν από κάτι, ώστε η επιστροφή στη δεύτερη κατηγορία να πάρει σάρκα και οστά και η “Μαύρη Θύελλα” να ακουστεί ξανά δυνατά σε όλη την ποδοσφαιρική Ελλάδα μετά από μία δεκαετία.

ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ

Το κυριότερο, όμως, είναι πως η φετινή άνοδος ανοίγει την… όρεξη για ακόμα μεγαλύτερα ποδοσφαιρικά κατορθώματα από την πλευρά της αγαπημένης των Μεσσήνιων φιλάθλων. Η Καλαμάτα διαθέτει ένδοξο παρελθόν και με οδηγό τις δύο “χρυσές” περιόδους στη δεκαετία του ‘70 και του ‘90, θα ανοικοδομηθεί το μέλλον.
Οι εποχές φυσικά έρχονται και παρέρχονται και το ίδιο το ποδόσφαιρο αλλάζει. Το 1993, όταν η “Μαύρη Θύελλα” πανηγύρισε ξανά την άνοδο από τη Γ’ στη Β’ Εθνική, όλα ήταν πολύ διαφορετικά. Τότε το ρόστερ απαρτιζόταν κατά 90% από ντόπιους ποδοσφαιριστές που αγωνίζονταν με πιο παλικαρίσιο στυλ και για να έρθει εκείνος ο προβιβασμός χρειάστηκε ένα πραγματικό ποδοσφαιρικό θαύμα. Σε έναν μαραθώνιο 34 αγωνιστικών η Καλαμάτα βρισκόταν στο φινάλε του πρώτου γύρου λίγο πάνω από τη γραμμή του υποβιβασμού, αλλά με αντεπίθεση διαρκείας στο δεύτερο μισό της σεζόν κατάφερε να κερδίσει το δεύτερο εισιτήριο της ανόδου τερματίζοντας στη 2η θέση μαζί με άλλες τέσσερις ομάδες (Εθνικό Αστέρα, Πανηλειακό, Παναρκαδικό και Αιγάλεω)! Επειδή, όμως είχε καλύτερα αποτελέσματα από όλους στα μεταξύ τους παιχνίδια, πήρε την άνοδο ακριβώς πάνω στο νήμα. Όπως τώρα, έτσι και τότε, είχε να επιδείξει εντυπωσιακή εντός έδρας παρουσία στο γήπεδο του Μεσσηνιακού που δεν διέθετε καν χορτάρι, με μόλις μία ισοπαλία την πρώτη αγωνιστική και μόνο νίκες στη συνέχεια (16 συνεχόμενες!).
Το ενδιαφέρον του κόσμου εκείνη την εποχή ήταν τεράστιο, με τους Μεσσήνιους φιλάθλους να ζουν από κοντά βήμα προς βήμα, όλη τη μάχη για την άνοδο. Το ρόλο του Πρασσά, κατείχε ο Σταύρος Παπαδόπουλος, που έμελλε να εξελιχθεί σε εμβληματική μορφή τα αμέσως επόμενα χρόνια, ξοδεύοντας δισεκατομμύρια δραχμές προκειμένου να οδηγήσει την ασπρόιμαυρη ομάδα στην Α’ Εθνική.
Ακόμα και οι πανηγυρισμοί για εκείνη την ποδοσφαιρική επιτυχία ήταν διαφορετικοί. Τότε δεν υπήρχαν ξεσκέπαστα λεωφορεία, ούτε βεγγαλικά (τουλάχιστον στην Ελλάδα) και η φιέστα για την άνοδο διαδραματίστηκε στην κεντρική πλατεία, με όλη την πόλη να γιορτάζει χορεύοντας… Καλαματιανό! Με τον ίδιο τρόπο είχε γιορταστεί και η άνοδος στην Α’ Εθνική το 1972, με τη διαφορά ότι τότε δεν υπήρχαν κασετόφωνα και μεγάλα ηχεία και η μουσική ακουγόταν από… γραμμόφωνο.

ΤΟ ΔΙΠΛΟ ΛΑΘΟΣ

Τόσο ο Λυκούργος Γαϊτανάρος, όσο και ο Σταύρος Παπαδόπουλος, οι δύο σπουδαίου διοικητικοί ηγέτες της “Μαύρης Θύελλας”, ομολόγησαν μετά το πέρας της θητείας τους, ότι μπροστά στο πάθος ους να δουν την Καλαμάτα όσο πιο ψηλά γινόταν, έκαναν ένα λάθος για το οποίο αργότερα μετάνιωσαν. Ποιο ήταν αυτό; Ότι δεν εμπιστεύθηκαν όσο θα έπρεπε τους Μεσσήνιους ποδοσφαιριστές. Τόσο τη δεκαετία του ‘70, όσο και μετά από 20 χρόνια, ήρθαν στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα αρκετοί παίκτες αμφίβολης ποιότητας που δεν δικαίωσαν τα χρήματα που ξοδεύτηκαν για την απόκτησή τους.
Ένας από τους λόγους που αυτή τη στιγμή το ενδιαφέρον του κόσμου είναι αισθητά μειωμένο σε σχέση με το παρελθόν, είναι πως στο σύγχρονο ρόστερ οι ντόπιοι αποτελούν μία ισχνή μειοψηφία κι αυτό σίγουρα θα πρέπει να απασχολήσει τη διοίκηση. Η άνοδος αποτελεί αναμφίβολα έναν σπουδαίο λόγο για να επιστρέψει ο κόσμος στο γήπεδο, όμως για να παραμείνει στις εξέδρες χρειάζεται να βλέπει περισσότερους Μεσσήνιους και σίγουρα καλύτερο ποδόσφαιρο.
Μόνο ο Θεός γνωρίζει από τώρα τι θα φέρει η επόμενη σεζόν, αν πάντως πιστέψουμε πως η ιστορία επαναλαμβάνεται, είναι πιθανό του χρόνου τέτοια εποχή να μιλάμε για τελείως διαφορετικά πράγματα και ο σχεδιασμός να αφορά τη Σούπερ Λιγκ. Το 1995 η “Μαύρη Θύελλα” επέστρεψε στη μεγάλη κατηγορία του ελληνικού ποδοσφαίρου μετά από 21 χρόνια, όσα ακριβώς συμπληρώνονται το 2022 από την τελευταία παρουσία της στα μεγάλα σαλόνια το 2001. Σε ένα ελληνικό ποδόσφαιρο που δείχνει ανίκανο να ξεφύγει από τη δίνη της οικονομικής κρίσης, τουλάχιστον σε επίπεδο δεύτερης κατηγορίας, η οικονομική επιφάνεια του Γιώργου Πρασσά δεν είναι απίθανο να οδηγήσει σε δεύτερη… κολλητή άνοδο, αρκεί τα χρήματα που θα διαθέσει να ξοδευτούν σωστά όπως φέτος και να μην πέσουν σε βαρέλι δίχως πάτο όπως συνέβη πέρυσι...