Ο Βραζιλιάνος πλέον προπονητής, τα τελευταία τρία χρόνια βρίσκεται στην Αγγλία για να πάρει δίπλωμα προπονητή, αλλά και να είναι δίπλα στο γιο του Ματέο, που έχει ενταχθεί στην Τότεναμ. Κατόρθωσε να βρει χρόνο για λίγες ημέρες να ξεκουραστεί και έτσι ήρθε στην Καλαμάτα, στο σπίτι του, όπως χαρακτηριστικά μας είπε στη διάρκεια της συνέντευξης. Είναι ιδιαίτερα αγαπητός, όπως φάνηκε και στο πρόσφατο παιχνίδι παλαιμάχων της Ομόνοιας με το Μεσσηνιακό, όπου έγινε δεκτός με ιδιαίτερη χαρά, από τους παίκτες και των δύο ομάδων, ενώ αγωνίστηκε με την Ομόνοια.
Εκεί κλείστηκε το ραντεβού για τη συνέντευξη που μας παραχώρησε, όπου είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε για την παρουσία του στην Καλαμάτα ως παίκτης και στο Μεσσηνιακό ως προπονητής. Μας μίλησε για τα σχέδια του αυτή την περίοδο, όπου παρακολουθεί σχολή προπονητών για να πάρει το δίπλωμα UEFA B (αρχικά), για τον γιο του Ματέο που έχει ενταχθεί στην Τότεναμ (τώρα στην ομάδα Κ18).
Φυσικά από την κουβέντα μας δεν θα μπορούσε να λείψει το μουντιάλ που γίνεται στην Βραζιλία. Αναφέρθηκε στη διοργάνωση, στη χώρα του που δεν τα κατάφερε, για τη βαριά σε σκορ ήττα από τη Γερμανία, την οποία έχρισε φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου.
Η συνέντευξη δόθηκε λίγες ώρες πριν τη διεξαγωγή του μικρού τελικού ανάμεσα στη Βραζιλία και την Ολλανδία.


- Μετά από την ολοκλήρωση της καριέρας σου ως ποδοσφαιριστής έχεις ανοίξει νέο κεφάλαιο στη ζωή σου, ακολουθώντας την προπονητική; Πες μας για αυτή την απόφαση να συνεχίσεις να βρίσκεσαι στο χώρο του ποδοσφαίρου;

"Ενα άτυχο περιστατικό, τον Ιανουάριο του 2000, όταν έσπασα το πόδι μου σε προπόνηση της Καλαμάτας στο "Παπαδοπούλειο" ήταν από τους λόγους για τη μετέπειτα πορεία μου στο ποδόσφαιρο. Υπήρχε το δίλημμα να συνεχίσω το ποδόσφαιρο όταν θα ξεπερνούσα τον τραυματισμό μου ή να ασχοληθώ με την προπονητική ως συνεργάτης του Εντουάρντο Αμορίμ. Ημουν 33 ετών και η Καλαμάτα δεν θέλησε να με κρατήσει. Ετσι ο κ. Παπαδόπουλος μου έκανε την πρόταση να συνεργαστώ με τον κ. Αμορίμ, να γίνω βοηθός του σε ομάδα στην Βραζιλία. Ετσι άρχισα σιγά - σιγά να ασχολούμαι με την προπονητική. Με τον κ. Αμορίμ συνεργαστήκαμε στην Ελλάδα όταν ζήτησε ο κ. Παπαδόπουλος να είμαστε μαζί στον Απόλλωνα Καλαμαριάς, αλλά και το Μεσσηνιακό. Αρχικά επέστρεψα τον Ιούνιο του 2001 και ανέλαβα πρώτος προπονητής στο Μεσσηνιακό με συνεργάτες τους Γιώργο Κατσούλη Δημήτρη Τσάκωνα, ενώ κοντά στην ομάδα ήταν ο Βαγγέλης Μιχαλόπουλος και ο Μπάμπης Ρακιτζής. Ηταν η μεγαλύτερη εμπειρία γιατί δεν γνώριζα πολλά ελληνικά. Τη χρονιά εκείνη ο Μεσσηνιακός αγωνίστηκε στη Δ' εθνική και πέσαμε σε ένα όμιλο με πολλές αθηναϊκές ομάδες. Ηταν δύσκολο να διεκδικήσουμε την άνοδο, αλλά καταφέραμε μέσα από ένα καλό πρωτάθλημα που κάναμε να τερματίσουμε στην 4η θέση. Μετά συνέχισα στον Απόλλωνα Καλαμαριάς, ως συνεργάτης του Αμορίμ στη Β' εθνική. Μάλιστα ο κ. Αμορίμ μου ζήτησε να οργανώσουμε την ομάδα νέων καλύτερα και καταφέραμε να τερματίσουμε στη 2η θέση. Τη δεύτερη χρονιά που ανέβηκε η Καλαμαριά στη Α' εθνική πήραμε και τον τίτλο στους νέους. Στην ομάδα της Καλαμαριάς έμεινα δύο χρόνια.
Ακολούθησε ο Μεσσηνιακός, όπου από τη Δ' εθνική ανεβήκαμε στη Β' και μετά η ομάδα χρόνο με το χρόνο έπεφτε κατηγορία, όπου το 2008-2009 έπεσε στη Δ' εθνική. Την επόμενη χρονιά το 2009-2010 κάναμε μια νέα προσπάθεια για άνοδο, με καλούς παίκτες, αλλά δεν τα καταφέραμε και μείναμε στη Δ'. Το 2010-2011 η ομάδα είχε μόνο νεαρούς παίκτες και όλη τη χρονιά αγωνιστήκαμε για το καλύτερο. Ομως σταδιακά έβλεπα ότι η ομάδα δεν μπορούσε να προχωρήσει για παραπάνω και κοίταξα πλέον το μέλλον μου, στο χώρο".

- Αποφάσισες δηλαδή να ασχοληθείς πιο ενεργά με την προπονητική; Ποια ήταν τα επόμενα βήματα που έκανες;

«Ναι αποφάσισα να ασχοληθώ με την προπονητική και έπρεπε παράλληλα να σκεφτώ και το μέλλον της οικογένειας μου. Ο γιος μου είχε ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο και εδώ στην Ελλάδα και είχα δύο σκέψεις για να τον βοηθήσω. Από τη μία να πάμε στη Γερμανία ή στην Αγγλία και από την να επιστρέψω στην Βραζιλία και εγώ παράλληλα να ασχοληθώ με την προπονητική. Είχα φίλους στο ποδόσφαιρο και σε συζητήσεις μαζί τους μου είπαν ότι ήταν σημαντικό να γνωρίζω αγγλικά και να μπορέσω να πάρω πτυχία που χρειάζονται για να δουλέψω ως προπονητής. Ετσι στράφηκα στην Αγγλία και παράλληλα με την παρακολούθηση σχολών προπονητικής, ο γιος μου Ματέο μέσω γνωστού μου πήγε στην Τόττεναμ.
Το Μάϊο του 2012 μπήκα στη σχολή προπονητών της Αγγλικής Ομοσπονδίας. Ακολούθησαν τα μαθήματα της πρώτης χρονιάς, προφορικά, πρακτικά και γραπτές εξετάσεις και παράλληλα παρακολουθώ μαθήματα αγγλικής για να μάθω τη γλώσσα και δουλεύω σε σχολείο στο κέντρο της πόλης ως σεφ στην γκαλερί TATE MODERN που ουσιαστικά είναι μια σχολή μαθαίνεις να φτιάχνεις φαγητό και γίνεσαι σεφ. Αυτό το έκανα για να μπορώ να βγάζω χρήματα για φροντίζω την οικογένεια μου. Φέτος κλείνω τρία χρόνια στη σχολή προπονητών και παράλληλα από τον περασμένο Μάϊο δουλεύω στην ακαδημία ποδοσφαίρου BED HEAD FC, έχοντας την τεχνική επίβλεψη παιδιών ηλικίας 8 ετών ένα τμήμα, ένα τμήμα 14 ετών και από το Σεπτέμβριο θα έχω και την τεχνική καθοδήγηση γυναικείας ομάδα 16 ετών και άνω. Τη χρονιά που πέρασε είχαμε περίπου 300 παιδιά στην ακαδημία και τη νέα χρονιά θα έχουμε 450 παιδιά».

- Πως είναι τα πράγματα εκεί, σε ότι αφορά το ποδόσφαιρο, την προπονητική. Γενικά πως βλέπουν το ποδόσφαιρο στην Αγγλία;

«Πιστεύω ότι οι Αγγλοι έχουν αρχίσει να ρίχνουν το βάρος στα τμήματα υποδομής ώστε σε λίγα χρόνια να είναι περισσότεροι παίκτες στους συλλόγους, αλλά και στην Εθνική ομάδα. Εκεί βέβαια θα χρειαστεί κάποιο χρονικό διάστημα. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Αγγλική Ομοσπονδία για να βοηθήσει στην ανάπτυξη αυτή, βραβεύει τις ακαδημίες που κάνουν την καλύτερη δουλειά. Η ακαδημία στην οποία δουλεύω βραβεύθηκε ως η καλύτερη για την δουλειά που κάνει στην σωστή οργάνωση και ανάπτυξη των τμημάτων υποδομής.
Δεν υπάρχει καμία σχέση με την Ελλάδα. Η οργάνωση είναι το πιο σημαντικό, η λειτουργία των ομάδων και φυσικά το γεγονός ότι υπάρχουν αθλητικοί χώροι, γήπεδα για να μπορείς να δουλέψεις και γενικά είναι καλύτερες οι συνθήκες».

- Οταν πάρεις το πτυχίο θα μείνεις στην Αγγλία και θα αναζητήσεις την τύχη σου σε κάποια ομάδα ή θα πας σε κάποια άλλη χώρα; Στη Βραζιλία για παράδειγμα;

«Φέτος είναι η δεύτερη χρονιά στη σχολή προπονητών. Από Σεπτέμβριο θα πάω σε σχολή για να πάρω το δίπλωμα προπονητή ΟΥΕΦΑ Β γιατί θα με βοηθήσει να δουλέψω στην Αγγλία, αλλά και σε οποιαδήποτε άλλη χώρα. Τώρα ο στόχος είναι να βγάλω το δίπλωμα και να συνεχίσω τα μαθήματα της αγγλικής γλώσσας».

- Πως τα πάει ο γιος σου ο Ματέο, έχει στοιχεία για να κάνει καριέρα; Είναι καλύτερα που ήρθε στην Αγγλία;

«Αυτή τη στιγμή θεωρώ ότι ήταν μια σωστή επιλογή να πάμε στην Αγγλία. Εχει έρθει στην Τότεναμ και μάλιστα τη χρονιά που πέρασε βραβεύθηκε ως καλύτερος παίκτης της χρονιάς στην ηλικία Κ18. Βραβεύθηκε για τον χαρακτήρα, τη συμπεριφορά στον αγωνιστικό χώρο, την συμπεριφορά προς συμπαίκτες και αντιπάλους και ως παίκτης που μπορεί να προχωρήσει, γιατί έχει καλά στοιχεία. Παράλληλα είναι και στο ποδόσφαιρο σάλας και πάει σε σχολείο για να γίνει γυμναστής.
Από τη στιγμή που αποφάσισα να έρθω στην Αγγλία για να παρακολουθήσω σχολή προπονητών ώστε να πάρω το πτυχίο, μέσω γνωστού, ο Ματέο πήγε στην Τόττεναμ, όπου έκανε τρεις εβδομάδες δοκιμές. Πήγαμε τον Ιούνιο του 2011 και τον Σεπτέμβριο τον έστειλαν στην Μπάρνετ, ομάδα 3ης κατηγορίας, στην Κ16. Εκεί έμεινε ενάμιση χρόνο και μετά επέστρεψε στην Τότεναμ, γιατί ξεκίνησε τη λειτουργία ομάδας ποδοσφαίρου σάλας και πήγε να δοκιμαστεί σε ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα που έκανε ο Αγγλικός σύλλογος. Είναι ένα πρόγραμμα ανάπτυξης με ειδικότητα την γυμναστική, όπου βοηθάει τα παιδιά να προχωρούν στην γυμναστική ακαδημία, ώστε να αποκτήσουν πτυχίο με ειδικότητα γυμναστή. Τώρα ακολουθεί τα μαθήματα για να γίνει γυμναστής και παράλληλα θα συμμετάσχει με την ομάδα της Τότεναμ στο πρωτάθλημα σάλας Κ18 που διοργανώνει η Αγγλική Ομοσπονδία. Το ποδόσφαιρο σάλας είναι πλέον ένα από τα αθλήματα του μέλλοντος και έχει μεγάλη ανάπτυξη. Ενα χρόνο, είχα ρίξει το βάρος στο γιο μου, αλλά παράλληλα έπρεπε να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα».

- Οταν ήρθες στην Καλαμάτα αγωνίστηκες ως ποδοσφαιριστής στη "Μαύρη Θύελλα" και ως προπονητής ανέλαβες την τεχνική καθοδήγηση του Μεσσηνιακού. Τι θυμάσαι από την παρουσία σου στις δύο ομάδες όλα αυτά τα χρόνια;

«Εχω ζήσει στην Καλαμάτα 11 χρόνια. Η Καλαμάτα σαν πόλη μου θυμίζει πολύ την Βραζιλία. Γιατί ο τρόπος ζωής και η συμπεριφορά του κόσμου ήταν σαν να ζω στη Βραζιλία. Στη διάρκεια της παρουσία μου στις δύο ομάδες έμαθα πολλά, εκτός από τη γλώσσα, έκανα φίλους, γνώρισα κόσμο. Αγωνιστικά είναι δύο κομμάτια. Σε ότι αφορά την Καλαμάτα ήταν η καλύτερη εποχή στο τέλος της καριέρας μου όπου ανέβηκε στην Α' εθνική και έπαιξα ένα χρόνο. Στο Μεσσηνιακό πήγα ως προπονητής και μου δόθηκε η ευκαιρία να ξεκινήσω από αυτή την ομάδα την προπονητική. Μπορεί να έχω φύγει από την Καλαμάτα, αλλά κάθε φορά που επιστρέφω νιώθω σα να έρχομαι σπίτι μου».

- Αυτές τις ημέρες βρίσκεται ξανά στην Καλαμάτα για διακοπές; Σκέφτεσαι να έρθεις και ως προπονητής όταν αποκτήσεις το πτυχίο σου;

"Επιλέγω να έρθω στην Καλαμάτα γιατί τα 11 χρόνια που ήμουν εδώ ως παίκτης και στη συνέχεια ως προπονητής, πέρασα καλά, γνωρίστηκα με αρκετό κόσμο, απέκτησα φίλους, ενώ και το κλίμα είναι αντίστοιχο με της Βραζιλίας. Επίσης ο κόσμος με στηρίζει, με έχει αγαπήσει, όπως προανέφερα είναι σαν να έρχομαι σπίτι μου. Εχω αφήσει μια μεγάλη παρέα στην Καλαμάτα, μέσα στο ποδόσφαιρο μέσα στην μπάλα και γενικά περνάω ευχάριστα όταν έρχομαι.
Ποτέ μη λες πότε μπορεί να έρθω να δουλέψω στην Καλαμάτα ή και στις δύο ομάδες, ποτέ δεν ξέρεις. Για την ώρα στόχος μου είναι να τελειώσω τη σχολή προπονητών, αλλά και να μπορέσω να μάθω και την αγγλική γλώσσα".

- Για το μουντιάλ της Βραζιλίας ποια είναι η γνώμη σου; Τι σου έκανε εντύπωση, τι σου άρεσε περισσότερο; Τι θα κρατούσες από αυτή τη διοργάνωση;

«Πρώτα απ' όλα είδα ένα ανοικτό παιχνίδι απ' όλες τις ομάδες. Ολες οι ομάδες έπαιξαν χωρίς φόβο. Πολλές που δεν ήταν ονόματα προσπάθησαν να παίξουν μπάλα. Εχουν μικρύνει οι διαφορές ανάμεσα στις μικρές και στις μεγάλες ομάδες. Στην Αγγλία που βρισκόμουν παρακολούθησα το παιχνίδι της Ελλάδας με την Κόστα Ρίκα και μάλιστα ήμουν πολύ ένθερμος υποστηρικτής της. Από τους ποδοσφαιριστές σίγουρα μου έκανε εντύπωση ο Τζέιμς Ροντρίγκες της Κολομβίας. Επίσης οι ομάδες της Κεντρικής Αμερικής μου έκαναν εντύπωση, το Μεξικό, η Κόστα Ρίκα, η Ονδούρα, οι ΗΠΑ. Γενικά υπήρξε άνοδος και βελτίωση των ομάδων της Κεντρικής Αμερικής».

- Τι γνώμη σου για την παρουσία της Βραζιλίας, στο μουντιάλ που έγινε στο σπίτι της; Τι έφταιξε και δεν έφτασε στον τελικό; Η μεγάλη σε σκορ ήττα από τη Γερμανία ήταν το αποκορύφωμα της πορεία της;

«Η Βραζιλία δεν ήταν η καλύτερη ομάδα, η φανέλα, ο κόσμος και το γεγονός ότι έπαιζε σπίτι της σίγουρα άξιζε να είναι στην 4 ομάδες της τελικής φάσης. Η ομάδα στηρίχθηκε σε νέα παιδιά, τα οποία σίγουρα έχουν μέλλον. Ομως δεν είναι η ομάδα που είχαμε δει στα προηγούμενα μουντιάλ. Τότε είχαμε 4-5 παίκτες που έκαναν τη μεγάλη διαφορά και τους πλαισίωναν άλλοι 5 καλοί παίκτες. Αυτοί θα πάρουν την μπάλα και θα καθαρίσουν το παιχνίδι. Ομως φέτος το βάρος έπεσε στον Νεϊμάρ. Αυτό θεωρώ ότι ήταν λάθος. Οι Τιάγκο Σίλβα, Νταβίντ Λουίζ, Γουίλαν, Οσκαρ, Φερναντίνιο είναι καλοί παίκτες, όμως χρειάζονταν να έχουν δίπλα τους παίκτες επιπέδου Ρονάλτο, Ριβάλντο κ.α. Από εκεί και πέρα ήταν ισορροπημένα τα πράγματα ανάμεσα σε Αργεντινή, Ολλανδία, Γερμανία».

- Πόσο επηρέασε το φίλαθλο κόσμο της Βραζιλίας και γενικά όλους τους Βραζιλιάνους, αυτό το αποτέλεσμα;

«Εχει επηρεάσει πολύ η βαριά σε σκορ ήττα από τη Γερμανία. Μακάρι αυτό να βγει σε καλό ώστε οι άνθρωποι της Ομοσπονδίας να αλλάξουν πράγματα. Αυτό το 7-1 δεν λέει τίποτα. Σημειώθηκαν 5 γκολ μέσα σε 30 λεπτά, υπήρχε πάρα πολύ μεγάλη πίεση και αυτό επηρέασε σημαντικά. Μετά το δεύτερο γκολ, η ομάδα κατέρρευσε, όλοι έκλαιγαν και δεν μπορούσαν να αποδώσουν, τους κυρίευσε το άγχος. Μετά δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι, να αντιδράσουν».

- Ποια ομάδα θα υποστηρίξεις να πάρει τον τίτλο;

«Πιστεύω ότι θα το πάρει η Γερμανία. Θα είναι ένα κλειστό παιχνίδι και δεν νομίζω να συμβεί ότι έγινε με τη Βραζιλία. Η Αργεντινή είναι η ομάδα που από το προηγούμενο παγκόσμιο, δεν αισθάνθηκε καθόλου πίεση, όλοι αυτά τα χρόνια μιλούσαν για τις άλλες ομάδες. Ετσι δόθηκε η ευκαιρία σε όλους στην ομάδα να δουλέψουν ελεύθερα και όλοι ασχολήθηκαν με τις άλλες ομάδες. Αυτός ήταν και ένας λόγος που έφτασαν μέχρι τον τελικό».