Ο 38χρονος μη εν ενεργεία διαιτητής μας μίλησε κυρίως για την παρουσία του στο χώρο της διαιτησίας όπου έφτασε μέχρι τη Σούπερ Λίγκα, το μεσσηνιακό ποδόσφαιρο, αλλά και για τη "Μαύρη Θύελλα". Γέννημα θρέμμα της Καλαμάτας, καθώς από εκεί ξεκίνησε τα πρώτα του βήματα στο ποδόσφαιρο, ακολουθώντας τα χνάρια του πατέρα του Κώστα και του θείου του Δημήτρη, που φόρεσαν τη φανέλα της μεγάλης ομάδας του νομού μας.  


- Το καλοκαίρι σε διάφορα ποδοσφαιρικά στέκια ακούστηκε έντονα, ότι θα ξαναγυρίσεις στη διαιτησία ή ως παρατηρητής ή ως εν ενεργεία διαιτητής. Όμως κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Τι έχεις να πεις γι’ αυτό;

«Το κομμάτι της διαιτησίας έχει οριστικά τελειώσει εδώ και τρία χρόνια. Οσον αφορά το θέμα του παρατηρητή δεν μου έγινε επίσημα καμία πρόταση από κανέναν. Οπότε δεν αληθεύει κάτι απ’ όλα όσα ακούστηκαν».

- Τι σήμαινε για εσένα ο ρόλος τους διαιτητή;

«Πιστεύω ότι ο διαιτητής είναι ένα μέρος του οποιουδήποτε παιχνιδιού (στην περίπτωση μας του ποδοσφαίρου), που προσπαθεί μέσα σε συγκεκριμένους κανονισμούς να απονείμει δικαιοσύνη και να φέρει σε πέρας έναν αγώνα, ώστε να κερδίζει ο καλύτερος».

- Ποια ήταν η σχέση σου με τα μέλη της Επιτροπή Διαιτησίας της ΕΠΣΜ;

«Οι σχέσεις μου ήταν άριστες, θεωρώ ότι πάντα θα υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις σε διάφορα θέματα, αλλά οφείλουμε να συνεργαζόμαστε αρμονικά για το καλό της διαιτησίας. Πολλές φορές είχα κατακριθεί για την άποψη μου, αλλά δυστυχώς αυτή ήταν η αλήθεια. Δηλαδή ότι φυσικά η διαιτησία είναι αυτόνομη, αλλά ο φορέας που ανήκουμε είναι η εκάστοτε ΕΠΣ».

- Πιστεύεις ότι είναι καλό για την ΕΠΣΜ που στη θέση του προέδρου είναι ο κ. Σταθόπουλος;

«Οποιοσδήποτε καταλαμβάνει μια τέτοια θέση είναι καταρχάς μεγάλη τιμή για τον ίδιο, ιδιαίτερα όταν είναι εκλεγμένος και φυσικά είναι τιμή για όλους όσους εκπροσωπεί».

- Τι είναι αυτό που πιστεύεις ότι πρέπει να γίνει στο χώρο της διαιτησίας για να μπορέσει να προσελκύσει νέα παιδιά;

«Θα σας φανεί λίγο παράξενη η τοποθέτηση μου, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινή. Δεν υπάρχει πρόβλημα στο να έρχονται νέα παιδιά στη διαιτησία. Σε κάθε σχολή έρχεται ένας μεγάλος αριθμός υποψηφίων, που παρακολουθούν και αποφοιτούν με επιτυχία. Το θέμα είναι ότι το να παραμείνεις για πολλά χρόνια είναι πολύ δύσκολο. Το οικονομικό είναι ένα πρόβλημα, αλλά δεν είναι και το κυρίαρχο. Κανένας μα κανένας δεν κάθεται στη διαιτησία για το οικονομικό, αλλά για την προσπάθεια να καταφέρει να ανέβει στη μεγαλύτερη κατηγορία και να παίξει καλύτερα και περισσότερα παιχνίδια. Δυστυχώς όμως και σωστά λόγω του ότι το σύστημα είναι μια πυραμίδα δεν χωράνε όλοι στην κορυφή, παρά μόνο οι ικανοί και από αυτούς οι πιο τυχεροί, σαν συνέπεια αυτού είναι πολλοί να απογοητεύονται και να φεύγουν».

- Πολλοί παράγοντες σε χαρακτήριζαν σαν έναν πολύ αυστηρό και σκληρό διαιτητή. Τι έχεις να πεις γι’ αυτό;

«Γενικά όλοι οι διαιτητές κάπως χαρακτηριζόμαστε, ως καλός, κακός, μέτριος, σκληρός, χαλαρός και πολλούς άλλους χαρακτηρισμούς. Πρέπει να γνωρίζουμε όλοι ότι και ο πιο νέος διαιτητής μετά από έναν αγώνα, ξέρει αν πήγε καλά, ναι ή όχι. Οσο στενοχωρημένος μπορεί να είναι ένας ποδοσφαιριστής από μία κακή εμφάνιση, άλλο τόσο, αν όχι και περισσότερο είναι ο διαιτητής. Οι κακές διαιτησίες είναι μέρος του παιχνιδιού, όπως και οι κακές εμφανίσεις των ομάδων και πρέπει να το καταλάβουμε όλοι μας. Αυτό όμως που προέχει είναι να έχουμε καθαρή τη συνείδησή μας ότι δεν έγινε κάτι εσκεμμένα και γι’ αυτό είμαι σίγουρος και περήφανος για όλα αυτά τα χρόνια που έπαιξα».

- Θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό, που κατάφερε να παίξει στα σαλόνια της Σούπερ Λιγκ;

«Οσο και αν σας φαίνεται περίεργο δεν περίμενα ότι θα φτάσω στη Σούπερ Λιγκ. Αρχισα να το συνειδητοποιώ όταν είδα το όνομα μου στους πίνακες και εκεί κατάλαβα ότι το όνειρό μου και η προσπάθεια όλων των χρόνων έγινε πραγματικότητα».

- Ενιωσες ότι είχες στερηθεί πράγματα από την προσωπική σου ζωή λόγω της διαιτησίας;

«Δυστυχώς ή ευτυχώς ο ρόλος τους διαιτητή δεν περιορίζεται μόνο την ώρα διεξαγωγής ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, αλλά είναι ένας τρόπος ζωής. Φυσικά και έχω στερηθεί πράγματα, τόσο σε επίπεδο ψυχαγωγίας και διασκέδασης, όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Γιατί το πρόγραμμα μου δεν μου επέτρεπε να αφιερώνω πολλές ώρες με την οικογένεια μου».

- Πόσο επηρεάστηκες ψυχολογικά όταν είδες το όνομα σου εκτός πινάκων;

«Η αλήθεια είναι ότι επηρεάστηκα πάρα πολύ ψυχολογικά, δεν το περίμενα να κοπώ στα αγωνιστικά τεστ, αλλά όπως βλέπετε τίποτα δεν είναι σίγουρο σε αυτή τη ζωή και σίγουρα η ζωή συνεχίζεται ως προς το καλύτερο, όπως αποδείχθηκε με εμένα».

- Εχεις να θυμάσαι κάτι θετικό ή αρνητικό από το χώρο της διαιτησίας, τον οποίο υπηρέτησες για 14 χρόνια;

«Σίγουρα έχω θετικές εικόνες από αυτό το χώρο γιατί μου δόθηκε η ευκαιρία μέσα από το ποδόσφαιρο να γνωρίσω καινούργιους ανθρώπους με νέες ιδέες, διαφορετικές αντιλήψεις από τους οποίους έμαθα τα κακά και τα καλά του χώρου αυτού και συγχρόνως ταξίδεψα σχεδόν σε όλα τα μέρη της Ελλάδας, που ίσως να μην πήγαινα ποτέ».

- Ποια η γνώμη σου για το μεσσηνιακό ποδόσφαιρο;

«Όλα τα χρόνια ως ποδοσφαιριστής, ως διαιτητής και τώρα ως φίλαθλος, αυτό που διαπιστώνω είναι πως κάθε χρόνο πάει βήματα πίσω. Παρόλο που έχουν βελτιωθεί οι αθλητικές εγκαταστάσεις, έχουν φτιαχτεί οι αγωνιστικοί χώροι όλων σχεδόν των γηπέδων του νομού με φυσικό και συνθετικό χλοοτάπητα, το επίπεδο του ποδοσφαίρου αντί να γίνεται καλύτερο σε θέμα ποιότητας, κάθε χρόνο γίνεται χειρότερο. Αυτό οφείλεται σε πολλούς παράγοντες, όπως η οικονομική κρίση, η κακή ποιότητα ποδοσφαιριστών και η όχι και τόσο σωστή διαχείριση των νεαρών παιδιών που διαθέτουν οι ομάδες στις ακαδημίες τους».

- Θεωρείς ότι και οι παράγοντες των ομάδων, έχουν ευθύνη για την ποιότητα του ποδοσφαίρου;

«Φυσικά και έχουν μερίδιο ευθύνης, γιατί αυτοί είναι που διαχειρίζονται τα οικονομικά των ομάδων, αυτοί προσλαμβάνουν προπονητές και αυτοί στελεχώνουν με παίκτες το έμψυχο δυναμικό των ομάδων τους. Επίσης πολλοί παράγοντες που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, δεν έχουν σχέση με το άθλημα, αλλά ούτε και τις γνώσεις για να ανταποκριθούν στο ρόλο τους».

- Όπως γνωρίζει όλος ο κόσμος της Καλαμάτας, αλλά και της Μεσσηνίας, είσαι γιος του παλαίμαχου ποδοσφαιριστή της «Μαύρης Θύελλας» Κώστα Ασημακόπουλου και ανιψιός του επίσης παλαίμαχου παίκτη της ομάδας Δημήτρη Ασημακόπουλου. Αλλά και εσύ ξεκίνησες να παίζεις ποδόσφαιρο από τα τμήματα υποδομής της Καλαμάτας. Τι περιμένεις φέτος από την ομάδα;

«Η Καλαμάτα είναι η ομάδα της πόλης μας, ήταν και θα είναι για πάντα στην καρδιά μας και όλοι θέλουμε να τη δούμε και πάλι εκεί που της αξίζει. Την περσινή σεζόν ήμουν πιο κοντά στην Καλαμάτα, παρακολούθησα πολλούς αγώνες εντός και εκτός έδρας και πίστευα μέσα μου ότι είναι κοντά στην άνοδο. Αυτό δεν το κατάφερε γιατί όπως αποδείχθηκε δεν είχε το καλύτερο έμψυχο δυναμικό. Φέτος αν και είναι πολύ νωρίς να μιλάμε για τίτλους και άνοδο, εύχομαι η ομάδα να πετύχει το πολυπόθητο στόχο. Σε αυτή την προσπάθεια ο κόσμος, που είναι η μεγάλη δύναμη της «Μαύρης Θύελλας» θα πρέπει να σταθεί στο πλευρό της και αυτή τη χρονιά και να βοηθήσει όπως ξέρει καλύτερα ώστε να καταφέρει να ανέβει».

- Αν γύρναγες το χρόνο πίσω, υπάρχει κάτι που θα άλλαζες;

«Το μόνο που θα μπορούσα να αλλάξω θα ήταν να αφιερώνω περισσότερο χρόνο με την οικογένεια μου και λιγότερο με τη διαιτησία. Γιατί όπως αποδείχθηκε η διαιτησία είχε ημερομηνία λήξης, ενώ η οικογένεια μου θα συνεχίζει για πάντα στη ζωή μου».

- Η οικογένεια έχει παίξει ρόλο στην πορεία σου στη διαιτησία, αλλά και στη ζωή σου γενικότερα;

"Θέλω να πιστεύω ότι δεν μου χαρίστηκε τίποτα και ότι βήματα έκανα στο χώρο της διαιτησίας τα κέρδισα με την υπομονή μου, την πολύ δουλειά και με τη βοήθεια και το στήριγμα της οικογένειας μου και σε πιο προσωπικό επίπεδο με τη μία και μοναδική αγάπη της ζωής μου, τη γυναίκα μου Σταυρούλα".


---------------------------------------------------------------------------------------------------
Σύντομο βιογραφικό

Ξεκίνησε το ποδόσφαιρο σε ηλικία 8 ετών από τα τμήματα υποδομής της Καλαμάτας. Επαιξε μέχρι την ερασιτεχνική ομάδα, ενώ την εποχή που ήταν προπονητής ο Ντράγκαν Κοκότοβιτς έγινε ημιεπαγγελματίας. Στη συνέχεια δόθηκε δανεικός για έναν χρόνο στον Απόλλωνα Καλαμάτας (Δ' εθνική), και μετά αγωνίστηκε στις ομάδες Ηρακλή Καλαμάτας, Ομόνοια, Ακρίτα Κορώνης και ΑΕΚ Καλαμάτας (σε όλες αγωνίστηκε από 1 χρόνο). Σε ηλικία 24 ετών σταμάτησε το ποδόσφαιρο και ασχολήθηκε με τη διαιτησία. Αγωνίστηκε σε όλες τις τοπικές κατηγορίες, στη Δ' εθνική (1 χρόνο) και μετά έγινε βοηθός διαιτητής από τη Γ' εθνική (1 χρόνο), συνέχισε στη Β' εθνική (2 χρόνια) και μετά στη Σούπερ Λιγκ για 4 χρόνια.
Στην ποδοσφαιρική του καριέρα έχει αναδειχθεί κυπελλούχος Μεσσηνίας με τον Απόλλωνα Καλαμάτας, την περίοδο 1998-1999. Ως βοηθός διαιτητής έχει αγωνιστεί σε 4 τελικούς του κυπέλλου Μεσσηνίας.
Από το 2002 είναι παντρεμένος με τη Σταυρούλα Δικαιουλάκου και έχουν αποκτήσει δύο κόρες, την 11χρονη Αναστασία και την 8χρονη Νάνσυ.