Αυτή τη στιγμή είναι ο πιο παλιός εν ενεργεία διαιτητής της ΕΠΣ Μεσσηνίας. Ο λόγος για το Χαράλαμπο Τσοπανάκη, ο οποίος σε ηλικία 45 ετών θα συνεχίσει και τη νέα χρονιά να προσφέρει τις υπηρεσίες του στη διαιτησία.
Πριν ασχοληθεί με τη διαιτησία έπαιξε ποδόσφαιρο, σε μεγάλη ηλικία, στα 22 του χρόνια, στον Ολυμπιακό Ανάληψης. Επαιξε για δύο χρόνια και στη συνέχεια αποφάσισε να γίνει διαιτητής.
Η αφορμή για τη σημερινή συνέντευξη ήταν αυτό ακριβώς το γεγονός ότι είναι ο πιο παλιός διαιτητής στο νομό, καθώς είναι στο χώρο από το 1999 συμπληρώνοντας φέτος 24 χρόνια συνεχής παρουσίας. Σε αυτό το διάστημα έχει δείξει πως είναι ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων και με το σεβασμό και το ήθος του, αλλά και γενικά με τη συμπεριφορά του, έχει κερδίσει όλους τους ανθρώπους που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, παράγοντες, προπονητές, παίκτες.
Στη συνέντευξη που παραχώρησε στην “Ελευθερία”, μίλησε για το πως αποφάσισε να ασχοληθεί με τη διαιτησία, γιατί δεν έφτασε να αγωνιστεί σε μεγαλύτερες κατηγορίες, για την εικόνα που έχει δείξει στα γήπεδα και τη συμπεριφορά του προς όλους τους εμπλεκόμενους με το ποδόσφαιρο, αυτούς που ξεχώρισε σε όλη την έως τώρα διαδρομή του και πως όταν φτάσει η στιγμή να αποχωρήσει από την ενεργό δράση, θα ήθελε να υπηρετήσει τη διαιτησία από τη θέση του παρατηρητή.
Πριν από τη συνέντευξη έκανε με περιληπτική αναφορά από το ξεκίνημα του στη διαιτησία έως σήμερα. Συγκεκριμένα μας είπε: “ Αυτό το ταξίδι λοιπόν ξεκίνησε (με τη παρότρυνση ενός τέως διαιτητή και συναδέλφου μου) το τελευταίο μήνα του 1999 υπό τη προεδρία του αείμνηστου προέδρου του τότε συνδέσμου Κωνσταντίνου Τσουλάκου. Ξεκίνησα με τα παιδικά πρωταθλήματα και το πρωτάθλημα εργαζομένων και ταυτόχρονα έπαιξα και κάποια παιχνίδια της τότε Γ’ και Β’ τοπικής κατηγορίας. Με την έναρξη της επόμενης ποδοσφαιρικής χρονιάς άρχισα και έμπαινα σιγά σιγά στα βαθιά παίζοντας στο κύπελλο Μεσσηνίας και βεβαίως στην πρώτη τη τάξει κατηγορία του νομού μας. Στην αρχή ως βοηθός δίπλα σε μεγάλα ονόματα, όχι μόνο του συνδέσμου μας αλλά και της ελληνικής διαιτησίας, αναφέρω ενδεικτικά κάποιους από αυτούς (Ηρακλής Τσίκινης, Νίκος Χρονόπουλος, Γιάννης Σουλιμάς, Παντελής Ντορμούσογλου) και μετά ως διαιτητής αλλά καλώς ή κακώς όχι για πολλά χρόνια.... Την ποδοσφαιρική χρονιά 2002-2003 ίσως βίωσα τις καλύτερες εμπειρίες μου σε αυτό το όμορφο ταξίδι, συμμετέχοντας για πρώτη χρονιά στο τότε πολύ δυνατό πρωτάθλημα της Δ’ Εθνικής, ως βοηθός πάλι δίπλα σε επίσης μεγάλα ονόματα του νομού μας αλλά και της ελληνικής διαιτησίας, αναφέρω επίσης κάποιους ενδεικτικά (Παναγιώτης Τσεκούρας, Πέτρος Κωνσταντινέας, Σταμάτης Παπαχρονοπουλος). Γύρισα τότε την μισή Ελλάδα, πήγα σε γήπεδα που δεν είχα ξαναπάει, γνώρισα κόσμο που τους έβλεπα πιο μικρός από την τηλεόραση να αγωνίζονται σε μεγαλύτερες ομάδες και κατηγορίες, έπαιξα αρκετά αθηναϊκά ντέρμπι με ισχυρή αστυνομική δύναμη για τυχόν αποφυγή επεισοδίων όπως επίσης και αρκετά ντέρμπι γειτονικών νομών.... Αυτές οι εμπειρίες κράτησαν έως το καλοκαίρι του 2009 γιατί εκείνη τη χρονιά πήρα μετάθεση για την Μύκονο. Επαιξα κάποια παιχνίδια και εκεί στο τοπικό σύνδεσμο της Σύρου μέχρι το 2011 που επέστρεψα στα πάτρια εδάφη. Και από το 2011 έως σήμερα συνεχίζω να προσφέρω τις υπηρεσίες μου με πολύ αγάπη και ζήλο. Και φυσικά από το 2011 και μετά λόγω του ότι είχαν περάσει λίγο τα χρόνια και θεωρούμουν μεγάλος για τη διαιτησία, δηλαδή δεν είχα μέλλον, να ανέβω σε μεγαλύτερες κατηγορίες, παίζω μόνο σε τοπικές κατηγορίες κυρίως Α’ τοπική και παιχνίδια μεγάλης βαθμολογικής σημασίας (είτε στην κορυφή είτε στην ουρά του βαθμολογικού πίνακα) πάντα ως βοηθός και δίπλα σε νεότερους διαιτητές από μένα, προσπαθώντας πάντα να τους βοηθάω και να τους μεταφέρω τις εμπειρίες μου, ώστε να έχουν μία πολύ καλύτερη εξέλιξη από εμένα”.

- Γιατί δεν συνέχισες να ασχολείσαι με το ποδόσφαιρο από άλλη θέση προπονητής, παράγοντας και επέλεξες να γίνεις διαιτητής; Υπήρξε κάποιο πρόσωπο που σε παρακίνησε να γίνεις διαιτητής;

“Από τα χρόνια που έπαιζα μπάλα πάντα θαύμαζα τους διαιτητές και κυρίως αυτούς που αγωνίζονταν σε μεγάλες κατηγορίες και από τη στιγμή που δεν μπορούσα να παίξω άλλο μπάλα αποφάσισα να γίνω και εγώ διαιτητής. Βέβαια σε αυτή μου την απόφαση με επηρέασε πολύ και ένας συντοπίτης μου, ο Παναγιώτης Μπεσσής, ο οποίος ήταν τότε εν ενεργεία διαιτητής. Επαιζε στη Γ’ εθνική και η αλήθεια είναι ότι όντως με παρακίνησε και αποφάσισα και εγώ να ασχοληθώ με αυτό το χώρο”.

- Ησουν διαιτητής σε μια εποχή που ο σύνδεσμος διαιτητών είχε πολλούς καλούς και αξιόλογους διαιτητές. Από αυτούς ποιον ή ποιους ξεχώρισες;

“Αυτό όντως είναι μεγάλη αλήθεια. Καλοί και αξιόλογοι διαιτητές, πολύ μεγάλες και ένδοξες οι τότε εποχές για το σύνδεσμο μας. Επειδή δεν θέλω να αδικήσω κάποιους ενδεικτικά θα πω ότι όντως ξεχώρισα τρεις στο μυαλό μου. Τον Παναγιώτη Τσεκούρα για το ήθος και την σοβαρότητα του χαρακτήρα του. Τον Πέτρο Κωνσταντινέα για την ακεραιότητα των αποφάσεων του και φυσικά τον συμπολίτη μου Ηρακλή Τσίκινη για την μεγάλη εξέλιξη και το πόσο ψηλά έφτασε αυτό το παιδί. Γιατί δεν φτάνει μόνο να φτάσεις στην κορυφή αλλά σημασία έχει το ποσό θα διατηρηθείς εκεί…”.

- Το ότι δεν κατάφερες να παίξεις σε μεγαλύτερες κατηγορίες Γ’, Β’ εθνική ήταν και λόγω της δουλειάς σου;

“Δεν θα το έλεγα αυτό, η δουλειά μου ίσως και να ήταν ο τελευταίος λόγος που θα με εμπόδιζε να φτάσω πιο ψηλά. Επειδή πάντα στη ζωή μου θέλω να είμαι ειλικρινής και όσο γίνεται πιο ξεκάθαρος, η αλήθεια λοιπόν είναι ότι ο πρώτος λόγος που δεν έφτασα πιο ψηλά, ήταν ότι ίσως και εγώ δεν το προσπάθησα όσο θα έπρεπε. Ο δεύτερος λόγος ήταν φυσικά η οικογένειά μου, γιατί παντρεύτηκα σχετικά μικρός και ίσως ήταν λίγο δύσκολο να αφήσω τον ρόλο του πατέρα και να ασχοληθώ πιο πολύ με τη διαιτησία”.

- Οσο χρόνια είσαι στη διαιτησία, έχεις δείξει ότι είσαι άνθρωπος χαμηλών τόνων, δεν έχεις προκαλέσει με τη συμπεριφορά σου σε αγώνες. Γενικά είσαι από τους διαιτητές που έχουν κερδίσει ποδοσφαιριστές, προπονητές παράγοντες με το σεβασμό σου και το ήθος σου σε όλη την έως τώρα διαδρομή σου στο χώρο. Πως το έχει καταφέρει αυτό;

“Αυτό είναι και το μεγάλο μου κέρδος, μπορεί να μην έφτασα πολύ ψηλά όπως είπαμε αλλά αυτό νομίζω είναι πιο σημαντικό και το έχω καταφέρει γιατί αυτά τα στοιχεία που προανέφερες είναι και αυτά που με διακρίνουν σαν χαρακτήρα. Στη ζωή ότι δίνεις παίρνεις λένε, το ίδιο ισχύει και στη διαιτησία ότι δίνεις θα πάρεις. Εγώ γενικά και σαν χαρακτήρας είμαι λίγο ευαίσθητος και έχω μάθει από την οικογένειά μου να σέβομαι και να εκτιμώ τον κάθε άνθρωπο. Αυτό ακριβώς κάνω λοιπόν και ο φίλαθλος κόσμος το καταλαβαίνει αυτό και μου ανταποδίδει το σεβασμό και την εκτίμηση και αυτό το πράγμα με κάνει υπερήφανο. Εχω κάνει πολλές γνωριμίες στη διαιτησία και έχω πολλούς φίλους και αυτό και μόνο με χαροποιεί ιδιαίτερα”.

- Ολα αυτά τα χρόνια που είσαι στο χώρο της διαιτησίας, τι είναι αυτό που θα έχεις να θυμάσαι;

“Κακές στιγμές δεν έχω να θυμάμαι, μόνο καλές και αυτές είναι: τους πολλούς φίλους και γνωριμίες που έχω κάνει, τα ταξίδια με τους συναδέλφους, είτε εντός είτε εκτός νομού παλαιότερα, και φυσικά ο μοναδικός τελικός κυπέλλου Μεσσηνίας που έχω αγωνιστεί “μετά από 20 ενεργά χρόνια” μεταξύ του Απόλλωνα Καλαμάτας και της Μαύρης Θύελλας το Μάρτιο του 2019!! Εδώ θα ήθελα να αναφερθώ όμως και σε δύο ανθρώπους που είναι εκτός διαιτησίας αλλά μου έκαναν θετική εντύπωση τόσα χρόνια. Αυτοί είναι ο αείμνηστος πρόεδρος της Σπερχογείας Πέτρος Γεωργανάς, κύριος με το "Κ" κεφαλαίο και φυσικά το μεγαλύτερο δεκάρι που έχει βγάλει ο νόμος μας τουλάχιστον όσο θυμάμαι εγώ, που δεν είναι άλλος από τον Παναγιώτη Οικονόμου, τον αποκαλούμενο “Μάγο”.

- Αυτή τη στιγμή είσαι ο πιο παλιός εν ενεργεία διαιτητής της ΕΠΣ Μεσσηνίας, σημαίνει κάτι αυτό;

“Φυσικά και σημαίνει κάτι αυτό για πολλούς λόγους θα έλεγα. Πρώτον ότι πρέπει να συνεχίσω αυτή τη σωστή και καλή δουλειά όλων αυτών των χρόνων ούτως ώστε να είμαι το καλό παράδειγμα προς μίμηση για τους συναδέλφους μου. Δεύτερον γιατί η Ενωση μας, έχει αυξημένες απαιτήσεις από το πρόσωπό μου λόγω της εμπειρίας μου και λογικό είναι αυτό, και τρίτον πρέπει να φανώ αντάξιος του σεβασμού και της εκτίμησης που τρέφουν τα σωματεία προς το πρόσωπό μου μέχρι να ‘ρθει η στιγμή που θα αποσυρθώ. Γιατί είπαμε και πιο πάνω δεν φτάνει μόνο να φτάσεις στην κορυφή αλλά πρέπει και να διατηρηθείς εκεί…”.

- Εχεις σκεφτεί ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να σταματήσεις; Οταν θα συμβεί αυτό έχεις αποφασίσει τι θα κάνεις; Θα ήθελες να παραμείνεις στο χώρο από άλλη θέση;

“Φυσικά το έχω σκεφτεί και ίσως αυτή η στιγμή να μην είναι και πολύ μακριά. Η αλήθεια είναι ότι το σκέφτομαι και νομίζω είμαι πολύ κοντά σε κάποια απόφαση. Αυτή, δεν είναι άλλη από το να συνεχίσω στο χώρο, από τη θέση του παρατηρητή διαιτησίας πάντα με τη θέληση του Θεού βέβαια, αλλά και με τη σύμφωνη γνώμη της εκάστοτε επιτροπής διαιτησίας”.

Επίλογος

Ο έμπειρος διαιτητής θέλησε να ολοκληρώσει τη συνέντευξη “γράφοντας” τον επίλογο, όπου ανέφερε: “Θα ήθελα να ευχαριστήσω την οικογένειά μου και κυρίως τα παιδιά μου για όλες αυτές τις ώρες από τα σαββατοκύριακα που μπορεί να τους έλειψα. Ολους τους συναδέλφους μου, τους παράγοντες, τα σωματεία, για το σεβασμό και την εκτίμηση που δείχνουν όλα αυτά τα χρόνια προς το πρόσωπό μου και κυρίως το παντοδύναμο Θεό που με έχει γερό και δυνατό και μου επιτρέπει ακόμα να ασχολούμαι με αυτό που τόσο αγάπησα. Καλή συνέχεια υγεία χαρά σε όλο τον κόσμο εύχομαι και καλή ποδοσφαιρική χρονιά να έχουμε!!”.

Σύντομο βιογραφικό

Ο Χαράλαμπος Τσοπαπάκης είναι 45 ετών και από το γάμο του έχει αποκτήσει δύο παιδιά, τον Παναγιώτη 18 ετών και τον Γιώργου 14,5 ετών. Από το 2003 είναι μόνιμος υπαξιωματικός στην Πολεμική Αεροπορία με την ειδικότητα του υλικονόμου.
Με το ποδόσφαιρο ασχολήθηκε σε μεγάλη ηλικία, αλλά για μικρό χρονικό διάστημα, καθώς έπαιξε για δύο χρόνια στον Ολυμπιακό Ανάληψης. Μετά αποφάσισε να ασχοληθεί με τη διαιτησία ύστερα από προτροπή ενός συντοπίτη του, ο οποίος ήταν ήδη διαιτητής, ο Παναγιώτης Μπεσσής. Βρίσκεται στο χώρο της διαιτησίας από το 1999 έως και σήμερα, φτάνοντας τα 24 χρόνια ως εν ενεργεία διαιτητής.