«Αισθάνομαι πραγματικά πολύ τυχερός που ήμουν δίπλα σε όλα αυτά τα παιδιά που έκαναν τεράστια καριέρα στο ελληνικό επαγγελματικό ποδόσφαιρο, όπως ο Νίκος και ο Σωτήρης Λυμπερόπουλος, ο Φρούσσος, ο Γεωργέας, ο Δρούγας και πολλοί ακόμα παίκτες. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιβράβευση, αυτό λέμε καμιά φορά και με τον Αγγελο Σκαφιδά, από τον τρόπο που μας συμπεριφέρονται μέχρι σήμερα αυτοί οι μεγάλοι άσοι. Μας μιλάνε ακόμα στον πληθυντικό, όπως πριν από 25 χρόνια» αναφέρει με συγκίνηση ο Αλέκος Τσατάς και προσθέτει : «Το που θα φτάσει ο κάθε ποδοσφαιριστής έχει να κάνει με πάρα πολλά πράγματα, ενώ μεγάλο ρόλο παίζει σίγουρα και ο παράγοντας τύχη.
Θα αναφέρω μία ιστορία για τον κορυφαίο σύγχρονο Μεσσήνιο ποδοσφαιριστή, το Σωκράτη Παπασταθόπουλο για να καταλάβει ο κόσμος πως μπορεί μία συγκυρία, σε συνδυασμό με το ταλέντο να αλλάξει τη ροή της ιστορίας. Πριν από 12 χρόνια, το 2002, ο Σωκράτης ήταν στη Μικτή Παίδων, που αποκλείστηκε από την πρώτη φάση και δεν συνέχισε. Εμείς είχαμε δικαίωμα να πάρουμε στη Νέων, που είχε προκριθεί, δύο μικρούς από την Παίδων και διαλέξαμε τον Τσιμικλή και τον Παπασταθόπουλο που πραγματικά ήταν κάτι ξεχωριστό. Παίζαμε, θυμάμαι, εκτός με την ΕΠΣ Λάρισας και στο ημίχρονο χάναμε 1-0. Ετσι όπως πήγαινε το παιχνίδι, έπρεπε οπωσδήποτε να βάλουμε μέσα έναν από τους μικρούς για να πιέσουμε περισσότερο και με δύο γκολ του Σωκράτη που έπαιξε στο δεύτερο ημίχρονο νικήσαμε 2-1. Από εκείνο το απόγευμα η καριέρα του Παπασταθόπουλου απογειώθηκε, καθώς κλήθηκε αμέσως στην Εθνική, ενώ στο γήπεδο ήταν ο σκάουτερ της ΑΕΚ Σαβέβσκι και όλα πήραν το δρόμο τους. Ο Σωκράτης διέθετε από μικρός μία ξεχωριστή ποιότητα σαν ποδοσφαιριστής και αργά η γρήγορα θα έκανε αυτό για το οποίο είναι προορισμένος, να παίξει σε υψηλό επίπεδο. Απλά λόγω του περιστατικού που ανέφερα πιο πριν, έκανε πιο μικρός το μεγάλο άλμα. Εγώ, άλλωστε, πιστεύω ότι στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν ρουσφέτια. Το γήπεδο είναι ο καθρέφτης αλλά και ο πιο σκληρός κριτής για κάθε παίκτη. Οποιος αξίζει πραγματικά θα φτάσει ψηλά».
Με το... alter ego του στον πάγκο των Μικτών, τον Αγγελο Σκαφιδά, γνωρίζονται από το σχολείο, ενώ συνυπήρξαν τη δεκαετία του ΄60 στα αποδυτήρια του Απόλλωνα Καλαμάτας: «Για τον Αγγελο εκείνο που θέλω να πω είναι πως πρόκειται για έναν από τους μεγαλύτερους Ελληνες προπονητές. Εγώ τον λέω Ρεχάγκελ της Μεσσηνίας, Στο σχολείο ήμουν από τους φανατικούς θαυμαστές του, ενώ παίξαμε για κάποιο διάστημα μαζί στον Απόλλωνα. Τεράστιος ποδοσφαιριστής, από τους μεγαλύτερους που ανέδειξε ποτέ το μεσσηνιακό ποδόσφαιρο, όπως βέβαια και ο συμμαθητής του ο Μήτσος Σπεντζόπουλος. Είχα την ευτυχία να τους δω από κοντά μέσα στο γήπεδο να γράφουν ιστορία, όπως στο αλησμόνητο παιχνίδι με τον Ικαρο στη Νέα Φιλαδέλφεια». Η θρυλική «Μαύρη Θύελλα» του Λυκούργου Γαϊτανάρου είναι φυσικά η ομάδα που ο Αλέκος Τσατάς έχει θαυμάσει όσο καμία άλλη: «Ηταν πολύ διαφορετικό το ποδόσφαιρο εκείνη την εποχή. Οι ομάδες και οι παίκτες συμβόλιζαν πολύ περισσότερα για τον Ελληνα φίλαθλο. Η «Μαύρη Θύελλα» είχε τότε άλλη έννοια, έπαιζαν κυρίως παιδιά από την Καλαμάτα και η επιτυχία της ανόδου στην Α’ Εθνική ήταν σπουδαίο γεγονός για όλη την πόλη και το νομό».
Οι σημερινοί ποδοσφαιριστές δεν αντιμετωπίζουν το ποδόσφαιρο με την ίδια θέρμη κι αυτό σύμφωνα με τον Αλέκο Τσατά έχει να κάνει με τα προβλήματα της σύγχρονης ζωής: «Παρ’ ότι εμείς πάντα προτρέπουμε όλα τα παιδιά να δίνουν βάρος στα μαθήματά τους και μετά στο ποδόσφαιρο, εκείνο που διαπιστώνουμε είναι ότι σήμερα οι μαθητές έχουν πολύ φορτωμένο πρόγραμμα. Είναι αλήθεια πως τα σημερινά παιδιά δεν αντιμετωπίζουν το ποδόσφαιρο όπως οι πιο παλιοί μαθητές αλλά έχει κι αυτό την εξήγησή του. Παλαιότερα ένα επαγγελματικό συμβόλαιο ήταν όνειρο ζωής και οι παίκτες έκαναν πολύ μεγαλύτερες θυσίες, ενώ σήμερα στη χώρα μας αυτό δεν ισχύει και μοιραία η νεολαία το βλέπει καθαρά ερασιτεχνικά».
Από φέτος κάτι έχει αλλάξει στις Μικτές, με την προώθηση του Παναγιώτη Δρούγα στο πόστο του πρώτου προπονητή. Ωστόσο ο ίδιος παραμένει κοντά έχοντας ρόλο σκάουτερ: «Θα ήταν αδύνατο μετά από τόσα χρόνια να αποχωριστούμε εντελώς ένα χώρο που ήταν το δεύτερο σπίτι μας. Εγώ συνεχίζω πάντα με το ίδιο κέφι και με χαροποιεί πάρα πολύ να βλέπω τα μικρά παιδιά να ασχολούνται με το ποδόσφαιρο. Ο Παναγιώτης είναι ένας πολύ ανερχόμενος προπονητής, έχει καταλάβει από την πρώτη στιγμή τις ευθύνες που έχει επωμιστεί και είμαι σίγουρος ότι θα τα βγάλει πέρα με επιτυχία.
Για τον Αλέκο Τσατά ο αθλητισμός δεν είχε όρια. Τον έχει υπηρετήσει, άλλωστε και από διαφορετικά μετερίζια, καθώς είναι πρώην διαιτητής ποδοσφαίρου και επίτιμος πρόεδρος του τοπικού συνδέσμου διαιτητών μπάσκετ: «Οταν διαλύθηκε ο Απόλλωνας Καλαμάτας το 1967 πήρα το δελτίο μου και έπαιξα στη Βαλύρα και στα Αρφαρά. Σαν προπονητής έχω δουλέψει στον Τέλλο Αγρα και στη Θουρία και από το 1990 είμαστε μαζί με τον Αγγελο Σκαφιδά στις Μικτές Μεσσηνίας.  
Μου έχει γίνει συνήθεια ο αθλητισμός και δεν μπορώ χωρίς αυτόν. Εχω τέσσερα παιδιά και δεν κατάλαβα πότε μεγάλωσαν. Το σπίτι μου με στερήθηκε πάρα πολύ αλλά όλα αυτά τα χρόνια όλη η οικογένειά μου ήταν δίπλα μου και με στήριζε.
Στην ποδοσφαιρική διαιτησία δεν έμεινα πολύ. Αναγκάστηκα να την εγκαταλείψω για λόγους που δεν είχαν να κάνουν με το συγκεκριμένο αντικείμενο. Αντίθετα, στο μπάσκετ είμαι μέχρι και σήμερα επίτιμος πρόεδρος και είναι τιμή μου που μέσα από αυτό τον σύνδεσμο βγήκαν διαιτητές που έφτασαν πάρα πολύ ψηλά και χαίρομαι πάρα πολύ για το γεγονός αυτό».
Σε όλη αυτή τη Διαδρομή είχε την τύχη να γνωρίσει κάποιους ανθρώπους που ο ίδιος θεωρεί σπάνιους: «Πρώτον απ’ όλους τον αείμνηστο Λεωνίδα Τριανταφυλλόπουλο, που ήταν πάντα δίπλα στις Μικτές και τις στήριζε, όπως φυσικά και τον πρόεδρο της ΕΠΣ Μεσσηνίας Αριστείδη Σταθόπουλο που έχει κάνει πάρα πολλά για το μεσσηνιακό ποδόσφαιρο».