Ο Γιώργος Δέδες που έφυγε πριν από μερικές ημέρες δεν ήταν απλά ένας από τους πολλούς ποδοσφαιριστές που φόρεσαν τη φανέλα της «Μαύρης Θύελλας» αλλά ο πρώτος αρχηγός της και θα μπορούσε να έχει κάνει μεγάλη καριέρα στο ελληνικό ποδόσφαιρο αν την εποχή που έπαιζε το σκάουτινγκ ήταν τόσο συνηθισμένο όσο στις μέρες μας.
Οσοι είχαν την τύχη να τον ζήσουν από κοντά κάνουν λόγο για έναν πραγματικό αμυντικό ογκόλιθο που δεν άφηνε ούτε... κουνούπι να τον περάσει. Παρ’ ότι αρκετά ψηλός ήταν πάρα πολύ γρήγορος με επιδόσεις που θα ζήλευαν οι περισσότεροι σπρίντερ και χάρη στον ακαταμάχητο αυτό συνδυασμό μπορούσε να καλύπτει άνετα μόνος του ολόκληρη τη μεγάλη περιοχή!
Από τους πιο καθαρούς κεντρικούς αμυντικούς που έβγαλε το μεσσηνιακό ποδόσφαιρο, δεν έκανε ποτέ σκληρά φάουλ για να σταματήσει τους αντιπάλους του. Δεν χρειαζόταν, άλλωστε, γιατί όποιος βρισκόταν απέναντί του έχανε πολύ γρήγορα την μπάλα.
Ο Εθνικός Μελιγαλά στις αρχές του ’60 είχε πολύ καλή ομάδα που ήταν όμως μικρή για έναν τόσο σπουδαίο ποδοσφαιριστή. Κάπως έτσι ήρθε γρήγορα η μεταγραφή στον Απόλλωνα Καλαμάτας που εκείνη την εποχή ήταν μαζί με τα Πράσινα Πουλιά τα δύο κορυφαία σωματεία της Μεσσηνίας.
Οι Απολλωνίτες προετοίμαζαν σιγά, σιγά την επόμενη φουρνιά της σπουδαίας ομάδας του ’50, και μαζί του απέκτησαν αρκετούς ακόμα σημαντικούς ποδοσφαιριστές όπως ο Λάκωνας γκολκίπερ Συνοδινός, ο γκολτζής Μπάμπης Καρτερουλιώτης (πατέρας του Κώστα που αγωνίστηκε στον Ολυμπιακό και στη «Μαύρη Θύελλα»), ο Τριαντάφυλλος Γκαϊτατζής και ο παιχταράς εκείνης της εποχής Βελίσκος, ένας από τους πιο αδικημένους παίκτες που εμφανίστηκαν ποτέ στα γήπεδα. Οι παραπάνω, μαζί με το Γιώργο Δέδε, τον αδελφό του Κώστα και τους  «Ρουσούλα» (Τάσο Αργυρόπουλο) και Μίμη Χριστόπουλο αποτελούσαν τον κορμό του Απόλλωνα.
Με τη συγχώνευση του 1967 και τη δημιουργία του «Π.Σ. Η Καλαμάτα» ο Γιώργος Δέδες μεταπήδησε στην ασπρόμαυρη ομάδα, παίρνοντας δικαιωματικά το περιβραχιόνιο του αρχηγού, καθώς τα πρώτα δύσκολα χρόνια ήταν ο πραγματικός ηγέτης της «Μαύρης Θύελλας». Πέρα από την καθαρά αγωνιστική προσφορά του ήταν εκείνος που ανακάλυψε και στήριξε την επόμενη φουρνιά. Παίκτες όπως ο Σπετζόπουλος, ο Σκαφιδάς, ο Θεοδώρου και ο Παντελόπουλος από αυτόν πήραν τα πρώτα τους ποδοσφαιρικά μαθήματα πριν ανοίξουν τα φτερά τους και εξελιχθούν σε κορυφαίες ποδοσφαιρικές μορφές της ασπρόμαυρης ομάδας.
Πέρασε στη Γυμναστική Ακαδημία αλλά λόγω της επιστράτευσης στην Κύπρο δεν πήγε ποτέ για σπουδές και προτίμησε τη σιγουριά της Αγροτικής Τράπεζας, όπου διορίστηκε αναχωρώντας για την Αθήνα. Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν έπαιξε με την Καλαμάτα στην Α’ Εθνική, καθώς ηλικιακά θα μπορούσε άνετα.
Στην Αθήνα αγωνίστηκε για πολλά χρόνια ερασιτεχνικά στον Ολυμπιακό Λιοσίων, όπου πραγματικά λατρεύτηκε. Σταματώντας το ποδόσφαιρο έγινε παρατηρητής διαιτησίας αλλά λόγω μεγάλου φόρτου εργασίας ήταν αδύνατο να ασχοληθεί με το αγαπημένο του άθλημα όσο θα ήθελε.
Συνταξιοδοτήθηκε το 1996 και επέστρεψε μόνιμα στο Μελιγαλά, ενώ τις καλές εποχές της δεκαετίας του ’90 ήταν μόνιμος θαμώνας των εντός έδρας αγώνων της «Μαύρης Θύελλας» και δεν έκρυβε τη χαρά του που ο ανιψιός του Αλέκος Δέδες κατάφερε να τον διαδεχτεί.
Μέχρι και πριν 1,5 χρόνο ο Γιώργος Δέδες έκανε στο Μελιγαλά την ήσυχη ζωή που του άρεσε και του είχε λείψει μετά από τόσα χρόνια στην Αθήνα, όμως ο θάνατος της συζύγου και πάνω από 35 χρόνια συντρόφου της ζωής του Καλλιόπης τον κλόνισε τόσο σωματικά, όσο και ψυχολογικά. Η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε αρκετά το τελευταίο εξάμηνο και την περασμένη Τρίτη άφησε την τελευταία του πνοή σε ηλικία 66 ετών.
Ο ποδοσφαιριστής που φόρεσε πρώτος το περιβραχιόνιο του αρχηγού της «Μαύρης Θύελλας», το «θηρίο» όπως τον αποκαλούσαν συμπαίκτες και αντίπαλοι την εποχή που έπαιζε ποδόσφαιρο, δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας αλλά θα παραμείνει αξέχαστος μέσα από τις αφηγήσεις των μεγαλύτερων και τις σπάνιες φωτογραφίες της τότε εποχής, κάποιες εκ των οποίων δημοσιεύουμε σήμερα.




ΔΗΜ. ΣΠΕΤΖΟΠΟΥΛΟΣ:
«Εχασα τον ποδοσφαιρικό πατέρα μου...»

Συγκλονισμένος από το θάνατο του Γιώργου Δέδε είναι τις τελευταίες ημέρες ο Δημήτρης Σπετζόπουλος, εκ των κορυφαίων παικτών που ανέδειξε ποτέ το μεσσηνιακό ποδόσφαιρο.
«Εχασα τον ποδοσφαιρικό πατέρα μου» μας είπε χθες σε επικοινωνία που είχαμε και πρόσθεσε: «Ηταν ένα διαμάντι, πραγματικός κύριος και είμαστε τυχεροί γιατί στα δύσκολα εκείνα χρόνια είχαμε την τύχη να μας καθοδηγεί. Σαν ποδοσφαιριστής ήταν εξαιρετικός και μέσα στο γήπεδο έκανε τα πάντα. Ανίκητος αμυντικά, έβγαινε μπροστά σε κόρνερ και φάουλ και πετύχαινε πολλά γκολ με το κεφάλι. Η κεφαλιά του ήταν δυναμίτης. Είχε την ικανότητα να σκοράρει με το κεφάλι ακόμα και έξω από την περιοχή. Ο Γιώργος Δέδες έπαιξε ποδόσφαιρο σε λάθος εποχή, γιατί τότε δεν υπήρχαν τα μέσα ώστε να αναδειχθούν τα προσόντα του. Αν τον είχαν ανακαλύψει οι μεγάλες ομάδες θα μπορούσε να κάνει καριέρα αντάξια με αυτή του Λουκανίδη».
Τα περιστατικά που θυμάται πιο έντονα είναι δύο. «Το πρώτο που θυμάμαι είναι ότι μας στήριζε μέσα στο γήπεδο και ποτέ δεν μας έβαζε τις φωνές μετά από ένα λάθος. Αντίθετα, ήξερε μόνο να μας εμψυχώνει. Εγώ έπαιξα για πρώτη φορά στη Β’ Εθνική όταν ήμουν 14 ετών και ήξερα ότι έχω έναν σπουδαίο συμπαίκτη για να με στηρίζει. Εκτός γηπέδου ήταν αυστηρός μαζί μας όπως έπρεπε. Θυμάμαι ότι μία φορά που παίζαμε εκτός έδρας και είχαμε ξεσηκώσει όλο το ξενοδοχείο μαζί με το Θεοδώρου και τον Παντελόπουλο δεν δίστασε ακόμα και να μας τραβήξει τ’ αυτιά. Ποτέ δεν του κρατήσαμε κακία, όμως, γιατί ξέραμε ότι το έκανε για το δικό μας καλό. Λυπάμαι πολύ που δεν κατάφερα να είμαι παρών στην κηδεία του. Δεν ήταν η απόσταση που με εμπόδισε αλλά μία εγχείρηση που έκανα πρόσφατα και ήταν αδύνατο να οδηγήσω. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει» μας είπε εμφανώς συγκινημένος ο Σπετζόπουλος.