Η πορεία του στο ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν πραγματικά παραμυθένια και δεν διέφερε σχεδόν καθόλου από τα όνειρα που έκανε μικρός στα Φιλιατρά, την πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Από τις ακαδημίες της Εράνης και τη Νίκη Πλάτης βρέθηκε στη σπουδαία «Μαύρη Θύελλα» του Σταύρου Παπαδόπουλου τη δεκαετία του ’90 κι από ‘κει άνοιξε τα... φτερά του για τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ, ενώ πρόλαβε να αγωνιστεί για δύο σεζόν και στην Μπουντεσλίγκα, με τη φανέλα της Αϊντραχτ Φρανκφούρτης.
Στην περίπτωσή του, οι αριθμοί μιλούν μόνοι τους. Σε 410 συμμετοχές στην Α’ Εθνική και στη Σούπερ Λιγκ πέτυχε 167 γκολ, σκοράροντας ταυτόχρονα σε όλες τις διεθνείς διοργανώσεις. Βρήκε 10 φορές δίχτυα στη Γερμανία, 3 στο Τσάμπιονς Λιγκ, δύο στο Γιουρόπα Λιγκ, 3 στο παλιό Κύπελλο ΟΥΕΦΑ που πλέον δεν υφίσταται σαν διοργάνωση και 34 στο Κύπελλο Ελλάδας, τον μοναδικό συλλογικό τίτλο που κατέκτησε. Με την Εθνική ομάδα μέτρησε 74 συμμετοχές και 13 γκολ.
Στη «Μαύρη Θύελλα» ήρθε τον Ιανουάριο του 1994 και την αμέσως επόμενη χρονιά κατάφερε να κερδίσει θέση βασικού, συμβάλλοντας αποφασιστικά ώστε να έρθει η άνοδος στην Α’ Εθνική. Στα μεγάλα σαλόνια θα αναδειχθεί στον φυσικό ηγέτη της Καλαμάτας την πρώτη δύσκολη χρονιά και με 7 γκολ θα κερδίσει τον τίτλο του πρώτου σκόρερ. Μάλιστα σαν ποδοσφαιριστής της ασπρόμαυρης ομάδας θα κάνει ντεμπούτο και στην Εθνική ομάδα την ίδια χρονιά, σε φιλικό παιχνίδι με το Ισραήλ.
Το καλοκαίρι του 1996 και μετά από μεγάλη μάχη με την ΑΕΚ του Τροχανά, ο Παναθηναϊκός θα βγει νικητής στη μάχη για την απόκτησή του. Το ακριβές ποσό που δαπανήθηκε δεν έγινε δημόσια γνωστό, ωστόσο οι τότε πληροφορίες έκαναν λόγο για 100 εκατομμύρια δραχμές. Η παραχώρησή του αποτέλεσε, μάλιστα, την πρώτη... ρωγμή στις σχέσεις του Σταύρου Παπαδόπουλου με τους Μεσσήνιους φιλάθλους που ήθελαν να μείνει ο «Λύμπε» στην ασπρόμαυρη ομάδα.
Στην Παιανία στην αρχή θα δυσκολευτεί αρκετά, αλλά με το πέρασμα των χρόνων θα εξελιχθεί σε ποδοσφαιριστή... βαρόμετρο για τη συνολική απόδοση των «πράσινων», που έμειναν όμως 8 ολόκληρα χρόνια χωρίς πρωτάθλημα λόγω του παντοδύναμου Ολυμπιακού του Σωκράτη Κόκκαλη.
Το 2003 θα αναδειχθεί πρώτος σκόρερ στην Α’ Εθνική αλλά δεν θα καταφέρει γι’ άλλη μία φορά να αναδειχθεί πρωταθλητής, με τους «πράσινους» να χάνουν τον τίτλο εξαιτίας της ήττας με 3-0 στο περίφημο ντέρμπι της Ριζούπολης.
Η ανανέωση του συμβολαίου του το καλοκαίρι που ακολουθεί εξελίσσεται σε ένα κανονικό... σήριαλ. Τελικά το «τριφύλι» δεν του κάνει καν πρόταση κι έτσι μετακομίζει στην ΑΕΚ, όπου γίνεται πλέον το σημείο αναφοράς, διαθέτοντας και ωριμότητα στο παιχνίδι του. Στην Ενωση το 2007 θα γράψει ιστορία, πετυχαίνοντας κόντρα στη Λιλ τι νικητήριο γκολ της πρώτης επιτυχίας της στη φάση των ομίλων.
Στα 33 του και εμφανώς αποκαρδιωμένος από την «υπόθεση Βάλνερ», που του στέρησε την ευκαιρία να αναδειχθεί πρωταθλητής, ο Νίκος Λυμπερόπουλος θα πάρει την απόφαση να παίξει ποδόσφαιρο στο εξωτερικό και η ΑΕΚ δεν θα αρνηθεί την πρόταση της Αϊντραχτ Φρανκφούρτης, όπου επίσης θα διαπρέψει, κατακτώντας το απαιτητικό κοινό του γερμανικού συλλόγου. Σε 50 εμφανίσεις στην κορυφαία κατηγορία του γερμανικού ποδοσφαίρου θα πετύχει 10 γκολ, αφήνοντας και εκεί το στίγμα του.
Με την επιστροφή του στην ΑΕΚ, όπου έκλεισε την καριέρα του θα αποκατασταθεί το 2011 μία μεγάλη ποδοσφαιρική αδικία, καθώς θα καταφέρει επιτέλους να κερδίσει έναν συλλογικό τίτλο, το Κύπελλο Ελλάδος.
Το καλοκαίρι του 2012 θα πει «αντίο» στην ενεργό δράση, αλλάς φυσικά δεν θα σταματήσει να ασχολείται με το ποδόσφαιρο. Την περσινή σεζόν ήταν τεχνικός διευθυντής της ΑΕΚ, ενώ φέτος ακολουθεί πορεία μάνατζερ με στόχο να δώσει την ευκαιρία σε νεαρούς Ελληνες ποδοσφαιριστές να ακολουθήσουν τα χνάρια του.
Σε όλο αυτό το διάστημα που μεσουρανούσε στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν ξέχασε ποτέ τις ρίζες του. Ηταν παρών όποτε τον χρειάστηκε η Εράνη, την οποία μάλιστα έχει ενισχύσει οικονομικά αρκετές φορές.