Αυτό φάνηκε και από την... ορεξάτη εμφάνιση της πλειοψηφίας των ποδοσφαιριστών στο νικηφόρο ντεμπούτο του την περασμένη Κυριακή (2-1) τη Βάρδα.
«Μαγικά ραβδιά δεν υπάρχουν στο ποδόσφαιρο. Εγώ δεν πρόλαβα καν να κάνω ούτε δύο προπονήσεις πριν το παιχνίδι αλλά είδα αρκετά πράγματα που μου άρεσαν στη νέα μου ομάδα και πάνω σε αυτά τα θετικά θα προσπαθήσουμε να προσθέσουμε κάτι ακόμα. Σίγουρα έπαιξε ρόλο και η διοίκηση με ορισμένες ενέργειες που έκανε και ήρθε το επιθυμητό αποτέλεσμα» υποστηρίζει ο τρίτος κατά σειρά προπονητής της Καλαμάτας τη φετινή σεζόν μετά τους Νίκο Κουρμπανά και Κώστα Σταματίου.
Ανθρωπος... κλειδί προκειμένου να βρεθεί στην τεχνική ηγεσία της ασπρόμαυρης ομάδας αποδείχθηκε ένας παιδικός του φίλος, ο Μεσσήνιος Χρήστος Γάτσης, πρώην πρωταθλητής πυγμαχίας, που βρίσκεται δίπλα στη «Μαύρη Θύελλα» εδώ και αρκετά χρόνια. «Με το Χρήστο μεγαλώσαμε μαζί, μέναμε σε διπλανά διαμερίσματα και είμαστε πολύ φίλοι και είχαμε έντονο το κοινό ενδιαφέρον για τον αθλητισμό» θυμάται ο Μιχάλης Καβαλιέρης.  
Ο 48χρονος τεχνικός βρίσκεται στα γήπεδα περισσότερα από 30 χρόνια, αφού όπως ο ίδιος υποστηρίζει «σε μένα τα πράγματα ήρθαν λίγο περίεργα, γιατί το χόμπι μου που δεν ήταν άλλο από το ποδόσφαιρο μετατράπηκε σε επάγγελμα, με αποτέλεσμα να μείνει πίσω αυτό που σπούδασα».
Είναι απόφοιτος ΤΕΙ Πληροφορικής και οι πρώτες συστάσεις έκαναν λόγο για έναν άνθρωπο του ποδοσφαίρου που είναι... αυθεντία στις ηλεκτρονικές τεχνολογίες, αν και ο ίδιος το διαψεύδει: «Οχι, αυθεντία δεν είμαι αλλά έχω αρκετές γνώσεις γιατί σπούδασα πάνω σε αυτό, αλλά δεν έτυχε να ασχοληθώ επαγγελματικά με την πληροφορική. Θα γινόταν, ίσως, αν το ποδόσφαιρο δεν με απορροφούσε τόσο πολύ. Οπως και να έχει, οι γνώσεις που κέρδισα από τις σπουδές αποδείχθηκαν αργότερα πολύτιμες για μένα, όταν οι νέες τεχνολογίες έγιναν μέρος του σύγχρονου ποδοσφαίρου».
Το ακόμα πιο ασυνήθιστο στην περίπτωση του Μιχάλη Καβαλιέρη, είναι πως σπούδαζε την εποχή που ήταν ένας εκ των κορυφαίων μέσων του ελληνικού πρωταθλήματος τη δεκαετία του 80’. Για μία τριετία ήταν ο ηγέτης των Βοιωτών που πάσχιζαν να παραμείνουν στην Α’ Εθνική, χωρίς σπουδαία οικονομικά μέσα, αλλά και χωρίς τις... υψηλές διασυνδέσεις της σημερινής διοίκησης. «Με το Λεβαδειακό σχεδόν ταυτίστηκα ποδοσφαιρικά, αφού εκεί πέρασα τη μισή μου καριέρα. Εχω γνωρίσει αρκετό κόσμο εκεί και κάθε φορά που πηγαίνω στη Λιβαδειά περνάω πάρα πολύ όμορφα. Σίγουρα μέσα από αυτήν την κοινή πορεία έγινε η ομάδα που πάντα θα με ενδιαφέρει και κέρδισε την υποστήριξή μου» αναφέρει ο νέος κόουτς της «Μαύρης Θύελλας» που θεωρεί πως το πρωτάθλημα της Γ’ Εθνικής όπως διεξάγεται τα τελευταία χρόνια παρουσιάζει τεράστιο βαθμό δυσκολίας: «Είναι πάρα πολύ δύσκολο σε ένα πρωτάθλημα που ανεβαίνει μόνο ο πρώτος να κερδίσεις την άνοδο όσα χρήματα και να ρίξεις. Μόνο όποιος καταφέρει να χτίσει μία ομάδα σε βάθος χρόνου θα έχει περισσότερες πιθανότητες να πετύχει μελλοντικά».
Με τη διοίκηση της ασπρόμαυρης ομάδας έχει συμφωνήσει μέχρι το τέλος της σεζόν και τουλάχιστον για την ώρα δεν σκέφτεται το απώτερο μέλλον: «Δεν είχε νόημα να συζητήσουμε για κάτι πιο μακρινό, από τη στιγμή που κανείς δεν γνωρίζει τι θα γίνει το καλοκαίρι. Συμφωνήσαμε να συνεχίσουμε μαζί ως το τέλος της σεζόν με στόχο να τερματίσουμε όσο πιο ψηλά γίνεται. Δικός μου στόχος είναι να δω ακόμα καλύτερες εμφανίσεις και μία ομάδα που θα χαίρεται το ποδόσφαιρο, όπως συνέβαινε την εποχή που έπαιζα κι εγώ μπάλα».
Κατά τη διάρκεια της επταετούς παρουσίας του στο Λεβαδειακό γνώρισε τον Τάκη Λεμονή, με τον οποίο υπήρξαν συμπαίκτες στο σύλλογο της Βοιωτίας. Οταν αργότερα βρέθηκαν και οι δύο στην προπονητική συνυπήρξαν ταυτόχρονα σε αρκετούς ελληνικούς συλλόγους, όπως ο Ολυμπιακός, η Ξάνθη, ο Πανιώνιος, ο Παναιτωλικός και φυσικά ο Λεβαδειακός. Μαζί πήγαν και στην κυπριακή Ομόνοια.
Κοσμογυρισμένος όχι μόνο προπονητικά αλλά και ποδοσφαιρικά ο Μιχάλης Καβαλιέρης, μετά το Λεβαδειακό αγωνίστηκε σε Ατρόμητο, Δόξα Βύρωνα, Παναιγιάλειο και Βύζαντα Μεγάρων.
Φέτος στην πρώτη ομάδα που έβγαλε δελτίο, τον Ατλαντα Κυψέλης (Τοπικό Αθήνας) υπάρχει ένας πιτσιρικάς με το ίδιο επίθετο που αγωνίζεται μάλιστα και στην ίδια θέση. Είναι ο 13χρονος γιος του που του αρέσει το ποδόσφαιρο, ενώ 5 χρόνια πιο πίσω ακολουθεί και ο μικρότερος.