Ο Μεσσήνιος χημικός μπορεί να μην έζησε ποτέ μόνιμα στη Θουρία όπως ο πατέρας του, όμως τα παιδικά καλοκαίρια εκεί τον έδεσαν συναισθηματικά με το χωριό των παππούδων του. Αρχικά κλήθηκε από τους ντόπιους ανθρώπους του αθλητισμού να μπει στο γκρουπ των χορηγών και ανταποκρίθηκε θετικά. Είναι, άλλωστε, εδώ και 15 χρόνια ιδιοκτήτης της ZWITTER, μίας εκ των σημαντικότερων εταιριών που δραστηριοποιούνται στο χώρο της φαρμακευτικής.
Το διοικητικό κενό που προέκυψε στον Πανθουριακό το 2011, αλλά και οι ταυτόχρονες πιέσεις των φιλάθλων της Θουρίας, τον έφεραν στην πρώτη γραμμή της διοίκησης, όπου παραμένει την τελευταία 5ετία, παρ’ ότι η πρώτη σεζόν εξελίχθηκε εφιαλτικά με υποβιβασμό από τη δεύτερη στην τρίτη κατηγορία της ΕΠΣ Μεσσηνίας! Παρ’ όλα αυτά υπό την διοικητική καθοδήγησή του ο Πανθουριακός θα επιστρέψει άμεσα στη Β’ κατηγορία και θα μετατραπεί σε πρωταγωνιστή, χάνοντας δύο φορές το εισιτήριο της ανόδου με ελάχιστους βαθμούς. Φέτος, στην νεοσύστατη Α2, όμως, ήταν μακράν η πιο σταθερή ομάδα στη διάρκεια της χρονιάς και κατακτά δίκαια τον τίτλο...
«Η επιτυχία ανήκει σε όλους και είναι απόλυτα δίκαιη. Εμείς έχουμε ήδη ξεκινήσει τον προγραμματισμό για την επόμενη σεζόν, είμαστε σε συζητήσεις με 4-5 ποδοσφαιριστές που μας ενδιαφέρουν μεταγραφικά και παράλληλα θα φροντίσουμε να κρατήσουμε τον περσινό κορμό που έφερε την άνοδο και την πρωτιά» υποστηρίζει ο Αγαθοκλής Χριστόπουλος που θεωρεί πως η κορυφαία κατηγορία του μεσσηνιακού ποδοσφαίρου αποτελεί το... ταβάνι του συλλόγου: «Πρώτο ζητούμενο θα είναι η παραμονή και η καθιέρωση στην Α’ κατηγορία. Δεν είναι η ώρα για να κοιτάμε πιο πάνω, αλλά για να οργανωθούμε ακόμα περισσότερο».
Ονειρό του αποτελεί η κατασκευή ενός γηπέδου που θα μπορεί να παρέχει όλες τις ανέσεις όχι μόνο στους αθλητές αλλά και στους φιλάθλους που θα θελήσουν κάποια στιγμή να βρεθούν εκεί για να παρακολουθήσουν ποδόσφαιρο. «Αυτή τη στιγμή υπάρχει η έκταση και ένα ποσό για να ξεκινήσουμε αλλά σε καμία περίπτωση δεν επαρκεί. Υπάρχουν σημαντικά προβλήματα, όπως το γεγονός ότι η πρόσβαση εκεί δεν είναι δυνατή με κάποιο όχημα, ενώ από τη μελέτη απουσιάζουν εντελώς οι κερκίδες και κάποιος κλειστός χώρος για αποδυτήρια ή αίθουσες γυμναστικής, ώστε να εξυπηρετούνται οι ανάγκες των αθλητών. Θα μπορούσε να δημιουργηθεί κάτι τέτοιο στο χώρο κάτω από τις εξέδρες και είμαι διατεθειμένος να ανταποκριθώ ηθικά και οικονομικά ώστε να γίνει ένα ολοκληρωμένο γήπεδο».
Ο γεννημένος στην Αυστρία πρόεδρος του Πανθουριακού ανατράφηκε ποδοσφαιρικά στις ακαδημίες του Απόλλωνα Αθηνών τη δεκαετία του ’80. Παρά την αντίθετη γνώμη του γιατρού πατέρα του, έβγαλε κρυφά δελτίο στην «Ελαφρά Ταξιαρχία» και οι ικανότητές του σε ηλικία μόλις 14 ετών δεν διέφυγαν της προσοχής του τότε Γερμανού προπονητή του συλλόγου Γκερντ Πρόκοπ. Στα 16 του, πάνω που στη Ριζούπολη συζητιόταν το όνομά του, ένας πολύ σοβαρός τραυματισμός στο (καλό) αριστερό του πόδι, θα τον αναγκάσει να σταματήσει πρόωρα κάθε σκέψη για ποδοσφαιρική καριέρα. Ακολουθούν οι σπουδές στην Αυστρία τη δεκαετία του ’90 και με την επιστροφή του στην Ελλάδα αρχίζει να ωριμάζει στο μυαλό του η σκέψη να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο που ποτέ δεν διέγραψε. «Σαν φίλαθλος ακολουθούσα τακτικά τη «Μαύρη Θύελλα» την εποχή του Σταύρου Παπαδόπουλου. Μόνο ένας παράγοντας τέτοιου μεγέθους θα μπορούσε να αναγεννήσει ποδοσφαιρικά τη σπουδαία Καλαμάτα που αξίζει να βρίσκεται στη Σούπερ Λίγκα.
Η Καλαμάτα του Γαϊτανάρου ήταν μία από τις πρώτες ομάδες που παρακολούθησα ζωντανά στο γήπεδο. Μάλιστα έχω και μία παλιά φωτογραφία με μία μπάλα της ομάδας».
Το μεγάλο του όνειρο είναι να δει τον Πανθουριακό να μπορεί να σταθεί στα πόδια του αυτάρκης κι όπως λέει αυτό μπορεί να γίνει μόνο στο ολοκληρωμένο καινούργιο του γήπεδο και με παιδιά από την ευρύτερη περιοχή: «Είναι κάτι που σίγουρα μπορεί να συμβεί στα επόμενα χρόνια και προς αυτήν την κατεύθυνση δουλεύουμε. Υπάρχουν ήδη δεκάδες παιδιά στις ακαδημίες του Πανθουριακού και θα ήμασταν πολλοί ευτυχείς αν στο μέλλον τα περισσότερα από αυτά στελέχωναν την πρώτη ομάδα».