Ο Γιανάκ κατάγεται από ένα χωριό, λίγα χιλιόμετρα μακριά από Κατμαντού. Σχεδόν αναγκάστηκε να κάνει έρανο στους συγχωριανούς του για να μαζέψει 1.500 ευρώ, ποσό που αρκούσε για να του αλλάξει τη ζωή. Έτσι πίστευε ο ίδιος ή έτσι τον έπεισαν ότι θα γίνει. Βρήκε ένα ταξιδιωτικό γραφείο και έκλεισε το ταξίδι του ονείρου. Προορισμός το Κατάρ. Θα έκανε μια θυσία, αλλά άξιζε τον κόπο. Και πάλι έτσι πίστευε ο ίδιος ή έτσι τον έπεισαν ότι θα γίνει. Θα είχε μια καλή δουλειά, θα έπαιρνε έναν μισθό που όχι μόνο θα ήταν αρκετός για να ζήσει ο ίδιος, αλλά θα μπορούσε να στέλνει χρήματα και στους δικούς του στην πατρίδα. Θα άφηνε και λεφτά στην άκρη, ώστε κάποια μέρα να επιστρέψει, να ανοίξει το δικό του μαγαζί πίσω στη χωριό. 

Δεν χρειάστηκε να περάσει πολύς καιρός από την άφιξή του στο Κατάρ για να καταλάβει ο Γιανάκ ότι τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Θα έπρεπε να δουλεύει 60 και 70 ώρες την εβδομάδα, σε μεγάλες κατασκευές στο μέσο της ερήμου υπό αφόρητη ζέστη και ο μισθός του δεν θα ξεπερνούσε τα 250 ευρώ το μήνα. Θα χρειαζόταν, δηλαδή, έξι μήνες για να ξεπληρώσει το αρχικό χρέος του και στη συνέχεια πως να ζήσει με τα 250 ευρώ; «Ας είναι» σκέφτηκε. «Τουλάχιστον, να ξεπληρώσω το χρέος και μετά γυρίζω πίσω ή ψάχνω για άλλη δουλειά». Αδύνατον... Το ταξιδιωτικό πρακτορείο, σε συνεννόηση με τους εργοδότες του, κράτησε το διαβατήριό του. Ήταν πια όμηρος. Για ποιό σκοπό; Για να γίνει το Παγκόσμιο Κύπελλο ποδοσφαίρου το 2022 στο Κατάρ. Για να λάμψουν στα γήπεδα που αυτός θα έφτιαχνε, μαζί με εκατομμύρια άλλους αλλοδαπούς εργάτες, οι σούπερ σταρ της «στρογγυλής θεάς». 
Ο Γιανάκ έσκυψε το κεφάλι και άρχισε τη δουλειά. Δίπλα του έβλεπε άλλους εργάτες να υποφέρουν, να αρρωσταίνουν από τις άθλιες συνθήκες εργασίας, να τραυματίζονται, να πεθαίνουν.  Ο Γιανάκ φοβάται, αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Σκύβει το κεφάλι και δουλεύει.

Πριν από μερικές εβδομάδες, ο ποδοσφαιρικός πλανήτης... σκανδαλιζόταν από τις καταγγελίες για εκβιασμούς και δωροδοκίες στα υψηλά κλιμάκια της FIFA. Οι ίδιοι οι Καταριανοί φαίνεται πως πλήρωσαν για να πάρουν το Μουντιάλ. Κανείς δεν ντράπηκε, κανείς δεν θορυβήθηκε για τις συνθήκες υπό τις οποίες δουλεύουν τους τελευταίους μήνες οι εργάτες στο Κατάρ. Σχεδόν όλοι είναι μετανάστες, όπως εξάλλου συμβαίνει με όλες τις... σκληρές εργασίες στην αραβική χώρα, η οποία έχει έναν από τους υψηλότερους μέσους όρους κατά κεφαλήν ετήσιου εισοδήματος.  Από την Ινδία, το Νεπάλ, τη Μαλαισία και τις Φιλιππίνες είναι οι περισσότεροι. Σύμφωνα με επίσημες έρευνες διεθνών οργανισμών, υπολογίζεται ότι περίπου 4.000 εργάτες θα έχουν χάσει τη ζωή τους μέχρι τη σέντρα του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ήδη, τα τελευταία τέσσερα χρόνια οι θάνατοι ξεπέρασαν τους 1.200. Περίπου πέντε εργάτες ανά εβδομάδα, ένας ανά εργάσιμη ημέρα! 

Πως θα μπορούσαν οι αστέρες του ποδοσφαίρου να τιμήσουν τη μνήμη όλων αυτών των ανθρώπων; Να κρατήσουν ενός λεπτού σιγή πριν από τη σέντρα των αγώνων; Ένα λεπτό για χιλιάδες ζωές; Αν ήθελαν να τιμήσουν τη μνήμη καθενός εργάτη θα έπρεπε να υπάρχει μία ώρα σιωπής πριν από κάθε παιχνίδι. Ενα λεπτό δεν φτάνει, αλλά ίσως μια ώρα να ήταν αρκετή για δισεκατομμύρια ανθρώπους σε όλον τον κόσμο, στημένους μπροστά στις τηλεοράσεις τους να σκεφτούν ότι πίσω από τη λάμψη συνήθως κρύβεται θλίψη.

ΠΗΓΗ: SDNA.GR