Με αυτή τη λογική, ξεκίνησε και το δικό μας Δημοτικό σχολείο, πριν λίγες ημέρες, για να λάβει μέρος στους “διασχολικούς“ αγώνες δημοτικών του Δήμου Μεσσήνης. Η κόρη μου θα λάμβανε μέρος στα 50 μέτρα, όπως εξάλλου και την περυσινή χρονιά. Πέρυσι λοιπόν, ενώ τερμάτισε τρίτη στον τελικό, οι “υπεύθυνοι “ των αγώνων την κατέταξαν τέταρτη, στερώντας της το χάλκινο μετάλλιο και βαθμό από το σχολείο μας. Τότε υπέθεσα πως έγινε λάθος, χωρίς πρόθεση και δεν ασχολήθηκα παραπάνω, αφού και το συγκεκριμένο βίντεο (που εγώ τράβηξα), το είδα αργότερα όταν όλα είχαν τελειώσει…

Λαμβάνοντας όμως μέρος και στους φετινούς αγώνες, τα πράγματα άρχισαν να φαίνονται αρκετά περίεργα…. Η κόρη μου φέτος τερμάτισε ξεκάθαρα δεύτερη και οι κριτές την “ είδαν“ ως τρίτη, ανεβάζοντας στη δεύτερη θέση, τη συμμετέχουσα η οποία είχε τερματίσει κανονικά τρίτη.

Απευθύνθηκα αμέσως στους “υπεύθυνους “ και με όση ευγένεια μου είχε απομείνει, τους ζήτησα να δουν το βίντεο που είχα στα χέρια μου, το οποίο και αποδείκνυε περίτρανα το “λάθος “ τους. Έτσι και έγινε…. Το “λάθος” διορθώθηκε και η τάξη αποκαταστάθηκε….

Και στις δύο περιπτώσεις που ανέφερα, ευνοημένο ήταν συγκεκριμένο δημοτικό σχολείο της Μεσσήνης, το οποίο στην ουσία έπαιρνε βαθμούς που δεν έπρεπε, για να καταφέρει να τερματίσει πρώτο στην τελική κατάταξη, ανάμεσα σε όλα τα σχολεία που συμμετείχαν. Εξάλλου το σχολείο αυτό τερματίζει πρώτο τα τελευταία χρόνια και προφανώς κάποιοι θεωρούν, πως αυτό θα πρέπει να συνεχιστεί με οποιοδήποτε τρόπο. Όλα για τη πρωτιά λοιπόν…..

Όλα τα παραπάνω υπάρχουν βιντεοσκοπημένα (από την ευθεία της γραμμής τερματισμού η λήψη) και διαθέσιμα στην εφημερίδα, για όποιον θελήσει…..

Η οργή και η αγανάκτησή μου μεγάλωσε, όταν διαβάζοντας τα αποτελέσματα των φετινών αγώνων σε τοπικά sites, είδα πως ο κριτής των αγώνων ήταν ο ίδιος ο γυμναστής του συγκεκριμένου Δημοτικού σχολείου της Μεσσήνης…..

Και να θίξω και το γεγονός, πως η κερκίδα συγκεκριμένου σχολείου ξόδεψε όλη της την ενέργεια στο να αποδοκιμάζει και να γιουχάρει τα υπόλοιπα σχολεία και κυρίως το δικό μας, γιατί προφανώς ένιωθε πως απειλείται…. που πήγαν άραγε η ευγενής άμιλλα και τα αθλητικά ιδεώδη;

Και κλείνοντας, απευθυνόμενη στους διοργανωτές και αρμόδιους ρωτώ τα εξής:

Πόσο δύσκολο είναι οι κριτές να είναι από σχολεία ή συλλόγους αθλητικούς, εκτός των συμμετεχόντων;

Πόσο δύσκολο είναι να υπάρχει βίντεο ή οποιοδήποτε μέσο εγγραφής, στη γραμμή τερματισμού, που να καταγράφει τους αγώνες, έτσι ώστε τα αποτελέσματα να μπορούν να επανεκτιμηθούν (όταν χρειαστεί) και να είναι και τα σωστά;

Πόσο δύσκολο είναι να μάθουν κάποιοι, πως δεν μπορούν να είναι πάντα πρώτοι;

Γιατί αν τελικά, κάποιοι δεν έχουν τη δύναμη ή τη παιδεία να αποδεχτούν πως δεν θα είναι πάντα πρώτοι, υπάρχει μόνο μία λύση: Να αγωνίζονται μόνοι τους, οπότε η πρωτιά τους θα είναι πάντα σίγουρη και δεδομένη.

Σταυρούλα Φαληρέα

(Φωτό αρχείου)