Το 1988 ο Πολωνός προπονητής επέστρεψε στην πατρίδα του και τριάντα χρονιά μετά βρίσκεται ξανά στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα, προσκεκλημένος του Μεσσηνιακού για την αυριανή επετειακή εκδήλωση για τα 130 χρόνια από την ίδρυση του συλλόγου!
Ο θρύλος του παγκοσμίου βόλεϊ με μεγάλες διακρίσεις με την εθνική Πολωνίας σε Ολυμπιακούς Αγώνες, ευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα πάτησε το πόδι του την Τετάρτη στην Καλαμάτα, συνοδευόμενος από τη συζυγό του Ντανούτα και το γιο του Γιάρεκ.
“Είχα πολλές προσκλήσεις να έρθω, αλλά τα προβλήματα υγείας δεν με άφησαν. Ερχομαι μετά από 30 χρόνια και είναι τρομερή η αλλαγή, στην πόλη και στους δρόμους”, λέει στην “Ελευθερία” που τον συνάντησε χθες στο ξενοδοχείο “Elite” ο σπουδαίος προπονητής, ο οποίος αναμόρφωσε το ελληνικό βόλεϊ με την παρουσία του για πέντε χρόνια στην εθνική ομάδα και μετέπειτα στον Παναθηναϊκό (σε άνδρες και γυναίκες).
Το 1986 κατηφόρισε στην Καλαμάτα, κρατώντας την υπόσχεση που είχε δώσει το 1981 στον Βασίλη Κουτέλα, ότι αν του δοθεί η ευκαιρία θα αναλάβει το Μεσσηνιακό, που ευτύχησε έτσι να έχει προπονητή έναν άνθρωπο που μεταξύ άλλων το 1976 αναδείχθηκε χρυσός Ολυμπιονίκης με την Πολωνία στο Μόντρεαλ (ως συνεργάτης του Βάγκνερ).
Ο 83χρονος σήμερα Γιέρζι Βελτζ ξετυλίγει το κουβάρι των αναμνήσεων, έχοντας απέναντι του τον παλιό παράγοντα Παναγιώτη Παπαμικρούλη με το οποίο συνεργάστηκε στη χρυσή εποχή του Μεσσηνιακού και ήταν ένας από αυτούς που “έψησε” τον δάσκαλο του βόλεϊ να αψηφίσει τα προβλήματα υγείας και να μπει στο αεροπλάνο για την Ελλάδα.
“Αγάπησα την Καλαμάτα από την πρώτη μέρα”
“Οταν ήρθα πρώτη φορά στην Καλαμάτα το 1981 πρόεδρος ήταν ο Κουτέλας και είδα ότι ο κόσμος ήταν φανταστικός, όπως και η πόλη. Την αγάπησα από την πρώτη μέρα και του είπα ότι αν μου δοθεί ποτέ η ευκαιρία θα έρθω προπονητής”, θυμάται αρχικά ο Βελτζ και προσθέτει: “Οταν λοιπόν ήρθα το 1986 δεν ήξερα ότι είχε φύγει ο Κουτέλας και ο Ξεροβάσιλας. Ηταν ο Μιχαλόπουλος και γνώριζα τους Μπουσούνη, Δημόπουλο, Παπαμικρούλη. Τότε λοιπόν φοβήθηκαν ότι θα πάρω την τσάντα και θα φύγω. Ο Βελτζ όμως δεν φεύγει παρά τις δυσκολίες. Αρχίσαμε προετοιμασία και ο σεισμός μας δυσκόλεψε ακόμα περισσότερο. Κάναμε προπονήσεις στην Καλαμάτα και την Αθήνα”. Για τους παίκτες που είχε εκείνη την εποχή είπε: “Ζήτησα τους Τριανταφυλλόπουλο και Κούρτογλου, που μαζί με τους Ραμέα, Κουτουλέα, Λιακάκη και Σερεμέτη ήταν η βασική εξάδα. Στον πρώτο γύρο κάναμε μόνο δύο νίκες, αλλά έτσι όπως δουλεύαμε εμείς δεν δούλευε άλλη ομάδα”.
Ως εκ τούτου ο Βελτζ πίστευε ότι η ανάκαμψη είναι θέμα χρόνου, όπερ και εγένετο: “Στο δεύτερο γύρο κάναμε 8 νίκες τις περισσότερες εκτός έδρας. Κερδίσαμε Ορεστιάδα, Πανελλήνιο, Ηρακλή και χάσαμε δύσκολα μόνο από Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό και Αρη. Ημουν ευχαριστημένος από τη συνεργασία, αλλά δεν μπορούσα να μείνω άλλο”.
Ο Βελτζ πράγματι έφυγε την επόμενη σεζόν για τον Παναθηναϊκό, αλλά το μυαλό του παρέμεινε στο Μεσσηνιακό, μιας και τον ιστορικό σύλλογο ανέλαβε για δύο χρόνια ο αδερφός του Αντρέι, που είναι 13 χρόνια μικρότερος. Το 1988 ο παλιός προπονητής του Μεσσηνιακού έφυγε από τη δεύτερη, όπως λέει πατρίδα του, και πλέον από προχθές είναι ξανά στην πόλη που λατρεύει και θα παραμείνει μέχρι τη Δευτέρα.
Στη συνέχεια θα αναχωρήσει για την Αθήνα και την Πέμπτη θα ξεκινήσει το ταξίδι της επιστροφής.
Ο Βελτζ θεωρεί ότι οι Ελληνες έχουν ταλέντο, αρκεί να πηγαίνουν όλοι μπροστά και όχι δεξιά ή αριστερά. Ο ίδιος παραδέχεται ότι όταν δέχτηκε την πρόταση της Ελληνικής Ομοσπονδίας να αναλάβει την Εθνική ομάδα δεν πίστευε ότι θα έρθουν τόσες επιτυχίες και μετάλλια σε μεσογειακούς αγώνες, βαλκανικούς, κύπελλο άνοιξης και άλλες διοργανώσεις. Οι επιτυχίες συνεχίστηκαν και στον Παναθηναϊκό, την ομάδα που όπως λέει έχει στην καρδιά του.
Το χρυσό στους Ολυμπιακούς
Για το χρυσό μετάλλιο στο Μόντρεαλ το 1976, όπου η Πολωνία νίκησε την πανίσχυρη Σοβιετική Ενωση στον τελικό των Ολυμπιακών αγώνων, ο Βελτζ θυμάται ότι: “Αυτό το παιχνίδι ήταν σαν να παίζει Ελλάδα – Τουρκία. Μετά την 9η θέση στο Μόναχο το 1972 , ήρθε ο Βάγκνερ που ήταν πολύ καλός στη θεωρεία και την πρακτική. Πριν από αυτή τη διοργάνωση είχαμε διακρίσεις σε παγκόσμιο και ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και για την Ολυμπιάδα δουλεύαμε 6 μήνες. Είχαμε τακτική και υπολογίζαμε και την κόπωση, ώστε να είναι μεγαλύτερη του αντιπάλου. Ετσι μετά τα 2 πρώτα σετ χάναμε δύο πόντους σε κάθε άλμα. Η Ρωσία πήγε στον τελικό, έχοντας κερδίσει όλα τα παιχνίδια μέχρι τότε με 3-0 σετ.
Εμείς χάναμε 2-0 από την Κορέα στο πρώτο ματς και κερδίσαμε 3-2, στη συνέχεια 3-0 τον Καναδά, 3-2 σε τρομερό ματς την Κούβα. Με την Τσεχοσλοβακία είχαμε πολλές δυσκολίες και κερδίσαμε 3-1. Στον ημιτελικό νικήσαμε 3-2 την Ιαπωνία και στον τελικό 3-2 τη Σοβιετική Ενωση με 15-7 στο τελευταίο σετ”.
Να σημειωθεί ότι ο Πολωνός προπονητής, ήταν και αθλητής του βόλεϊ και μάλιστα διεθνής, αλλά ένα πρόβλημα στη σπονδυλική στήλη τον ανάγκασε να σταματήσει σε ηλικία 30 ετών. Το βόλεϊ είναι γι’ αυτόν είναι όμως όλη του η ζωή και του δίνει δύναμη, ακόμα και σήμερα να ξεπερνά τις δυσκολίες.
