Όταν, δε, είσαι ανταγωνιστικός απέναντί του, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, δεν μπορεί παρά να είσαι ευχαριστημένος. Στο τέλος, όμως, όταν δεν καταφέρνεις να ολοκληρώσεις το «θαύμα» που ξεκίνησες, μέσα στην χαρά σου για το ότι έδειξες τα «δόντια» σου, μένει μέσα σου κι ένα «γαμώτο» που μπορεί να έχει αρκετές αναγνώσεις για την επόμενη περιπέτεια σου. Αυτή είναι, μέσες-άκρες, η ιστορία του Άρη και του ΠΑΟΚ στην φετινή τους σεζόν στο Eurocup.
Αμφότερες οι ομάδες από τη Θεσσαλονίκη, είχαν να κάνουν στο Last-32 με έναν όμιλο που είχε έντονο το «άρωμα» της Ευρωλίγκα. Γνώριζαν, ότι το έργο τους δεν είναι εύκολο εξαρχής και έπρεπε να συνεχίσουν τις υπερβάσεις που έκαναν στην πρώτη φάση, προκειμένου να φτάσουν στους κορυφαίους 16 της διοργάνωσης. Κι έφτασαν ένα «βήμα» από το να το πετύχουν, πιστεύοντας μέχρι την τελευταία στιγμή.
Πολύ συγκινητικό, ασφαλώς, ήταν το πάθος με το οποίο αγωνίστηκαν στο τελευταίο ματς στο Αλεξάνδρειο, κόντρα στην Αρμάνι Μιλάνο, οι παίκτες του Δημήτρη Πρίφτη, οι οποίοι μάλιστα κέρδισαν με διαφορά 15 πόντων… χαλαρώνοντας στα δύο τελευταία λεπτά. Απέναντι σε μια ομάδα που, με το ρόστερ που διαθέτει, θα μπορούσε θεωρητικά να είναι από τις δυνατές του Top-16 της Ευρωλίγκα, το να τα βάζεις μαζί της και να την κάνεις μια «χαψιά» στο «καμίνι» σου, δεν είναι λίγο πράγμα. Όπως δεν ήταν λίγο να κάνεις το ίδιο με την Άλμπα Βερολίνου και την Νεπτούνας, ή με σπουδαίους συλλόγους όπως η Ούνικς Καζάν στην πρώτη φάση. Οι «κίτρινοι» πληρώνουν πραγματικά μερικές πολύ μικρές λεπτομέρειες που τους στέρησαν την πρόκριση στην ισοβαθμία με τους Γερμανούς.
Δε ζητήσαμε νίκη στο Βερολίνο, αλλά όταν χάνεις με 15 πόντους στο φινάλε, εκεί που διεκδικούσες το αποτέλεσμα για 35 λεπτά, θα το πληρώσεις. Όταν δύο λεπτά πριν το φινάλε του ματς στη Λιθουανία κερδίζεις με 4 πόντους και κάνεις… ό,τι μπορείς για να χάσεις στο τέλος, τότε θα το πληρώσεις.
Αποτέλεσμα, ήταν να ξέρει πριν το ματς με τους Ιταλούς, ότι βρισκόταν εκτός συνέχειας. Μπορεί να μη γράφουν ιστορία τα «αν», αλλά στην περίπτωση που ήταν προσεκτικός ο Άρης στις προαναφερθείσες δύο εκτός έδρας κρίσιμες αναμετρήσεις του, τότε θα μιλούσαμε για ίδιο σκηνικό κόντρα στην Αρμάνι. Ακόμη κι αν ισοβαθμούσαν, το συγκρότημα του Γιασμίν Ρέπεσα είχε το «μαξιλαράκι» του +41 από τον «εφιάλτη» του «Αυτοκράτορα» στη Λομβαρδία και θα κρατούσε άνετα την πρωτιά.
Θετικό είναι το πρόσημο, σύμφωνα με τον μεγαλομέτοχο Νίκο Λάσκαρη. Δεν επιδέχεται αμφιβολίας η τοποθέτησή του, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ πως ένας άνθρωπος με τις φιλοδοξίες του δε σκέφτεται αυτές τις ελάχιστες στιγμές που άφησαν «εκτός νυμφώνος» την ομάδα, για την οποία έχει τόσα όνειρα. Αυτό, ασφαλώς δε σημαίνει πως θα σταματήσει να τα «κυνηγά».
Η κατάσταση στον ΠΑΟΚ είναι λίγο διαφορετική σε αυτό το τελευταίο κομμάτι, αφού συνέχεια Σαββίδη ακούμε και Σαββίδη δε βλέπουμε. Αυτό είναι ένα ερώτημα, για το οποίο αρμόδιος να απαντήσει, είναι ο Μπάνε Πρέλεβιτς και η διοίκησή του, οπότε παρέμβαση σε αυτό το ζήτημα δεν μπορούμε να έχουμε. Μπορούμε να πούμε, όμως, ότι όσο το «σήριαλ» συνεχίζεται με την αναμονή για τον ιδιοκτήτη του ποδοσφαιρικού ΠΑΟΚ, τόσο η ομάδα θα είναι υποχρεωμένη να έχει ένα πολύ συγκεκριμένο ταβάνι.
Έχοντας, βέβαια, τα τελευταία έξι χρόνια στον πάγκο της τον Σούλη Μαρκόπουλο, έμαθε κάθε χρόνο να ξεπερνά όσα αρχικά στόχευε. Μετά την ήττα στην Ουγγαρία από τη Ζολνόκι Ολάι, μόνο ο ίδιος ο κόουτς, οι παίκτες και οι ιθύνοντες θα πίστευαν στην απόλυτη ανατροπή και την πρόκριση. Και ο περήφανος Αετός την πέτυχε, ξεπερνώντας μάλιστα την ομάδα που κόντεψε να τον «καταδικάσει» και καταταγείς τρίτος στη Regular Season. Μπροστά του, όμως, υψωνόταν άλλο «βουνό», με Βαλένθια, Λιμόζ και Όλντενμπουργκ.
Το λάθος του ΠΑΟΚ, ίσως να ήταν πως, όπως και σχεδόν όλοι μας, δεν εκτίμησε τις πραγματικές δυνατότητες της τελευταίας. Απέναντι σε Βαλένθια και Λιμόζ ήταν υποψιασμένος και άκρως ανταγωνιστικός, κερδίζοντάς τις στην Πυλαία. Οι Γερμανοί, όμως, του χάλασαν κάθε σχέδιο. Δεν είναι κάποια ομαδάρα, αλλά διαθέτει τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν ένα συμπαγές και συγκροτημένο σύνολο. Σοβαρή ούσα, πήρε δίκαια την πρωτιά και μάλλον «καταδίκασε» την ελληνική ομάδα, ιδίως με την νίκη της στη Θεσσαλονίκη. Αυτό ήταν το «κλειδί» της πρόκρισης, όπως αποδείχθηκε.
Βλέποντας καλά-καλά, όμως, την τελική κατάταξη, οφείλουμε να παρατηρήσουμε κάτι. Είναι λίγο πράγμα, όταν αποκλείεσαι από την επόμενη φάση, να παίρνεις μαζί σου και τη μέχρι πριν από ένα μήνα αήττητη σε όλες τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις Βαλένθια; Γιατί αυτό έκανε ο ΠΑΟΚ. Αν η Βαλένθια κέρδιζε στην Πυλαία, τώρα θα βρισκόταν στους «16». Στο τέλος, όμως, έτρεξε και δεν πρόλαβε, καθώς η Λιμόζ έκανε το χρέος της, απέναντι σε έναν ΠΑΟΚ δίχως «Σόφο» και Βασιλειάδη και υπερτέρησε στην ισοβαθμία. Σπουδαίο επίτευγμα, μέσα στη μικρή στενοχώρια για την απώλεια της πρόκρισης…
Οι ομάδες της Θεσσαλονίκης, εν ολίγοις, δεν έχουν παρά να καυχιούνται για πολλά πράγματα που πέτυχαν φέτος. Καθεμιά, όμως, παίρνει ένα διαφορετικό δρόμο, εν όψει της συνέχειας. Ο Άρης έχει προς το παρόν ένα σίγουρο και σταθερό μέλλον, ο ΠΑΟΚ ωστόσο το αναζητεί επίμονα σε ένα πρόσωπο, περιμένοντας την ανταπόκρισή του. Ο ένας έδωσε το μήνυμα για την νέα ιστορία που θέλει να γράψει, ο άλλος πρέπει να παλέψει για να μην χαθεί η ιστορία που έχει ήδη γράψει, γιατί δεν μπορεί κάθε χρόνο να γίνονται τόσες υπερβάσεις…
Ραφαήλ Αλαγάς
