Ξεκινώντας από το ματς της Κωνσταντινούπολης, του τόπου του «εγκλήματος» εδώ και περίπου 3 χρόνια για τον ίδιο, ο Ολυμπιακός είχε να αντιμετωπίσει άλλη μία δύσκολη αποστολή, μόλις στην αρχή της σεζόν και σε μία από τις δεύτερες πιο δυνατές έδρες της διοργάνωσης (η «Nokia Arena» της Μακάμπι δεν ξεπερνάται από καμία άλλη). Εκεί όχι απλώς ήταν ουσιαστικός, καθώς η αποστολή εξετελέσθη με το τελικό 67-78, αλλά μας εντυπωσίασε κιόλας από βαθμό ετοιμότητάς του σε δύο επίπεδα. Από τη μία πλευρά το αγωνιστικό, αποδίδοντας, στο πρώτο ημίχρονο ειδικά, άμυνα και επίθεση «επιπέδων Μαΐου», όπως πολύ σωστά τόνισε ο Μάνος Μανουσέλης, από την άλλη σε αυτό των επικίνδυνων καταστάσεων, όταν η Γαλατάσαραϊ τον πίεσε, μείωσε στο σκορ και τελικώς επέστρεψε στο παιχνίδι, προηγούμενη κιόλας σε κάποια σημεία για πολύ μικρό διάστημα. Εκεί ο Ολυμπιακός, παρότι ακόμη ανέτοιμος αγωνιστικά (η απόδοση του δευτέρου ημιχρόνου δε συμβάδιζε με αυτήν του πρώτου) και έχοντας αρκετούς παίκτες στους οποίους τέτοιες δύσκολες καταστάσεις σε ανάλογο επίπεδο είναι άγνωστες, επέδειξε φοβερή ψυχραιμία και εμπειρία στο σύνολο της ομάδας του, κι έτσι διατήρησε με αξιοθαύμαστο τρόπο τον έλεγχο του παιχνιδιού, τον οποίο κατείχε σε όλη του τη διάρκεια, ακόμη κι όταν οι Τούρκοι προηγήθηκαν, έστω κατ’ ελάχιστο, στο τελευταίο δεκάλεπτο.
 
Συνέχισε να έχει σε εκείνο το σημείο έναν μέγα Σπανούλη, ο οποίος καθοδήγησε την ομάδα του ως γνήσιος αρχηγός, περισσότερο στη δημιουργία πια, όταν αντιθέτως στο πρώτο ημίχρονο έκανε «θραύση» στο σκοράρισμα απέναντι στην άμυνα της ομάδας του Αταμάν. Δευτερευόντως, απολάμβανε τις μέγιστες υπηρεσίες του εξαιρετικού και εξίσου ηγετικού έως ενός σημείου Ματ Λοτζέσκι, όπως συμβαίνει από την αρχή της σεζόν. Ο Βέλγος, με τα κρίσιμα περιφερειακά του σουτ στο τέλος, κυρίως, διέλυσε τις όποιες φιλοδοξίες των Τούρκων για επικράτησή τους, ενώ με την εξαιρετική του βοήθεια στην άμυνα και τις πανέμορφες συνεργασίες που πραγματοποίησε η ομάδα του επιθετικά, ιδίως στο πρώτο μέρος, έδειξε την πολλαπλή συμβολή που μπορεί να έχει στο παιχνίδι της ομάδας του και τη διόλου απαρατήρητη προσωπικότητα που διαθέτει. Μία προσωπικότητα που «σμίλεψε» στη Βόρεια Θάλασσα, εκ της πλευράς της Οστάνδης, και που δεν ξεχνά να μας αποδείξει σε κάθε ευκαιρία, όντας ένας πολύ δυνατός συναγωνιστής πλέον του Περπέρογλου για τη θέση «3».
 
Από κοντά, μεγάλοι διακριθέντες κρίνονται για άλλη μία φορά οι Πέτγουεϊ (επίσης σημαντικά μακρινά σουτ) και Σλούκας, ενώ βελτιωμένος εμφανίστηκε ο Ντάνστον, όταν και κλήθηκε να δώσει μεγάλες μάχες απέναντι στον θηριώδη Τζαγουάϊ, που έκανε το καλύτερό του ευρωπαϊκό παιχνίδι. Περιμένουμε ακόμη την αγωνιστική ανάκαμψη του Λο, ο οποίος δεν φαίνεται να βρίσκεται σε καλή κατάσταση. Το ίδιο ισχύει και για τον Μάντζαρη, του οποίου η αμυντική συμπεριφορά δεν έχει καμία σχέση με αυτό που είχαμε συνηθίσει μέχρι τον τραυματισμό του (θυμηθείτε και μόνο την φάση με την προσποίηση του Αρόγιο, για να ακολουθήσει το εύστοχο περιφερειακό του σουτ). Για τον πρώτο, βεβαίως, ισχύει το ελαφρυντικό του τραυματισμού του, αλλά σαφέστατα μπορεί να αποδώσει πολύ καλύτερα από αυτό που παρακολουθήσαμε το βράδυ της Πέμπτης.
 
Σε συνολική λειτουργία, όπως αναφέραμε, ο Ολυμπιακός ήταν εξαιρετικός στο πρώτο ημίχρονο, ανταποκρινόμενος στις δύο κύριες αποστολές που είχε. Πρώτη και πιο σημαντική ήταν η αντιμετώπιση του περιφερειακού σουτ της Γαλατά. Εκεί χρειαζόταν όσο τίποτε άλλο την ταχύτητα, ειδικότερα στις αλλαγές και τις περιστροφές μετά τα σκριν, καθώς και τις βοήθειες σε miss match και τη δύναμη για να πιέσει ασφυκτικά, κι έτσι να μη δώσει κανένα δικαίωμα στους «δολοφόνους» που είχε η αντίπαλός του, και ειδικά στον Αρόγιο, εμπνευστή όλου του παιχνιδιού των Τούρκων. Τα κατάφερε περίφημα, με την επιτυχία και του ρίσκου της χρησιμοποίησης του Αγραβάνη, και η Γαλατά έμεινε στο 0/6 τρίποντα στο πρώτο ημίχρονο (3/17 συνολικά), επιβιώνοντας μόνο από τις βολές και τις προσωπικές ενέργειες παικτών όπως ο Γκόρντον σε παιχνίδι απομόνωσης. Μοναδικό «μελανό» σημείο η αδυναμία στην αναχαίτιση του Τζαγουάϊ, που έκανε αυτήν τη σπουδαία εμφάνιση, «φορτώνοντας» με φάουλ τους αντίπαλους ψηλούς, πρόβλημα που λύθηκε με σωστή διαχείριση του Μπαρτζώκα στο δεύτερο μέρος. Στην επίθεσή του και την απίστευτη ευρυθμία και ταχύτητα της, καθώς και τον πλουραλισμό που διέθετε, με κύριο εκφραστή τον αρχηγό του και αργότερα τον Λοτζέσκι, αναφερθήκαμε νωρίτερα. Με αυτόν τον τρόπο, καθώς και με την φοβερή αντίδρασή του στο δεύτερο ημίχρονο στην προσπάθεια ανατροπής των δεδομένων από τους Τούρκους, που δείχνει το «μέταλλο» που έχει αποκτήσει ως Πρωταθλητής, όπως και ο Παναθηναϊκός με τα 6 αστέρια, μπόρεσε να κερδίσει παιχνίδι και εντυπώσεις, υποσχόμενος μία ονειρώδη συνέχεια στους φιλάθλους του. Είναι κάτι που μπορεί να αποβεί μοιραίο στη συνέχεια, όμως έχουν αποδείξει άπειρες φορές οι Πειραιώτες τις ικανότητές τους σε τέτοιες στιγμές.
 
Όσον αφορά τους «Πρασίνους», το μέγιστο ζήτημα ήταν η ανταπόκρισή τους απέναντι στη «ζώνη» της Λαμποράλ Κούτσα, που έμεινε ίδια και απαράλλαχτη για σχεδόν ολόκληρο το ματς, καθώς στα τελευταία διαδικαστικά λεπτά άλλαξε σε ένα man to man που ούτως ή άλλως δε θα άλλαζε κάτι.
 
Το τελικό 95-74 τα λέει όλα, όπως και η παροιμιώδης ευστοχία της ομάδας του Πεδουλάκη στα τρίποντα (18/37, σχεδόν τα μισά), όντα πλείονα των διπόντων, που βρίσκονταν σε εξίσου εξωπραγματικό ποσοστό (17/28)! Με τέτοια ποσοστά πώς θα έχανε από τους Βάσκους, οι οποίοι είχαν ως μόνη τους «όαση» κάποιες προσωπικές ενέργειες του 34χρονου Αντρές Νοσιόνι; Φυσικά και αυτοί μπόρεσαν να ακολουθήσουν μέχρι το 15ο λεπτό περίπου του πρώτου ημιχρόνου σε αυτές τις συχνότητες ευστοχίας, η βελτίωση όμως της άμυνας του Παναθηναϊκού τους έδινε όλο και λιγότερα σουτ, με αποτέλεσμα να «μπλοκάρουν» και να επιδίδονται σε σωρεία λαθών (17 έναντι 8 του «Εξάστερου»), καθώς δεν μπόρεσαν ούτε να τρέξουν στο ανοιχτό γήπεδο και να «ανοίξουν» το ρυθμό, ακόμη κι όταν το αποτέλεσμα είχε κριθεί!
 
Και γι’ αυτό ευθύνονται αφενός οι πολύ καλές επιστροφές των παικτών του Πεδουλάκη, καθώς και η πίεση και εκμηδένιση του βασικού «εργαλείου» της Λαμποράλ για την επιβολή ενός τέτοιου ρυθμού, του Χοτζ. Ένα άλλο στοιχείο των Βάσκων που εκμηδενίστηκε ήταν οι επιδόσεις τους στη ρακέτα, με «αιχμή του δόρατος» τον Πλάις. Ο Γερμανός ήταν άφαντος, καθώς συνεχώς αντιμετώπιζε πολλές βοήθειες έχοντας την μπάλα στα χέρια, και η δράση του περιορίστηκε σε 10 πόντους, όταν το ματς είχε κριθεί. Σε αυτό το σημείο βέβαια υστέρησε αρχικά ο Παναθηναϊκός, καθώς με τις βοήθειες αυτές και την αδυναμία κάλυψης των μαρκαρισμάτων έβγαιναν κάποια ελεύθερα σουτ, όμως με την πάροδο του χρόνου απέκτησε την απαιτούμενη ταχύτητα για να καλύψει και αυτό το μειονέκτημα. Ακόμη κι ο Ερτέλ ήταν κάκιστος, οπότε ό,τι καλό έγινε από πλευράς Κούτσα, πιστώνεται στον Αργεντινό φόργουορντ. Ο Σκαριόλο θα μπορούσε πιο νωρίς να αλλάξει τακτική ή έστω κάποια στοιχεία στη «ζώνη» του, βλέποντας την «νεροποντή» τριπόντων αρχικά να έρχεται, κι έπειτα τον Μπατίστ και των Φώτση να κυριαρχούν στη «ρακέτα», δίνοντας τη δυνατότητα στον Παναθηναϊκό να κυκλοφορήσει την μπάλα και πιο εσωτερικά της περιφέρειας.
 
Σημαντικό στοιχείο είναι και ο μικρός, σε σύγκριση με το σύνηθες, χρόνος συμμετοχής του Διαμαντίδη (μόλις 27 λεπτά). Με τον χρόνο φαίνεται ο Πεδουλάκης να βρίσκει τρόπο να αντικαθιστά αποτελεσματικά εντός γηπέδου τον ηγέτη της ομάδας του, πρόβλημα που ήταν άλυτο πέρυσι και που στέρησε από αυτήν τη συμμετοχή της στο Final-4 του Λονδίνου. Κι αν αυτό το καταφέρνει στην αρχή της σεζόν, όπου η ομάδα δε βρίσκεται σε επιθυμητά επίπεδα φυσικής και αγωνιστικής κατάστασης, τότε σκεφτείτε πόσο σημαντικό μπορεί να αποβεί αυτό στη συνέχεια, για είναι συνεχώς ο αρχηγός «φρέσκος» και με την ίδια ενέργεια στο παρκέ.
 
Στην αρχή της σεζόν το πιο σημαντικό για τις ομάδες μας είναι να κατακτούν τις νίκες, ούσες ακόμη ανέτοιμες. Μέχρι να ολοκληρωθεί η φετινή τους ταυτότητα αυτό που έχει ουσία είναι το αποτέλεσμα. Ας τα φέρνουν, μαζί με ένα καλό πλασάρισμα στους ομίλους τους, και τα υπόλοιπα θα έρθουν.

Ραφαήλ Αλαγάς