Για παράδειγμα, αν η ΤΣΣΚΑ ή η Μπαρτσελόνα αναμετρηθούν ξανά με την Ναντέρ τον Απρίλιο στα play-offs(πράγμα σχεδόν απίθανο, απλώς φέρουμε το παράδειγμα) θα δυσκολευθούν τόσο πολύ όσο την πρώτη αγωνιστική η «Αρκούδα», όταν κόντεψε να χάσει στο Παρίσι, ή την περασμένη εβδομάδα οι «Μπλαουγκράνα», όταν κι έχασαν με το εκπληκτικό για τους Γάλλους 67-71; Δεν νομίζω, αν και το «θαύμα» της Ναντέρ συνεχίζεται και στην Ευρώπη πια, με προοπτικές για το μέλλον, αν ληφθούν πολύ σοβαρά!
 
Περί της ίδιας κατάστασης, λοιπόν, πρόκειται και για τους δύο «αιωνίους», με τον Ολυμπιακό να χρειάζεται το μεγάλο του τελευταίο πεντάλεπτο, αλλά και εν μέρει τη βοήθεια της διαιτησίας, για να ανατρέψει την κατάσταση που ο ίδιος δημιούργησε με την ανεξήγητη χαλαρότητά του, όταν βρέθηκε με διαφορά 15 πόντων μπροστά από την Μπάγερν, και τον Παναθηναϊκό να χρειάζεται τη διαδικασία του πενταλέπτου της παράτασης για να φύγει αλώβητος από την «Χάλα Πιονίρ». Επομένως, και συνυπολογίζοντας τα προηγούμενα, αντιλαμβανόμαστε ότι, ενώ και οι δύο ελληνικοί σύλλογοι είχαν να αντιμετωπίσουν αντιπάλους αρκετά χαμηλότερης δυναμικότητας, πέτυχαν νίκες αν μη τι άλλο πολύ σημαντικές για τη συνέχειά τους στη διοργάνωση. Το ακόμη καλύτερο είναι ότι οι μεν «Ερυθρόλευκοι» είναι κιόλας μόνοι πρώτοι στον όμιλό τους, πράγμα που τους εξασφαλίζει και πολύ μεγαλύτερη ηρεμία και χρόνο για να δουλέψουν πιο άνετα, ενώ οι «Πράσινοι» φαίνονται να βρίσκουν τα πατήματά τους, όντες πιο πίσω από τον Ολυμπιακό στο θέμα της «χημείας», και μία φοβερή ψυχολογία, επικρατώντας ανέλπιστα έως έναν βαθμό στο «σερβικό Σ.Ε.Φ.», εξασφαλίζοντας κι αυτοί πολύτιμο χρόνο, εν όψει των ακόμη πιο δύσκολων αποστολών που έπονται, με αντιπάλους τη Λοκομοτίβ στο Ηράκλειο και τη Μακάμπι στο απερίγραπτα επιβλητικό «Γιάντ Ελιάου».
 
Αυτήν την φορά καλύτερο θα ήταν να ξεκινήσουμε από την νίκη της ομάδας του Αργύρη Πεδουλάκη σε ένα από τα πιο δύσκολα ευρωπαϊκά παρκέ, αν όχι το πιο δύσκολο μετά το «Γιάντ Ελιάου», ειδικά γι’ αυτήν, όταν η ατμόσφαιρα θύμιζε εντονότατα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό. Και μακάρι να ήταν αυτό το μοναδικό εμπόδιο του Αθηναϊκού συλλόγου στον «Γολγοθά» του βραδιού της Παρασκευής!
 
 Το κάκιστο πρώτο ημίχρονο και η εξίσου εχθρική με την εξέδρα, ιδίως προς το τέλος, διαιτησία (χωρίς να λέμε σε καμία περίπτωση, φυσικά, ότι θα ήταν ποτέ καθοριστική) ήταν παράγοντες που θα μπορούσαν να εξηγήσουν ψυχολογική καταρράκωση, νευρικότητα, αμέτρητα και παιδικά λάθη, αποδόσεις τραγικές των παικτών, ενδεχομένως και κακό κοουτσάρισμα του Πεδουλάκη και, επακόλουθα, μία οδυνηρή ήττα. Όμως, ο μεγάλος σύλλογος «των 6 αστέρων και των 7 ψυχών», για να δανειστώ και την φράση ενός ανθρώπου του αθλήματος αυτού που σχολιάζει πλέον τα παιχνίδια των ελληνικών ομάδων από τους Ουρανούς, ήταν εκεί, αλλαγμένος ριζικά στο δεύτερο ημίχρονο, πάλεψε, προσπέρασε και, παρότι είδε και τον Σιλμπ να ευστοχεί στο σουτ τριών πόντων πάνω στην άμυνα του Μπράμος στα 10’’ από το τέλος και να στέλνει το ματς στην παράταση, δεν ξαναβρέθηκε πίσω στο σκορ, δείχνοντας την εμπειρία και το θάρρος που έχει αποκτήσει ως σχεδόν εντελώς διαφορετική ομάδα σε σχέση με δύο χρόνια νωρίτερα, καθώς και το σκληρό «μέταλλο» του μεγάλου πρωταθλητή που διαθέτει μέχρι και σήμερα, μετά από 6 ευρωπαϊκά τρόπαια! Αυτό, μαζί με το νεανικό θράσος και τον ενθουσιασμό του Παππά, καθώς και τη σταθερότητα του συγκινητικού για άλλη μία φορά Μασιούλις στις «υψηλές πτήσεις», ήταν που έδωσαν κατά κύριο λόγο αυτό το μεγάλο, σύμφωνα με την εξέλιξη του ματς, αποτέλεσμα.
 
Φυσικά, το σουτ της βραδιάς ανήκει, για άλλη μία φορά, στον αρχηγό. Ο Διαμαντίδης, με 1/9 τρίποντα και μηδενική βοήθεια στο σκοράρισμα μέχρι εκείνη τη στιγμή (και στο επιθετικό κομμάτι, στο πρώτο ημίχρονο, σε γενικές γραμμές), έβαλε το τρίποντο που χρειαζόταν για να φτάσει ο Παναθηναϊκός το παιχνίδι στον πόντο και να μεταφέρει όλη την πίεση στον Ερυθρό Αστέρα. Εκεί είναι που αλλάζει ολόκληρη η ψυχολογία του αγώνα υπέρ των «Πρασίνων», με τη γνωστή συνέχεια, έστω κι αν χρειάστηκε ένα επιπλέον πεντάλεπτο.
 
Βέβαια, το ματς είχε ξεκινήσει ιδανικά. Με τον Ερυθρό Αστέρα να παίζει «ζώνη» και τον «δεινόσαυρο» Μαριάνοβιτς να είναι «βυθισμένος» στη ρακέτα, ο Παναθηναϊκός πήρε πολλούς πόντους από συνεχόμενα pick ‘n’ pop του Διαμαντίδη με τον Μπατίστ, και εκτέλεση του δεύτερου από μέση απόσταση, κυρίως στο ύψος της γραμμής των βολών. Με την έξοδο του Αμερικανού και την είσοδο του Κάτιτς αντί του θηριώδους σέντερ των Σέρβων, όλα άλλαξαν. Ο Παναθηναϊκός έβρισκε λύσεις μόνο από την περιφέρεια, κυκλοφορώντας αποκλειστικά εκεί την μπάλα και διόλου στη ρακέτα. Στην άμυνα, είχε παντού προβλήματα! Χωρίς τη δέουσα ενέργεια, δεν ολοκλήρωνε τις περιστροφές ή τις αλλαγές των μαρκαρισμάτων μετά τα σκριν, δεν είχε καλές επιστροφές, ούτε κάλυπτε τις βοήθειες στους ψηλούς, τις οποίες και δεν έδινε πάντοτε, όπως έπρεπε, συν το γεγονός ότι ήταν υποτονικός στην περιφερειακή του άμυνα! Έτσι βρέθηκαν πολλά εύκολα καλάθια κυρίως για τον επίσης δυνατό Κάτιτς, ο οποίος έγινε από το πουθενά «ήρωας» των Σέρβων στο πρώτο ημίχρονο, και τον Ραντένοβιτς, ο οποίος «απόλαυσε» πολλάpost  χωρίς βοήθειες, καθώς και αμέτρητα ελεύθερα σουτ για τους παίκτες του Ράντονιτς, με τον Μπλάζιτς και τον Τζένκινς να είναι κορυφαίοι τότε. Κι αφού ο Παναθηναϊκός έχασε και το μακρινό σουτ και περίμενε κάποιες εμπνεύσεις του Παππά, δεν είναι περίεργο ότι πήγε με το -15 στα αποδυτήρια, έχοντας δεχθεί 48 πόντους, αριθμός ανεπίτρεπτος για τους αμυντικούς που διαθέτει!
 
Στο δεύτερο ημίχρονο πόσους δέχθηκε, όμως; 25! Μαζί με την παράταση, 38! Εκεί εντοπίζεται η μεγάλη διαφορά και η επιστροφή του στο ματς, αρχικά! Έχοντας πλέον αστείρευτη ενέργεια, μπόρεσε να διεκπεραιώσει πολύ καλύτερα την αμυντική αποστολή του, απέναντι σε έναν Αστέρα ανεβασμένο ψυχολογικά κιόλας. Επιθετικά βρήκε λύσεις πέρα από την περιφέρεια, με τον Παππά να κάνει ένα μεγάλο ματς, θυμίζοντας το ταλέντο του και τις προοπτικές του να γίνει ο νέος ηγέτης της ομάδας, και τον Μαυροκεφαλίδη να βοηθά σημαντικά, κυρίως με τα γνωστά του σουτ από μέση απόσταση. Περιφερειακά φάνηκαν οι Μασιούλις και Μπράμος, αποδίδοντας εξαιρετικά μαζί σε ένα χαμηλό σχήμα με τον πρώτο στο «4» και τον δεύτερο στο «3». Η αμυντική προσήλωση των Γκιστ και Λάσμε, που σκέπασαν τα καλάθια επιτέλους, επίσης σημαντική! Κι όταν ήρθε η ώρα να μιλήσει ο αρχηγός, αυτός δεν άργησε. Στην παράταση είχαμε ένα ίδιο σκηνικό, με τον μέγα Λιθουανό και τον «ψυχρό» Έλληνα δολοφόνο-σουτέρ να συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο, αμυντικά κι επιθετικά, και να είναι οι πρώτοι που κράτησαν τον Παναθηναϊκό όρθιο σε εκείνο το κρίσιμο σημείο! Η νίκη αυτή, τελικά, ανεκτίμητη, για έναν Παναθηναϊκό Mr Hyde και Dr Jekyll, αναλόγως των ημιχρόνων! Αλήθεια, ο κύριος Μπερτομέου γιατί δεν τιμώρησε τον Ερυθρό Αστέρα για τα αντικείμενα και τα συνθήματα, ενώ ήταν τόσο αμείλικτος με τον Παναθηναϊκό στους προημιτελικούς με την Μπαρτσελόνα; Διακρίσεις στην Ευρωλίγκα, κύριε γενικέ;
 
Όσον αφορά το ματς της Πέμπτης, ο δις πρωταθλητής Ευρώπης θα είναι πρώτος υπεύθυνος πριν από όλους τους υπόλοιπους παράγοντες σε περίπτωση που ασθενήσουμε (μακριά από όλους) με κύρωση του ήπατος! Σαν να το κάνει επίτηδες, κάθε εβδομάδα πρέπει να βλέπουμε νέες εκδόσεις των ταινιών του Χίτσκοκ! Ξεκινώντας πολύ καλά, με έναν Σπανούλη που συνέχισε αυτά που έκανε και στην Κωνσταντινούπολη, είτε μόνος του, είτε σε συνεργασία με τον Ντάνστον με τελειοποίηση του pick ‘n’ roll (εκμεταλλευόμενοι και την αργοπορία του Μπράιαντ), δεν είχε αρχικά λόγο να ανησυχεί επιθετικά, αν και ήταν κάπως μονοδιάστατος. Στην άμυνα, όμως, του έλειψε το πάθος, η ενέργεια και η δύναμη. Δεν εξηγείται αλλιώς η επικράτηση των Γερμανών «ψηλών» στους «αιθέρες», με τον Πρίντεζη ειδικότερα να έχει γίνει έρμαιο των διαθέσεων του Ιντμπιχί, και τον Σίμμονς να είναι πνευματικά «εκτός γηπέδου». Για τον Μπέγκιτς δε γίνεται λόγος, καθώς είναι το πρώτο του ματς μετά από καιρό, έχοντας βρεθεί στην αποστολή χάρη στον τραυματισμό του Πέτγουεϊ. Περιφερειακά δεν είχε πρόβλημα, προεξάρχοντος του βελτιωμένου Μάντζαρη και η Μπάγερν είχε κάποια τρίποντα υπό πίεση. Όμως, όλα αντισταθμίστηκαν με άλλη μία επική εμφάνιση του ηγετικού και διαθέτοντος σπάνια μπασκετική ευφυΐα Λοτζέσκι, ο οποίος με φοβερή προσωπική και ομαδική άμυνα, κλεψίματα, διεισδύσεις, τελειώματα σε αιφνιδιασμούς, σουτ από την περιφέρεια, έκανε για άλλη μία φορά τη διαφορά και οδήγησε την ομάδα του Μπαρτζώκα, μαζί με τον φοβερά εύστοχο Μάντζαρη και λιγότερο τον Σλούκα, σε διάστημα που έλειπαν οι «V-Span», Λο (ο Αμερικανός θέλει ακόμη τον χρόνο του, ας κάνουμε υπομονή).
 
Στο δεύτερο ημίχρονο, οι Πειραιώτες συνέχισαν να βρίσκουν λύσεις από τον εξαιρετικό Ντάνστον, ο οποίος στην επίθεση κέρδισε όλους τους προσωπικούς αντιπάλους του και τις όποιες βοήθειες έρχονταν, καθώς και από έναν διαφορετικό Πρίντεζη, με μεγάλη δουλειά στην άμυνα και καλά τελειώματα στην επίθεση, σε αιφνιδιασμούς ή pick. Χωρίς τον αγνώριστο Σπανούλη, αλλά με τη συνεχή συνδρομή του Λοτζέσκι, έφτασε στο +15.
 
Πώς έχασε τη διαφορά; Χαλάρωσε σε εκείνο το σημείο. Και μία γερμανική ομάδα δεν αφήνει τέτοιες ευκαιρίες ανεκμετάλλευτες! Έτσι, όλη η κατάσταση γύρισε υπέρ των Βαυαρών, και χρειάστηκαν ξανά τα μεγάλα σουτ των Μάντζαρη, Λοτζέσκι, καθώς κι ένα μαγικό αμυντικό πεντάλεπτο για την επιβολή της τάξης. Οι χαμένες βολές άλλαξαν τα δεδομένα, με τον κίνδυνο της παράτασης, αν δινόταν το φάουλ στον Ντιλέινι με τρεις βολές, κάτι που συνιστά πιθανή αλλοίωση αποτελέσματος! Όπως είπαν όλοι, όμως, «τέλος καλό, όλα καλά»! Ο Ολυμπιακός είναι πλέον πρώτος χωρίς συγκάτοικο, και το πρόγραμμα τον ευνοεί να παραμείνει εκεί, αν επιδείξει σοβαρότητα, ειδικά στο ματς με τη Σιένα, που αποτελεί τον «πληγωμένο λέοντα» τη δεδομένη στιγμή!
 
Νίκες ανεκτίμητες, λοιπόν, μεγάλη παρακαταθήκη για τη συνέχεια! Ειδικά ο τρόπος επίτευξής τους, σε περίοδο ανετοιμότητας, μας προϊδεάζουν για ένα εξαιρετικό μέλλον, τόσο από πλευράς Ο.Α.Κ.Α., όσο και από αυτήν του Σ.Ε.Φ. Η (δύσκολη) συνέχεια του «μαραθωνίου» επί της οθόνης…

Ραφαήλ Αλαγάς