Βέβαια, το πρώτο λήγει με την νίκη επί του Ερυθρού Αστέρα, απέναντι στον οποίο αν δεν έρθει η νίκη, οι «Πράσινοι» είναι άξιοι της μοίρας τους!
Στον επίλογο του άρθρου μετά τον αγώνα με τον Ερυθρό Αστέρα στην «Χάλα Πιονίρ», γράφοντας τότε και για τους δύο «αιωνίους», είχαμε μιλήσει για έναν Παναθηναϊκό «Dr Jekyll-Mr Hyde». Αυτή η φράση ακριβώς επιβεβαιώνεται σε όλα σχεδόν τα ματς του μετά από αυτό. Και στο Τελ Αβίβ, και στο Ο.Α.Κ.Α. με τους Λιθουανούς, αλλά και την περασμένη Παρασκευή, ο Παναθηναϊκός παρουσίασε δύο εντελώς διαφορετικό πρόσωπο, με τις συνέπειες στο παιχνίδι του, αλλά και στα αποτελέσματα των ματς του να είναι εμφανέστατες. Ήττα σε Ισραήλ και Χώρα των Βάσκων, νίκη διόλου εύκολη στην Αθήνα, μαζί με όσα στοιχεία έχουμε αναφέρει στην απόδοσή του, θετικά ή αρνητικά.
Θετικό στοιχείο και κοινός παρονομαστής των ματς αυτών είναι ότι ο Παναθηναϊκός τα άρχιζε ως «Mr Hyde», και με την πάροδο του χρόνου μεταμορφωνόταν σε «Dr Jekyll». Πιο απλά, και στη Βιτόρια βρέθηκε σε έναν καταστροφικό «λήθαργο» για 15 λεπτά, όπου βέβαια βρήκε λύσεις στην επίθεσή του, με την ενεργή συμμετοχή πλέον και του Διαμαντίδη στο σκοράρισμα και τη συνεχή βελτίωση των Φώτση και Ούκιτς όσο περνά ο καιρός, παρά την απουσία του Λάσμε. 44 πόντους πέτυχε άλλωστε στο πρώτο ημίχρονο και 33 στο δεύτερο, κάτι παραπάνω από ικανοποιητική συγκομιδή για ομάδα με τόσα πράγματα να δουλέψει στο αγωνιστικό κομμάτι, αν και εκεί φαίνεται να βρίσκει τον τρόπο να βελτιωθεί, παρά το γεγονός ότι ο Διαμαντίδης, συνεχίζει να παίζει πάνω από 30 λεπτά.
Το μεγάλο «ναυάγιο» είναι άλλη μία φορά η άμυνά του. Συγκέντρωση; Μηδέν! Ενέργεια; Μηδέν! Επικοινωνία μεταξύ των συμπαικτών; Μηδέν! Πάθος; Μηδέν! Επακόλουθο ήταν να είναι φοβερά αργός και να μην μπορεί να ολοκληρώνει περιστροφές, να καλύπτει μαρκαρίσματα μετά από βοήθεια στον ψηλό ή ανεπιτυχή προσπάθεια για πίεση στον πλέι-μέικερ, να αποτρέπει το εύκολο μακρινό σουτ που θα έδινε το ρυθμό στην ισπανική ομάδα και τοpick ‘n’ roll των γκαρντ, και ειδικότερα του Ερτέλ με τον Πλάις. Χαρακτηριστική των περισσότερων στοιχείων είναι η φάση του τριπόντου του Σαν Εμετέριο, όπου τρεις παίκτες βρίσκονται μαζί στη ρακέτα, με δύο παίκτες ελεύθερους στη γωνία, την μπάλα να πηγαίνει στον Ισπανό και τον ψηλό του Παναθηναϊκού να σπρώχνει τον Μασιούλις προς αυτόν. Το ίδιο σκηνικό σε σχεδόν κάθε φάση! Είχα μιλήσει για τον Χοτζ, τον Πλάις και την «ζώνη» του Σκαριόλο μόνο. Δεν περίμενα αυτό το «θέαμα» που ήταν ο Παναθηναϊκός για 15 λεπτά! Για τη «ζώνη» επιβεβαιώθηκα, καθώς στις λίγες φορές που εφαρμόστηκε, οι παίκτες του Πεδουλάκη ευστόχησαν στο περιφερειακό σουτ και η Λαμποράλ για την περισσότερη ώρα έπαιξε man to man με μεγάλη πίεση στην μπάλα, χωρίς αποτέλεσμα στις περισσότερες περιπτώσεις όμως. Ίσως αυτό να αποσυντόνισε κάπως τον Παναθηναϊκό, που θυμόταν, όπως κι εμείς, το ματς της Κύπρου.
Όμως, ο Αθηναϊκός σύλλογος αντέδρασε και πάλι δυναμικά. Σαν να γύρισε ξανά τον διακόπτη στο «on», έκανε όλα αυτά που αναφέραμε σχεδόν τέλεια για περίπου 13 λεπτά, μέχρι το τέλος δηλαδή της τρίτης περιόδου, διάστημα στο οποίο το σκορ ήταν 15-30 υπέρ του! Όμως, πόσο να περιορίσεις πια μία ομάδα, ακόμη κι αν η άμυνά σου είναι επιπέδου Final-4; 24 πόντους πέτυχε συνολικά στο δεύτερο ημίχρονο η Λαμποράλ και, όπως είπαμε, 33 ο Παναθηναϊκός. Ακόμη κι αν στο τέλος οι Έλληνες επέτρεψαν για λίγο έναν ρυθμό run ‘n’ gun, με 2-3 εύκολα καλάθια για τους αντιπάλους τους στον αιφνιδιασμό, ωστόσο αυτό δεν αναιρεί σε καμία περίπτωση την άριστη σχεδόν αμυντική τους συμπεριφορά, ειδικά του τραυματία, πλην παθιασμένου Λάσμε, στον οποίο αξίζουν ιδιαίτερα συγχαρητήρια. Με αυτόν στην άμυνα, έστω και σε μεσαία στάνταρ απόδοσης, για περισσότερα λεπτά, μάλλον δε θα είχε η ομάδα αυτές τις επιδόσεις.
Επομένως, καταλήγουμε ξανά στο συμπέρασμα του «φαντάσματος των 55 πόντων». Αυτό κυνηγούσε τον Παναθηναϊκό, ακόμη κι όταν προηγήθηκε στο σκορ, αυτό τελικά τον ανάγκασε σε άλλη μία ήττα και τη γραφή του 3-4 στον βαθμολογικό πίνακα του τέταρτου ομίλου της Ευρωλίγκα.
Τώρα, βέβαια, τα πράγματα εξελίχθηκαν έτσι ώστε να είναι πλέον ξεκάθαρα. Με νίκη την Παρασκευή στο Κλειστό των Ολυμπιακών Εγκαταστάσεων περνά στην επόμενη φάση, κερδίζοντας δεδομένο χρόνο (συ)σκέψης μεταξύ προπονητή και παικτών, και κατόπιν βελτίωσης. Ευκαιρία είναι απέναντι σε μία ομάδα που είδαμε ότι δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο και περιμένει μόνο από τις εμπνεύσεις κάποιων γκαρντ (Μπλάζιτς, Τζένκινς, Νέλσον, Σιλμπ), το παιχνίδι στη ρακέτα δύο ψηλών (Μαριάνοβιτς, Κάτιτς) και το μακρινό της σουτ να επιβιώσει (Σιμόνοβιτς, Μπλάζιτς). Ειδικά όταν παίζει εκτός έδρας, μοιάζει ακίνδυνη αν οι «Πράσινοι» είναι ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΜΕΝΟΙ για 40 λεπτά! Για το λόγο που αναφέραμε 2 προτάσεις νωρίτερα, είναι ξανά επιτακτική η ανάγκη της νίκης, για να γίνουν ο «αριθμός 55» και το «σοκ της Λιθουανίας» παρελθόν, και να σχεδιαστεί καλύτερα και πιο ήρεμα το μέλλον!
Ραφαήλ Αλαγάς
