Ο 43χρονος assistant coach της Καλαμάτας μπορεί να γεννήθηκε στον Πειραιά, ωστόσο η κοινή μεσσηνιακή καταγωγή με τη σύζυγό του, οδήγησε πριν τρία χρόνια την εξαμελή οικογένειά του σε μόνιμη εγκατάσταση στη γη των προγόνων τους.
Η ποδοσφαιρική ιστορία του Ανδρέα Θεοδωρόπουλου ενσαρκώνει το όνειρο κάθε ταλέντου της δεκαετίας του ’80. Ξεκίνησε στις ακαδημίες του Μοσχάτου σαν επιθετικός, αλλά στους Αγίους Αναργύρους οπισθοχώρησε στο κέντρο της άμυνας, όπου και καθιερώθηκε εν συνεχεία στη σκληροτράχηλη Προοδευτική του Βαραμέντη.
Το 1993 σε ηλικία 21 ετών θα κάνει τη μεγάλη μεταγραφή στην ΑΕΚ του Ντούσαν Μπάγεβιτς, με την οποία θα στεφθεί εκείνη τη σεζόν πρωταθλητής Ελλάδας. «Η ΑΕΚ εκείνης της εποχής ήταν με διαφορά η καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα και έπαιζε το καλύτερο ποδόσφαιρο. Γνώριζα ότι για μένα θα ήταν πάρα πολύ δύσκολο να βρεθεί θέση, από τη στιγμή που υπήρχαν αμυντικοί επιπέδου Μανωλά και Σαμπανάζοβιτς, αλλά ήταν μία φανταστική σεζόν με αποκορύφωμα την κατάκτηση του πρωταθλήματος» θυμάται ο Ανδρέας Θεοδωρόπουλος, που έμελλε να γίνει ακόμα πιο γνωστός στους Ελληνες φιλάθλους ως μέλος της παρέας του Ντέμη Νικολαϊδη στον Απόλλωνα Σμύρνης. Στην «Ελαφρά Ταξιαρχία» θα διαδραματίσει πολύ πιο ενεργό ρόλο και ειδικά τη σεζόν 1995 – ’96, κατά την οποία ο προσφυγικός σύλλογος αγωνίστηκε στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, ήταν βασικότατο στέλεχος της άμυνας. «Στον Απόλλωνα υπήρχε μία φανταστική παρέα με σούπερ σταρ τον Ντέμη, αν και πιστεύω ότι η καλύτερη σεζόν ήταν η προηγούμενη, καθώς στις τελευταίες 11 αγωνιστικές κάναμε 10 νίκες και κερδίσαμε το ευρωπαϊκό εισιτήριο» υποστηρίζει ο Μεσσήνιος προπονητής που συνέχισε να παίζει στην Α’ Εθνική με τον Αθηναϊκό, εξελισσόμενος πλέον σε... στυλοβάτη της άμυνας των «Λόρδων». «Ο Αθηναϊκός ήταν διαφορετική περίπτωση, μία ομάδα που είχε το χαρακτήρα της γειτονιάς αλλά τρομερά οργανωμένη παντού» τονίζει.
Με τον Απόλλωνα γνώρισε μία σημαντική διάκριση, τη συμμετοχή στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος το 1996, που είχε δραματικό επίλογο για τον ίδιο και τους τότε συμπαίκτες του, καθώς ηττήθηκαν με 7-1 από την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ, ένα ματς που για πάρα πολλά χρόνια αποτελούσε πραγματικό εφιάλτη για τον Ανδρέα Θεοδωρόπουλο.
Σε όλο αυτό το διάστημα η «Μαύρη Θύελλα» του Σταύρου Παπαδόπουλου που κατείχε περίοπτη θέση στο ελληνικό ποδόσφαιρο εκείνη την εποχή είχε προσελκύσει το ενδιαφέρον του, λόγω και της μεσσηνιακής καταγωγής του πατέρα του. Μάλιστα όπως ο ίδιος αναφέρει το καλοκαίρι του 1997 βρέθηκε πολύ κοντά, αλλά η ξαφνική και σοβαρή ασθένεια του πατέρα του στάθηκε εμπόδιο στην ολοκλήρωση της μεταγραφής: «Θυμάμαι ότι μετά από ένα παιχνίδι με τον Αθηναϊκό στην Καλαμάτα που είχε έρθει 0-0 και μάρκαρα τον Οφορίκουε, με πλησίασε ένας παράγοντας και με ρώτησε αν θα με ενδιέφερε να έρθω να παίξω εδώ. Φυσικά και ήταν κάτι πολύ θετικό για μένα και είπαμε ότι μόλις τελείωνε το πρωτάθλημα θα το ξανασυζητούσαμε, όπως δυστυχώς ο πατέρας μου αρρώστησε βαριά και ήμουν υποχρεωμένος να μείνω κοντά του στην Αθήνα».
Πριν αποσυρθεί από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο φόρεσε ακόμα τη φανέλα του Ατρόμητου, του Βύζαντα Μεγάρων και του Εθνικού και τελικά κρέμασε τα παπούτσια του χωρίς η επιθυμία του να παίξει στη «Μαύρη Θύελλα» να εκπληρωθεί. «Ετυχε να έρθω στην Καλαμάτα πολλές φορές σαν αντίπαλος αλλά τη μεταγραφή τελικά δεν την έκανα. Εκείνη την εποχή ήταν μία εξαιρετική ομάδα με χιλιάδες κόσμου ακόμα και εκτός έδρας, ενώ η παρουσία του ισχυρού ιδιοκτήτη της ήταν εγγύηση για κάθε Ελληνα ποδοσφαιριστή» λέει ο Ανδρέας Παπαδόπουλος που μπορεί να μη φόρεσε την ασπρόμαυρη φανέλα, ωστόσο εδώ και μερικούς μήνες βρίσκεται στον πάγκο της σαν συνεργάτης του Μιχάλη Καβαλιέρη: «Ο Μιχάλης είναι ένας σπουδαίος προπονητής με τεράστιες ποδοσφαιρικές γνώσεις και αυτό θα φανεί στο μέλλον. Στην Καλαμάτα όπως και εγώ, βρεθήκαμε σε μία εποχή που ο στόχος της ανόδου είχε χαθεί και πλέον εκείνο που προέχει είναι να ετοιμάσουμε όσο το δυνατό καλύτερα το έδαφος για την επόμενη χρονιά, ανεξάρτητα από το αν θα είμαστε εμείς ή κάποιος άλλος στον πάγκο».
Ο 43χρονος κόουτς είναι κάτοχος του UEFA Β’, έχοντας παρακολουθήσει τα μαθήματα για το Α’ και το φετινό καλοκαίρι φιλοδοξεί να πάρει και αυτό το δίπλωμα. Προπονητικές εμπειρίες διαθέτει, άλλωστε ουκ ολίγες, έχοντας συνεργαστεί με Μπάγεβιτς, Παθιακάκη, Πρόκοπ και αρκετούς ακόμα πολύ αξιόλογους τεχνικούς αλλά όπως λέει εκείνος που τον σημάδεψε προπονητικά ήταν ο Γιάννης Κυράστας: «Είναι πραγματικά κρίμα που δεν βρίσκεται πια στη ζωή, γιατί έφυγε νέος και είχε ακόμα πολλά να δώσει στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Για μένα ήταν μακράν ο σημαντικότερος δάσκαλος και αντέγραψα όσο περισσότερα μπορούσα από την ποδοσφαιρική του κοσμοθεωρία».
Τελειώνοντας την ποδοσφαιρική του καριέρα ξεκίνησε εκείνη του προπονητή, δουλεύοντας για μία πενταετία σε ερασιτεχνικούς συλλόγους της Αθήνας και το 2012 η επιθυμία του να εγκατασταθεί μόνιμα στην Καλαμάτα έγινε πραγματικά, λόγω και της κοινής μεσσηνιακής καταγωγής της συζύγου του. Μάλιστα δεν το έχει μετανιώσει καθόλου: «Η Καλαμάτα είναι μέσα στις 2-3 καλύτερες πόλεις στην Ελλάδα και ειδικά τους τελευταίους μήνες με το νέο αυτοκινητόδρομο μόνο απομακρυσμένος από την Αθήνα δεν είσαι. Προσωπικά ευχαριστιέμαι κάθε στιγμή εδώ μαζί με τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου, γιατί η ζωή είναι διαφορετική σε σχέση με της Αθήνας και σίγουρα πιο όμορφη».
Στο διάστημα που βρίσκεται στην Καλαμάτα παρακολουθεί πάρα πολύ ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο κι όπως υποστηρίζει «υπάρχουν αρκετά ταλέντα που θα μπορούσαν να παίζουν στη «Μαύρη Θύελλα» αλλά ποτέ δεν είναι αργά». Διατηρεί φιλικότατες σχέσεις με τον Τάκη Σακελλαρόπουλο, τον οποίο γνώρισε μέσα στα γήπεδα, συνδέεται φιλικά και με το Χρήστο Γάτση, όπως επίσης και με τον επί 2,5 χρόνια συμπαίκτη του στον Αθηναϊκό Τάσο Χατζηαγγελή.