Εκείνο που έχουμε κατανοήσει όλοι πλέον… για τα καλά, είναι πως σε ένα Final04 τα πάντα μπορεί να συμβούν. Και δύο πολύ καλά παραδείγματα, αποτελούν οι δύο αγώνες μεταξύ των πρώτων μεθαυριανών αντιπάλων, στα Final-4 της Κωνσταντινούπολης και του Λονδίνου. Το «θαύμα» της Πόλης και το «έπος» του Λονδίνου, πέρασαν από μία «δολοφονία της Αρκούδας» για τον Ολυμπιακό. Και μιλάμε για «δολοφονία», κυρίως αναφορικά με τον τρόπο που είχε χάσει και τις δύο φορές. Και τις δύο φορές, οι «ερυθρόλευκοι» παίζουν στο ρόλο του αουτσάιντερ. Στην Κωνσταντινούπολη, ειδικά, όταν η διαφορά έφτασε στους 19 πόντους με 12 λεπτά πριν το φινάλε, ουδείς φανταζόταν ότι εκείνος που θα έκρινε το τελικό αποτέλεσμα, θα ήταν ο Γιώργος Πρίντεζης με το… αποκλειστικά δικό του σουτ και ολόκληρη την Ευρώπη να μένει «άφωνη». Έναν χρόνο αργότερα, η ΤΣΣΚΑ μπαίνει στο παρκέ για εκδίκηση, αλλά και πάλι… τρώει τα μούτρα της. Με τον Γιώργο Μπαρτζώκα και τους παίκτες του να παραδίδουν σεμινάριο, η ήττα με 17 πόντους και το γεγονός ότι οι Ρώσοι ξεπέρασαν… με το ζόρι τους 50 πόντους, τους καθιστά ακόμη πιο μεγάλο το «τραύμα». Μην ξεχνά κανείς, άλλωστε και το Final-4 του 2014 στο Μιλάνο, όταν ο Χριάπα γλιστρά, ο Ράις ευστοχεί στο λέι-απ και η Μακάμπι φτάνει στο τελικό, εκεί όπου θα συνέβαινε το μεγαλύτερο μπασκετικό έπος, μεγαλύτερο και από εκείνο της Πόλης, από την «ομάδα του λαού».
Όσο κι αν δεν το μαρτυρούν οι παίκτες του Δημήτρη Ιτούδη, οι εμπειρίες αυτές που έζησαν τα τελευταία τρία χρόνια, δεν μπορούν να μην τους έρχονται στο μυαλό, την ώρα που θα πραγματοποιούν την νέα τους απόπειρα για τον πρώτο τίτλο ύστερα από οκτώ χρόνια και… εκατοντάδες πεταμένα εκατομμύρια. Σίγουρα λειτουργεί μέσα τους ένα «φίλτρο» εκδίκησης, ή ακόμη καλύτερα εξιλέωσης για τον τρόπο, με τον οποίο χάθηκαν αυτές οι τρεις ευκαιρίες.
Κάπως έτσι θα αντιμετωπίζει αυτό το Final-4 και η Ρεάλ Μαδρίτης. Έχοντας χάσει τελικό από το +17 (και αυτός με τον Ολυμπιακό, στο Λονδίνο) και ούσα το «θύμα» της μεγάλης έκπληξης της Μακάμπι Τελ Αβίβ, σίγουρα ψάχνει τη δική της απάντηση, με τη διοίκηση να επιμένει στην ίδια «συνταγή», χωρίς να αλλάζει πολλά στο ρόστερ και με τον Πάμπλο Λάσο να συνεχίζει. Αυτή είναι και μία διαφορά από την ΤΣΣΚΑ, στην οποία Καζλάουσκας και Μεσίνα «πλήρωσαν» τα αλλεπάλληλα «σοκ», έστω κι αν στην περίπτωση των Μοσχοβιτών μιλάμε για… κανονικούς προπονητές. Με το Final-4 στην έδρα της ταυτόχρονα, η «Βασίλισσα» βρίσκει αυτή τη συγκυρία ως την πλέον ιδανική, για να έρθει επιτέλους ο ένατος τίτλος και πρώτος, ύστερα από 20 ολόκληρα χρόνια «ξηρασίας», από τότε που το δίδυμο Σαμπόνις-Αρλάουκας σκορπούσε τον «τρόμο» σε όλη τη Γηραιά Ήπειρο.
Το άγχος, λοιπόν, βρίσκεται αποκλειστικά στις ομάδες με τις μεγαλύτερες «πληγές». Όσο κι αν θέλουν να αποφύγουν αυτό το φορτίο, υπάρχει μία μεγάλη ανάγκη για την επιτυχία σε Ρεάλ και ΤΣΣΚΑ, γεγονός που τους δημιουργεί πίεση. Αποτελεί, πάντως, και μία καλή ευκαιρία να δούμε πώς θα αντιδράσουν σε αυτή την περίπτωση οι παίκτες της «ομάδας του στρατού», υπό τις οδηγίες αυτήν την φορά του Δημήτρη Ιτούδη. Ο «δάσκαλός» του κι επί χρόνια συνοδοιπόρος του στον Παναθηναϊκό, πάντως, δεν μπαίνει με κάποιο άγχος σε αυτό το Final-4. Και μόνο η πρώτη πρόκριση στην ιστορία της Φενέρμπαχτσε στη συγκεκριμένη φάση, έχει φτάσει για να αποθεώσουν άπαντες στη γείτονα χώρα τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Τον Γιάννη Σφαιρόπουλο μπορεί να μην τον αναφέρουμε εμείς τόσο πολύ μεταξύ των συγχαρητηρίων για την πρόκριση του Ολυμπιακού, αλλά και μόνο το γεγονός ότι αυτή επετεύχθη με μειονέκτημα έδρας, είναι αρκετό για τους «ερυθρόλευκους». Μπορούν, μάλιστα, τα γεγονότα αυτά να αποτελέσουν έμπνευση για τις δύο τελευταίες ομάδες, με τους Τούρκους να έχουν στον πάγκο τους τον πολυνίκη κόουτς και τους Πειραιώτες να έχουν κάνει τα πάντα πια! Τα έχουν κάνει όντως όλα; Αυτό θα απαντηθεί το τριήμερο Παρασκευής-Κυριακής. Και όταν ο «Άρχοντας των Δαχτυλιδιών» και η ομάδα που έχει αποκτήσει την προαναφερθείσα φήμη, παίζουν δίχως άγχος, αλλά δείχνουν μάλιστα να είναι και οι ομάδες που απολαμβάνουν περισσότερο από τις δύο αντιπάλους τους, τη συμμετοχή, όλα μπορεί να γίνουν. Από τη στιγμή, μάλιστα, που οι αντίπαλοί τους, μαζί με αυτούς, θέλουν να κερδίσουν και τα «φαντάσματα» που τους στοιχειώνουν.
Αυτό το Final-4, είναι ίσως και το πιο περίεργο των τελευταίων ετών. Σε κάθε περίπτωση, νικητής θα είναι το ελληνικό μπάσκετ. Είτε μιλάμε για τον Ολυμπιακό, είτε τον Νίκο Ζήση στην Φενέρ, τον Γιάννη Μπουρούση στη Ρεάλ, ή τον Δημήτρη Ιτούδη στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας, αποδεικνύεται η δυναμική και η αντοχή του μέσα στα χρόνια. Για όσους σπεύδουν σε κριτική για πτώση του, με ένα «πορτοκαλί καλοκαίρι» να έρχεται…