Ειδικά τον τελευταίο χρόνο, θα ήταν άδικο αν όχι να κατακτήσουν ένα μετάλλιο, τουλάχιστον να φτάσουν σε κάποιο τελικό. Στο Ικόνιο, οι Σέρβοι ήταν ανώτεροι, ενώ στο Ηράκλειο έτυχε να πέσουν πάνω στους Αμερικανούς. Η τρίτη ευκαιρία που τους παρουσιάστηκε στο Βόλο, μετά τον προημιτελικό – πρόωρο… τελικό με τη Γαλλία, δεν έπρεπε να μείνει εκ νέου ανεκμετάλλευτη.

Και αυτό, το κατάλαβαν πολύ καλά οι παίκτες του Ηλία Παπαθεοδώρου. Και το πείσμα τους να πάρουν επιτέλους αυτό που άξιζαν, είναι το στοιχείο που τους έφερε στην κορυφή. Μπορεί οι Τούρκοι να ήταν οι δις πρωταθλητές Ευρώπης U18 και να έχουν τρομερό ταλέντο, αλλά αυτή την φορά δεν ήταν πάλι η δική τους σειρά. Όχι και σε ελληνικό έδαφος! Τώρα, ήταν η σειρά των Ελλήνων και περισσότερο σε αυτά τα σημεία κρίθηκε ο συγκλονιστικός αυτός τελικός. Στην ψυχή και τη μαχητικότητα που επέδειξαν. Αυτή, άλλωστε, τους είχε φέρει μέχρι τον τελικό. Αλλά πού βρέθηκε το κίνητρο;

Θα έλεγα πως ήταν περισσότερο στις δύο ήττες του πρώτου γύρου με Λιθουανία και Βοσνία. Ήταν τα δύο αποτελέσματα που προκάλεσαν το απαραίτητο «σοκ», ώστε οι πιτσιρικάδες να καταλάβουν πως δεν είχαν… κατακτήσει τον κόσμο, όπως νομίζουν όσοι τους αποθεώνουν. Κι επειδή τα παιδιά αυτά βρίσκονται σε μία πολύ ευαίσθητη ηλικία, δεν είναι εύκολο να συγκρατηθούν και να παραμείνουν προσγειωμένοι, όταν διαρκώς ακούν διθυράμβους. Γι’ αυτό και όταν άκουσαν… ολίγη κριτική (την άξιζαν, γιατί… δεν ήταν εικόνα αυτή που είχαν παρουσιάσει στην αρχή), τότε αντέδρασαν, καθώς αφενός κατανόησαν σε τι σημείο βρίσκονται στα μόλις 18 τους χρόνια, αφετέρου θεώρησαν πως χρειαζόταν να δώσουν απαντήσεις. Το ίδιο ισχύει και για το τεχνικό επιτελείο, το οποίο είχε δώσει και αρκετά δικαιώματα με την ατυχή σεζόν της Κηφισιάς στο πρωτάθλημα.

Για τους δύο αυτούς λόγους, επομένως, η εικόνα τους άλλαξε άρδην και δεν έχασαν ούτε ένα ματς από το δεύτερο γύρο κι έπειτα. Έπαιξαν με πάθος… ταλιμπάν, όπως είπε ο κόουτς Παπαθεοδώρου, βρέθηκαν λύσεις για να χρησιμοποιηθούν τα σπουδαία προσόντα παικτών που μέχρι το τέλος του πρώτου γύρου «αγνοούνταν» στο παρκέ χωρίς να είναι δική τους ευθύνη (Παπαγιάννης και Μιλεντίγεβιτς, επί παραδείγματι) και κάπως έτσι μπήκε «το νερό στο αυλάκι». Μία Εθνική Εφήβων με περισσότερες επιλογές και χωρίς κανένα δείγμα υπεροψίας, έφτασε μέχρι το χρυσό μετάλλιο.

Παίκτες και τεχνικό επιτελείο, επομένως, έχουν κάθε δικαίωμα να πανηγυρίζουν και να νιώθουν ότι έδωσαν απαντήσεις, γευόμενοι τη γλυκύτερη γεύση ενός τουρνουά, ύστερα από τόσο κόπο. Και η δικαίωση για τους ίδιους έφτασε σε τέτοιο βαθμό, ώστε να τους καλέσει ο πρόεδρος της δημοκρατίας. Γιατί αντιπροσωπεύουν μία ελπίδα γι’ αυτόν το τόπο, σε μία εποχή όπου δεν υπάρχει ίχνος αισιοδοξίας, παρά μόνο από τις επιτυχίες του αθλητισμού, ο οποίος ανέκαθεν έδειχνε το δρόμο, αλλά… μόνος τον ακολουθούσε.

Όλα αυτά, όμως, δε σημαίνουν και εγγύηση για το μέλλον τους. Ναι, είναι μεγάλη η επιτυχία του χρυσού μεταλλίου στο Ευρωμπάσκετ U18 του Βόλου. Αλλά δε σημαίνει και τίποτα, από τη μέρα κιόλας που το φόρεσαν στα στήθη τους. Αν πάλι ενδώσουν στα αποθεωτικά σχόλια που ακούν ένθεν κακείθεν, δεν πρόκειται να επιβεβαιώσουν τις προοπτικές που έδειξαν ότι έχουν για το μέλλον τους. Κι αυτό, γιατί είναι ακόμη «ακατέργαστα διαμάντια», χωρίς παραστάσεις από σεζόν γεμάτες παιχνίδια. Και δε μιλάμε ούτε για την Α1, ούτε και την Α2 που γίνεται πλέον… πιο κοσμική από την κορυφαία κατηγορία, αλλά Β’ και Γ’ Εθνική, τις οποίες όποιος περιφρονεί, σημαίνει πως δεν έχει και το απαραίτητο σθένος να αγωνιστεί. Αυτό το ξέρουν πολύ καλύτερα ο Σκουλίδας (Περιστέρι) και ο Μιλεντίγεβιτς (Αιγάλεω).

Με λίγα λόγια, η επιτυχία αυτή μπορεί να σημαίνει πολλά για τους ανερχόμενους «αστέρες» μας, μπορεί να μη σημαίνει όμως και… τίποτα. Το παραδέχθηκε, άλλωστε, και ο ίδιος ο κόουτς που τους οδήγησε μέχρι την κορυφή. Θα χρειαστεί σπουδαία δουλειά και μεράκι, μέχρι αυτή η επιτυχία να εξαργυρωθεί μελλοντικά, όπως είχε γίνει από τη γενιά των Ζήση, Σπανούλη, Χατζή και λοιπών της γενιάς που είχε κατακτήσει το Μουντομπάσκετ του 1995. Όποιος κι αν τους ρωτήσει, θα τους απαντήσουν ότι δεν υπηρέτησαν κανένα… σταριλίκι και πως ό, τι κατάφεραν, είναι χάρη στη σκληρή δουλειά τους. Αλήθεια λένε. Τώρα, είναι στο χέρι αυτής της νέας τρομερής γενιάς, η οποία ήταν αγέννητη όταν τα σημερινά τους «είδωλα» κατακτούσαν τον κόσμο, να αποδείξει ότι όντως αξίζει… τη δόξα που διεκδικεί!

Ραφαήλ Αλαγάς