Στη «Μαύρη Θύελλα» ήταν για μία ολόκληρη πενταετία το σημείο αναφοράς, ο παίκτης από τον οποίο ξεκινούσε η ενδεκάδα. Αποκορύφωμα της προσφοράς του η συναρπαστική άνοδος από τη Γ’ στη Β’ Εθνική πριν από 20 χρόνια, την οποία όμως τόσο ο ίδιος, όσο και ο αδικοχαμένος κουνιάδος του Τάσος Καλογερόπουλος δεν πρόλαβαν να χαρούν περισσότερο από ένα βράδυ μιας και το πρωί της επόμενης ημέρας τους ανακοινώθηκε ότι δεν συμπεριλαμβάνονται στα πλάνα για την επόμενη σεζόν!
Ο τεράστιος αυτός άσος του παρελθόντος με τη σπάνια έως διακριτική δημόσια παρουσία μιλάει σήμερα στο «Notosport»για όλους και για όλα σε μία συνέντευξη... ποταμό που αξίζει να διαβαστεί.


- Πως προέκυψε η... στέψη σας ως βασιλιά του μεσσηνιακού ποδοσφαίρου και ειλικρινά αισθανθήκατε κάποια στιγμή έτσι;

"Δεν μου αρέσει να μιλάω για τον εαυτό μου και γενικά αποφεύγω τη δημοσιότητα από την εποχή που έπαιζα ποδόσφαιρο. Το παρατσούκλι «βασιλιάς» μου το κόλλησε ο Μπιστικέας μετά από κάποιο καλό παιχνίδι που είχα κάνει. Σαν άνθρωπος, πάντως, είμαι αντιβασιλικός και δεν έχω την καλύτερη άποψη για τους Βασιλιάδες, όπως και για τους πολιτικούς που μας έφεραν σε αυτά τα χάλια…".

- Παρ’ ότι βέρος Καλαματιανός, πρωτοπαίξατε στην Εράνη...

"Ο Γιάννης Ηλιάδης που είχαμε καθηγητή στο σχολείο μας είχε προτείνει να πάμε να παίξουμε στα Φιλιατρά σε πολύ μικρή ηλικία, 17, το πολύ 18 ετών. Βοηθήσαμε τότε την Εράνη να ανέβει στην Α’ Τοπική και το καλοκαίρι ενώ κανονικά θα έπρεπε να πάρουμε το δελτίο μας και να φύγουμε, ο Απόλλωνας Καλαμάτας πλήρωσε για μένα ένα εκατομμύριο δραχμές το 1978, γεγονός που προσωπικά θεώρησα πολύ άδικο και παραλίγο να... γκρεμίσω ένα ολόκληρο καφενείο στα Φιλιατρά, την ώρα που συνεδρίαζε το Δ.Σ. για να αποφασίσει αν θα με δώσει"!

- Τελικά η μεταγραφή έγινε...

"Ναι, έγινε. Στον Απόλλωνα είχα πολύ καλή παρουσία, κάθε χρόνο έβγαινα με διαφορά ο πρώτος σκόρερ του Τοπικού. Και δεν μιλάμε για 15 ή 20 γκολ που πετυχαίνουν τα σημερινά κανόνια. Τότε εγώ έβαζα 30 γκολ για... πλάκα τη χρονιά, ακόμα και 35 είχα πετύχει κάποτε".

- Πήρατε μεταγραφή στον Παναθηναϊκό αλλά δεν παίξατε ποτέ...

"Στον Παναθηναϊκό υπέγραψα αλλά τελικά δεν πήγα. Ηταν πολύ δύσκολο τότε για μένα να αλλάξω περιβάλλον κι ενώ ταξίδεψα στην Αθήνα και υπέγραψα κανονικό συμβόλαιο, τελικά τους ειδοποίησα ότι δεν σκοπεύω να πάω. Ηταν πολύ δύσκολο να αφήσω πίσω την οικογένειά μου, έτσι τουλάχιστον αισθανόμουνα. Τουλάχιστον ποδοσφαιρικά μου βγήκε σε καλό γιατί έπαιξα στη «Μαύρη Θύελλα» που για μας τους παλαιότερους ήταν κάτι που δεν περιγράφεται με λόγια. Η ομάδα αυτή για κάθε Μεσσήνιο είναι ένα μικρόβιο, μία αρρώστια και όταν φοράς τη φανέλα της αισθάνεσαι ότι παίζεις στην Μπαρτσελόνα".

- Προλάβατε σαν παιδί τη θρυλική «Μαύρη Θύελλα» του Γαϊτανάρου;

"Δεν έχανα παιχνίδι. Εμείς με αυτούς τους ποδοσφαιριστές μεγαλώσαμε, αυτοί ήταν τα ινδάλματά μας. Αλλες εποχές τότε, μία ολόκληρη πόλη ζούσε για μήνες ολόκληρους στον παλμό της ομάδας. Κάτι που μεταφέρθηκε σχεδόν αυτούσιο και στη δική μας εποχή. Το 1993 γύρω από την τεράστια προσπάθεια και την εξαιρετική πορεία στο δεύτερο γύρο είχαν συσπειρωθεί όλοι οι Μεσσήνιοι φίλαθλοι".

- Αληθεύει ότι μαζί με τον αείμνηστο Τάσο Καλογερόπουλο δεν προλάβατε να χαρείτε εκείνη την άνοδο περισσότερο από ένα βράδυ;

"Ναι, είναι αλήθεια. Την Κυριακή το απόγευμα πανηγυρίζαμε, μαθαίνοντας ότι ο Εθνικός Αστέρας είχε χάσει στη Ρόδο και την επόμενη στις 10 το πρωί μας κάλεσαν στα γραφεία μαζί με τον Τάσο και μας ανακοίνωσαν ότι η ομάδα δεν μας χρειάζεται πλέον. Γνωρίζω καλά ποιος επηρέασε τον Παπαδόπουλο να πάρει αυτές τις αποφάσεις, ο Αγγελος Σκαφιδάς που ήταν τότε δεξί του χέρι. Κι αυτό είναι κάτι που δεν πρόκειται ποτέ να του το συγχωρήσω γιατί ήταν πολύ άδικο. Πόσο μάλλον γιατί ξέρω πόσο κακό έκανε το γεγονός αυτό στον Τάσο Καλογερόπουλο. Ενας από τους βασικότερους λόγους που δεν βρίσκεται πια στη ζωή είναι ότι έφυγε με τέτοιο τρόπο από την Καλαμάτα. Γνωρίζοντάς τον από τόσο κοντά ξέρω ότι αυτό ήταν ένα σαράκι που τον έτρωγε μέχρι το τέλος. Δώσαμε την ψυχή και το αίμα μας για τη «Μαύρη Θύελλα» και εισπράξαμε μόνο αχαριστία…".

- Λογικό από τη στιγμή που ήσασταν από τα βασικότατα στελέχη για χρόνια και ποδοσφαιριστές πρώτης γραμμής...

"Ήταν πάρα πολύ άδικο αυτό που συνέβη τότε, ακόμα κι εγώ δεν το έχω ξεπεράσει κι είναι ακόμα πιο άδικο το γεγονός ότι ο άνθρωπος που μας τελείωσε ποδοσφαιρικά μόνο κακό έχει κάνει σε αυτήν την ομάδα. Ειδικά εκείνη τη χρονιά που ανεβήκαμε στο διάστημα που ήταν προπονητής η ομάδα πήγαινε καρφί για υποβιβασμό γιατί είχε χάσει την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη των περισσότερων παικτών".

- Πως εξηγείτε το γεγονός ότι εκείνη η ομάδα... ξηλώθηκε σχεδόν ολόκληρη παρά το γεγονός ότι έφερε την άνοδο;

"Όσοι ήταν γύρω από τον Παπαδόπουλο έκαναν τη ζημιά. Σκεφτείτε μόνο ότι φύγαμε εμείς και ήρθαν ποδοσφαιριστές που έπαιρναν τα δεκαπλάσια χρήματα, πολλά εκατομμύρια τότε. Κι εμείς οι 30 ποδοσφαιριστές που ήμασταν τη χρονιά της ανόδου μοιραστήκαμε 5 εκατομμύρια δραχμές. Δυστυχώς η προσφορά μας δεν ανταμείφθηκε ποτέ ούτε ηθικά, ούτε οικονομικά. Χωρίς αυτό, βέβαια, να σημαίνει ότι βάλαμε ποτέ τα λεφτά πάνω από την ομάδα. Θα πω μόνο ένα περιστατικό γιατί αξίζει και είναι και η αιτία που εγώ και ο Τάσος στοχοποιηθήκαμε από τη διοίκηση. Με το που ανέλαβε ο Παπαδόπουλος το πρώτο πράγμα που συνέβη ήταν να πέσει... ψαλίδι 50% στα πριμ. Με αυτά τα χρήματα, όμως, τα έβγαζαν πέρα τα περισσότερα παιδιά. Μπορεί ορισμένοι να είχαμε ένα ικανοποιητικό συμβόλαιο τα τελευταία χρόνια, όμως αρκετοί που ήρθαν από τα γύρω χωριά με τα χρήματα που έπαιρναν από τα πριμ ζούσαν. Βγήκαμε μπροστά τότε μαζί με τον Τάσο γιατί το θεωρήσαμε άδικο και το αποτέλεσμα ήταν να χρεωθούμε εμείς και να εκτελεστούμε ποδοσφαιρικά την επόμενη μέρα της ανόδου. Λες και το έκαναν επίτηδες για να μην μας αφήσουν να το χαρούμε λιγάκι... ".

- Ο Παπαδόπουλος δεν είχε, δηλαδή, συμμετοχή σ’ εκείνη την άνοδο;

"Κατά την προσωπική μου εκτίμηση καμία. Ηταν εντελώς τυχαίο το γεγονός. Δε λέω ότι σαν πρόεδρος δεν έβαλε λεφτά στην ομάδα. Κάθε άλλο. Προφανώς έβαλε τα περισσότερα από κάθε άλλο πρόεδρο αλλά στα επόμενα χρόνια. Ο τρόπος που έφυγε δείχνει ότι ήταν αποφασισμένος να το κάνει. Εγώ δεν μπορώ να δεχτώ ότι έφυγε για εκείνα τα πανό που λένε, ή επειδή τον έβρισαν κάποιοι. Λογικό είναι όταν ανακατεύεσαι με τα κοινά σε κάποιους να μην αρέσουν οι αποφάσεις σου και να πουν και μία κουβέντα παραπάνω. Ο καλός ο καπετάνιος, άλλωστε στη φουρτούνα φαίνεται και ο Παπαδόπουλος ήθελε να αποχωρήσει και να δώσει την ομάδα στη NΕTMED".

- Εκτοτε δεν έχετε ξαναπάει στο γήπεδο;

"Όχι. Είναι και η δουλειά μου τέτοια που τα Σαββατοκύριακα δεν έχω καθόλου ελεύθερο χρόνο. Αλλά για να πω την αλήθεια το σκέφτομαι πολύ γιατί ξέρω ότι θα συγκινηθώ πολύ αν ξαναπάω στο στάδιο. Την αμέσως επόμενη χρονιά που έφυγα έτυχε να παίξουμε εκεί ένα ματς με την Εράνη και μόλις τελείωσε η συγκίνηση ήταν τόσο μεγάλη που έκλαιγα για δύο ώρες. Για όλα τα παιδιά εκείνης της ομάδας το μεγάλο όνειρο ήταν να παίξουν με την Καλαμάτα στη Γ’ Εθνική αλλά δεν μας άφησαν να το πραγματοποιήσουμε κι αυτό ήταν πάρα πολύ άδικο".

- Συνεχίσατε, ωστόσο, να παίζετε ποδόσφαιρο, ερασιτεχνικά, πλέον και μάλιστα μέχρι τα 42...

"Ναι, έπαιξα μέχρι μεγάλος γιατί είχα αποκλείσει από την αρχή το ενδεχόμενο να ασχοληθώ προπονητικά και ήταν πολύ δύσκολο να αποχωριστώ το γήπεδο μετά από τόσα χρόνια. Πήγα στην Εράνη, στη Βαλύρα, στη Μεθώνη και τελείωσα στον Απόλλωνα εξαιτίας ενός τραυματισμού. Μάλιστα τα χρήματα για την εγχείρηση τα έβαλα από την τσέπη μου…".

- Δεν έχει καμία σχέση το σημερινό ποδόσφαιρο με τις δεκαετίες του ’80 και του ’90...

"Καμία. Τότε η κατάσταση ήταν πιο... ροκ, ξερά γήπεδα και αντίπαλοι που δεν δίσταζαν ακόμα και να σου κάνουν ψυχολογικό πόλεμο ή και... κανονικό προκειμένου να πάρουν τη νίκη. Αντιμετωπίσαμε σαν ομάδα πολλά τέτοια περιστατικά αλλά όλα αυτά μας έδεσαν και μας έκαναν οικογένεια. Δεν πιστεύω ότι υπήρξε στα επόμενα χρόνια άλλη ομάδα της Καλαμάτας όπως εμείς τότε".

- Σας θυμάμαι πολύ εγωιστή ποδοσφαιρικά...

"Ναι, δεν μου άρεσε να χάνω και ποτέ δεν συμβιβάστηκα με την ιδέα της ήττας όχι μόνο εγώ αλλά όλη εκείνη η ομάδα. Ποτέ δε λογαριάζαμε ποιον είχαμε απέναντί μας, δεν φοβηθήκαμε κανέναν αντίπαλο όσο μεγάλο όνομα κι αν είχε. Παίξαμε σε έδρες που άλλοι μπορεί και να μην έβγαιναν ζωντανοί και πολλές φορές γράψαμε ιστορία".

- Ποια ήταν η πιο δύσκολη κατάσταση με την οποία ήρθατε αντιμέτωπος στην καριέρα σας;

"Ήταν σε ένα ματς με τον Εργοτέλη στο «Μαρτινέγκο». Με το που πατήσαμε το πόδι μας στα αποδυτήρια οι Κρητικοί μας έβριζαν χυδαία και μας προκαλούσαν. Βλέποντας εγώ ότι δεν σταματούσαν και τους συμπαίκτες μου να τρομοκρατούνται τους έβρισα με τα ίδια λόγια κι αμέσως έπεσαν πάνω μου 100 άτομα, χτυπώντας με όπως μπορούσαν. Δημιουργήθηκε γενική σύρραξη, έπεσε πολύ ξύλο και το περισσότερο το φάγαμε εμείς, αλλά μέσα στο γήπεδο νικήσαμε 1-3 και ήταν η πρώτη ήττα του Εργοτέλη μετά από 7,5 χρόνια. Μετά από εκείνη τη νίκη, μάλιστα, η ομάδα άνοιξε... πανιά κι έκανε δέκα σερί νίκες, κερδίζοντας την άνοδο πάνω στο νήμα".

- Τι προβλέπετε για φέτος;

"Νομίζω πως στο τέλος θα τερματίσει πρώτη. Μπορεί να μην ξεκίνησε καλά αλλά είναι τεράστιο μέγεθος για την κατηγορία στην οποία αγωνίζεται και προσωπικά δεν βλέπω ότι μπορεί κάποια άλλη στον όμιλο να την κοντράρει.
Στο γήπεδο μπορεί να μην πηγαίνω, όπως είπα και πιο πριν, αλλά ενημερώνομαι όσο καλύτερα μπορώ γιατί για μένα προσωπικά αυτή η ομάδα είναι η ζωή μου κι αν δεν βρισκόταν στο δρόμο μου δεν ξέρω τι θα μπορούσα να έχω γίνει. Πριν παίξω στην Καλαμάτα έκανα πολύ άσωτη ζωή που δεν ταιριάζει σε ποδοσφαιριστή, αλλά μόλις φόρεσα τη φανέλα της όλα τα υπόλοιπα δεν είχαν πια καμία σημασία. Τα πάντα στη ζωή μου άρχισαν να κινούνται γύρω από το ποδόσφαιρο και την Καλαμάτα, μέχρι και τη διατροφή μου άρχισα να προσέχω".

- Αν σας ζητούσα να παραδώσετε το... στέμμα του βασιλιά σε κάποιον μεταγενέστερο σε ποιον θα το δίνατε;

"Στο Σωκράτη Παπασταθόπουλο. Το παιδί αυτό είναι μακράν ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής που έβγαλε ποτέ το μεσσηνιακό ποδόσφαιρο. Σε τόσο μικρή ηλικία έχει προλάβει να κάνει μεταγραφή στη Μίλαν και να παίξει στην καλύτερη Ντόρτμουντ όλων των εποχών κι εύχομαι να πετύχει ακόμα περισσότερα πράγματα στο μέλλον. Βάσει καριέρας είναι μακράν ο κορυφαίος αλλά νομίζω ότι ο Βαγγέλης Καλογερόπουλος και ο Αλέκος Δέδες είχαν περισσότερο ταλέντο χωρίς να καταφέρουν να κάνουν την πορεία που τους άξιζε".

- Εχετε πολλά χρόνια το πρακτορείο του ΟΠΑΠ;

"Εδώ και 27 χρόνια. Είναι η επιχείρηση από την οποία ζει η οικογένειά μου".

- Πολύ έμπειρος πράκτορας δηλαδή. Υπάρχει συνταγή επιτυχίας στο στοίχημα ή στο ΠΡΟΠΟ;

"Όχι δεν υπάρχει. Το ποδόσφαιρο είναι απρόβλεπτο σαν άθλημα και στη διάρκεια ενός αγώνα μπορούν να συμβούν πάρα πολλά που να αλλάξουν τις αρχικές εκτιμήσεις. Χρειάζεται και αρκετή τύχη για να κερδίσει κάποιος χρήματα από το στοίχημα και φυσικά είναι αδύνατο να κερδίζει κάθε μέρα ή κάθε εβδομάδα".

- Οι πελάτες σας ζητούν τη γνώμη σας;

"Ναι αρκετές φορές αλλά τους λέω ακριβώς το ίδιο, ότι δεν υπάρχουν άχαστα στο στοίχημα".

- Στον κόσμο που κάποτε σας λάτρευε και σήμερα όλη αυτή η λατρεία του έχει μετατραπεί σε εκτίμηση τι θα θέλατε να πείτε;

"Να συνεχίσει να είναι κοντά στην ομάδα. Ξέρω πως είναι δύσκολο με τις σημερινές συνθήκες να γεμίζει το γήπεδο όπως γινόταν κάποτε αλλά η ίδια η ομάδα είναι εκείνη που θα φέρει τον κόσμο κοντά της μετά από επιτυχίες. Ευτυχώς που υπάρχει κι αυτή η νέα γενιά φιλάθλων που συνεχίζει να στηρίζει τη «Μαύρη Θύελλα» γιατί το πιστό και φανατικό κοινό της είναι εκείνο που της επιτρέπει να παραμένει μεγάλο μέγεθος στο ελληνικό ποδόσφαιρο".