Ο Γιαννιώτης τεχνικός που είχε υπό την εποπτεία του τα τμήματα υποδομής της ΠΑΕ Καλαμάτα την εξαετία 1994 – 2000, με την ευκαιρία της διακοπής του προγράμματος λόγω των εορτών βρέθηκε αυτές τις μέρες στην Ελλάδα και στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα. Ηταν μάλιστα παρών στην πρόσφατη αναμέτρηση της «Μαύρης Θύελλας» με την Αχαϊκή και δεν έκρυψε ότι αυτό που είδε του άρεσε αρκετά: «Είδα δύο ομάδες που δεν είχαν καμία σχέση μεταξύ τους. Η Καλαμάτα ήταν πολύ καλύτερη και άξιζε τη νίκη. Δεν έχει τύχει να παρακολουθήσω άλλο παιχνίδι της φέτος αλλά αυτό που είδα ήταν εντυπωσιακό και νομίζω ότι η άνοδος στη Β’ Εθνική εξαρτάται μόνο από την ίδια».
Γεννημένος και μεγαλωμένος στα Γιάννενα, σπούδασε γυμναστής στην πατρίδα μας (είναι απόφοιτος ΤΕΦΦΑ) και στη συνέχεια επέκτεινε τις σπουδές του στις ΗΠΑ πάνω στην οργάνωση και τη διοίκηση. Το 1994 αποδέχθηκε την πρόταση του Σταύρου Παπαδόπουλου για τη δημιουργία των ακαδημιών της τότε ΠΑΕ Καλαμάτα, από την οποία ξεπήδησαν σπουδαίοι Μεσσήνιοι ποδοσφαιριστές όπως ο Καλαντζής, ο Γαλανόπουλος, ο Ψυχογιόπουλος, ο Πουλάκος, ο Κένι Σταματόπουλος, ο Δασκαλάκης, ο Κορίνθιος Γουνδουλάκης και αρκετοί ακόμα με σημαντική καριέρα στα ελληνικά γήπεδα. «Αυτό που έγινε τότε στην Καλαμάτα δεν είχε ανάλογο προηγούμενο στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ηταν κάτι ιδιαίτερα πρωτοποριακό για την εποχή μιας και τη δεκαετία του ’90 οι ομάδες δεν έδιναν σχεδόν καθόλου βάση στις ακαδημίες τους και ειλικρινά χαίρομαι που ακόμα και σήμερα τα παιδιά αυτά έχουν σημαντική παρουσία στο ελληνικό ποδόσφαιρο» θυμάται ο ίδιος.
Ο Τάσος Σιούλας είναι... κοσμογυρισμένος πάνω στη δουλειά του, έχοντας εργαστεί ξανά στο εξωτερικό. Πριν δύο χρόνια ήταν τεχνικός διευθυντής στην πρωταθλήτρια Ουγγαρίας Ντέμπρετσεν, ενώ αμέσως μετά τη «Μαύρη Θύελλα» ανέλαβε την επίβλεψη των ακαδημιών του Παναθηναϊκού. «Δυστυχώς στον Παναθηναϊκό βρέθηκα σε λάθος εποχή, γιατί εκείνα τα χρόνια οι ποδοσφαιριστές που έβγαιναν από τις ακαδημίες ήταν αδύνατο να βρουν χώρο στην επαγγελματική ομάδα. Ούτε καν ο Νίνης δεν κατάφερε να μονιμοποιηθεί στην ενδεκάδα παρά τις τεράστιες ποδοσφαιρικές ικανότητες που διαθέτει. Εκείνα τα χρόνια η διοίκηση συνήθιζε να φέρνει παίκτες από το εξωτερικό και οι προπονητές δεν εμπιστεύονταν τους νεαρούς».
Στον Αστέρα Τρίπολης εργάστηκε για τρία χρόνια σαν τεχνικός διευθυντής κι έχει το δικό του μερίδιο στην καταξίωση του αρκαδικού συλλόγου στον ελληνικό ποδοσφαιρικό χάρτη. «Η ανάδειξη του Αστέρα στο ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν θέμα χρόνου γιατί διαθέτει μία πανίσχυρη οικονομικά διοίκηση, που από τότε φρόντιζε για το μέλλον. Οχι τόσο μέσω των ακαδημιών, αλλά με τις μεταγραφές ποδοσφαιριστών υψηλού επιπέδου γι’ αυτό και βρέθηκε από τη Δ’ στη Β’ Εθνική έχοντας ουσιαστικά τον ίδιο κορμό» θυμάται ο 53χρονος τεχνικός που πέρασε για ένα διάστημα και από τον πάγκο της «Μαύρης Θύελλας» (δίδυμο με τον Βασίλη Γεωργόπουλο το 2000) αλλά λόγω συγκυριών δεν ξαναδούλεψε πουθενά σαν πρώτος προπονητής: «Οταν έφυγα από την Καλαμάτα είχα πρόταση από τον ΠΑΣ Γιάννινα, όμως οι προοπτικές στις ακαδημίες του Παναθηναϊκού ήταν καλύτερες κι έτσι προτίμησα να πάω εκεί».
Πριν από ένα χρόνο δέχθηκε την πρόταση της «SESA» και απάντησε θετικά. Μάλιστα ο ίδιος χαρακτηρίζει αυτή τη δουλειά σαν τη μεγαλύτερη πρόκληση στην καριέρα του: «Ηταν μία πρόκληση γιατί η Ινδία είναι μία τεράστια χώρα αλλά στο ποδόσφαιρο δεν έχουν γίνει ακόμα τα σωστά βήματα. Είναι χαρακτηριστικό ότι μέχρι και πριν λίγο καιρό κανείς Ινδός ποδοσφαιριστής δεν αγωνιζόταν στο εξωτερικό, αλλά καταρρίψαμε και αυτό το αρνητικό φαινόμενο. Ελπίζουμε ότι στο μέλλον θα βγούν κι άλλοι ποδοσφαιριστές εκτός συνόρων, ειδικά στις μικρότερες ηλικίες όπου γίνεται σπουδαία δουλειά. Εχουμε ξεκινήσει να μαθαίνουμε τα μυστικά του ποδοσφαίρου σε 14χρονους μαθητές, κάτι που δεν είχε συμβεί ξανά στη συγκεκριμένη χώρα».
Νοσταλγεί καθημερινά την Ελλάδα και την οικογένειά του αλλά για την ώρα κάνει υπομονή, ελπίζοντας ότι δεν θα αργήσει η μέρα που θα επιστρέψει στο ελληνικό ποδόσφαιρο: «Εχω άλλον ένα χρόνο συμβόλαιο με την εταιρία εδώ, μέχρι το τέλος του 2014 και μετά βλέπουμε. Ασφαλώς και με ενδιαφέρει να γυρίσω στην Ελλάδα, αλλά κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον. Χαίρομαι, πάντως, που έστω και λόγω της κρίσης οι ομάδες στην πατρίδα μας στηρίζονται και πάλι σε Ελληνες ποδοσφαιριστές. Νομίζω πως το μέλλον του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα τους ανήκει...».