Ο πολύπειρος παράγοντας γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Μελιγαλά, όπου μάλιστα τελείωσε και το Γυμνάσιο, αλλά λόγω της δουλειάς του όλα αυτά τα χρόνια δεν είχε την ευκαιρία να κατεβαίνει συχνά στον τόπο καταγωγής του. «Ο πατέρας μου είχε ένα από τα μεγαλύτερα εστιατόρια στην κρεαταγορά του Μελιγαλά και μας μεγάλωσε με πολλές θυσίες. Στο χωριό λίγο πολύ όλοι γνωριζόμασταν. Ημουν πολύ φίλους με τους Δεδέους και μάλιστα τα πρώτα χρόνια της «Μαύρης Θύελλας» που έπαιζαν κι αυτοί δεν έχανα παιχνίδι. Στενοχωριέμαι που δεν έχω τη δυνατότητα να κατεβαίνω συχνά αν και τώρα που βγήκα στη σύνταξη θα έχω στη διάθεσή μου περισσότερο χρόνο» μας είπα αρχικά ο Γιάννης Ζαβραδινός.
Η πρόσφατη αποχώρησή του από τον Παναθηναϊκό σήμανε πραγματικό... τέλος εποχής για τους «πράσινους», τους οποίους υπηρέτησε συνολικά 44 χρόνια από το 1971, χωρίς να λείψει ούτε μία μέρα. Μάλιστα εκεί βρέθηκε εντελώς τυχαία, χάρη στη γνωριμία που έκανε στη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας με τον τότε πρόεδρο του τριφυλιού Μιχάλη Κίτσιο. «Ηταν ο διοικητής μου στα ΛΟΚ, όπου υπηρέτησα, ένας εξαιρετικός άνθρωπος με τον οποίο ήρθαμε πολύ κοντά και μου εμπιστεύθηκε μία πολύ υπεύθυνη θέση στον Παναθηναϊκό. Ηταν γραφτό μου να ριζώσω εκεί, οι διοικήσεις, οι ποδοσφαιριστές και οι προπονητές μπορεί να έρχονταν και να έφευγαν, όμως εγώ ήμουν πάντα εκεί στο πόστο μου 12 ώρες την ημέρα για 30 μέρες το μήνα. Και θεωρώ για τον εαυτό μου ευλογία ότι φεύγω από τον Παναθηναϊκό το ίδιο φτωχός όσο και την πρώτη μέρα που πήγα σε χρήματα, αλλά πλούσιος σε ανθρώπινες σχέσεις και εμπειρίες» θυμάται.
Η πρώτη του δουλειά στον Παναθηναϊκό, ήταν διαχειριστής εισιτηρίων και πρώτη του αποστολή ο τελικός του Διηπειρωτικού απέναντι στη Νασιονάλ του Μοντεβιδέο. 
«Την πρώτη κιόλας χρονιά που πήγα κάναμε τη μεγάλη πορεία μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών και το Γουέμπλεϊ. Μία τεράστια εμπειρία που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω» λέει ο Γιάννης Ζαβραδινός.
Στο πολυετές διάστημα που ήταν υπεύθυνος εισιτηρίων αναζητούσε τρόπους για να περιορίσει τη... μαύρη αγορά που ειδικά τη δεκαετία ’80 οργίαζε. «Οι επιτήδιοι έστελναν από μαθήτριες μέχρι παπάδες για να αγοράσουν πολλά εισιτήρια και να τους προσφέρουν κάλυψη, εγώ όμως ήμουν πάντα καχύποπτος. Μια φορά είχε έρθει ένα παπάς και μου ζήτησε δέκα εισιτήρια, τα οποία δεν του έδωσα» αναφέρει.
Γνώρισε τον Παναθηναϊκό και σε ερασιτεχνικό και σε επαγγελματικό επίπεδο, με διοικήσεις των Κίτσιου, Μαντζαβελάκη, Νικολαΐδη, μέχρι και στα νεότερα χρόνια της οικογένειας Βαρδινογιάννη και της πολυμετοχικότητας, διατηρώντας με όλους άριστες σχέσεις.
Παράλληλα ανάλογα με τους ρόλους που αναλάμβανε στην ομάδα, διατηρούσε επαφές και με το οργανωμένο κομμάτι των φίλων του τριφυλλιού, που σύμφωνα με τον ίδιο «είναι ήταν και θα είναι το ζωντανό κομμάτι, ανάμεσα στην ομάδα και τους φιλάθλους, διότι χωρίς αυτό δεν υπάρχει η καρδιά του συλλόγου». Βέβαια με τους οργανωμένους ήρθε και σε ρήξη αρκετές φορές, γιατί κάποιοι εξ’ αυτών τον κατηγορούσαν ότι ανακατεύεται στα αποδυτήρια. «Ποτέ μα ποτέ μου δεν είχαν σχέση με τεχνικά ζητήματα, ούτε προσπάθησα να επηρεάσω κάποιον. Γιατί η θέση που είχα δεν μου έδινε αυτό το δικαίωμα. Αλλωστε και να ήθελα δεν θα μου το επέτρεπαν αυτοί οι πολύ μεγάλοι παράγοντες» υποστηρίζει.
Στο πέρασμά του όλα τα χρόνια στον Παναθηναϊκό, γνώρισε αρκετές μεγάλες προσωπικότητες αθλητές, προπονητές και παράγοντες, όμως η φυσιογνωμία που δέσποζε την ιστορία του Παναθηναϊκού είναι ο «Πατριάρχης του Παναθηναϊκού», ο Απόστολος Νικολαΐδης και η εμβληματική μορφή του Αντώνη Μαντζαβελάκη.
Μίμης Δομάζος, Χουάν Ρότσα και Ζιλμπέρτο Σίλβα ήταν οι ποδοσφαιριστές που φόρεσαν το τριφύλλι στο στήθος και για τον Γιάννη Ζαβραδινό, αποτελούν ακόμα και τώρα σημεία αναφοράς, καθώς ο καθένας τους είχε καταφέρει να δώσει το στίγμα του και να χαρίσει πολλές επιτυχίες στο σύλλογο. «Ο Ζιλμπέρτο ειδικά ήταν άρχοντας και μεγάλη προσωπικότητα» τονίζει.
Παράλληλα με τις καλές στιγμές, στο τριφύλλι ο Ζαβραδινός έζησε και λύπες με κυριότερη όλων η ομάδα της σεζον 1999-2000 με τον συνονόματό του, αείμνηστο πια Γιάννη Κυράστα, καθώς όπως αναφέρει, «η ομάδα εκείνης της σεζόν έπαιζε καταπληκτικό ποδόσφαιρο και κρίμα που δεν τον άφησαν να πάρει ένα τίτλο». Στις άσχημες στιγμές συγκαταλέγει και κείνο το ματς στο Καμπ Νου απέναντι στην Μπαρτσελόνα για τα προημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ, όπου για λίγα δευτερόλεπτα και για ένα σουτ που έφυγε ξυστά από το δοκάρι, χάθηκε μια επική πρόκριση.
Όμως παρόλα όσα έζησε και τα κάποια λίγα που άκουσε, ποτέ δεν σκέφτηκε να τα παρατήσει ή να φύγει μακριά από τον αγαπημένο του Παναθηναϊκό. «Θα είναι πάντα η δεύτερη οικογένειά μου κι ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια στη ζωή μου κι εγώ έτοιμος να προσφέρω οτιδήποτε χρειαστεί» κατέληξε.