Ας πούμε την αλήθεια, κανείς απολύτως δεν περίμενε τέτοια εμφάνιση και τόσο ευρεία ήττα από τον Ολυμπιακό, με αντίπαλο την Αρμάνι στο Μιλάνο! Ειδικά από το 15ο λεπτό κι έπειτα, όταν και τίποτα απολύτως δε λειτούργησε για τους «Ερυθρολεύκους», κόντρα σε μία ομάδα που παρουσίασε ένα πρόσωπο άρδην αντίθετο από αυτό που είδαμε στο Ο.Α.Κ.Α. με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό.
Το βέβαιο είναι ότι, ο αήττητος Ολυμπιακός του 23-0 πριν τον ημιτελικό Κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό, μπαίνει σε ακόμη μεγαλύτερο προβληματισμό. Δεν είναι τόσο η ήττα με 30 πόντους, αλλά κυρίως η εμφάνιση απέναντι σε μία από τις θεωρητικά ασθενέστερες ομάδες του γκρουπ, για την οποία όμως είχαμε τονίσει πόσο επικίνδυνη μπορεί να γίνει, με δεδομένη τη θέλησή της να έχει μία παραπάνω διάκριση, μετρώντας τον παράγοντα της διοργάνωσης του Final-4 στο «σπίτι» της. Δε λέμε ασφαλώς ότι έχει πολλές πιθανότητες να φτάσει εκεί με το σύνολο που διαθέτει, όμως και μόνο το ίδιο το γεγονός προσθέτει ένα κίνητρο παραπάνω.
Αυτό την έκανε κιόλας να παίξει με τόσο πάθος και θέληση, κι έτσι θα παίζουν σε όλη τη διάρκεια της δεύτερης φάσης από οι παίκτες του Μπάνκι, καθιστώντας την ομάδα τους ιδιαιτέρως υπολογίσιμη, αλλά εύκολα αντιμετωπίσιμη με μία μόνο κίνηση: Αν τη βάλει κανείς να σκεφτεί, να παίξει δηλαδή σε οργανωμένο, με ελεγχόμενο ρυθμό παιχνίδι, και όχι σε εκείνο χωρίς λογική, κατά το οποίο υπερέχει του Ολυμπιακού και το διαπιστώσαμε ξεκάθαρα την περασμένη Πέμπτη.
Γιατί, αυτό ήταν ουσιαστικά που της έδωσε τη μεγάλη αυτήν νίκη. Υποχρέωσε τον Ολυμπιακό να μπει στη δική της μπασκετική «λογική». Και όταν αυτό συμβαίνει σε παιχνίδια της, ειδικότερα στην έδρα της, τότε μπορεί όχι μόνο να νικήσει, αλλά και να κατατροπώσει την πλειοψηφία των αντιπάλων της!
Ο Ολυμπιακός είναι χαρακτηριστική ομάδα που διαθέτει εξαιρετική ταχύτητα σκέψης κι εκτέλεσης, τοποθετημένη όμως σε κάποια πλαίσια οργανωμένου παιχνιδιού. Ναι μεν είναι μία ομάδα που ωφελείται από το γρήγορο ρυθμό και το λιγότερο physical game ενός παιχνιδιού (το είδαμε άλλωστε και με την Φενέρ όταν έβαλε σε ομάδα του Ομπράντοβιτς μάλιστα, 95 πόντους), δεν μπορεί όμως να αντεπεξέλθει όταν αυτός είναι ανεξέλεγκτος και δεν προωθεί τη σκέψη, τη μεθοδικότητα και την καλή οργάνωση. Ειδικά, βέβαια, όταν προστίθεται ο παράγοντας των σκληρών αμυνών, που επιδιώκουν να τον θέσουν σε περιορισμένο αριθμό σκορ, τότε δυσκολεύεται ακόμη περισσότερο.
Το τελευταίο ήταν άλλο ένα χαρακτηριστικό που έδωσε στην Αρμάνι την νίκη. Με Μος, Χάκετ, Κανγκούρ παίκτες και Μπάνκι στον πάγκο, έγινε, με τη συμβολή και των υπολοίπων ασφαλώς, ιδίως του εξαιρετικού Λαβάλ των 5(!) ταπών, μία επόμενη έκδοση της μεγάλης Σιένα που έφτασε στο Final-4 της Βαρκελώνης το 2011. Ούτε αυτήν την χαρακτήριζε το οργανωμένο και μεθοδικό παιχνίδι, οπότε γεννώνται και οι απορίες αν η Αρμάνι οδεύει προς την ίδια κατεύθυνση και αν μπορεί, «δανειζόμενη» την νοοτροπία αυτήν, να φτάσει τόσο ψηλά, όσο η τότε 3η θέση της θαυμαστής του Πιανιτζιάνι ομάδα. Η θριαμβευτική τότε τακτική του Πεδουλάκη (να δούμε αν θα αποδώσει και τη Δευτέρα στο πρωτάθλημα, τώρα που τα δεδομένα είναι εντελώς αντίστροφα) φαίνεται ότι έχει ήδη αρχίσει να «εμπνέει» ακόμη και τις πιο soft ομάδες, όπως η Αρμάνι, όταν παίζουν με αντίπαλο τον Πειραιώτικο σύλλογο.
Επιπλέον, όταν βλέπει ο Μπαρτζώκας τους τρεις πιο επικίνδυνους παίκτες του αντιπάλου του (Λάνγκφορντ, Χάκετ, Τζέρελς) να σκοράρουν μαζί τους 59 από τους 81 πόντους της ομάδας του, ενώ στο Ο.Α.Κ.Α. όλη η ομάδα είχε σκοράρει συνολικά 57 (!), όταν βλέπει ότι έχει 4 παραπάνω κατοχές στην έδρα μίας ομάδας όπως η Αρμάνι και ειδικότερα τα 7 παραπάνω επιθετικά ριμπάουντ, όταν βλέπει η αντίπαλός του να έχει εκμεταλλευτεί στο έπακρο το μεγάλο της όπλο, το τρίποντο (57,1%) και γενικά όλα αυτά που έπρεπε να έχουν αποφευχθεί να έχουν τελικώς πραγματοποιηθεί, τότε μάλλον δεν φταίνε ιδιαίτερα οι, ασφαλώς σημαντικοί, τραυματισμοί της ομάδας. Αυτοί θα φανούν στο εξής, σε περίπτωση που ζημιωθεί περαιτέρω η ομάδα και δεν προσαρμοστούν άμεσα οι νεοαποκτηθέντες καλαθοσφαιριστές.
Οποιαδήποτε ανάλυση για το λόγο που έχασε ο Ολυμπιακός σταματά, βέβαια, όταν ακούει κανείς τον Χρήστο Μαρμαρινό, τον εκ των βοηθών του Μπαρτζώκα, στην NOVA, να μιλάει για «έπαρση». Ασφαλώς και ήταν στοιχείο που είχαμε επισημάνει από το αγχωτικό ματς με τη Ζιελόνα Γκόρα στο Σ.Ε.Φ., αλλά όταν ένας κόουτς της ίδιας της ομάδας το λέει αυτό, αποκτά τότε άλλη βαρύτητα.
Και όλα αυτά, ενώ έρχεται το μεγάλο ματς με την Μπαρτσελόνα. Τις δυσκολίες που καλείται να αντιμετωπίσει ο Ολυμπιακός τις είχαμε τονίσει από εδώ, ειδικότερα μετά το διπλό «στραπάτσο» σε Ο.Α.Κ.Α. και Δράμα, λέγοντας ότι οι εμφανίσεις στην φάση των ομίλων δε θα του δώσουν τόσο εύκολα τις νίκες που θέλει στο Top-16 για να πάρει την πρόκριση και το πλεονέκτημα της έδρας, ειδικά με τον τρόπο που τις είχε πετύχει.
Όμως, αυτός ο μεγάλος σύλλογος, αυτός ο ανεπανάληπτος δις πρωταθλητής Ευρώπης έχει αντιμετωπίσει πιο δύσκολες καταστάσεις. Δεν υπάρχει αμφιβολία, κατά τη γνώμη μου, ότι αυτοί οι παίκτες και ο προπονητής τους, αυτές οι σπουδαίες, όπως αμέτρητες φορές το έχουν αποδείξει, προσωπικότητες, θα ξαναφέρουν την ομάδα στον «αφρό». Το «μέταλλο» του πρωταθλητή Ευρώπης δεν «εξαφανίζεται» από τη μία στιγμή στην άλλη, χρειάζονται πολλά χρόνια για κάτι τέτοιο. Απόδειξη είναι άλλωστε και ο «αιώνιος» αντίπαλος, ο «Εξάστερος» Παναθηναϊκός, με τον οποίο θα ασχοληθούμε αύριο.
Με το «μέταλλο» αυτό, το γεγονός ότι εμφάνιση σαν αυτήν της «σβουρηχτής σφαλιάρας» στην Ιταλία δεν μπορεί να επαναληφθεί, ακόμη και αν γίνει «προσπάθεια» από τους παίκτες του Ολυμπιακού και με τα νέα δεδομένα που προκύπτουν από τους τραυματισμούς των Λο, Πέτγουεϊ, που μέχρι να αντικατασταθούν (αν) από τους «καινούργιους» Κόλινς και Μουν, ειδικότερα πως πρέπει οι νεότεροι ξανά να επωμιστούν το «βάρος» των απαιτήσεων (Κατσίβελης, Αγραβάνης, ίσως Καββαδάς), η «επαναφορά» μπορεί να ξεκινήσει σήμερα με την Μπαρτσελόνα.
Μία ομάδα που, και λόγω του μεγέθους της, αλλά και λόγω του στυλ παιχνιδιού της, μπορεί να βοηθήσει στην αντίδραση των «Ερυθρολεύκων» και την ανάδυσή τους για άλλη μία φορά στον «αφρό»!
Ραφαήλ Αλαγάς
