Η εμπειρία στα προάστια του Ντίσελντορφ δεν θα είναι πρωτόγνωρη για τον έμπειρο γκολκίπερ που σε μερικές ημέρες κλείνει τα 39 του χρόνια, καθώς στην ίδια ομάδα είχε αγωνιστεί την περσινή σεζόν κι έχει μετανιώσει γρήγορα που το περασμένο καλοκαίρι αποφάσισε να γυρίσει στην Ελλάδα: «Ημουν εκεί ολόκληρη την περσινή χρονιά και μπορώ να πω ότι η αντιμετώπιση που είχα από όλους ήταν η καλύτερη. Από τον πρόεδρο, έναν πολύ ισχυρό οικονομικά παράγοντα της περιοχής με τεράστια εταιρία κλιματιστικών, ως τον τελευταίο φίλαθλο όλοι με καλοδέχτηκαν και κανείς ποτέ δεν μου είπε το παραμικρό αρνητικό για την Ελλάδα. Το καλοκαίρι πίστεψα πως η κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο έχει βελτιωθεί και γύρισα στην Κρήτη, αλλά δυστυχώς είδα άλλα πράγματα. Συγκρίνοντας, πλέον, αυτά που είδα στη Γερμανία σε ερασιτεχνικό επίπεδο με ότι συμβαίνει εδώ μπορώ να πω πως ποδοσφαιρικά είμαστε δύο κατηγορίες πιο κάτω. Γιατί οι συνθήκες κάτω από τις οποίες δουλεύουν εκεί ερασιτεχνικά, είναι καλύτερες από αυτές που υπάρχουν σε επαγγελματικές ομάδες στην Ελλάδα. Δυστυχώς η κρίση έχει κάνει πολύ δύσκολη την κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο που μάλλον θα γίνει ακόμα χειρότερη. Ετσι, λοιπόν, αποφάσισα να επιστρέψω στη Γερμανία και να παίξω εκεί για άλλα δύο χρόνια, πριν σταματήσω οριστικά το ποδόσφαιρο».
Η νέα ομάδα παίρνει μέρος στο Περιφερειακό Πρωτάθλημα (4η κατηγορία) κι έχει βλέψεις για πιο ψηλά, αν και στην ευρύτερη περιοχή δεν υπάρχει άλλο κλαμπ με το μέγεθος της Φορτούνα Ντίσελντορφ.
Στην Μπέσινγκχοφεν δεν είναι μάλιστα ο μοναδικός Ελληνας, καθώς εκεί αγωνίζεται και ένας ομογενής από τη Γερμανία, ο Χρήστος Παππάς, με τον οποίο ο Γιώργος Καλομοίρης μιλάει ελληνικά μέσα στα αποδυτήρια. «Το πρώτο διάστημα αντιμετώπισα μεγάλο πρόβλημα με τη γλώσσα και η παρουσία του Χρήστου με βοήθησε αρκετά, γιατί μετέφραζε τα πάντα. Ευτυχώς η ομάδα φρόντισε να μου στείλει μία δασκάλα γερμανικών ώστε να μάθω σιγά σιγά τη γλώσσα κι αυτή τη στιγμή μπορώ να συνεννοηθώ τουλάχιστον» αναφέρει ο πολύπειρος τερματοφύλακας που όπως υποστηρίζει αναπολεί συχνά την εποχή που βρισκόταν στην Καλαμάτα: «Αυτά τα 4 χρόνια που έζησα στην Καλαμάτα ήταν για μένα τα καλύτερα. Οσο δύσκολη ήταν η κατάσταση στην αρχή, επειδή οι περισσότεροι ήρθαμε από μακριά και από χαμηλότερες κατηγορίες, τόσο ευχάριστη έγινε μετά από μερικούς μήνες. Αγαπήσαμε τη «Μαύρη Θύελλα» και δεθήκαμε απίστευτα με τον κόσμο που ήταν πάντα στο πλευρό μας. Εκείνο που λέμε πάντα με τα υπόλοιπα παιδιά όταν βρισκόμαστε είναι ότι ακόμα και όταν χάναμε ο κόσμος μας χειροκροτούσε, κάτι που δεν συναντά εύκολα κανείς στο ποδόσφαιρο. Είναι κρίμα γι’ αυτήν την ομάδα να μην βρίσκεται τουλάχιστον στη Β’ Εθνική».
Ο Γιώργος Καλομοίρης ήρθε στην Καλαμάτα το καλοκαίρι του 2005 χωρίς να προορίζεται για τη θέση του βασικού γκολκίπερ, όμως μέσα σε μερικές αγωνιστικές είχε καταφέρει να μονιμοποιηθεί κάτω από τα δοκάρια και παρέμεινε ακλόνητος εκεί για τέσσερις σεζόν, πριν αποφασίσει να αποχωρήσει. «Το μυστικό εκείνης της ομάδας ήταν ότι ήμασταν μία μεγάλη παρέα ακόμα και εκτός γηπέδου. Ο κυρ Στράτος (Βουτσακέλης) μας είχε ενώσει ψυχολογικά κι αν υπήρχε ένας άνθρωπος πιο ισχυρός οικονομικά, ίσως να κοιτούσαμε ακόμα πιο ψηλά. Γιατί ειδικά τη δεύτερη και την τρίτη χρονιά είχαμε πάρα πολύ καλή ομάδα και παίζαμε όμορφο ποδόσφαιρο. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχουμε παράπονο από το Γρηγορόπουλο, που έκανε ότι μπορούσε» θυμάται ο έμπειρος γκολκίπερ που από το 2009 και μετά φόρεσε τη φανέλα της Κορίνθου, της Παναχαϊκής, της Χερσονήσου και του Ρούβα, πριν παίζει πέρυσι στην Μπέσινγκχόφεν. Στο διάστημα αυτό δέχθηκε δύο φορές κρούση από τη διοίκηση Ράλλη αλλά δεν τα βρήκαν στο οικονομικό: «Εχω ξαναπεί ότι εγώ στην Καλαμάτα θα έπαιζα χωρίς να πληρώνομαι αν είχα λυμένο το οικονομικό. Από τη στιγμή όμως που κάνει κανείς οικογένεια οι ανάγκες μεγαλώνουν. Οι προτάσεις που είχα από την Καλαμάτα και τις δύο φορές ήταν ασύμφορες οικονομικά γιατί δεν θα μπορούσα να ζήσω την οικογένειά μου. Σε διαφορετική περίπτωση θα είχα γυρίσει... τρέχοντας»!
Ο ίδιος δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσει μία απόκρουση πέναλτι που ισοδυναμούσε με... μισή κατηγορία τον Απρίλιο του 2008, σε μία εξαιρετικά κρίσιμη αναμέτρηση με αντίπαλο τον Πανθρακικό: «Είναι η πιο ισχυρή ανάμνηση που θα με συντροφεύει πάντα και ποτέ δεν μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ τι θα μπορούσε να επακολουθήσει αν εκείνο το πέναλτι γινόταν γκολ. Χρόνος υπήρχε αλλά η πίεση ήταν τεράστια γιατί σ’ εκείνο το παιχνίδι παίζαμε πραγματικά τις τελευταίες μας ελπίδες κι αν δεν κερδίζαμε δύσκολα θα καταφέρναμε να κρατηθούμε στην κατηγορία».