Γεννημένη και μεγαλωμένη στο Αργος, εκεί άρχισε να ασχολείται με το βόλεϊ και η Μεσσηνία βρέθηκε στο δρόμο της εντελώς τυχαία το 2006, όταν πέρασε στο ΤΕΙ Καλαμάτας, όπου σπούδασε Τεχνολογία Γεωπονίας στο τμήμα Τεχνολογίας Γεωργικών Προϊόντων. «Μετά από τόσα χρόνια στην Καλαμάτα αισθάνομαι Μεσσήνια χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ξεχνάω την καταγωγή μου. Στο Αργος βρίσκονται τα άλλα μέλη της οικογένειάς μου και τα επισκέπτομαι όσο πιο συχνά μπορώ, αλλά έχω πλέον συνηθίσει στο ρυθμό ζωής της Καλαμάτας και μόνο ξένη δεν νιώθω εδώ» λέει η Βάσια που έχει να επιδείξει σημαντική παρουσία και στα δύο σωματεία γυναικείου βόλει της μεσσηνιακής πρωτεύουσας και συνεχίζει: «Η φετινή άνοδος του Μεσσηνιακού δεν ήρθε τυχαία και το μυστικό ήταν ότι λειτουργούσαμε σε επαγγελματικά πρότυπα παίζοντας σε μία ερασιτεχνική κατηγορία. Καμία άλλη ομάδα στην Πελοπόννησο δεν ήταν το ίδιο οργανωμένη και συνεπής σε σχέση με τη δική μας και το πιο ευχάριστο ήταν ότι πήραμε την άνοδο με τον τρόπο που θέλαμε, στην έδρα της μοναδικής αντιπάλου που μας νίκησε μέσα στη σεζόν και μάλιστα με μεγάλη διαιτητική εύνοια».
Η ίδια και οι συμπαίκτριές της κατέθεσαν την... ψυχή τους στην Πάτρα πριν από δύο εβδομάδες, γυρίζοντας το παιχνίδι από 2-0 σε βάρος τους κι αυτός είναι ο λόγος που το χάρηκαν με την ψυχή τους: «Εχει τύχει κι άλλες φορές να νικήσει η ομάδα μου από 2-0 αλλά αυτό που έζησα με το Μεσσηνιακό δεν έχει προηγούμενο. Χάνοντας τα δύο πρώτα σετ είπαμε ότι θα ήταν άδικο να παίξουμε μία ολόκληρη χρονιά στο τελευταίο παιχνίδι και φροντίσαμε ώστε να μην έχει ο αντίπαλος άλλη ευκαιρία. Γι’ αυτό και η συγκεκριμένη άνοδος θα είναι πιο έντονη σε σχέση με τις προηγούμενες».
Στην πατρίδα της και στο Γ.Σ. Αργους είχε την τύχη να πέσει πάνω σε μία πολύ καλή φουρνιά αθλητριών, προεξέχουσας της πρώην διεθνούς Εφης Ψυχογιού, που ήταν και προπονήτρια σ’ εκείνη την ομάδα. «Εκείνη τη σεζόν δεν έπαιζα πολύ, όμως η άνοδος μου έδωσε την ευκαιρία να γίνω βασική τα επόμενα χρόνια στην Α2 κι έτσι όταν στο Μεσσηνιακό έμαθαν ότι πέρασα στην Καλαμάτα, με πήραν τηλέφωνο αμέσως» θυμάται ο 27χρονη λίμπερο που έμεινε τέσσερις χρονιές στο Μ.Γ.Σ. πριν πάρει μεταγραφή στον Ακρίτα. «Διαφορετικό το περιβάλλον στον Ακρίτα, με τον οποίο έπαιξα αρχικά στο περιφερειακό και στη συνέχεια άλλα δύο χρόνια στην Α2. Εκεί έμαθα ακόμα περισσότερα πράγματα και πήρα πολύ χρήσιμα στοιχεία. Στο Μεσσηνιακό γύρισα φέτος ξαναβρίσκοντας τις κοπέλες που ήμασταν συμπαίκτριες και την προηγούμενη φορά κι έτσι μπήκα αμέσως στο κλίμα. Σίγουρα έπαιξε ρόλο και η παρουσία της Γεωργίας Σουρή αλλά γενικά υπήρχε όλη τη χρονιά ένα κλίμα παρεϊστικο που δεν συναντά κανείς σε όλες τις ομάδες».
Η Βάσια Καλιδώνη επιθυμεί να συνεχίσει την καριέρα της στο Μεσσηνιακό τα επόμενα χρόνια και δεν κρύβει ότι το όνειρό της είναι να αγωνιστεί με τους «πράσινους» στην Α1! «Αν τα καταφέρω θα μπορώ να πω ότι έχω κάνει πραγματικότητα ένα παιδικό μου όνειρο» λέει. Ζώντας, μάλιστα, εκ των έσω το μεσσηνιακό γυναικείο βόλεϊ τα τελευταία 8 χρόνια θεωρεί πως αν οι δύο σύλλογοι της Καλαμάτας λειτουργούσαν διαφορετικά θα μπορούσε κάποια να κοιτάξει πιο ψηλά με σαφώς περισσότερες πιθανότητες: «Εννοείται πως μία ομάδα με το καλύτερο υλικό θα ήταν πιο πιθανό να φτάσει στη μεγάλη κατηγορία. Αλλά ίσως η παρουσία δύο διαφορετικών από την ίδια πόλη να αυξάνει τον ανταγωνισμό. Φαίνεται πως θα ήταν καλύτερα αν υπήρχε μία όμως κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ότι θα ανέβει στην Α1».
Η θέση του λίμπερο στην οποία αγωνίζεται σχεδόν από την αρχή είναι η πιο περίεργη στο βόλεϊ αλλά μετά από τόσα χρόνια η ίδια την έχει συνηθίσει: «Το πιο αρνητικό είναι οι πολλές αλλαγές που δεν σου επιτρέπουν να συγκεντρωθείς απόλυτα. Αν μάλιστα τύχει η ομάδα μου να διατηρεί το σερβίς μπορεί και να μείνω πάνω από 5 λεπτά εκτός παρκέ. Οσοι, πάντως, παίζουν λίμπερο στο βόλεϊ περνούν ευχάριστα την ώρα τους στον πάγκο γιατί η παραμονή τους εκεί ισοδυναμεί συνήθως με κερδισμένους πόντους».